του Αθανασίου Κ. Πλεύρη
Βουλευτή Α’ Αθηνών ΛΑ.ΟΣ.

Το ΠΑΣΟΚ προσαρμοσμένο πλήρως στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην προσπάθεια επιβολής της απεθνοποίησης της ελληνικής εθνικής κοινωνίας φέρνει σχέδιο νόμου για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας τροποποιώντας τον Ν.927/79, επειδή όπως ρητώς αναφέρει στην αιτιολογική έκθεση ο νόμος έχει εφαρμοστεί ανεπαρκώς και ότι είναι απαραίτητο το σ/ν στα πλαίσια της μετάβασης της χώρας μας σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία!

Η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία ποινικοποιεί ουσιαστικώς την ελευθερία έκφρασης και επιστημονική έρευνας αφού τιμωρεί α) την έκφραση ιδεών που μπορούν να προκαλέσουν εχθροπάθεια κατά ατόμων βάσει φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το γενετήσιο προσανατολισμό ή κατά πραγμάτων, β) τον εγκωμιασμό την άρνηση ή εκμηδένιση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας γ) νομικά πρόσωπα που σχετίζονται με αυτά τα αδικήματα.

Η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία αλλαγής του Ν.927/79 με πολύ πιο αυστηρές διατάξεις προφανώς συνδέεται με την πρόσφατη αθώωση του πατρός μου Κ. Πλεύρη αμετακλήτως και μάλιστα και στον ΑΠ μετά την αναίρεση υπέρ του νόμου. Η άκριτη αυτή ποινικοποίηση που εισάγει το σχέδιο νόμου προσβάλει ευθέως συνταγματικές διατάξεις και συγκεκριμένα:

Δυνάμει του αρθ. 14 παρ. 1 Σ, 19 παρ. 1 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ περί ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και 10 της ΕΣΔΑ «έκαστος δικαιούται να έχει γνώμες ανενοχλήτως». Η ελευθερία γνώμης και διάδοσης των στοχασμών είναι η κορωνίδα του δημοκρατικού πολιτεύματος και απαγορεύεται η επισύναψη δυσμενών συνεπειών και η δημιουργία εγκλημάτων γνώμης (Βλ. Δαγτόγλου, Ατομικά δικαιώματα, σελ. 408). Κατ’ άρθρο άλλωστε 16 παρ. 1 Σ «Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες ………». Η ελευθερία επιστήμης περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ελευθερία επιστημονικής γνώμης ακόμη και πολιτικά χρωματισμένης και την ελευθερία εκφράσεως και διαδόσεως της και σε αντίθεση με την ελευθερία εκφράσεως δε μπορεί να υπαχθεί σε κανέναν ειδικό περιορισμό (αυξημένη συνταγματική προστασία, βλ. Δαγτόγλου σελ. 676).

Στην προκειμένη περίπτωση του σ/ν ποινικοποιείται αδίκημα γνώμης και επιστημονικής έρευνας, πχ πολιτικές θέσεις που δέχονται το ρατσισμό ή την ξενοφοβία ή άρνηση ιστορικών γεγονότων με επιστημονικά στοιχεία. Ως εκ τούτου υπερέχει η αυξημένη αυτή συνταγματική προστασία από κάθε αντίθετη διάταξη νόμου. Εξάλλου υποστηρίζεται στη θεωρία ότι οι δημοσίου συμφέροντος λόγοι μπορούν να δικαιολογήσουν νομοθετικούς περιορισμούς μόνο εφόσον πρόκειται για αναγκαία μέτρα μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία με την έννοια ότι η λήψη του μέτρου, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, θα οδηγούσε σε ουσιώδη αποσταθεροποίηση το πολιτειακό πλαίσιο και το βάθρο της δημοκρατικής κοινωνίας, συνεκτιμωμένης πάντως προηγουμένως και της μεγάλης ανεκτικότητας την οποία προϋποθέτει και επιβάλλει ο δημοκρατικός χαρακτήρας της εν λόγω κοινωνίας (Καράκωστας, Το Σύνταγμα, σελ. 344) Νομική Βιβλιοθήκη 2006), ενώ και η νομολογία φάσκει ότι οι περιορισμοί της ελευθερίας εκφράσεως δε μπορεί να αναιρούν το ατομικό αυτό δικαίωμα και την αναγνωριζομένη έκταση της εφαρμογής του (ΣτΕ 1802/86).

Περαιτέρω προκειμένου ο καταργούμενος Ν. 927/79 να είναι συμβατός με το Σύνταγμα έχει υποστηριχθεί ότι η όποια προτροπή δε συνιστά η απλή έκφραση γνώμης επιστημονικής, κριτικής έστω και δυσάρεστης ή και επικριτικής για τα μέλη μιας φυλής, εθνικότητας ή θρησκείας (Βλ. Αποστολάκης, ΠοινΔικ. 11/2002, σελ. 1186). Η προτροπή ενέχει παρότρυνση, παρόρμηση, διέγερση, ενθάρρυνση και παρακίνηση για την τέλεση κάποιας πράξεως. Εάν ενέχει παρότρυνση για την αποδοχή και μόνο των ιδεών και απόψεων του υποκειμένου της προτροπής, έστω και ρατσιστικών δεν ενδιαφέρει τον ποινικό νομοθέτη (Βλ. Αποστολάκης, ΠοινΔικ. 11/2002, σελ. 1186), πράγμα που πλέον ποινικοποιείται!

Εκτός των ανωτέρω το αρθ. 5 παρ. 2 Σ ορίζει ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διακρίσεις εθνικότητας, φυλής, γλώσσας, θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Στην έννοια των πολιτικών πεποιθήσεων συμπεριλαμβάνονται προφανώς και οι εναντίον με τις κρατούσες σε μια κοινωνία, ακόμη και εάν αυτές δε συνάδουν και με το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό είναι άλλωστε και το προτέρημα της δημοκρατίας ότι πρέπει να προστατεύει και τις αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις, που τώρα ποινικοποιούνται με το νέο νόμο.

Προς επίρρωση των ανωτέρω επικαλούμαι και τη νομολογία του ΕΔΔΑ αναφορικώς με την ελευθερία έκφρασης και συγκεκριμένα την απόφαση της 13.11.03 Νο 58 (αρ. 23462/94) Arslan κατά Τουρκίας, όπου το ΕΔΔΑ καταδίκασε την Τουρκία επειδή καταδίκασε τον προσφεύγοντα συγγραφέα για βιβλίο που συνέγραψε και προσέβαλε το τουρκικό έθνος (το χαρακτήριζε ως βάρβαρο) και τη τουρκική δημοκρατία και ενθάρρυνε τους Κούρδους αναγνώστες να πάρουν τα όπλα κατά της Τουρκίας, αιτιολογώντας την καταδίκη αυτή σε παράβαση του αρ. 10 της ΕΣΔΑ.

Είναι βέβαιο ότι τυχόν θεσμοθέτηση αδικημάτων γνώμης και γίνεται κάτω από εμφανείς πιέσεις και αποτελεί προσβολή του ελληνικού τρόπου σκέψης, της ελευθερίας έκφρασης και της δημοκρατίας.

πηγή: Ελεύθερος Κόσμος