Το έθνος, ο εθνικισμός και η ολιγαρχική νεοτερικότητα

του Γ. Κοντογιώργη



 (Με αφορμή μια επισήμανση σε επιστολή…)

Σε σχέση με την αναφορά στην γενική επιστολή [……] για τον εθνικισμό και την ακροδεξιά, θέλω απλώς να εκφράσω την λύπη μου για το γεγονός ότι, ειδικοί και ίσως έγκυροι επί ενός γνωστικού αντικειμένου, εννοούν να εκτίθενται, πολυπραγμοσύνης ένεκεν, ως "ξερόλες". Ο γνώστης της έννοιας <έθνος> το ξεχωρίζει από την έννοια εθνικισμός. Ο εθνικισμός χρεώνει στην κοινωνία τις πολιτικές του κράτους, ενώ αυτές υπαγορεύονται από τα συμφέροντα των αρχουσών ομάδων. Κατά τούτο, εκείνοι  που ισχυρίζονται ότι το έθνος είναι επινόηση του κράτους κάνουν ιδεολογία, επιχειρούν να το οικειοποιηθούν, αποσπώντας το από τον φυσικό του φορέα, την κοινωνία, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την μονοσήμαντη  νομή τους επί του κράτους. Υπό το πρίσμα επομένως αυτό είναι απολύτως αντιδραστικοί.

Εγώ λέω ότι το έθνος είναι η συνείδηση της κοινωνίας. Η προσέγγιση αυτή του έθνους συγκρούεται με εκείνη της νεοτερικότητας σε δύο επίπεδα: Το ένα, διότι εγγράφεται σε μια γνωσιολογική και όχι ιδεολογική σκοπιμότητα. Το άλλο, διότι προσμετρά ελευθερία υπέρ της κοινωνίας, την οποία ελευθερία αντιτείνει προς στους νομείς του κράτους που επιμένουν να μονοπωλούν το πολιτικό σύστημα. Ώστε, η νεοτερική προσέγγιση του έθνους αποτελεί ιδεολογική κατασκευή κι όχι το αντίθετο. Με πρόσχημα τη διάκριση έθνους και κοινωνίας η πολιτική τάξη επιτυγχάνει να εμφανίζεται ως εντολέας και εντολοδόχος -αφού είναι αυτή που καθορίζει τι είναι εθνικό και τι όχι- και να εξοβελίζει την κοινωνία εκτός πολιτείας στον ιδιωτικό χώρο. Το έθνος για τη νεοτερική ολιγαρχία ιστορείται δια των πεπραγμένων του κράτους και όχι της κοινωνίας.

 Από την άλλη, το έθνος ως συνείδηση κοινωνίας είναι φορέας ελευθερίας, δηλαδή συλλογικότητας. Εάν η κοινωνία είχε σήμερα -δυστυχώς είναι μακράν από του να συνειδητοποιήσει την αιτία των δεινών της- ενσωματώσει στο είναι της πέραν της ατομικής, την πολιτική ελευθερία, η πολιτεία θα ενσαρκωνόταν από αυτήν, αυτή θα αποφάσιζε για τη μοίρα της, η ιστόρηση του έθνους θα γινόταν από αυτήν και όχι από την οικονομική, πνευματική και πολιτική ολιγαρχία. Σήμερα που η οικονομία μετεξελίχθηκε και απέκτησε κοσμοσυστημική διάσταση, οι φορείς της, η διεθνής των αγορών και οι εσωτερικοί θιασώτες της, τάσσονται εναντίον του έθνους, διότι διαβλέπουν ότι με αυτό ανά χείρας η κοινωνία των πολιτών, θα τους αντιτάξει την πολιτική ελευθερία, θα αποκτήσει δηλαδή συνεκτικό πολιτικό ιστό, ικανό να ακυρώσει την ολομέτωπη κυριαρχία τους.

 Ώστε, το έθνος του κράτους, το έθνος της νεοτερικής ολιγαρχίας, υπηρετεί τους πάσης φύσεως ολιγάρχες, ενώ το έθνος της κοινωνίας την κοινωνική συλλογικότητα.  Το έθνος του κράτους χρεώνει στην κοινωνία τις πολιτικές των νομέων του κράτους. Το έθνος της κοινωνίας την ελευθερία/τα συμφέροντά της. Το σημαντικό, στο πλαίσιο αυτό, για τους ολιγάρχες είναι να μην επικαλεσθεί η κοινωνία την αρμοδιότητά της για το έθνος/πολιτική, διότι θα διαταράξει την ήδη επιτευχθείσα πολιτική κυριαρχία των αγορών. Διά του έθνους -της συλλογικής συνείδησης- η κοινωνία των πολιτών θα αξιώσει αρμοδιότητα επί της πολιτείας. Εξού και η επίκληση του έθνους από την κοινωνία ενοχοποιείται ως εθνικισμός, ενώ τα "δικαιώματα" αντιτείνονται ως υπέρτερα της ελευθερίας. Προσποιούνται οι ολιγάρχες ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η ελευθερία κάνει άνευ αντικειμένου τα δικαιώματα. Γνωρίζουν όμως ότι με το καθόλα ιδεολογικό αυτό επιχείρημα θα νομιμοποιήσουν την ολιγαρχική τους διακήρυξη ότι "η πλειοψηφία είναι εχθρός των δικαιωμάτων".

Στον αντίποδα, υπέρ του παλαιού τύπου εθνικισμού, που είναι εξίσου ολιγαρχικός, τάσσεται η ακροδεξιά. Ο οποίος επειδή έληξε ο χρόνος του, οι φορείς του έχουν υιοθετήσει σε μια συνήθη λαϊκιστική ρητορική. Η ακροδεξιά δεν είναι προφανώς αντισυστημική, είναι απλώς αντισυμβατική, σε σύγκριση με την τυπική κοινοβουλευτική κομματοκρατία. Συναντώνται όμως και οι δύο, στην απέχθεια τους προς την κοινωνία. Δεν θέλουν τη δημοκρατία, ουδέ καν την αντιπροσώπευση. Αποκαλούν δημοκρατία το ολιγαρχικό έκτρωμα του Διαφωτισμού. Εντούτοις,  ο πιο αντιδραστικός, δηλαδή εχθρικός προς την κοινωνία εθνικισμός, στο μέτρο που δεν αποκλείει απλώς την κοινωνία από την ελευθερία αλλά και την οδηγεί στην περιθωριοποίηση/εξαθλίωση, είναι ο "αναθεωρητικός" εθνικισμός και κυριολεκτικά ολιγαρχικός εθνικισμός.  Ο ένας, επιχειρεί την οικειοποίηση του έθνους της κοινωνίας, ο άλλος  εχθρεύεται την ταυτοτική/κοινωνική συλλογικότητα, υιοθετώντας πολλές φορές, τον εθνικισμό του "άλλου": είτε των γειτόνων είτε  των αγορών ή και των δύο μαζί .

Η ελληνική ιστοριογραφική "επιστήμη" είναι παραδειγματική ως προς αυτό. Έχει επίσης το προσόν, να είναι στο βάθος και ιδεολογικά αλλοτριωμένη. Υπηρετεί τον εθνικισμό του ηγεμόνα, διατεινόμενη ότι κάνει επιστήμη. Αρκεί να διαπιστώσουμε ότι, παντού, ιστορία και αρχαιολογία συμφωνούν να δώσουν άλλην εθνική ταυτότητα σε ιστορικά τεκμήρια κατακτημένων. Το πιο προκλητικά  ενδιαφέρον παράδειγμα είναι, οι αρχαιότητες της ρωμαϊκής εποχής. Αδυνατούν δηλαδή να διακρίνουν  οι <ειδήμονες> αυτοί την διαφορά της διατύπωσης "ρωμαϊκός" έναντι "ρωμαϊκής εποχής". Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων μεταφέρθηκε επί ρωμαϊκού πλοίου (!). Η αγροτική έπαυλις που βρέθηκε πρόσφατα κοντά στο Κιάτο, ανήκε σε ρωμαίο ευγενή!!  Μέσα στα μουσεία, όλα τα ευρήματα της ρωμαϊκής εποχής βαφτίζονται "ρωμαϊκά". Εάν τους επισημάνεις το ανιστόρητο του γεγονότος σου αντιτείνουν ότι το να τα πεις ελληνικά να πεις ελληνικά τα ευρήματα της ρωμαιοκρατίας είναι εθνικιστικό! Το χειρότερο είναι ό,τι συμβαίνει με το Βυζάντιο. Ο σκοταδισμός των ιδεολογικά υποτελών μεταφράζεται σε ιστορική αλήθεια.

