Γράφει η Κορίνα Πενέση.

Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες, Κολώνα
(Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει)
Λευκή με της Πατρίδας την εικόνα
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη,
Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίη!

«Περί την 4ην απογευματινήν ανέμενον μεθ’ ομάδας εκ τριών ή τεσσάρων προσώπων την άφιξιν του τραμ παρά την γωνίαν της λεωφόρου Κηφισίας και της οδού Ιωάννου Παπαδιαμαντοπούλου, πλησίον του υπ’ αριθμόν 907 στύλου των ηλεκτρικών συρμάτων. Την προσοχή μου επέσυρεν ομάς στρατιωτών αγόντων εν συνοδεία έναν πολίτην καλού παρουσιαστικού και βαδίζοντος μετά πολλής αξιοπρεπείας. Δεξιόθεν και αριστερά αυτού εβάδιζον δύο στρατιώται, δεκάς δε ετέρων στρατιωτών είπετο εκ του σύνεγγυς. Πάντες έφερον ντουφέκια. Μόλις το απόσπασμα επλησίασεν εις τον υπ’ αριθμόν 905 στύλον του τραμ μετέβαλεν κατεύθυνσιν προς αριστερά και εσταμάτησε παρά το πεζοδρόμιον, αφήνοντας τον αιχμάλωτον πολίτην εις απόστασιν τεσσάρων βημάτων.

Οι στρατιώται αφού εσταμάτησαν, επυροβόλησαν. Ερρίφθησαν παρ’ αυτών περί τους δέκα πυροβολισμοί. Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους, χωρίς να βγάλει κραυγή, χωρίς να είπη τι…» (Αυτόπτης μάρτυρας).

31 Ιουλίου του 1920, ένα καυτό απομεσήμερο στην Αθήνα, όχι μόνο από την ζέστη, αλλά και από τον αναβρασμό που είχε προξενήσει η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών, από δύο φανατικούς βασιλόφρονες. Οι Έλληνες και πάλι διχασμένοι. Όπως σχεδόν πάντοτε μετά από κάθε μεγαλούργημα. Όπως πάντοτε πριν από κάθε καταστροφή…

Οκτώ παιδιά των ταγμάτων ασφαλείας του Παύλου Γύπαρη, με έναν λοχία που κρατούσε το περίστροφο στο χέρι. Ο λευκοντυμένος άντρας, ο Ίων Δραγούμης, είχε γνωρίσει τον Γύπαρη στα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα. Τότε πολεμούσαν μαζί τους Βούλγαρους, είχαν γίνει κουμπάροι, και σίγουρα δεν φαντάζονταν πως 12 χρόνια μετά, το νήμα της ζωής του ενός, θα έκοβαν οι σφαίρες των στρατιωτών του άλλου…

Είθισται να ονομάζουμε τον Ίωνα Δραγούμη «κίονα του εθνικισμού».

Ποιες συνθήκες όμως στην ζωή ενός ανθρώπου διαμορφώνουν την προσωπικότητα του σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να σκέφτεται και να γράφει μέσα από την ψυχή του εκείνα τα λόγια, που μιλάνε ευθεία στην καρδιά του έθνους και που πολλοί σήμερα χρησιμοποιούν, δυστυχώς αρκετές φορές επιδερμικά, ως status στα social media:
“Αν το κράτος είναι ενάντια στο έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.”

Πώς στήνει κάποιος έτσι τις λέξεις που να δεσμεύουν και να ξυπνούν κάποιον από όποιο λήθαργο έχει πέσει:
“Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται ότι αυτός πρέπει να σώσει το Έθνος του. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του Έθνους του, λίγοι όμως ξέρουν ότι γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως απο μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του Έθνους μου και πώς, αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα υπήρχε κανένας άλλος που να το σώσει, ή να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι, αλλά να φαντάζομαι, μόνο πώς εγώ, έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας.”

Πού βρίσκει τα πυρωμένα από Έθνος και Ελλάδα λόγια για να πει:

“Δέ μέ μέλει ἄν βάλω σέ δύσκολη θέση μιά κυβέρνηση πού δέν τήν σέβομαι, δέν εἶμαι καμωμένος γιά τήν κυβέρνηση ἤ γιά τό κράτος, ἔγινα γιά τό Ἔθνος καί τόν Ἕλληνισμό”.

