του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Είναι τραγικό! Την ώρα που οι ντόπιοι εντολοδόχοι της παγκοσμιοποίησης κοιτούν ανήμποροι τα αφεντικά τους, περιμένοντας λύσεις που δεν τους «βγαίνουν». Την ώρα που η διεθνής του σιωνιστικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου έχει πετάξει κάθε μάσκα και ολοένα ζητάει περισσότερα από τους λαούς. Την στιγμή που τα κόμματα του μεταπολιτευτικού κατεστημένου είναι εντελώς απαξιωμένα. Την στιγμή που η Αριστερά δεν έχει να προτείνει τίποτα παρά υπάρχει απλά στο πεζοδρόμιο. Τώρα που και η κάθε «κυρά Μαρία» κατεβαίνει στην Βικτώρια για να φωνάξει εναντίον των μεταναστών ή στο Σύνταγμα για να μουντζώσει τους πολιτικούς. Είναι τραγικό λοιπόν τώρα, «εμείς» να είμαστε απλά ο εαυτός μας και να κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα. Δηλαδή;

Να σεχταρίζουμε και να ψάχνουμε να βρούμε αυτά που μας χωρίζουν. Να ιδεολογίζουμε και να πολιτικολογούμε χωρίς να προτείνουμε λύσεις. Να γράφουμε βιβλία, να κάνουμε ομιλίες, να εκτονωνόμαστε ενίοτε και στο πεζοδρόμιο και άμα τα σώματα ασφαλείας καμιά φορά μας πειράζουν να μυξόκλαιμε για το «σύστημα που κυνηγάει τους εθνικιστές». Και μετά να πηγαίνουμε σπίτια μας ευχαριστημένοι ότι κάναμε το καθήκον μας για σήμερα.

Ένας περιμένει ψήφους, ο άλλος θέλει να πάρει τις ψήφους του προηγούμενου, ο τρίτος μετράει πόσα κεφάλια είχε ο τέταρτος στην συγκέντρωσή του και αν έχει έναν παραπάνω είναι ευτυχισμένος. Α! συγνώμη ξέχασα, υπάρχουν και αυτοί που περιμένουν τον λοχία, μόνο που ο τελευταίος από το 74΄ φαίνεται να έχει χάσει την στάση του λεωφορείου ενώ οι υπόλοιποι ετοιμάζουν τις επαναστατικές ελίτ για την στιγμή που δεν λέει να έρθει ποτέ.

Με τσιτάτα, σχέδια συντάγματος, μπροσούρες, βιβλία και κραυγές χάνουμε την ουσία. Χάνουμε την κοινωνική αναστάτωση που έχει προκληθεί γιατί είμαστε το ίδιο μπερδεμένοι με αυτούς που θέλουμε να «σώσουμε». Είμαστε φοβικοί έναντι των εξελίξεων γιατί είτε θέλουν ορισμένοι μία εφήμερη επιτυχία ή απλά οι υπόλοιποι δεν ξέρουν τι θέλουν να προτείνουν για το αύριο.

Νομίζουν πολλοί ότι ο εαυτός τους και κατά προέκταση η Ελλάδα είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλοι θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί μας. Επειδή κάποτε οι πρόγονοί μας υπήρξαν σπουδαίοι, αυτό, δεν μας καθιστά εμάς σήμερα αντάξιούς τους. Εμείς σήμερα, είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά και το παρελθόν το βλέπουμε ως καταφύγιο της αποτυχίας μας ή σαν μουσειακό έκθεμα περιβεβλημένο με οσμές από «σουβλάκι και μουζάκας».

Και το ερώτημα παραμένει, ποιόν εθνικισμό έχουμε να προτείνουμε; Ένα ερώτημα που στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε καν να τίθεται γιατί ο εθνικισμός δεν είναι στην ουσία σύστημα ιδεών αλλά συναίσθημα. Το συναίσθημα ότι ανήκεις σε μία ομάδα με κοινή καταγωγή και ιστορία και έχεις την βούληση να συνεχίσεις να υπάρχεις με τα ίδια χαρακτηριστικά. Με βάση αυτή την συνειδητοποίηση αναζητάς λύσεις για την πραγματικότητα και ψάχνεις τους φίλους και τους εχθρούς σου. Εθνικισμός σημαίνει να είσαι δημιουργικός για το σήμερα και όχι ένα μνήμα κατάλληλο μόνο για μνημόσυνα.

Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι η Ελλάδα, όπως και όλες οι χώρες της Ευρώπης, βρίσκονται υπό εισβολή. Από την μία η πολιτική και πολιτιστική επίθεση των ΗΠΑ που αλλοιώνει τις ψυχές και τον πολιτισμό και από την άλλη οι ορδές των αλλόφυλων από τον τρίτο κόσμο που αλλοιώνουν το γένος μας. Οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος της παγκοσμιοποίησης που θέλει έναν κόσμο ομογενοποιημένων πολιτισμικά μπάσταρδων.

Ήρθε ο καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που πράττουμε εδώ και πολλά χρόνια, να είμαστε απλά ο εαυτός μας και να αυτοικανοποιούμαστε βλέποντας την φάτσα μας σε μία εφημερίδα, ακούγοντας την φωνή μας ή διαβάζοντας τα όποια κείμενά μας. Ας καβαλήσουμε επιτέλους τον τίγρη της πραγματικότητας και ας γίνουμε πρωτότυποι και δημιουργικοί. Ας υπερβούμε το εγώ μας, τον περίγυρό μας, τη φαντασιακή υπεροχή μας και ας λερώσουμε επιτέλους τα χέρια παράγοντας δράση και όχι σκέτη τεστοστερόνη.

Πηγή: elkosmos.gr