Να προχωρήσω; Ποιοί άραγε στήριξαν την λεηλασία της χώρας, από την Επανάσταση και εντεύθεν, χρεώνοντας την ελληνική κακοδαιμονία στην κοινωνία και στις κληρονομιές της, αντί να την χρεώσουν στο δεσποτικό κράτος και στο ακραιφνές δημιούργημά του την κομματοκρατία; Οι αντιδραστικοί της Δεξιάς και της Αριστεράς που, ως ολιγάρχες απεχθάνονται κάθε τι, που θα σφυρηλατούσε το πρόταγμα για την θεσμισμένη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, στο πολιτικό σύστημα. Αρνούνται να αποδεχθούν, ως μηρυκαστικοί πρακτορίσκοι των ηγεμόνων της νεοτερικότητας την ύπαρξη ελληνικού έθνους πριν από το νεοελληνικό κράτος, επειδή, οι πιο συνειδητοί, γνωρίζουν  ότι το έθνος ως συνείδηση κοινωνίας είναι η συνεκτική πρώτη ύλη, που θα παράξει την εξωτερική αλλά και εσωτερική ελευθερία της κοινωνίας, κατά των δυναστών της. Εξού και κάθε αναφορά στο παρελθόν, κάθε επίκληση του εθνικού συμφέροντος, κάθε επιχείρημα για την ευθύνη του κράτους για τα δεινά της χώρας, εγγράφεται ως υπόλογο εθνικισμού. Αισθάνονται ότι είναι επιτρεπτή η καπηλεία  του έθνους μόνο για να χειραγωγήσουν την κοινωνία, όχι όμως και η αναφορά στην πατρίδα, ως εθνική εστία, διότι αντιστρατεύεται την εθελοδουλεία, την ιδέα της ξένης προστασίας και το δικό τους μονοπώλιο στην εξουσία. Αρκεί να δούμε πως διαχειρίζονται οι πνευματικοί ολιγάρχες τον φυλετισμό.       

Γνωρίζουμε ότι ακόμη και τον 19ο αιώνα οι Έλληνες όριζαν το έθνος πολιτισμικά, εν αντιθέσει προς τους νηπιακούς ανθρωποκεντρικά ευρωπαίους που το αντιλαμβάνονταν ως μια απλώς φυλετική υπόθεση. Εντούτοις, η εντόπια "αναθεωρητική" ιστοριογραφία αγωνιά ακόμη να βρει την αιματολογική καταγωγή των αγωνιστών της επανάστασης! Έτσι, προφανώς εκτιμούν ότι θα καταδείξουν ότι η ελευθερία των Ελλήνων είναι υπόχρεη των ξένων, και θα κοντύνουν τον συνεκτικό ρόλο της ελληνικότητας. Το εγχείρημα της αποδόμησης της συλλογικότητας των Ελλήνων, το ομολογούν οι ίδιοι ευθαρσώς. Οίκοθεν νοείται ότι σκοπός  τους δεν είναι η ιστορική αλήθεια αλλά η ιδεολογική θεμελίωση της ηγεμονίας των νομέων του κράτους και των συγκατανευσιφάγων.

Επανέρχομαι στα αρχικά ολίγα: "κρίττον το σιγάν" και ιδίως σε ό,τι αφορά στην σύγχυση μεταξύ (νομιζομένης) επιστήμης και (αντιδραστικής) ιδεολογίας. Το να διατηρείς την σοβαρότητα σου, είναι δύσκολο αλλά αναγκαίο. Η προσπάθεια να επενδύσεις με επιστημονική  περικάλυψη την ιδεολογία σου, είναι ένα πρόβλημα. Η γελοιοποίηση είναι εύκολη, όταν σε κατέχει το πάθος της άγνοιας.

Μακρηγόρησα αλλά πιστεύω ότι, το πρόβλημα αφορά όλους μας.

Χαίρε

Γιώργος Κοντογιώργης

Λευκάδα 16.7.2014

Read More

Πατρίς, θρησκεία και ...οικογένεια!

Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκαν οι πρόσφατοι διορισμοί συγγενικών προσώπων των ευρωβουλευτών της Χρυσής Αυγής ως συνεργατών τους, σε συνδυασμό με το ότι υπάρχουν ακόμα καλόπιστοι στις τάξεις του εν λόγω πολιτικού σχηματισμού που πιστεύουν ότι αποτελεί το αντίπαλον δέος στο "κόμμα των πολιτικών κομμάτων".

 Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε δέκτες αυτής της πρακτικής, τόσο σε ό,τι αφορά τη Χρυσή Αυγή, όσο και σε ό,τι αφορά γενικότερα το πολιτικό σύστημα. Η αναξιοκρατία και η αδιαφάνεια μπορεί να εξοργίζουν τον καθένα (ακόμα και τα υποκριτικά ΜΜΕ!), ειδικά όταν προέρχονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν τις βλέπουμε στο σύνολο των κομμάτων. Ίσως στην περίπτωση των κυβερνητικών σχηματισμών να είναι περισσότερο εμφανείς, λόγω του ότι οι καρέκλες είναι περισσότερες. Αποτελούν δε πάγια τακτική ανθρώπων - μελών οργανωμένων ομάδων αυτού του τύπου προκειμένου να διατηρηθούν τα κεκτημένα τους σε έναν κλειστό κύκλο "έμπιστων" ανθρώπων, διασφαλίζοντας την ίδια στιγμή τα προνόμια (κυρίως οικονομικού τύπου) που απορρέουν από τη διατήρηση και εκμετάλλευση της εκάστοτε θέσης. Μην σας φαίνεται παράξενο. Και το γράφω αυτό διότι άκουσα τελευταία κάποιους να εκπλήσσονται από την κίνηση αυτή των ευρωβουλευτών της Χρυσής Αυγής. Πρώτιστα, οι κύριοι αυτοί, κρατικοί λειτουργοί ήταν, κρατικοί λειτουργοί παρέμειναν. Αρχικά με την ιδιότητα του αξιωματικού του κρατικού στρατού, στον οποίο επίσης βασιλεύει η αναξιοκρατία, η διαπλοκή και τα ανάλογα συμφέροντα, αργότερα με αυτήν του (ευρω)βουλευτή, εκπροσωπώντας μια απρόσωπη μάζα μισού εκατομμυρίου σταβλισμένων εν τη δημοκρατία όντων. Είναι ποτέ δυνατόν να γίνουν πολέμιοι της φαυλοκρατίας;

 Η κίνηση αυτή, ο διορισμός δηλαδή δύο προσώπων από το στενό οικογενειακό περιβάλλον των δύο γαλονάτων της Χρυσής Αυγής, ας προβληματίσει όχι εμάς, αλλά όσους θεωρούν ότι οι απεσταλμένοι της Χρυσής Αυγής επιζητούν την όποια κάθαρση. Και κάτι τέτοιο δεν έχει σχέση με την political correct κριτική που ασκείται, η οποία κινείται στα πλαίσια του "οι άλλοι ας κάνουν ό,τι γουστάρουν, ας κυνηγήσουμε εμείς τη Χρυσή Αυγή". Στους δε πιο ...επαναστατημένους νέους, που πιστεύουν ότι το εν λόγω κόμμα είναι τα μέγιστα ...αντιεξουσιαστικό, επειδή υπάρχουν στελέχη του στη φυλακή, να τους πούμε ότι η Χρυσή Αυγή στέκεται φαινομενικά απέναντι στην κυβέρνηση, απλώς και μόνο εξυπηρετώντας πολτικούς σκοπούς, διότι στόχος της είναι η κατάληψη της εξουσίας, και η αποθέωση αργότερα του δικού της κρατισμού, του δικού της σκληρού δόγματος. Ακόμα δηλαδή και να δεχτούμε ως πολιτική τη δίωξη των στελεχών της, αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι δεν αναπτύσσονταν - όταν αυτό βόλευε - υπόγειες σχέσεις μεταξύ αυτών και της κυβέρνησης, ή ότι αφού φυλακίζουν τη Χρυσή Αυγή οι εχθροί μας, που είναι η κυβέρνηση, σημαίνει ότι είμαστε με τη Χρυσή Αυγή, επειδή τυγχάνει να υφίστανται πολιτικού τύπου δίωξη. Αυτή άλλωστε είναι και η "χαρά" της πολιτικής. Το πλαίσιο των συσχετισμών, του πολιτικού παιχνιδιού που περιλαμβάνει κάθε μέσο, των λυκοφιλιών και των συγκρούσεων, είναι πάντα μέσα στο κόλπο. Δείτε τη σχέση της Χρυσής Αυγής μέσα σε αυτά τα χρόνια με διάφορους μικροσχηματισμούς, πολιτικά πρόσωπα που μέχρι και οι ίδιοι το ομολογούν ότι είχαν, και πόσες άλλες σχέσεις επίσης που δεν γνωρίζουμε και βγάλτε συμπέρασμα.

 "Και όλα αυτά τα εξάγετε από το διορισμό της κόρης του Επιτήδειου;'' Θα αναρωτηθεί κανείς. Σαφώς και όχι. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, το συγκεκριμένο αποτελεί απλά ένα περιστατικό ανάμεσα σε τόσα άλλα συμβάντα, που δείχνουν ότι αυτό το άμορφο σχήμα δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά από τα υπόλοιπα, και όλα ξεκινούν ασφαλώς από τον ίδιο τον χαρακτήρα του ως πολιτικού σχηματισμού. Στην πολιτική η έννοια της διαχείρισης είναι δεδομένη και αποτελεί και την κινητήρια δύναμή της, που τελικά ωθεί στην εκμετάλλευση και στα κάθε λογής προβλήματα στις κοινωνίες. Ο κάθε Επιτήδειος (με "ε" κεφαλαίο ή μικρό), εφ' όσον του δίνεται η δυνατότητα μέσα από μια συστημική διαδικασία να εκλεγεί, είναι επόμενο να επιλέγει έπειτα τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστεί τη δυνατότητα που του δόθηκε. Και αν ο νόμος στην περίπτωσή του απαγορεύει το να διορίσει ο ίδιος συγγενικό πρόσωπο, μπορεί να το κάνει ο άλλος κύριος επιτήδειος, και να ανταλλάξουν τις επιλογές τους. Και φυσικά αυτή η επιλογή μπορεί να απλωθεί στα μέσα τα οποία ελέγχει ο εκάστοτε πολιτικός, άλλοτε με μικρή, άλλοτε με μεγαλύτερη επιρροή, και να μην έχει πραγματικά κανένα όριο. Το μόνο σίγουρο μέσα σε όλα αυτά είναι ότι στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, είναι δεδομένη η απόλυτη πίστη στο τρίπτυχο "Πατρίς - θρησκεία - οικογένεια", με την τρίτη έννοια να βρίσκει την εφαρμογή της στην οικογενειοκρατία.

