Εδώ και μέρες γίνομαι δέκτης μιας αναίτιας και συκοφαντικής εκστρατείας κυρίως εντός διαδικτύου –από ανώνυμους κύκλους πάντα- οι οποίοι μου καταλογίζουν ευθύνες που δεν μου αναλογούν ή θέτουν προβοκατόρικα ερωτήματα με ιδιαίτερη εμμονή που δεν με αφορούν άμεσα.

Κυρίως… από κατ’ επίφαση πατριωτικές ομάδες της σελίδας κοινωνικής δικτύωσης του φέϊσμπουκ που διαχειρίζονται άτομα τα οποία λόγω της ιδιότητας τους (!!!) αδυνατούν να εμφανιστούν ή να γνωστοποιήσουν την ταυτότητα τους και διασπείρουν με χιλιάδες, ΨΕΥΔΟΥΣ περιεχομένου μηνύματα, αλλά που τυγχάνει να γνωρίζουμε με τα ονόματα τους και τους βαθμούς τους…

Αλλά… κι από επίσης...
ανώνυμα «μπλογκ» που αποδεικνύουν απλά την ψυχοσύνθεση των ιδιοκτητών τους, τους οποίους επίσης γνωρίζουμε, καθώς και τις παρέες, τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, αλλά δεν μπορούμε να παρεξηγήσουμε λόγω της γνώσης μας για το ιατρικό τους ιστορικό…

Αμφότεροι, γνωστοί και συντονισμένοι στην εκστρατεία εναντίον του «Στόχου» και του προσώπου μου, κάτι που με δυσκολεύει ιδιαίτερα να εκλάβω ως σύμπτωση, γνωρίζοντας πολύ περισσότερα απ’ ότι νομίζουνε ότι είναι δυνατόν να γνωρίζω…

Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί οι τύποι με αναγκάζουν να μιλήσω για μένα κι αυτό είναι το ΜΟΝΟ που ποτέ δεν θα τους συγχωρήσω…

Γεννήθηκα στις 24 Οκτωβρίου 1967 στην Αθήνα, από Μανιάτισα μάνα και πατέρα Ποντιακής καταγωγής και από τα 14 με μοναδικό κίνητρο την έμφυτη αγάπη μου για την Πατρίδα που καλλιεργήθηκε έντονα από την οικογένεια μου –της οποίας αμφότερες οι πλευρές ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ για την Ελευθερία της Πατρίδας και την επιβίωση τους- εντάχθηκα στην ΟΝΝΕΔ μιας άλλης εποχής, όταν η Πίστη στην ιδέα του Έθνους ήταν ακόμη έννοια πρωτεύουσας σημασίας.

Καθαιρέθηκα στα 17 μου, από την δοτή διοίκηση της εν λόγω οργάνωσης –όντας υπεύθυνος μαθητικού της Β1 Νομαρχιακής Επιτροπής- όταν αντέδρασα στην δοτή ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αλλά χάρη στην επιμονή μου …ξανακαθαιρέθηκα στο πρώτο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ το 1987 και πάλι αντιδρώντας στην νόθα εκλογική διαδικασία της παρέας της Ντόρας Μητσοτάκη.

Στα 19 μου, εκκαθάρισα την Βασιλίσσης Αμαλίας από την σημαία του τουρκικού προξενείου που κυμάτιζε προκλητικά και επί πολλά έτη απέναντι από την πύλη του Ανδριανού και μου σούβλιζε τα μάτια κάθε φορά που ακολουθούσα την διαδρομή για την σχολή μου, με αποτέλεσμα την σύλληψή μου. Τότε έγινε και η πρώτη μου γνωριμία με την ΓΑΔΑ και τα αυτόφωρα της πρώην Σχολής Ευελπίδων… Την τελευταία την γνωρίζετε όλοι.

Στα 21 μου, κλήθηκα και Υπηρέτησα την 20μηνη στρατιωτική μου θητεία ως Καταδρομέας Αλεξιπτωτιστής και ο Ελληνικός Στρατός με εμπιστεύθηκε να εκπαιδευτώ επί διμήνου σε ειδικές εγκαταστάσεις του, στην ειδικότητα των Πληροφοριών, ενώ επιστρέφοντας στην μονάδα μου, συμμετείχα σε όλες ανεξαιρέτως τις ασκήσεις και τις αποστολές που είχαν σε αυτή ανατεθεί.

Μετά το 1993 ακολούθησα την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά, σαφώς επηρεαζόμενος από την γενναία ΑΝΑΤΡΟΠΗ της κυβέρνησης Μητσοτάκη που ετοιμαζόταν να αναγνωρίσει τα Σκόπια με τον επιθετικό προσδιορισμό Μακεδονία. Τοποθετήθηκα στην πρώτη διορισμένη Κεντρική Επιτροπή της και εξελέγην πανηγυρικά στην επόμενη Κεντρική Επιτροπή, στις διαδικασίες του πρώτου Συνεδρίου της.

Αποστασιοποιήθηκα της πολιτικής μετά την παρακμή της Πολιτικής Άνοιξης, πιστεύοντας ακράδαντα πλέον, με ιδιαίτερες εμπειρίες μέσα από το ίδιο το σύστημα, ότι καμιά διαδικασία που το ίδιο το πολιτικό σύστημα διενεργεί, δεν μπορεί να το αλλάξει ή να το τροποποιήσει. Για όλα αυτά που έζησα στην πολιτική μου περιπέτεια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 –με τον «Στόχο» πάντα στην κωλότσεπη αφού ουδέποτε έκρυψα ή προσπάθησα να κρύψω την πολιτική μου τοποθέτηση- θα μπορούσα να γράψω δεκάδες βιβλία, αν δεν πίστευα ότι οι εμπειρίες δεν είναι εμπορεύσιμο αγαθό, αλλά εργαλείο για την προώθηση και την ορθή στόχευση της αγωνιστικής δράσης, που ούτε μια στιγμή από τότε που μπορώ και θυμάμαι δεν εγκατέλειψα.

