"Είναι φυσική συνέπεια να καταθέτουμε τον πόνο μας, τη θλίψη μας και τα συλλυπητήρια για τον νεκρό αστυνομικό που έπεσε στο καθήκον. Το ερώτημα όμως είναι: Φτάνει αυτό; Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο ερχόμαστε εδώ αφιερώνουμε δύο, πέντε ή δέκα λεπτά το πολύ και καταθέτουμε αυτήν τη θλίψη.Πρέπει να λάβουμε πρωτοβουλίες ή όχι, ως Πολιτεία; Επιβάλλεται ή όχι; Αυτά είναι τα ερωτήματα. Παραμένει ακόμη ρευστό στους αστυνομικούς εάν, πώς και πότε πρέπει να χρησιμοποιήσουν το υπηρεσιακό τους όπλο..

Τη στιγμή που ο δολοφόνος έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και γρηγορότερα όπλα.. Φτάσαμε, λοιπόν, σήμερα να κλάψουμε ένα ακόμα παιδί. Ενώ κάποια άλλα δίνουν αγώνα στην εντατική μονάδα για να επιβιώσουν. Χρειάζεται, λοιπόν, κάποια στιγμή να βρει το πολιτικό θάρρος η κυβέρνηση, να κυβερνήσει ως κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και όχι ως κυβέρνηση με φοβικά σύνδρομα. Παιδιά αγροτών και εργατών είναι, δεν είναι παιδιά της πλουτοκρατίας οι αστυνομικοί...


Σκεφτείτε να ήταν ανάποδα τα πράγματα και ο αστυνομικός, κάτω από την πίεση, να είχε πυροβολήσει πρώτος, τι θα είχε γίνει τώρα και πολύ περισσότερο τι θα γινόταν αύριο. Λες και πρέπει να πονάμε περισσότερο τα παιδιά τα μεν από τα παιδιά τα άλλα. Τα ένστολα παιδιά πρέπει να εισπράττουν περισσότερη τρυφερότητα και ευγνωμοσύνη που, για ένα χιλιάρικο που τους δίνετε, αυτά τα παιδιά είναι καθημερινώς μπροστά στον κίνδυνο. Παιδιά που φίλησαν τη γυναίκα τους και το παιδί τους και σήμερα το βράδυ δεν θα γυρίσουν πίσω.


Πρέπει σαφώς η Πολιτεία να κάνει κάτι περισσότερο. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά την εκτίμηση του έργου τους. Είναι και κατά πόσο αυτά τα παιδιά μπορούν να αισθάνονται ψυχολογικά ότι πίσω τους είναι η Πολιτεία. Το έγκλημα καλπάζει! Οι λαθρομετανάστες πρωταγωνιστούν! Κι εσείς αρνείστε να πάρετε πρωτοβουλίες προς αυτήν τη κατεύθυνση, μήπως και «κατηγορηθείτε». Κατηγορείστε όμως από την κοινωνία, για όλα αυτά που συμβαίνουν και για όλα αυτά που συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται. Θέλω να ελπίζω ότι θα λάβετε τα μέτρα να προστατευτεί ο αστυνομικός!"