 Αργύρης Στρατής

πηγή: EXIT AREA

Read More

Μία εισαγωγή στην έννοια της μεταπολιτικής

Τα έθνη της Ευρώπης και ο Δυτικός πολιτισμός γενικότερα, βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό σύστημα, το οποίο έχει οδηγήσει τους λευκούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς σε μία πρωτόγνωρη πολιτισμική παρακμή και σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη δημογραφική κατάρρευση. Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, ώστε, εάν δεν ανατραπεί σύντομα, ο εκφυλισμός θα οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνιση της λευκής φυλής και των εθνών που την απαρτίζουν, σε πολιτισμικό αλλά και σε βιολογικό επίπεδο. 

Η ρίζα της παρακμής του σύγχρονου Δυτικού κόσμου δεν βρίσκεται στην οικονομία, όπως ισχυρίζονται αρκετοί, με αφορμή τη χρηματοπιστωτική κρίση που διανύουμε. Πρωτίστως, βρίσκεται στην αποδόμηση της παράδοσης, στην καταστροφή του πολιτισμού, στην αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση, στον ατομισμό, ως στάση ζωής, στην ισοπέδωση και αντιστροφή των αξιών και στην ομογενοποίηση της καταναλωτικής ζωής. Άρα, λοιπόν, η σωστή στρατηγική για την αντιμετώπιση της κατάστασης και για την αναγέννηση των λευκών ευρωπαϊκών εθνών οφείλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του, διευκρινίζοντας τις πραγματικές αιτίες του, μελετώντας και αναθεωρώντας, όπου χρειάζεται, βασικές πολιτιστικές έννοιες και ανακαλύπτοντας εναλλακτικούς τρόπους πολιτικής και κοινωνικής δραστηριοποίησης, ώστε ο λευκός Ευρωπαίος και, συγκεκριμένα, ο Έλληνας, στην περίπτωσή μας, να επανακτήσει την επίγνωση της ξεχωριστής του ταυτότητας και του προορισμού του. 

Πώς, όμως, θα διαμορφωθεί η βάση και το πλαίσιο της ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης για την επίτευξη του σκοπού της επιβίωσης και της αναγέννησης των λευκών ευρωπαϊκών εθνών; Όπως αντιλαμβανόμαστε εύκολα, κάτι τέτοιο δεν είναι αποκλειστικά θέμα της λαϊκής κοινότητας ενός και μόνο έθνους, ούτε, φυσικά, θέμα κοινοβουλευτικών ισορροπιών. Αυτό ισχύει διότι η παγκόσμια αγορά έχει αναπτυχθεί και προχωρήσει τόσο, ώστε να μπορεί άνετα να απομονώσει και να στραγγαλίσει οποιαδήποτε μεμονωμένη περίπτωση αντίστασης ξεφύγει από το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο, που η ίδια έχει ορίσει. Επίσης, από τη στιγμή που αναφερόμαστε στην κρίση σε επίπεδο σκέψης, αξιών και συνειδήσεων, γίνεται κατανοητό ότι για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά πρέπει να καταπολεμηθεί ακριβώς στα ίδια επίπεδα. 

Εάν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον τρόπο με τον οποίο οι εθνοδιαλυτικές δυνάμεις, είτε αυτές πρόσκεινται στη νεοφιλελεύθερη συντηρητική δεξιά είτε στη διεθνιστική μαρξιστική αριστερά, έχτισαν τα μεταπολιτικά θεμέλια της ιδεολογικοπολιτικής κυριαρχίας τους, θα διαπιστώσουμε ότι κατάφεραν σταδιακά να ελέγξουν πλήρως το εκπαιδευτικό σύστημα, την ακαδημαϊκή σκέψη, τα ΜΜΕ, τις εκδόσεις, τις τέχνες και τα μέσα ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Έχοντας στη διάθεσή τους αυτά τα μέσα, μπόρεσαν να επιβάλουν τη δικτατορία του πολιτικά ορθού και να διαμορφώσουν σταδιακά μία μάζα ανθρώπων με συγκεκριμένο ήθος, τρόπο σκέψης και αξίες. 

Ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, ο μέσος Έλληνας πολίτης και γενικότερα ο μέσος λευκός Ευρωπαίος, είτε αδυνατεί να αντιληφθεί τις αιτίες και τις απώτερες συνέπειες της κατάστασης την οποία βιώνει είτε αρνείται να κάνει το βήμα για την ουσιαστική ανατροπή του status quo, από τη στιγμή που τις αντιλαμβάνεται. Ακόμα και μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που οδήγησε σε μία γενικότερη κοινωνική αμφισβήτηση, πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι, ενώ συμμερίζονται τις διαπιστώσεις που αναφέρουμε, αρκούνται σε σπασμωδικές κινήσεις στείρας αντίδρασης ή συνεχίζουν να παρακολουθούν άπραγοι την πορεία προς την καταστροφή. 

Ως εκ τούτου, από τη στιγμή που ο εχθρός των εθνών μας δεν είναι τόσο εξωτερικός, όσο εσωτερικός, οφείλουμε να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση και να διαμορφώσουμε, μέσω της μεταπολιτικής, το σύστημα αξιών και συμπεριφορών το οποίο είναι απαραίτητο για να αντεπεξέλθουμε στον πολιτιστικό πόλεμο που μαίνεται. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες δομές και τα εργαστήρια σκέψης, που θα αποτελέσουν τα μέσα αντίστασης στο ήθος της ισοπέδωσης και στην οικονομίστικη σκέψη, προβάλλοντας το δικαίωμα των εθνών μας στη διαφορετικότητα. 

Τι είναι η μεταπολιτική; 

Η χρήση του όρου μεταπολιτική στη σύγχρονη πολιτική σκέψη επιδέχεται πολλές ερμηνείες, αλληλοσυγκρουόμενες ή και αλληλοσυμπληρωματικές. Ως μεταπολιτική αναφέρεται η φιλοσοφική μελέτη της πολιτειακής συνθέσεως των κοινωνιών (1) και γενικότερα η θεωρητική πολιτική μελέτη, ιδωμένη ως μέθοδος που αναλύει τις πολιτικές ιδεολογίες στη δομική τους μορφή (2). Αναλυτικότερα, η μεταπολιτική αναφέρεται σε διάφορες μορφές μη πολιτικών δραστηριοτήτων, οι οποίες λειτουργούν προς την κατεύθυνση της διάδοσης ορισμένων ιδεών και αξιών, που συνθέτουν μία κοσμοθεωρία. Η μεταπολιτική επηρεάζει την πολιτική και τους ανθρώπους ως τελικό αποτέλεσμα, άλλα όχι μέσα από την άμεση πολιτική δραστηριότητα (κόμματα, εκλογές, πολιτικές εκστρατείες). Αντιθέτως, συνδέεται κυρίως με την πνευματική και φιλοσοφική δραστηριότητα που υποστηρίζει μία ιδεολογία ή κοσμοθεωρία, ενώ, επίσης, περιλαμβάνει τη διάδοση ιδεών και αξιών με άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των ομιλιών, τηλεοπτικών εκπομπών, δημοσιογραφίας, προγραμμάτων εργασίας, καθώς και διαφόρων μορφών προπαγάνδας (3). 

Η μεταπολιτική είναι η πολιτική της πολιτικής ή αλλιώς, όπως το έθεσε ο Αμερικανός συγγραφέας και διανοητής της Νέας Δεξιάς Michael O'Meara: “ Η μεταπολιτική είναι για την πολιτική ό,τι είναι η μεταφυσική για τη φυσική. (...) Όπως η μεταφυσική αφορά αυτό που είναι πέρα από τη φυσική και έχει να κάνει με την απόλυτη πραγματικότητα (εάν υπάρχει τέτοια) στην οποία στηρίζεται ο κόσμος της ενέργειας και της ύλης, (...) η μεταπολιτική είναι αυτή που αντιμετωπίζει όλα αυτά που κάνουν δυνατή την πολιτική. Για παράδειγμα, μπορεί να αναφέρεται στην ιδεολογία, στον πολιτισμό, στα επικρατούντα εννοιολογικά παραδείγματα, στις κοινωνικές ηγεμονίες που διαμορφώνουν το πολιτικό πεδίο και στον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζουμε, ακόμα και στις παράλογες και υποσυνείδητες δυνάμεις που επηρεάζουν τη δημόσια συμπεριφορά (4)”. 

