Της Λωρη Κεζα

Λίγο πιο διακριτικά να είχε φερθεί, ο κ. Νικολά Σαρκοζί θα είχε πάρει τον κόσμο με το μέρος του στην υπόθεση των Ρομά. Δεν ήταν ανάγκη να τους πετάξει έξω και να ρίξει με μπουλντόζες τους καταυλισμούς. Θα μπορούσε να αναφερθεί στα ουσιώδη που προκάλεσαν την ανησυχία του, να εμβαθύνει στα όσα συμπύκνωσε μέσα σε μία δήλωση. Είπε ότι οι 300 καταυλισμοί είναι «φυτώρια εγκληματικότητας, πορνείας και εκμετάλλευσης των παιδιών». Ας προσπεράσουμε τον εκτοπισμό κάποιων ομάδων για να σταθούμε στο φαινόμενο. Υπάρχει κανείς Ευρωπαίος, προοδευτικός ή συντηρητικός, που να αισθάνεται άνετα στην εικόνα ενός παιδιού που επαιτεί;

Υπάρχει κανείς Ευρωπαίος που να χαίρεται επειδή οι τσιγγανοπούλες εκπορνεύονται μόλις μπουν στην εφηβεία τους; Ασφαλώς και αισθάνονται άνετα, ασφαλώς και χαίρονται. Πρόκειται για εκείνους που ανοίγουν το παράθυρο στα φανάρια και εξιλεώνονται δίνοντας ένα κέρμα στα ανήλικα και για εκείνους που βογκούν βιαστικά πάνω σε ένα άγουρο σώμα.

Στην πολιτική συχνά επιβάλλονται οι εντυπώσεις αντί της ουσίας. Ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει αρχίσει να χάνει τη μάχη των εντυπώσεων με τον ίδιο επιπόλαιο τρόπο που την κέρδιζε, τον πρώτο καιρό στα Ηλύσια Πεδία.

Κάποτε του απέδιδαν αποφασιστικότητα, τόλμη, πρωτοτυπία. Αναγνώριζαν ότι κινείται βάσει της πραγματικότητας και όχι οδηγημένος από κάποια αφηρημένη ιδεολογία. Ο κ. Σαρκοζί παρουσιάστηκε ως ο πολιτικός που είχε το θάρρος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν υπήρξε ανησυχία από το γεγονός ότι είναι βέρος δεξιός, τουναντίον αυτό το δεδομένο έμοιαζε επί μακρόν να ανακουφίζει τον μέσο οικογενειάρχη, τον επενδυτή, τον φιλόδοξο νέο ακόμη και όσους που, παρά την αλλότρια προέλευση, είχαν ενσωματωθεί. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να γίνει ευρέως δυσάρεστη η δεξιά πολιτική. Χρειάστηκαν τα ακραία μέτρα κατά των Ρομά για να γίνει κατανοητό ότι η τάξη, η ασφάλεια, η νομιμότητα, η παράδοση εκτεθειμένες σε δυνατό φως μπορεί να ξινίσουν. Στο κλίμα αμφισβήτησης που έχει δημιουργηθεί, συνέβαλαν πολλά γεγονότα. Ο κ. Σαρκοζί είναι αμετακίνητος στις αποφάσεις του για την αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 60 στα 62. Εχει τα συνδικάτα απέναντί του, έχει τον κάθε ενεργό πολίτη έτοιμο να κατέβει στον δρόμο, πρόθυμο να παραλύσει τη χώρα. Δεν έφτιαξε ένα κλίμα για την αναγκαιότητα της απόφασης, δεν είχε τη μαλαγανιά να κατευνάσει τον πολιτικό κόσμο και τους συνδικαλιστές, λέγοντας πολύ απλά ότι το προσδόκιμο ζωής έχει πάει κάπου στα 100 χρόνια, οπότε δεν υπάρχει τρόπος να πληρώνονται οι συντάξεις.

Την ίδια απότομη και ξερή συμπεριφορά επέδειξε ο κ. Σαρκοζί στο ζήτημα του νικάμπ και γενικώς της κάλυψης του προσώπου από τις μουσουλμάνες. Με τους λάθος χειρισμούς του φάνηκε ότι εχθρεύεται το δικαίωμα στην πίστη ενώ θα μπορούσε να προτάξει τις ελευθερίες που δίνει ο δυτικός κόσμος στις γυναίκες, να πείσει ότι στη γαλλική κοινωνία δεν νοείται να ζουν άτομα τόσο προκλητικά καταπιεσμένα. Πλην όμως τα δεξιά ένστικτα οδήγησαν στην ανάλογη επιχειρηματολογία: προέταξε την ασφάλεια στους δημόσιους χώρους και παρουσίασε τη μουσουλμανική ενδυμασία ως πρόσφορη για να μασκαρευτεί ένας εγκληματίας.

Σε κάθε περίπτωση ξέρουμε πού οδηγεί η ρητορική της γαλλικής Δεξιάς: στις εντάσεις, στις ακρότητες, στην αγριάδα. Οπότε έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε τις προτάσεις της απέναντι πλευράς. Εκείνοι που κατηγορούν τον κ. Νικολά Σαρκοζί για τις πρακτικές του δεν παρουσιάζουν προτάσεις. Με δεδομένο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δαπανήσει δεκάδες εκατομμύρια σε αποτυχημένα προγράμματα ενσωμάτωσης, είναι καιρός να ακουστεί κάτι λογικό και θετικό στην κατεύθυνση της συνύπαρξης. Χωρίς υποκρισίες ότι τάχα μου είναι αποδεκτός ο άθλιος τρόπος ζωής των Ρομά.