Σίγουρα το περιβάλλον, ο τρόπος ζωής, οι επιλογές σου παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο! Αν φυγοπονείς, δεν μπορείς να σκεφτείς, να γράψεις, να αναλύσεις και εντέλει να δεις τις κρυμμένες έννοιες στα γεγονότα δίπλα σου.
Όταν όλοι γύρω σου άγονται και φέρονται από αδιαφορία για τα πάντα, ή ενδιαφέρονται για θέματα ανούσια δεν γίνεται να λογάσαι Εθνικιστής. Γιατί πολύ απλά:

«Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».

Ίων Δραγούμης… Ο ιδεολόγος που μετέφερε μαχητικά τις ιδέες του στην πράξη, που εξορίστηκε και εντέλει δολοφονήθηκε κοιτώντας τους εκτελεστές του ίσια στα μάτια για αυτές τις ιδέες…

Ο άνθρωπος που ως προξενικός αντιπρόσωπος της Ελλάδος, στις Σέρρες, τη Φιλιππούπολη, τον Πύργο, την Ανδριανούπολη, την Αλεξανδρούπολη και την Κωνσταντινούπολη συνέβαλλε τα μέγιστα στην πολιτική οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα.

Ο άνθρωπος που συμμετείχε στην επιτροπή που διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης μας στον Ελληνικό στρατό και που ύψωσε με τα χέρια του πρώτος την Ελληνική σημαία στο Δημαρχείο της πόλης.
Ο άνθρωπος που παύθηκε από τα καθήκοντά του γιατί ενέκρινε την ένωση του Καστελόριζου με την Ελλάδα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον αρμόδιο υπουργό.

Αυτός που συνεχώς έλεγε πως : “Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό, δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως εγώ είμαι διαφορετικός από τον ελληνισμό μου; Δεν δουλεύω για την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό.”

Το 1907 στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» έγραφε με το αίμα της αθάνατης Ελληνικής ψυχής του την μεγάλη διαχρονική αλήθεια:

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε…»

Και μόνο το όνομα του προκαλεί δέος!… Ζυμώθηκε με τα πρόσωπα της εποχής του μέσα από μια σειρά γεγονότων πολύ σημαντικών όσο και τραγικών, μιας περιόδου ταραγμένης και ασταθούς!

Ο ΄Ιων ήταν βαθιά πατριώτης, που δεν περιορίζονταν στα ευχολόγια και τη θεωρία, διότι κατά αυτόν τον τρόπο όλοι είναι “πατριώτες”. Ο πατριωτισμός του Ίωνα ήταν έμπρακτος και εκδηλωνόταν σε κάθε φάση της ζωής του. Προείχε γι΄ αυτόν η Ιδέα της Πατρίδος και θυσίαζε για αυτήν την Ιδέα αδίστακτα τα προσωπικά οφέλη. “Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα” έλεγε πάντα…

Ένας άνθρωπος με ανησυχίες, με αρκετά όνειρα ζωής, άλλα τεκμηριωμένα, άλλα πάλι όχι...

Με έναν ατεκμηρίωτο πλατωνικό έρωτα. Αυτόν που έζησε στην Αλεξάνδρεια με την Πηνελόπη, η οποία αφού δεν μπορούσε να ζήσει μαζί του γιατί ήταν παντρεμένη, έμαθε για την σχέση του με την Μαρίκα Κοτοπούλη και από τότε μαυροφορέθηκε και αργότερα έζησε την δολοφονία του, στιγματίζοντας ολόκληρη την ζωή της…

Τι τραγικότητα! Εντολέας της δολοφονίας του Δραγούμη, ήταν ο Βενιζελικός Εμμανουήλ Μπενάκης. Ο πατέρας της τραγικής Πηνελόπης Δέλτα!

Η μοίρα χαράζει ανεξίτηλα εκείνους που την προκαλούν. Δε γίνεται αλλιώς!