Στην πράξη, ο Ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι ήταν ο πρώτος που κατάλαβε, στις αρχές του 20ου αιώνα, ότι κάθε πολιτικός μηχανισμός ενισχύεται από μία αστική συναίνεση, την ψυχολογική υποστήριξη των μαζών. Αυτή η ψυχολογική υποστήριξη εκφράζεται μέσα από τη συναίνεση σχετικά με το επίπεδο του πολιτισμού, την επικρατούσα κοσμοαντίληψη και το ήθος. Έτσι, λοιπόν, η πολιτική εξουσία εξαρτάται από μία πολιτιστική δύναμη που διαχέεται στις μάζες. Βάσει αυτής της ανάλυσης, ο Γκράμσι ισχυρίστηκε ότι αυτός ήταν και ο λόγος που οι μαρξιστές δεν κατάφεραν να καταλάβουν την εξουσία στις αστικές δημοκρατίες: Δεν είχαν την πολιτιστική δύναμη. Για την ακρίβεια, υποστήριξε ότι είναι αδύνατο να ανατραπεί ο πολιτικός μηχανισμός χωρίς προηγουμένως να έχει αλλάξει ο έλεγχος της πολιτιστικής δύναμης, χωρίς να έχει κερδηθεί η συγκατάθεση του λαού ή χωρίς να έχουν αλλάξει οι ιδέες του, το ήθος, ο τρόπος σκέψης, το σύστημα αξιών, η τέχνη και η παιδεία. Μόνο όταν οι άνθρωποι νιώσουν την ανάγκη για αλλαγή ως αυτονόητη, τότε η υφιστάμενη εξουσία θα αρχίσει να καταρρέει και θα ανατραπεί. Σύμφωνα μ' αυτή την οπτική, η μεταπολιτική μπορεί να θεωρηθεί ως ένας επαναστατικός πόλεμος στο επίπεδο των κοσμοθεωριών, των τρόπων σκέψης και του πολιτισμού(5). Η ανάπτυξη της ιδέας της “πολιτιστικής – ιδεολογικής ηγεμονίας”, από τον Γκράμσι, οδήγησε σταδιακά στη διαμόρφωση του πολιτιστικού μαρξισμού και της πολιτικής ορθότητας, μέσω της Σχολής της Φρανκφούρτης και της ανάπτυξης της Κριτικής Θεωρίας. 

Όμως, η ιδέα ότι η μεταπολιτική πολιτιστική μεταμόρφωση αποτελεί βασική προϋπόθεση για τον πολιτικό μετασχηματισμό επηρέασε αποφασιστικά και τους νέους εθνικιστές, οι οποίοι, καταρχάς στη Γαλλία, στα τέλη της δεκαετίας του '60, μέσα σε ένα ταραχώδες κοινωνικό γίγνεσθαι και με την αριστερά να κυριαρχεί πλέον ιδεολογικά, ήρθαν σε ρήξη με την ιδεολογικοπολιτική ακινησία του χώρου της γαλλικής δεξιάς, αμφισβήτησαν, αναθεώρησαν και ανανέωσαν καταστάσεις και ερμηνείες πολιτικών όρων, διαμορφώνοντας το μεταπολιτικό κίνημα της ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς. Μία δραστήρια πνευματική κίνηση, η οποία άνοιξε νέους ορίζοντες για το ευρωπαϊκό εθνικιστικό κίνημα, εξαιτίας αυτής της διαδικασίας αμφισβήτησης, κάνοντας είσοδο σε χώρους όπως ο κινηματογράφος, η ροκ μουσική, τα κόμικς, η φανταστική λογοτεχνία, αλλά και η οικολογία και οι τοπικές παραδόσεις, ως συνιστώσες των εθνικών παραδόσεων (6). Μέσω της έκδοσης βιβλίων και περιοδικών, της διοργάνωσης διαλέξεων, συζητήσεων και συνεδρίων, με συνέπεια και σοβαρότητα, το κίνημα της Νέας Δεξιάς κατόρθωσε να αναδείξει διανοητές – προσωπικότητες με διεθνές κύρος και αναγνώριση, να ξεφύγει από τα σύνορα της Γαλλίας και όχι μόνο να αναγκάζει τα κύρια ΜΜΕ να ασχοληθούν μαζί του, αλλά, πολλές φορές, να θέτει το περιεχόμενο και τους όρους της συζήτησης της επικαιρότητας. Μία τέτοια προσπάθεια, βεβαίως, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί στα περιοριστικά πλαίσια και στα στεγανά ενός κόμματος, αντιθέτως, το κίνημα της Νέας Δεξιάς ήταν τελικά αυτό που βοήθησε, έμμεσα ή και άμεσα, στην ανάπτυξη των θέσεων, στην εξέλιξη και στην αναβάθμιση του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών πολιτικών σχηματισμών. 

Ταυτότητα, ηθική, πρακτική 

Όπως αναλύθηκε προηγουμένως, η μεταπολιτική αφορά στη θεμελίωση της πολιτικής αλλαγής. Η πνευματική διάσταση της μεταπολιτικής επικεντρώνεται γύρω από τρία βασικά ζητήματα: Την ταυτότητα, δηλαδή το ποιοι είμαστε και ποιοι δεν είμαστε. Την ηθική, δηλαδή το ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας απέναντι στον εαυτό μας, στη φυλή μας, στο έθνος μας, στα υπόλοιπα έθνη και στις υπόλοιπες φυλές. Και την πρακτική, δηλαδή το τι είναι αυτό που θέλουμε να δημιουργήσουμε απέναντι στα ερείπια του σύγχρονου κόσμου και πώς θα το υλοποιήσουμε (7). 

Το ζήτημα της ταυτότητας αφορά, μεταξύ άλλων, στη διατήρηση και ανάπτυξη των υπαρχουσών εθνικών ευρωπαϊκών ταυτοτήτων, στο πρόβλημα του σωβινισμού, στις βαθιές ρίζες της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας, συμπεριλαμβανομένης της βιολογικής φυλής, στην ευρωπαϊκή ιστορία και προϊστορία, στην έννοια της συλλογικής μοίρας, στην αυτοκριτική, στην παραδοσιοκρατία, στα προβλήματα του αποικισμού και του ιμπεριαλισμού. 

Στο ζήτημα της ηθικής, το βασικό ερώτημα που μας αφορά είναι το εάν είναι σωστό να προτιμά κάποιος τους δικούς του ανθρώπους από αλλοεθνείς ή αλλόφυλους, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η λογική της παγκοσμιοποίησης επιτάσσει διαφορετικά. Προχωρώντας αυτή τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα, παρά το ότι η εθνοφυλετική πολυμορφία είναι απόλυτα θεμιτή, οι εθνοφυλετικές συγκρούσεις είναι, ωστόσο, αναπόφευκτες, όταν διαφορετικές ομάδες προσπαθούν να καταλάβουν τους ίδιους χώρους. Καθώς ο Ευρωπαίος μετατρέπεται σταδιακά σε ξενόφιλο εθνομαζοχιστή, πιστεύοντας ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσει μία ουτοπία χωρίς εθνικές εχθρότητες και συγκρούσεις, αυτή του η αυταπάτη επιβάλλεται να διαλυθεί, πριν μας οδηγήσει όλους στην καταστροφή. Έτσι, λοιπόν, πρέπει αφ' ενός να αποδείξουμε ότι η εχθρότητα και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτες κατά τη διαδικασία της ομογενοποίησης, μέσω της παγκοσμιοποίησης, και αφ' ετέρου να πείσουμε ότι το ανθεκτικό θεμέλιο για την επιβίωση των εθνικών μας κοινοτήτων είναι η αναγνώριση ότι όλοι οι λαοί έχουν συμφέρον να διατηρηθεί η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. 

Σε ό,τι αφορά, τέλος, στο πρακτικό ζήτημα του αγώνα για την πολιτική αλλαγή, υπάρχουν τρία διαφορετικά επίπεδα (8): Καταρχήν, στο πρώτο επίπεδο βρίσκεται η θεμελιώδης διαδικασία της αλλαγής των αξιών, της κουλτούρας και των κοσμοαντιλήψεων, η οποία αποτελεί πνευματική και εξελικτική υπόθεση και μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την εκπαίδευση. Έπειτα, η υπό διαμόρφωση αντί-κουλτούρα χρειάζεται να ενσωματωθεί σε μία αντί-κοινότητα, η οποία ζει σύμφωνα με τις αρχές της. Όχι σε μία εικονική κοινότητα, ούτε απαραίτητα σε μία κοινότητα αναχωρητών, αλλά σε μία πραγματική, απτή κοινότητα, έστω κι αν αυτή υφίσταται σε παράλληλο επίπεδο μέσα στις υπάρχουσες κοινωνικές δομές. Στο τελευταίο επίπεδο, και μόνο, έρχεται ο αγώνας για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, διότι η επιβίωση και άνθηση του λαού μας αποτελεί για εμάς θεμελιώδη νόμο. Ας έχουμε στο νου μας, όμως, ότι η ιστορία του κόσμου έχει γραφτεί από δραστήριες οργανωμένες ομάδες, μόνο όταν αυτές ενσωμάτωναν την θέληση και τις προσδοκίες της πλειοψηφίας. 