Στις γειτονιές και στα στέκια που μεγάλωσα και ζυμώθηκα και είναι σε όλους γνωστά, ΕΧΘΡΟΙ και ΦΙΛΟΙ γνωρίζουν και εκτιμούν αυτή τη στάση ζωής, ακόμη κι αν οι πολιτικές οι άλλες διαφορές μαζί τους αγγίζουν το χάος…

Με την ευλογία του Θεού και την βοήθεια φίλων και συνεργατών το 2001 αναλαμβάνω την επανέκδοση του «Στόχου», ο οποίος για δύο περίπου έτη παρέμενε εκτός κυκλοφορίας λόγω του αιφνιδίου θανάτου του ιδρυτή του Γεωργίου Καψάλη, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση και έμπρακτη βοήθεια της οικογένειας του.

Και ως εκδότης του «Στόχου» αλλά και πρωτύτερα, δεν άφησα καμιά σκοπιμότητα να αλλοιώσει τα πιστεύω μου ή τα λεγόμενα μου, δεν έδωσα το παραμικρό περιθώριο στον οποιονδήποτε να παρέμβει με οποιονδήποτε τρόπο στο σκεπτικό μου και τη δράση μου.

Επί δέκα και πλέον έτη, μαζί με την συνεργάτιδα μου, την Δήμητρα, δεν διαπραγματευτήκαμε τίποτα και με κανέναν και δεν αποκρύψαμε το παραμικρό από τις πληροφορίες που έφθαναν στα χέρια μας, παρά μόνο αυτές που η δημοσιοποίηση τους, θεωρούσα ότι μπορεί να βλάπτουν την Εθνική Ασφάλεια.

Δημιουργήσαμε και φέραμε εις πέρας δεκάδες αγωνιστικές δράσεις πολλές εκ των οποίων έγιναν έκτακτα δελτία ή πρώτα θέματα στα παράνομα κανάλια των εργολάβων και δεχθήκαμε την βομβιστική επίθεση του «γνωστού χώρου» λίγες μέρες μετά την καθήλωση στα σύνορα της προπαγάνδας των γυφτοσκοπιανών…

Επί δέκα και πλέον έτη, γνωρίζοντας όλοι όσοι με γνωρίζουν την ιδιοσυγκρασία μου και τον χαρακτήρα μου, δεν διανοήθηκε κανείς, ούτε ακόμη και ο πολύ γνωστός δικηγόρος μου –κι αυτό τον τιμά- να παρέμβει στον εκδοτικό μου ρόλο, να υπαγορεύσει ή να παραπονεθεί για τα γραφόμενα της εφημερίδας μας που έπληξαν επανειλλημένως γνωστούς και φίλους. Και ασφαλώς κανείς δεν διανοήθηκε να με εκβιάσει έμμεσα ή άμεσα, ή να εκβιάσει κινήσεις μου και τοποθετήσεις μου…

Τέλος, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον πλανήτη που να μπορεί να ισχυριστεί ότι εκμεταλλεύτηκα έστω και στο παραμικρό την ιδιότητα μου, για προσωπικά ή για εκδοτικά οφέλη… Κρατήσαμε μαζί με την συνεργάτιδα μου, με νύχια και με δόντια τον «Στόχο» μακριά από συμφέροντα και δεσμευτικές πρακτικές όπως τους κρατικούς εναγκαλισμούς και τα πάρε δώσε με διαπλεκόμενους μέσω διαφημίσεων. Στηριχθήκαμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους αναγνώστες – πολεμιστές της και επιβιώνουμε σαν εφημερίδα παρά την κρίση των εντύπων, χάρη στην αγάπη τους και την εμπιστοσύνη τους που ουδέποτε προδώσαμε και ουδέποτε θα προδώσουμε…

Αυτός ήμουν, αυτός είμαι κι αυτός θα παραμείνω… και μόνο ίδιοι άνθρωποι μπορούν να σταθούν κοντά μου. Με τα λάθη μας και τα ελλατώματα μας, αλλά πάντα πιστοί στην ιδέα του Αγώνα και της Πατριωτικής ενημέρωσης κι ας πληρώνουμε ΑΚΡΙΒΑ με προσωπικό τίμημα την στάση αυτή.

Αυτοί όλοι που θέτουν με εμμονή εκβιαστικά, προβοκατόρικα και συκοφαντικά ερωτήματα ή τοποθετήσεις, που είτε δεν με αφορούν, είτε αφορούν άλλους, είτε είναι απολύτως ψευδή… ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ;

Με την επισήμανση ότι ούτε εγώ προσωπικά ούτε και ο «Στόχος» βεβαίως ΕΚΤΕΛΟΥΜΕ συναγωνιστές, πριν οι ίδιοι αποφασίσουν να αποσαφηνίσουν την στάση τους και τις ενέργειες τους ή να αποδείξουν ότι είναι πραγματικά συναγωνιστές και όχι εγκάθετοι του καθεστώτος… Κι ότι ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν θα λύσει τις προσωπικές του ή πολιτικές του διαφορές στις πλάτες μου και τις πλάτες του «Στόχου»…

Ο εκδότης του…
Σάββας Χατζηπαρασκευάς

Σχόλιο: Χωρίς σχόλια

Πηγή: ΣΤΟΧΟΣ