Γιος πρώην πρωθυπουργού, με κοινωνικά υψηλές γνωριμίες, και με αδιαμφισβήτητες ικανότητες, σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα, υπηρετώντας ως προξενικός υπάλληλος, με ένα «καλό» γάμο θα μπορούσε να λύσει για πάντα το οικονομικό πρόβλημα που τον ταλάνιζε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή των αντιβενιζελικών που χρειάζονταν τότε τέτοια στελέχη.

Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε να εγκαταλείψει τα σαλόνια, για τους βάλτους της Μακεδονίας, το χρέος και την θυσία, το «μαρτύρων και ηρώων αίμα». Αφιέρωσε την ζωή του στο Έθνος. Δεν βολεύτηκε, δεν συμβιβάστηκε.
«Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό, θα το έκανα αμέσως. Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική, διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία προσέχετε να μην γεννάτε ζητήματα. Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. ».

Φύση και πνεύμα που αποζητούσε την πρόκληση. Άνθρωπος που απεχθανόταν το βόλεμα.

«…Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρο τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχη και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν…»
Είχε σημαντικούς φίλους, όσο και εχθρούς και αυτό δείχνει και την ποιότητα του ανδρός.

Φίλος του επιστήθιος, ο Περικλής Γιαννόπουλος ο άλλος μεγάλος στοχαστής και οπλίτης του ελληνισμού, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Στην οικογένειά του αργότερα προστέθηκε, ως σύζυγος της αδερφής του, ο Παύλος Μελάς! Σημαντικός φίλος και σύμμαχος που όμως αργότερα εξελίχθηκε σε θανάσιμο εχθρό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

            Για τον Δραγούμη προείχε η ιδέα της Πατρίδας και ήταν πρόθυμος να θυσιάσει κάθε προσωπικό όφελος. «Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα», έλεγε…
Η βάση του Ελληνικού Λαϊκού Εθνικισμού που πρότεινε ο Δραγούμης ήταν:
  • η ελευθερία: ως εθνική ελευθερία εννοούσε την αυτοδιάθεση των υποδούλων τότε Ελλήνων
  • ο πολιτισμός: ως «νομιμοποιητική» βάση της αξίας του έθνους:
«Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».

Για την σύνδεση του έθνους με τον πολιτισμό:

«Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δεν φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός».

Αν ο Δραγούμης ζούσε σήμερα, ίσως να τον ακούγαμε να λέει στην Ρεπούση: «Τα Ελληνικά σχολεία είναι για 2 σκοπούς: να ανοίγουν τα μυαλά και να φουσκώνουν το παιδί με τον εθνισμό του. Η παράδοση είναι ο σύνδεσμος των ατόμων μίας φυλής, τωρινών και περασμένων, που τα κάνει έθνος. Ιστορία είναι η συνείδηση του συνδέσμου αυτού. Να νοιώθεις την καταγωγή σου, την συνέχεια του εθνικού εγώ σου, την ιστορία που σου κάνει συνειδητό το πέρασμα του έθνους σου μέσα στους αιώνες».

Για τους φιλοοθωμανούς και για όσοι περιμένουν να δουν τον Σουλεϊμάν εκφράζοντας τον νεοραγιαδισμό τους, θα τους έλεγε: «Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του Τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».

Για την «Ενωμένη Ευρώπη» της Μέρκελ και του Σόιμπλε: «Ναι, το βλέπω πως η Ευρώπη ενώνεται, πως τα έθνη και οι φυλές ζυγώνουν η μία την άλλη. Αλλά εγώ είμαι ένας και εγώ θα ακουμπήσω επάνω στους γύρω μου ανθρώπους. Και αυτοί είναι οι Έλληνες».

Για την παγκόσμια δημοκρατία: «Τόσο αγαπώ την Ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι κοσμοπολίτες, θα έλεγα να μην ονομαζόμασταν Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μίας απέραντης δημοκρατίας».

Για τον «πολυπολιτισμό» που προσπαθούν να μας επιβάλλουν: «Μόνο εμείς, όσοι νοιώθουμε την δική μας την πατρίδα, μπορούμε να νοιώσουμε και των άλλων τις πατρίδες. Πρώτα πρέπει να νοιώσω τον εαυτό μου καλά, έπειτα καλά το έθνος μου και έτσι φθάνω στην ανθρωπότητα. Όσοι λένε πως είναι κοσμοπολίτες και δεν περνούν από όλα αυτά τα στάδια δεν μπορούν να νοιώσουν την ανθρωπότητα».