Επειδή το μέσο της μεταπολιτικής αλλαγής είναι ο πολιτισμός και ο πολιτισμός αποτελεί ένα σύνθετο, μυστήριο και ευμετάβλητο αντικείμενο, η διαδικασία για την πολιτιστική αλλαγή σε κοινωνικό και ιστορικό επίπεδο είναι δύσκολη, αβέβαιη και αργή. Για να παρουσιαστεί η μεταπολιτική ως κάτι το ορατό και το πρακτικό και όχι ως μεγαλόστομη αοριστία ενός ιδεολογικού γκέτο, είναι αναγκαίο να καθοριστεί κατά το δυνατόν ποσοτικά, χρονικά και με βάση το πραγματικό και το δυνητικό. Καθώς η μεταπολιτική αφορά στον αγώνα για την ιδεολογική και πολιτιστική ηγεμονία, διεξάγεται ταυτόχρονα σε πολλούς τομείς και σε πολλά επίπεδα. Η πολιτιστική ηγεμονία δεν μπορεί να επιτευχθεί σε μία νύχτα, αλλά μπορούν να χαραχτούν και να διαμορφωθούν συγκεκριμένες αυτόνομες ζώνες από τις οποίες θα προετοιμαστεί το έδαφος για την πολιτιστική αμφισβήτηση της υπάρχουσας κατάστασης (9). 

Είτε το θέλουμε είτε όχι, βρισκόμαστε στην καρδιά ενός ολοκληρωτικού πολέμου. Το μέτωπο είναι παντού. Τα όπλα μας, σ' αυτή τη σύγκρουση των πολιτισμών, είναι η ιδέα και η αισθητική, ενάντια στον καταναλωτισμό και τον ηδονισμό της ιδεολογίας της παγκόσμιας αγοράς. Άμεσος στόχος είναι να διαμορφώσουμε το δικό μας εναλλακτικό μοντέλο της καταναλωτικής κοινωνίας, μέσω του δικού μας συμβολισμού και της δικής μας ρητορικής. Να βάλουμε ένα τέλος στη διανοητική και πολιτιστική απονέκρωση οδηγώντας τον κόσμο προς την αλλαγή. 

Παραπομπές: 
1) Ελληνικό Λεξικό, Τεγόπουλος – Φυτράκης, 1997
2) Μεταπαιδεία, ελληνικό λήμμα
3) Μεταπαιδεία, αγγλικό λήμμα
4) Από το κείμενο της ομιλίας του Michael O'Meara στο δείπνο των συντακτών του περιοδικού The Occidental Quarterly, στο Σαν Φραντσίσκο, στις 19/06/2009
5) Pierre Krebs, Die Europäische Wiedergeburt [The European rebirth], Grabert, Tübingen, 1982
6) Δημήτρης Σαββίδης, Νέα Δεξιά: Ένα κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής, Εκδόσεις Λόγχη, 2011 7) Greg Johnson, Toward a North American New Right, North American New Right, vol. 1, 2012
8) Από τη συνέντευξη του Greg Johnson στον Alex Kurtagic, 24 Νοεμβρίου 2010, στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Wermod & Wermod
9) White Republican, On Metapolitics, 16 Νοεμβρίου 2010, από το διαδικτυακό περιοδικό Counter Currents

του Χρήστου Καρανικόπουλου

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Patria, τεύχος 39

Read More

Απάντηση του ευρωβουλευτή Επιτήδειου για το διορισμό της κόρης του!

Προς αποκατάσταση της αλήθειας και από σεβασμό προς όσους με τίμησαν με την ψήφο τους, θα ήθελα να σας ενημερώσω τα εξής σχετικά με άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και με αφορά:

Η επιλογή συγγενικού προσώπου Ευρωβουλευτού από άλλον Ευρωβουλευτή ως συνεργάτη, σύμφωνα με τον κανονισμό του Ευρωκοινοβουλίου δεν συνιστά παρανομία, ούτε παραβιάζει κάποια τυπική διαδικασία. Η κόρη μου δεν κατέλαβε κάποια θέση παρακάμπτοντας επιτυχόντες σε διαγωνισμό ή ανθρώπους που ανέμεναν να διοριστούν με σειρά προτεραιότητας, χρησιμοποιώντας ανήθικα μέσα. Επίσης είναι πτυχιούχος του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο του Kent της Αγγλίας και ομιλεί τρεις γλώσσες πλέον της μητρικής.

Οι βοηθοί των Ευρωβουλευτών αμείβονται από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επομένως από τους μισθούς τους δεν διασπαθίζεται το δημόσιο χρήμα. Ο Ευρωβουλευτής επιδιώκει να οργανώσει το γραφείο του κατά τρόπο ο οποίος θα εγγυάται την απρόσκοπτη εκτέλεση των καθηκόντων του. Είναι λογικό λοιπόν να επιλέξει άτομα έμπιστα και εχέμυθα. Για τον λόγο αυτόν επιλέγει κυρίως άτομα του κόμματός του.

Σχετικά με τις αμοιβές το δημοσίευμα δεν αληθεύει ως προς το ύψος των αποδοχών. Επειδή έχει περικοπεί παρανόμως η κρατική χορήγηση που έπρεπε να λαμβάνει η Χρυσή Αυγή, οι Ευρωβουλευτές της δίνουν στο κόμμα σεβαστό ποσό του μισθού τους, ώστε να έχει αυτό τη δυνατότητα να υλοποιήσει μέρος της κοινωνικής του πολιτικής.

Αντιλαμβάνεσθε συνεπώς ότι το θέμα προβάλλεται προς δημιουργία αρνητικών εντυπώσεων και μόνο, προκειμένου να κλονίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων απέναντι στους Ευρωβουλευτές, οι οποίοι μάχονται με σθένος και αποτελεσματικότητα για να προβάλουν στην Ευρωβουλή τα εθνικά θέματα και τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στη χώρα μας η επιβολή του μνημονίου.

Read More

Ίων Δραγούμης – Ο Ρομαντικός Εθνικιστής – Ο Ελεύθερος Έλλην

Γράφει η Κορίνα Πενέση.

Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες, Κολώνα

(Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει)

Λευκή με της Πατρίδας την εικόνα

Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη,

Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίη!

«Περί την 4ην απογευματινήν ανέμενον μεθ’ ομάδας εκ τριών ή τεσσάρων προσώπων την άφιξιν του τραμ παρά την γωνίαν της λεωφόρου Κηφισίας και της οδού Ιωάννου Παπαδιαμαντοπούλου, πλησίον του υπ’ αριθμόν 907 στύλου των ηλεκτρικών συρμάτων. Την προσοχή μου επέσυρεν ομάς στρατιωτών αγόντων εν συνοδεία έναν πολίτην καλού παρουσιαστικού και βαδίζοντος μετά πολλής αξιοπρεπείας. Δεξιόθεν και αριστερά αυτού εβάδιζον δύο στρατιώται, δεκάς δε ετέρων στρατιωτών είπετο εκ του σύνεγγυς. Πάντες έφερον ντουφέκια. Μόλις το απόσπασμα επλησίασεν εις τον υπ’ αριθμόν 905 στύλον του τραμ μετέβαλεν κατεύθυνσιν προς αριστερά και εσταμάτησε παρά το πεζοδρόμιον, αφήνοντας τον αιχμάλωτον πολίτην εις απόστασιν τεσσάρων βημάτων.

Οι στρατιώται αφού εσταμάτησαν, επυροβόλησαν. Ερρίφθησαν παρ’ αυτών περί τους δέκα πυροβολισμοί. Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους, χωρίς να βγάλει κραυγή, χωρίς να είπη τι…» (Αυτόπτης μάρτυρας).

31 Ιουλίου του 1920, ένα καυτό απομεσήμερο στην Αθήνα, όχι μόνο από την ζέστη, αλλά και από τον αναβρασμό που είχε προξενήσει η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών, από δύο φανατικούς βασιλόφρονες. Οι Έλληνες και πάλι διχασμένοι. Όπως σχεδόν πάντοτε μετά από κάθε μεγαλούργημα. Όπως πάντοτε πριν από κάθε καταστροφή…

Οκτώ παιδιά των ταγμάτων ασφαλείας του Παύλου Γύπαρη, με έναν λοχία που κρατούσε το περίστροφο στο χέρι. Ο λευκοντυμένος άντρας, ο Ίων Δραγούμης, είχε γνωρίσει τον Γύπαρη στα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα. Τότε πολεμούσαν μαζί τους Βούλγαρους, είχαν γίνει κουμπάροι, και σίγουρα δεν φαντάζονταν πως 12 χρόνια μετά, το νήμα της ζωής του ενός, θα έκοβαν οι σφαίρες των στρατιωτών του άλλου…

Είθισται να ονομάζουμε τον Ίωνα Δραγούμη «κίονα του εθνικισμού».

Ποιες συνθήκες όμως στην ζωή ενός ανθρώπου διαμορφώνουν την προσωπικότητα του σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να σκέφτεται και να γράφει μέσα από την ψυχή του εκείνα τα λόγια, που μιλάνε ευθεία στην καρδιά του έθνους και που πολλοί σήμερα χρησιμοποιούν, δυστυχώς αρκετές φορές επιδερμικά, ως status στα social media:

“Αν το κράτος είναι ενάντια στο έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.”

