γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Αποτελεί ιστορική νομοτέλεια,ο Σεπτέμβριος να είναι ο μήνας των μεγάλων καταστροφών. Είτε πρόκειται γι'αυτές που έχουν φυσικά αίτια είτε κυρίως προερχόμενες από ανθρώπινες πράξεις. Δυστυχήματα, εγκλήματα, μάχες, πόλεμοι, γενοκτονίες, από όλα έχει ο σεπτεμβριάτικος μπαξές. Ο Ελληνισμός αυτόν τον μήνα θρηνεί για το ξεπάτωμα του 1922, του μικρασιατικού κομματιού του, μία γενοκτονία και ανείπωτη καταστροφή που ολοκληρώθηκε ,πάλι τον Σεπτέμβριο, το 1955 με τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης.


Η μικρασιατική καταστροφή θεωρήθηκε και ως η επίσημη ταφόπλακα που βάλθηκε στο όραμα της Μεγάλης Ιδέας του γένους, όσον αυτή τουλάχιστο αφορούσε την επίσημη κρατική πολιτική, την μέθεξη και έμπνευση των διανοούμενων αλλά και τον πόθο του λαού μας.



Οι πρώτοι που βιάστηκαν να βγάλουν από πάνω τους σαν πολυφορεμένο σακάκι, το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, ήταν οι άνθρωποι του πνεύματος. Εξαιρώντας τους θρήνους του Μάμελη, τη μελαγχολία του Καρυωτάκη, τον περιθωριακό ιστορικισμό του Καβάφη, την προκλητικότητα ενός Εγγονόπουλου, την επιμονή του Σικελιανού και το φως του Ελύτη. Οι υπόλοιποι διανοητές από την δεκαετία του 20 και μετέπειτα, βιάστηκαν να ανακαλύψουν τον άνθρωπο και μέσα από τον υλισμό τους (αστικό ή μαρξιστικό), να ικανοποιήσουν τα εγώ τους.



Και ο πολιτικός κόσμος με ιδιαίτερη ανακούφιση απέβαλε την Λεοντή του Μεγαλοιδεατισμού, ο μεν μαρξιστικός για να πραγματώσει τον διεθνισμό του, ο δε αστικός, με τις όποιες δεξιές ή κεντρώες αποκλίσεις του για να μπορέσει να διαχειριστεί τα ηνία της κρατικής μηχανής και να εγκολπωθεί τα ανάλογα ωφέλη.



Και ο λαός;Ο απλός Έλληνας απέβαλε αυτό το αταβιστικό όνειρο που συνόδευε την ψυχή του και θέρμαινε την μιζέρια της καθημερινότητάς του;Μάλλον όχι. Γιατί πάντα υπήρχαν και κάποιοι περιθωριακοί τρελλοί να του θυμίζουν και να του μιλούν για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσσου, την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, την Ένωση της Κύπρου. Και τα μεν Δωδεκάνησσα τα πήραμε ελέω πατερούλη Στάλιν. Την δε Βόρειο Ήπειρο, αφού την μάτωσε ο Χότζα, την κατέστρεψε έπειτα το νεοελληνικό πρότυπο του super market.Όσο για την Κύπρο, την ξεπουλήσαμε μονάχοι μας στους Τούρκους. Στους Τούρτκους, που ο λαός μας ποτέ δεν τους συμπάθησε γιατί πάντα υπήρχε κάτι να του θυμίζει τα κλεμμένα αλλά και τα εγκλήματα.



Όχι, τελικά η Μεγάλη Ιδέα, κρυμμένη, εν υπνώσει, έμεινε στο φυλετικό ασυνείδητο του λαού μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Γι'αυτό και οι διάφορες Ρεπούσηδες μιλούν κατά καιρούς για "συνωστισμούς", γι'αυτό και οι Λιάκοι, και οι Δραγώνες και οι διάφοροι Skaiδες, γι'αυτό και τα κακόγουστα τουρκικά σήριαλ. Όλα καμωμένα για να ξεκολλήσουν από τον Έλληνα αυτή την επιμονή του να ιστορίζει, να μην ξεκόβει από το παρελθόν του, να συνεχίζει να υπάρχει με τα ίδια γνωρίσματα, καλά και κακά, στον χώρο και στον χρόνο.



Στην Ελλάδα του σήμερα όμως, πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε την Μεγάλη Ιδέα, αυτόν τον πολύποδα που έχει εγκολπώσει το εθνικό DNA μας;Ποιά είναι, ποιά μπορεί να είναι η Μεγάλη Ιδέα στην εποχή του ΔΝΤ, του εθνικού ξεπουλήματος, της φτώχειας, της διάλυσης του κοινωνικού κορμού, της Ελλάδας των gay parade και του μεταναστευτικού κατακλυσμού;Η απάντηση δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει την κραυγή των Ισπανών που ξεκινούσαν να διώξουν τους άραβες από την πατρίδα τους:Reconquista. Επανάκτηση! Επανάκτηση της χώρας μας, των τρόπων μας, την γλώσσας, των εθίμων μας. Επανάκτηση του δικαιώματος να υπάρχουμε όπως είμαστε, χωρίς να "σκουρήνουμε" μορφικά ή να μεταλλαχθούμε πολιτισμικά. 



Η Μεγάλη Ιδέα σήμερα δεν ψάχνει αλύτρωτα εδάφη να απελευθερώσει. Έχει πρώτα να δώσει στην εθνική κυκλοφορία τις πλατείες των πόλεων και τα χωριά μας. Πριν φτάσει στην Κωνσταντινούπολη ή στα Σκόπια, οφείλει πρώτα να περάσει από την Ομόνοια, τον Βοτανικό και τον Βαρδάρη.



Γιατί, αφού δεν μπόρεσαν αλλιώς, χτυπούν την Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την εθνική μας βούληση, στην σάρκα της, που είναι η εθνική ομοιογένεια, και στο πνεύμα της, που είναι ο πολιτισμός, η γλώσσα, οι όποιες παραδόσεις. Ένα Έθνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την βούληση την Εθνική, το ένστικτο δηλαδή της επιβίωσης, της διάθεσης για ξεχώρισμα, της διαφύλαξης της ιδιοπροσωπίας. Και η βούληση όμως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αντικείμενο αυτής, τον βιολογικά αυθύπαρκτο πληθυσμό που φέρει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πολιτισμού.



Γι'αυτό και η επιμονή στην πολυπολιτισμική σούπα, στον πόλεμο της εθνικής-φυλετικής ιδιαιτερότητας, στην αλλοίωση του χαρακτήρα μας με την υποταγή σε έναν ξενόφερτο οικονομισμό και σε έναν απάνθρωπο μοντερνισμό.



Διακόσια χρόνια μετά το 1821, ο Ελληνισμός δίνει την πιο κρίσιμη μάχη του: αυτή της εθνικής του αυθυπαρξίας. Όχι μόνο για την εξασφάλιση ενός κρατικού μορφώματος, αλλά κυρίως για την διατήρηση μίας βιολογική πραγματικότητας, μίας πνευματικής συνέχειας. Αυτό είναι ο Μεγαλοϊδεατισμός του σήμερα, που δεν πέθανε ποτέ κανένα '22 στην συνείδηση του λαού μας, ο αγώνας μας για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

πηγή: elkosmos.gr