Του Κων/νου Ρωμανού




Τι προσδιορισμό μπορούμε να δώσουμε σε έννοιες όπως έθνος και εθνικό κράτος σήμερα

Ξεκινούμε από το ότι τα έθνη είναι η μοναδική υπαρκτή πραγματικότητα και με βάση το δίκαιο το οποίο ορίζει τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και με βάση τα Ηνωμένα Έθνη, που είναι ισόψηφα όλα τα έθνη του πλανήτη. Με την έννοια αυτή δεν υπάρχει κάποια παγκοσμιοποίηση η οποία να έχει πολιτική υπόσταση. Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Μόνο τα έθνη έχουν πολιτική υπόσταση. Και μόνο ως έθνος μπορείς να συνομιλήσεις με τους ισχυρούς αυτής της γης. Αν πας στο ΥΠΕΞ της Αμερικής ως οργάνωση με έδρα την Αθήνα ή ως σύλλογος ή ως μειονότητα δεν μπορείς να συνομιλήσεις. Θα συνομιλήσεις εάν πας ως έθνος. Όποιος λοιπόν αποδομεί το δικό του έθνος, αποδομεί την δυνατότητά του να είναι μέτοχος, να είναι συνομιλητής μέσα στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα σε όλον τον πλανήτη. Η κίνηση της αποδόμησης του Έθνους είναι άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Υπάρχει παραταύτα στην Ελλάδα η παραπληροφόρηση ότι τα Έθνη είναι στο τέλος τους και πρέπει να εξαφανιστούν, διότι δήθεν είναι επιθετικά, ξεκινούν πολέμους και βασίζονται σε ένα μύθο, ο οποίος εκλαμβάνεται ως ψεύδος. Αυτά είναι κατά την γνώμη μου ανυπόστατα. Τον πόλεμο δεν τον εφηύραν τα έθνη, τα οποία σχηματίστηκαν ως κράτη-έθνη τα τελευταία 200 χρόνια. Ο πόλεμος υπάρχει ως φαινόμενο από τις καταβολές της ανθρωπότητας και δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ως σήμερα ένας τρόπος ώστες να εξαλειφθεί. Και δεν θα εξαλειφθεί ούτε εάν καταργηθούν τα έθνη και υπάρξει παγκόσμια διακυβέρνηση, διότι όπως είπε και ο Παναγιώτης Κονδύλης και σε μία τέτοια περίπτωση θα υπάρχει πόλεμος, αλλά θα είναι εμφύλιος πόλεμος, μέσα στα όρια ενός κράτους, που θα είναι το παγκόσμιο κράτος. Επομένως σε τίποτε δεν εξυπηρετεί η διάλυση των Εθνών.

Τώρα όσον αφορά το ότι τα Έθνη είναι μύθος και ο μύθος τους Έθνους δημιουργείται από το κράτος, εκεί όντως δεν υπάρχει η ιστορική θεμελίωση αυτού του πράγματος, με την έννοια ότι ναι, δημιουργήθηκε το έθνος κράτος τα τελευταία 200 χρόνια, αλλά προϋπήρχε μια κοινωνία των ομοίων, ανθρώπων με κοινή καταγωγή, κοινή ιστορική διαδρομή, γλώσσα, θρησκεία, ήθη έθιμα, οι οποίοι ζούσαν μέσα στα πλαίσια μεγάλων αυτοκρατοριών και κάποια στιγμή θέλησαν εις το όνομα της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατίας να αυτονομηθούν από αυτές τις μεγάλες αυτοκρατορίες, όπου ζούσαν ως εθνότητες χωρίς κράτος, να αποκτήσουν κράτος, το οποίο είναι η ασπίδα τους, είναι η υπεράσπιση αυτού το οποίον πολιτιστικά και βιολογικά είναι οι εθνότητες και με αυτήν την έννοια δημιουργήθηκαν τα έθνη κράτη. Τα έθνη κράτη λοιπόν δεν είναι καθόλου μύθος. Είναι εθνότητες οι οποίες προϋπήρχαν, αυτό που λέμε στα αγγλικά ethnic nationalism, δηλαδή εθνικισμός που βασίζεται πάνω στον εθνοτισμό, έτσι δημιουργήθηκαν όλα τα σύγχρονα κράτη και εξακολουθούν να δημιουργούνται επ' ευκαιρία καινούργια έθνη-κράτη, έθνη δηλαδή τα οποία καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία στέγη και είναι πολύ περισσότερα τα έθνη χωρίς κράτος από ότι τα έθνη-κράτη.

Καταλαβαίνουμε δηλαδή τι μεγάλο επίτευγμα είναι για ένα έθνος το να αποκτήσει το δικό του κράτος και το τι απίστευτη προδοσία και οπορτουνισμός είναι εάν κατέχει ένα έθνος το κράτος του, να εκποιήσει το έθνος αυτό, το κράτος το οποίο έχει δημιουργηθεί από τους προγόνους του. Είναι μια εκποίηση αυτό, μια απίστευτη προδοσία, δυστυχώς είναι αυτό το οποίο βλέπουμε στην Ελλάδα. Η ιδέα δε του ότι είναι μυθική η κοινή καταγωγή, ότι δεν υπάρχει, αυτή είναι παντελώς περιπετειώδης ιδέα. Η κοινή καταγωγή υπήρχε από τους αρχαίους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όταν ο Κλεισθένης διαίρεσε τους πολίτες σε φυλές και σε δήμους. Και η κάθε φυλή είχε έναν γενάρχη, μία κοινή καταγωγή. Ο γενάρχης βεβαίως μπορούσε να είχε προσδιοριστεί ως μυθικό πρόσωπο, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι το ίδιο το έθνος δημιουργεί τους μύθους του, εκείνους τους μύθους που χρειάζεται για την εύρυθμη λειτουργία του, δεν είναι το ίδιο το έθνος μύθος. Το έθνος είναι δημιουργός των μύθων. Αυτά για τους...αποδομηστές.

(απόσπασμα από την συνέντευξη του καθηγητή που παραχώρησε στο περιοδικό Patria, τευχ.16)