Πώς στήνει κάποιος έτσι τις λέξεις που να δεσμεύουν και να ξυπνούν κάποιον από όποιο λήθαργο έχει πέσει:

“Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται ότι αυτός πρέπει να σώσει το Έθνος του. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του Έθνους του, λίγοι όμως ξέρουν ότι γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως απο μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του Έθνους μου και πώς, αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα υπήρχε κανένας άλλος που να το σώσει, ή να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι, αλλά να φαντάζομαι, μόνο πώς εγώ, έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας.”

Πού βρίσκει τα πυρωμένα από Έθνος και Ελλάδα λόγια για να πει:

“Δέ μέ μέλει ἄν βάλω σέ δύσκολη θέση μιά κυβέρνηση πού δέν τήν σέβομαι, δέν εἶμαι καμωμένος γιά τήν κυβέρνηση ἤ γιά τό κράτος, ἔγινα γιά τό Ἔθνος καί τόν Ἕλληνισμό”.

Σίγουρα το περιβάλλον, ο τρόπος ζωής, οι επιλογές σου παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο! Αν φυγοπονείς, δεν μπορείς να σκεφτείς, να γράψεις, να αναλύσεις και εντέλει να δεις τις κρυμμένες έννοιες στα γεγονότα δίπλα σου.

Όταν όλοι γύρω σου άγονται και φέρονται από αδιαφορία για τα πάντα, ή ενδιαφέρονται για θέματα ανούσια δεν γίνεται να λογάσαι Εθνικιστής. Γιατί πολύ απλά:

«Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».

Ίων Δραγούμης… Ο ιδεολόγος που μετέφερε μαχητικά τις ιδέες του στην πράξη, που εξορίστηκε και εντέλει δολοφονήθηκε κοιτώντας τους εκτελεστές του ίσια στα μάτια για αυτές τις ιδέες…

Ο άνθρωπος που ως προξενικός αντιπρόσωπος της Ελλάδος, στις Σέρρες, τη Φιλιππούπολη, τον Πύργο, την Ανδριανούπολη, την Αλεξανδρούπολη και την Κωνσταντινούπολη συνέβαλλε τα μέγιστα στην πολιτική οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα.

Ο άνθρωπος που συμμετείχε στην επιτροπή που διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης μας στον Ελληνικό στρατό και που ύψωσε με τα χέρια του πρώτος την Ελληνική σημαία στο Δημαρχείο της πόλης.

Ο άνθρωπος που παύθηκε από τα καθήκοντά του γιατί ενέκρινε την ένωση του Καστελόριζου με την Ελλάδα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον αρμόδιο υπουργό.

Αυτός που συνεχώς έλεγε πως : “Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό, δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως εγώ είμαι διαφορετικός από τον ελληνισμό μου; Δεν δουλεύω για την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό.”

Το 1907 στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» έγραφε με το αίμα της αθάνατης Ελληνικής ψυχής του την μεγάλη διαχρονική αλήθεια:

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε…»

Και μόνο το όνομα του προκαλεί δέος!… Ζυμώθηκε με τα πρόσωπα της εποχής του μέσα από μια σειρά γεγονότων πολύ σημαντικών όσο και τραγικών, μιας περιόδου ταραγμένης και ασταθούς!

Ο ΄Ιων ήταν βαθιά πατριώτης, που δεν περιορίζονταν στα ευχολόγια και τη θεωρία, διότι κατά αυτόν τον τρόπο όλοι είναι “πατριώτες”. Ο πατριωτισμός του Ίωνα ήταν έμπρακτος και εκδηλωνόταν σε κάθε φάση της ζωής του. Προείχε γι΄ αυτόν η Ιδέα της Πατρίδος και θυσίαζε για αυτήν την Ιδέα αδίστακτα τα προσωπικά οφέλη. “Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα” έλεγε πάντα…

Ένας άνθρωπος με ανησυχίες, με αρκετά όνειρα ζωής, άλλα τεκμηριωμένα, άλλα πάλι όχι...

Με έναν ατεκμηρίωτο πλατωνικό έρωτα. Αυτόν που έζησε στην Αλεξάνδρεια με την Πηνελόπη, η οποία αφού δεν μπορούσε να ζήσει μαζί του γιατί ήταν παντρεμένη, έμαθε για την σχέση του με την Μαρίκα Κοτοπούλη και από τότε μαυροφορέθηκε και αργότερα έζησε την δολοφονία του, στιγματίζοντας ολόκληρη την ζωή της…

Τι τραγικότητα! Εντολέας της δολοφονίας του Δραγούμη, ήταν ο Βενιζελικός Εμμανουήλ Μπενάκης. Ο πατέρας της τραγικής Πηνελόπης Δέλτα!

Η μοίρα χαράζει ανεξίτηλα εκείνους που την προκαλούν. Δε γίνεται αλλιώς!

Γιος πρώην πρωθυπουργού, με κοινωνικά υψηλές γνωριμίες, και με αδιαμφισβήτητες ικανότητες, σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα, υπηρετώντας ως προξενικός υπάλληλος, με ένα «καλό» γάμο θα μπορούσε να λύσει για πάντα το οικονομικό πρόβλημα που τον ταλάνιζε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή των αντιβενιζελικών που χρειάζονταν τότε τέτοια στελέχη.

Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε να εγκαταλείψει τα σαλόνια, για τους βάλτους της Μακεδονίας, το χρέος και την θυσία, το «μαρτύρων και ηρώων αίμα». Αφιέρωσε την ζωή του στο Έθνος. Δεν βολεύτηκε, δεν συμβιβάστηκε.

«Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό, θα το έκανα αμέσως. Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική, διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία προσέχετε να μην γεννάτε ζητήματα. Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. ».

Φύση και πνεύμα που αποζητούσε την πρόκληση. Άνθρωπος που απεχθανόταν το βόλεμα.

«…Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρο τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχη και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν…»

Είχε σημαντικούς φίλους, όσο και εχθρούς και αυτό δείχνει και την ποιότητα του ανδρός.

Φίλος του επιστήθιος, ο Περικλής Γιαννόπουλος ο άλλος μεγάλος στοχαστής και οπλίτης του ελληνισμού, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Στην οικογένειά του αργότερα προστέθηκε, ως σύζυγος της αδερφής του, ο Παύλος Μελάς! Σημαντικός φίλος και σύμμαχος που όμως αργότερα εξελίχθηκε σε θανάσιμο εχθρό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

            Για τον Δραγούμη προείχε η ιδέα της Πατρίδας και ήταν πρόθυμος να θυσιάσει κάθε προσωπικό όφελος. «Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα», έλεγε…

Η βάση του Ελληνικού Λαϊκού Εθνικισμού που πρότεινε ο Δραγούμης ήταν:

• η ελευθερία: ως εθνική ελευθερία εννοούσε την αυτοδιάθεση των υποδούλων τότε Ελλήνων
• ο πολιτισμός: ως «νομιμοποιητική» βάση της αξίας του έθνους:

«Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».

Για την σύνδεση του έθνους με τον πολιτισμό:

«Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δεν φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός».

Αν ο Δραγούμης ζούσε σήμερα, ίσως να τον ακούγαμε να λέει στην Ρεπούση: «Τα Ελληνικά σχολεία είναι για 2 σκοπούς: να ανοίγουν τα μυαλά και να φουσκώνουν το παιδί με τον εθνισμό του. Η παράδοση είναι ο σύνδεσμος των ατόμων μίας φυλής, τωρινών και περασμένων, που τα κάνει έθνος. Ιστορία είναι η συνείδηση του συνδέσμου αυτού. Να νοιώθεις την καταγωγή σου, την συνέχεια του εθνικού εγώ σου, την ιστορία που σου κάνει συνειδητό το πέρασμα του έθνους σου μέσα στους αιώνες».

Για τους φιλοοθωμανούς και για όσοι περιμένουν να δουν τον Σουλεϊμάν εκφράζοντας τον νεοραγιαδισμό τους, θα τους έλεγε: «Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του Τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».

Για την «Ενωμένη Ευρώπη» της Μέρκελ και του Σόιμπλε: «Ναι, το βλέπω πως η Ευρώπη ενώνεται, πως τα έθνη και οι φυλές ζυγώνουν η μία την άλλη. Αλλά εγώ είμαι ένας και εγώ θα ακουμπήσω επάνω στους γύρω μου ανθρώπους. Και αυτοί είναι οι Έλληνες».

Για την παγκόσμια δημοκρατία: «Τόσο αγαπώ την Ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι κοσμοπολίτες, θα έλεγα να μην ονομαζόμασταν Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μίας απέραντης δημοκρατίας».

Για τον «πολυπολιτισμό» που προσπαθούν να μας επιβάλλουν: «Μόνο εμείς, όσοι νοιώθουμε την δική μας την πατρίδα, μπορούμε να νοιώσουμε και των άλλων τις πατρίδες. Πρώτα πρέπει να νοιώσω τον εαυτό μου καλά, έπειτα καλά το έθνος μου και έτσι φθάνω στην ανθρωπότητα. Όσοι λένε πως είναι κοσμοπολίτες και δεν περνούν από όλα αυτά τα στάδια δεν μπορούν να νοιώσουν την ανθρωπότητα».