Για τους πολιτικάντηδες που ψηφίζουν χωρίς ντροπή προς το έθνος μνημόνια εξόντωσής του «γιατί είναι μονόδρομος»: «Μας επιβουλεύονται οι idees modernes, ο σύγχρονος πολιτισμός με τον μασωνισμό του, με τη φιλανθρωπία του, με την αλληλοβοήθειά του, με τον κοινοβουλευτισμό του»… «Ας λείψη το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνη την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρή το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.» «Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια. Και θα ζήσουμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που να μας έρχεται καλλίτερα. Πώς χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;»

Για όλους αυτούς τους άχρηστους βουλευτές του Κ(υ)νοβουλίου:

«Το Σύνταγμα θέλησε να δώσει στο έθνος αντιπροσώπους και είπε να υπάρχουν βουλευτές. Επρόκειτο αυτοί οι βουλευτές να αντιπροσωπεύσουν το έθνος. Αλλά η πραγματικότητα τα χάλασε και οι βουλευτές δεν είχαν κανένα συμφέρον να καταγίνουν με το έθνος. Τέτοιοι μια φορά δεν είναι. Για όνομα του Θεού, βρείτε άλλους να αντιπροσωπεύσουν το έθνος».

Ο Ίων Δραγούμης ανέβηκε μέχρι την Κηφισιά να αφήσει την Μαρίκα Κοτοπούλη για να είναι ασφαλής λόγω του ξεσηκωμού από την πληροφορία πως κάποιοι αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο και ξανακατέβηκε μέχρι την Αθήνα για να γράψει ένα άρθρο καταδίκης της απόπειρας. Ο εμφύλιος σπαραγμός και η διχόνοια ερχόταν να συναντήσει το έθνος και έπρεπε οπωσδήποτε να σταματήσει. Έτσι, ο Δραγούμης παραμέρισε την προσωπική διαμάχη που είχε με τον Βενιζέλο.

Αυτό, όμως, δεν το ανέφερε στους στρατιώτες που τον σταμάτησαν και τον ρωτούσαν επίμονα τι κάνει τέτοια ώρα εκεί. Ποιος θα τον πίστευε, άλλωστε…

Θα το έπαιρναν σαν δικαιολογία και παράκληση να τον αφήσουν. Και ο Ίων δεν παρακαλούσε ποτέ… Έμεινε σιωπηλός ως το τέλος, που ήξερε πως ήταν πολύ κοντά. Τον θάνατο είχε μάθει να τον μυρίζει στον αέρα, ήδη από τα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα.

Το πτώμα του Δραγούμη έμεινε σκυλευμένο στο πεζοδρόμιο για πολλές ώρες. Αργά το απόγευμα μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο, όπου μετά από ειδοποίηση αργά το βράδυ, προσήλθε ο γηραιός πατέρας του Στέφανος Δραγούμης, για να αναγνωρίσει τον νεκρό γιο του. Η οικογένεια του νεκρού απαίτησε νεκροψία που έδειξε ότι ο άτυχος άνδρας έφερε 9 σφαίρες στο κορμί του, έντεκα λογχισμός διαμπερείς δια ξιφολόγχης και κάταγμα του αριστερού μηρού δια υποκοπάνου όπλου.

Τόσο ήταν το μίσος του καθεστώτος για τον ΄Ιωνα Δραγούμη. Του ανθρώπου που αποτελεί για τους Έλληνες Εθνικιστές, τον κυριότερο εκφραστή της ιδεολογικής μας θεώρησης… Για τον άνθρωπο που ότι έλεγε με τα λόγια, το υποστήριζε μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος του…

«Όταν ένας του γένους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το γένος; Όταν ένας του γένους δε θέλει να χαθεί το γένος, πώς μπορεί το γένος να χαθεί; Οι δικοί μας οι αντάρτες είμαστε εμείς, συ και εγώ, και ο άλλος, φθάνει να το θέλουμε. Η επιτυχία θα έλθει άμα δεν την συλλογίζεστε. Θα έλθει άμα συλλογίζεσθε πάντα το σκοπό: Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται ήρωες. Γενείτε ήρωες».

πηγή: ethnikismos.net