Για τους πολιτικάντηδες που ψηφίζουν χωρίς ντροπή προς το έθνος μνημόνια εξόντωσής του «γιατί είναι μονόδρομος»: «Μας επιβουλεύονται οι idees modernes, ο σύγχρονος πολιτισμός με τον μασωνισμό του, με τη φιλανθρωπία του, με την αλληλοβοήθειά του, με τον κοινοβουλευτισμό του»… «Ας λείψη το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνη την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρή το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.» «Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια. Και θα ζήσουμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που να μας έρχεται καλλίτερα. Πώς χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;»

Για όλους αυτούς τους άχρηστους βουλευτές του Κ(υ)νοβουλίου:

«Το Σύνταγμα θέλησε να δώσει στο έθνος αντιπροσώπους και είπε να υπάρχουν βουλευτές. Επρόκειτο αυτοί οι βουλευτές να αντιπροσωπεύσουν το έθνος. Αλλά η πραγματικότητα τα χάλασε και οι βουλευτές δεν είχαν κανένα συμφέρον να καταγίνουν με το έθνος. Τέτοιοι μια φορά δεν είναι. Για όνομα του Θεού, βρείτε άλλους να αντιπροσωπεύσουν το έθνος».

Ο Ίων Δραγούμης ανέβηκε μέχρι την Κηφισιά να αφήσει την Μαρίκα Κοτοπούλη για να είναι ασφαλής λόγω του ξεσηκωμού από την πληροφορία πως κάποιοι αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο και ξανακατέβηκε μέχρι την Αθήνα για να γράψει ένα άρθρο καταδίκης της απόπειρας. Ο εμφύλιος σπαραγμός και η διχόνοια ερχόταν να συναντήσει το έθνος και έπρεπε οπωσδήποτε να σταματήσει. Έτσι, ο Δραγούμης παραμέρισε την προσωπική διαμάχη που είχε με τον Βενιζέλο.

Αυτό, όμως, δεν το ανέφερε στους στρατιώτες που τον σταμάτησαν και τον ρωτούσαν επίμονα τι κάνει τέτοια ώρα εκεί. Ποιος θα τον πίστευε, άλλωστε…

Θα το έπαιρναν σαν δικαιολογία και παράκληση να τον αφήσουν. Και ο Ίων δεν παρακαλούσε ποτέ… Έμεινε σιωπηλός ως το τέλος, που ήξερε πως ήταν πολύ κοντά. Τον θάνατο είχε μάθει να τον μυρίζει στον αέρα, ήδη από τα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα.

Το πτώμα του Δραγούμη έμεινε σκυλευμένο στο πεζοδρόμιο για πολλές ώρες. Αργά το απόγευμα μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο, όπου μετά από ειδοποίηση αργά το βράδυ, προσήλθε ο γηραιός πατέρας του Στέφανος Δραγούμης, για να αναγνωρίσει τον νεκρό γιο του. Η οικογένεια του νεκρού απαίτησε νεκροψία που έδειξε ότι ο άτυχος άνδρας έφερε 9 σφαίρες στο κορμί του, έντεκα λογχισμός διαμπερείς δια ξιφολόγχης και κάταγμα του αριστερού μηρού δια υποκοπάνου όπλου.

Τόσο ήταν το μίσος του καθεστώτος για τον ΄Ιωνα Δραγούμη. Του ανθρώπου που αποτελεί για τους Έλληνες Εθνικιστές, τον κυριότερο εκφραστή της ιδεολογικής μας θεώρησης… Για τον άνθρωπο που ότι έλεγε με τα λόγια, το υποστήριζε μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος του…

«Όταν ένας του γένους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το γένος; Όταν ένας του γένους δε θέλει να χαθεί το γένος, πώς μπορεί το γένος να χαθεί; Οι δικοί μας οι αντάρτες είμαστε εμείς, συ και εγώ, και ο άλλος, φθάνει να το θέλουμε. Η επιτυχία θα έλθει άμα δεν την συλλογίζεστε. Θα έλθει άμα συλλογίζεσθε πάντα το σκοπό: Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται ήρωες. Γενείτε ήρωες».

πηγή: ethnikismos.net

Read More

Γιώργος Πισσαλίδης: Η επόμενη επανάσταση θα είναι πατριωτική!

Ο Γιώργος Πισσαλίδης είναι από τους ελάχιστους, τους μετρημένους πραγματικά στα δάχτυλα του μισού χεριού, που ασχολούνται σοβαρά και εμπεριστατωμένα με θέματα τέχνης και διανόησης στο πλαίσιο του πατριωτικού χώρου και της ευρύτερης Δεξιάς. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μία συζήτηση μαζί του έχει ιδιαίτερη σημασία, εφόσον και οι ιδέες του παρουσιάζουν μεγάλο πράγματι ενδιαφέρον. Πέραν αυτών, ο κ. Πισσαλίδης έχει παρουσιάσει στην Ελλάδα την εκλαϊκευμένη θεωρία του διανεμισμού, η οποία στη Νέα Εποχή που αναδύεται για την ανθρωπότητα θα μπορούσε να αποτελέσει μία μεγάλη λύση για τους λαούς που δοκιμάζονται από την άγρια επέλαση της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Να σημειώσουμε ότι άρθρα και μελέτες του Γιώργου Πισσαλίδη έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα της πατρίδας μας (εφημερίδες και περιοδικά), ανάμεσα στα οποία και στην «Ελεύθερη Ώρα».

Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφείτε και δίνετε ομιλίες για την οικονομική θεωρία του διανεμισμού, που πολλοί στο εξωτερικό θεωρούν μία λύση για την κρίση. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;

Ο διανεμισμός ξεκίνησε όταν πρώην σοσιαλιστές και μετέπειτα παραδοσιοκράτες, όπως ο Γκίλμπερτ Τσέστερτον και ο Ίλαιρ Μπέλοκ βλέποντας ήδη από το 1906 που πήγαινε ο σοσιαλισμός δημιούργησαν μια καινούργια θεωρία με χριστιανική βάση. Οι απόψεις τους ήταν πως όλοι θα έπρεπε να είχαν ένα δίκαιο μισθό και - ανάμεσα σε άλλα - πίστευαν σε μια πολιτική και οικονομική αποκέντρωση. Δηλαδή ενδυνάμωση των κοινοτήτων, πόλεμος στην γραφειοκρατία, και οι παραγωγικές ιδιοκτησίες να εξαπλώνονται σε όσο περισσότερα χέρια (αγρότες, μικρομεσαίες οικογενειακές η συνεταιριστικές επιχειρήσεις, παραδοσιακοί τεχνίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες) και όχι να συγκεντρώνονται κάτω από τον αποκλειστικό έλεγχο του κράτους, σε λίγους ιδιώτες η λίγες μεγάλες επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια οι διανεμιστές ήταν ενάντια στον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό και αργότερα στην σοσιαλδημοκρατία και τον κεϋνσιανισμό. Ο διανεμισμός, ειδικά μετά το 1970 με την επίδραση του βιβλίου «Το μικρό είναι όμορφο» του Ε.Φ. Σουμάχερ, πρωτοπορούσε στην αναγέννηση της μικρής οικονομίας και στην ιδέα της βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην Ελλάδα αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι μία αναβίωση του κοινοτισμού αλά Ίωνα Δραγούμη με βάση τα δικά μας δεδομένα, μια άρνηση του καπιταλισμού, αλλά και του κομμουνισμού. Οι διανεμιστές ήταν περισσότερο παραδοσιοκράτες. Σε αυτήν την σημερινή κατάσταση, αυτή την άκρατη φορολογία που υπάρχει στην ακίνητη ιδιοκτησία και στη μικρομεσαία επιχείρηση που οδήγησε ουσιαστικά στην διάλυση της οικονομίας, ο διανεμισμός είναι ενάντια, όπως είναι ενάντια και στο να μαζεύονται όλα στο κράτος.

Σε αυτό το σημείο ο διανεμισμός απαντάει διαφορετικά: ούτε με ιδιωτικά μονοπώλια, ούτε με κρατικά! Ο διανεμισμός θέλει μία ηθική, κοινωνική και οικονομική αναγέννηση, με κεντρική την έννοια της οικογένειας και όχι του ατόμου και ένα χριστιανικό υπόβαθρο, που στην Ελλάδα σημαίνει προσήλωση στην Ορθοδοξία. Θα λέγαμε ότι στην Ελλάδα ένας Ορθόδοξος διανεμισμός θα έπρεπε να βασίζεται στην φιλοσοφία του Προσώπου και την ευχαριστιακή οντολογία του Μάξιμου του Ομολογητή. Από εκεί λοιπόν θα πρέπει να αντλούμε επιχειρήματα.

Και ποια η σχέση του διανεμισμού με τη σημερινή μας εποχή;

Οι διανεμιστές έχουν υποστηρίξει τουλάχιστον στην Αγγλία δύο κινήματα: το ένα είναι η «Μεγάλη Κοινωνία» του Κάμερον και του Φίλιπ Μπλόντ. Αυτό είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα που σημαίνει καταρχήν κοινοτική και αποκεντρωτική κοινωνία σε συνδυασμό με την υποστήριξη των μικρομεσαίων οικογενειακών και συνεταιριστικών επιχειρήσεων, εθελοντισμό, κοινωνικές επιχειρήσεις, διαφάνεια και οικολογία. Κατά δεύτερον είναι υποστηριχτές της πολιτικής αποκέντρωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (νόμος της επικουρικότητας) και κατά συνέπεια στηρίζουν τον ευρωσκεπτικισμό του Νάιτζελ Φάρατζ.

Επίσης όλη η ευρωπαϊκή και αμερικάνικη νομοθεσία του 20ου αιώνα, αλλά και η αρχική χριστιανοδημοκρατία υπήρξαν επηρεασμένες από τον διανεμισμό. Λογοτέχνες όπως ο Τ.Σ. Έλιοτ, ο Τόλκιν («Άρχοντας των Δακτυλιδιών») και ο Κ.Σ. Λιούις («Χρονικά της Νάρνιας») υπήρξαν διανεμιστές. Τέλος ο διανεμισμός έχει υιοθετηθεί από συντηρητικά και πατριωτικά κόμματα στην Αγγλία (Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα, BNP), την Αυστραλία (Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα), τις ΗΠΑ (παλαιοσυντηρητικοί) και την Ρουμανία (Νεο-Λεγεωνάριοι). Για όλα αυτά υπάρχει η ιστοσελίδα του ελληνικού διανεμισμού (www.dianemismos.gr) με άρθρα είτε στα ελληνικά, είτε μέσω συνδέσεων με αντίστοιχες σελίδες του εξωτερικού, όπου μπορεί κάποιος να διαβάσει ενδιαφέροντα άρθρα.

Ποιο κατά τη γνώμη σας είναι το μέλλον του Ελληνισμού τόσο στην περιοχή μας, όσο και του οικουμενικού Ελληνισμού;

Ξέρετε, ο κόσμος βρίσκετε σε ένα μεταίχμιο και γίνονται μεγάλες ανακατατάξεις στην γειτονιά μας και αλλού. Είναι μεγάλη συζήτηση το αν ο Ελληνισμός, έτσι όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή στη μητροπολιτική Ελλάδα, θα έχει μέλλον! Και εννοώ ξεκάθαρα ότι με όλους αυτούς τους μετανάστες που μας έχουνε φορτώσει και με όλες αυτές τις συνθήκες εργασίας, που αντί να δίνει κίνητρα σε νεαρούς επιχειρηματίες, τους αποτρέπει, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό έχει μέλλον.

Αλλά αν πάμε με την αισιόδοξη πλευρά ότι υπάρχει μέλλον, θα πρέπει καταρχήν να ξεχάσουμε όλο αυτό το εθνομηδενιστικό στοιχείο που υπάρχει τα τελευταία χρόνια από την Αριστερά. Τώρα εάν θα πρέπει να κάνουμε συμμαχίες, δεν ξέρω το κατά πόσο ισχύει το περίφημο «Ορθόδοξο τόξο» μέσα στην ευρύτερη περιοχή. Εγώ προσωπικά δεν παραμυθιάζομαι με όσα λένε περί «ξανθού γένους» που θα έρθει να μας δώσει την Κωνσταντινούπολη, γιατί την Πόλη θα την πάρουμε μόνο εάν το αποφασίσουμε εμείς και εάν έχουμε ανάλογους ηγέτες!

Σε μία περιοχή που αυτή την στιγμή όλοι μας απειλούνε και όλοι θέλουνε κομμάτια της Ελλάδας, το πρότυπό μας - για μένα τουλάχιστον - θα έπρεπε να είναι ένα «ελληνικό Ισραήλ», δηλαδή μόνιμος στρατός και άνθρωποι, απλοί πολίτες, στρατιωτικά εκπαιδευμένοι. Αντίθετα όμως η ελληνική κυβέρνηση θέτει την οπλοκατοχή σε απαγόρευση, ενώ στο Ισραήλ ακόμη και οι δασκάλες βλέπεις να κυκλοφορούνε με το αυτόματο στον ώμο. Καλό θα είναι να ξεκινήσουμε από αυτό, από το ένα μέρος είναι ο επανελληνισμός και από την άλλη ένας λαός ένοπλος, βεβαίως σε νόμιμα πάντα πλαίσια για να προστατέψει την ελευθερία του, την ιδιοκτησία του και την οικογένεια του. Εάν κάποιους τους ενοχλεί η λέξη «Ισραήλ», ας πούμε όπως έγινε στην Αμερικανική Επανάσταση με τις λαϊκές πολιτοφυλακές (μιλίτσιας) που έδιωξαν τους Άγγλους. Αυτά θα πρέπει να είναι τα πρότυπά μας, εάν θέλουμε να επιζήσουμε.

Στο ζήτημα της τέχνης - και του πολιτισμού ευρύτερα - πολλά λέγονται για το θέμα του πατριωτισμού, που πιθανώς εμπερικλείεται μέσα στην τέχνη. Άλλοι τον αρνούνται, εσάς ποια είναι η γνώμη σας;

Ο πατριωτισμός και οι παραδοσιακές αξίες υπήρχαν σε όλους τους τομείς. Όμως επειδή ο κινηματογράφος έχει ενός αιώνα ζωή, μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Από τα αμερικανικά «γουέστερν» μέχρι τα έπη του Κουροσάβα με τους επτά Σαμουράι και όλες τις σχετικές ταινίες που είχε κάνει, νομίζω ότι ναι, υπάρχει πατριωτισμός στην τέχνη! Κι αυτό με την έννοια ότι υπάρχω και υπερασπίζομαι την πατρίδα μου. Και να μην ξεχνάμε τις χριστιανικές ταινίες του Ταρκόφσκι και του Μπρεσόν.

Αυτά όλα αμφισβητήθηκαν βέβαια μετά τον Μάη του 1968, μετά την εμφάνιση των χίπηδων και της Νέας Αριστεράς, και αυτό το παραμύθι κράτησε περίπου δέκα χρόνια. Από την εποχή του «Πολέμου των άστρων» μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλές ταινίες όπου επικρατούν η κοινότητα, η οικογένεια, η πίστη και η ηθική στάση ζωής. Υπάρχουν ταινίες που μπορούν να εκφράσουν ένα πατριώτη. Και υπάρχουν παραδοσιοκρατικές ταινίες πέρα από το Χόλυγουντ. Υπάρχει ο ιρανικός κινηματογράφος με «Τα Παιδιά του Παραδείσου», δύο αδέλφια τα οποία χάνουνε ένα ζευγάρι παπούτσια και προσπαθούνε να το αντικαταστήσουνε κρατώντας μία ηθική στάση ζωής ή ο ρουμάνικος κινηματογράφος, ο οποίος κτυπούσε την έκτρωση. Παντού υπάρχουν ταινίες οι οποίες εξυμνούν τις εθνικές και παραδοσιακές αξίες εκτός από την Ελλάδα του Αγγελόπουλου και του «Κυνόδοντα».

Εγώ να υπενθυμίσω εδώ και τον σοβιετικό κινηματογράφο με ταινίες όπως για τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, αλλά και στην Αλβανία επί κομμουνισμού την επική ταινία για τον Σκεντέρμπεη.

Σωστά. Τα παραπάνω παραδείγματά σας αποτελούσαν την κλασσική έννοια του πατριωτισμού. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει ο πατριωτισμός υπό διωγμό.

Μήπως γιατί υπάρχει κρίση ταυτότητας των Ελλήνων;

Όχι, γιατί υπάρχει μία κυρίαρχη ιδεολογία μιας διεθνιστικής Αριστεράς, η οποία έχει περάσει και στην Δεξιά. Γιατί εγώ πιστεύω ότι ο διαχωρισμός στην Ελλάδα δεν είναι κάθετος, δηλαδή δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά, αλλά είναι οριζόντιος. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε υπερασπίζεις τα έθνη-κράτη και τις εθνικές αξίες, είτε είσαι παγκοσμιοποιητής, κοσμοπολίτης και διεθνιστής. Ο πατριωτισμός αυτή τη στιγμή είναι «underground», και ως ιδέα στην λογοτεχνία και την τέχνη.

Ετοιμάζετε λοιπόν τώρα ένα έργο με τον πολύ ενδιαφέροντα τίτλο «Πατριωτικό underground». Πείτε μας δύο λόγια για αυτό το έργο.

Αυτή τη στιγμή συζητάω με ένα πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης για ένα βιβλίο τύπου λευκώματος, που θα έχει άρθρα δικά μου και συνεντεύξεις με άτομα, τα οποία μπορεί να είναι θεωρητικά στο «mainstream», αλλά των οποίων οι πατριωτικές τους ιδέες λιβελοποιούνται. Μπορεί να είναι ο Γούδης, ο Σμαραγδής, ο Φωτιάδης. Υπάρχει καλλιτεχνικό υλικό που φτάνει από τον Εγγονόπουλο μέχρι και την Ντιαμάντα Γκαλάς, την Ελληνο-Αμερικανίδα βασίλισσα της «αβάντ γκαρντ» που γράφει θρηνωδίες για την γενοκτονία των Ποντίων και των Μικρασιατών. Όλα αυτά είναι ένα μείγμα είτε είναι «mainstream», είτε είναι εκτός κυρίως ρεύματος και το οποίο αυτή τη στιγμή να είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι.

Κοιτάξτε, η επόμενη επανάσταση θα είναι πατριωτική, και δεν εννοώ καθόλου μέσα από κόμματα. Θα είναι επανάσταση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, είτε αυτή είναι νεοφιλελεύθερη, είτε είναι η διεθνιστική Αριστερά!

Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Ησαΐα Κωνσταντινίδη και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 19ης Ιουλίου 2014 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.

Read More