Αυτό προτρέπει μεταξύ άλλων ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, σε μια από τις παρεμβάσεις του για την κατάντια της Νέας Δημοκρατίας και των υποψηφίων Προέδρων της.







Άγνοια κινδύνου στη Ν.Δ.

Η ΝΔ λοιπόν πρόκειται να εκλέξει καινούργιο αρχηγό. Δεν είναι κάτι νέο αυτό για μια παράταξη που μόνιμα ψάχνει για τις εύκολες λύσεις. Οποτε βυθίζεται στις κάλπες οπαδοί και στελέχη αναζητούν την διάσωση στο πρόσωπο του καινούργιου ηγέτη. Δίχως αξιολόγηση σε βάθος και χωρίς κουβέντα, και πολιτική ζύμωση. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε ζημιογόνο. Διότι πολιτική δίχως συζήτηση, ανάλυση και κονταροχτύπημα δεν είναι πολιτική. Είναι χειρισμοί εξασφάλισης βολέματος και πρόσκαιρης αισιοδοξίας. Η τραγική κατάληξη της κυβέρνησης Καραμανλή έδειξε ακριβώς αυτό. Παρά τις κραυγές κάποιων για νεοφιλελεύθερες και κεντρώες δήθεν πολιτικές η παράταξη κύλισε στον βόρβορο της πολιτικής απαξίωσης γιατί δεν είχε ακριβώς προσανατολισμό.

Στηρίγματά της υπήρξαν δύο απόλυτα νεφελώματα. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός και ο μεσαίος χώρος. Ο πρώτος, με την ερμηνεία που του δίνουν τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Ηταν ένα εφεύρημα του Κ. Καραμανλή για να διευκολύνεται να εφαρμόζει όποια πολιτική του άρεσε δίχως να κατηγορείται για ιδεολογικό επαρχιωτισμό και έλλειψη ταυτότητας. Δίχως τον Κ. Καραμανλή ο ρ.φ. κατέληξε γράμμα κενό. Και η επίκλησή από ορισμένους επιγόνους του φάνταζε με ανέκδοτο. Μιλούσαν για κάτι που δεν υπήρχε και που ούτε κι αυτοί καταλάβαιναν. Ηταν σαν να προσπαθούσαν να φτιάξουν ψαρόσουπα δίχως …ψάρια!!

Οσον αφορά τον μεσαίο χώρο η σύγχυση υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη. Στην λεγόμενη κεντροδεξιά στην Ελλάδα επιμένουν να αγνοούν μια δραματική πραγματικότητα. Οι μετεμφυλιακές ενοχές που ενστάλαξαν επάνω της οι ρεβανσιστικές δυνάμεις της Αριστεράς για τις άδικες εν πολλοίς διώξεις της εποχής εκείνης την έχουν εξορίσει σε ιδεολογική έρημο. Και στελέχη και οπαδοί της συχνά φέρονται σαν να ντρέπονται που δεν είναι αριστεροί. Η καταξίωση των απόψεων της αριστεράς είναι σχεδόν καθολική. Ουδείς τολμά να αμφισβητήσει την ορθότητα των ιδεών της. Σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοί της επικεντρώνονται στην πράξη. Αισθάνονται πως μοναχά εκεί μπορούν να διεκδικήσουν κάποια ανωτερότητα. Όταν λοιπόν η κεντροδεξιά αποδειχθεί κακός διαχειριστής, η κατάρρευση είναι ολοσχερής. Ετσι έγινε το 1993, έτσι έγινε και τώρα.

Τότε, κορυφαία στελέχη του χώρου αμφισβητούσαν κρίσιμες επιλογές της τότε κυβέρνησης. Με επιχειρηματολογία μάλιστα της απέναντι πλευράς. Σε συμμαχία με μηχανισμούς του εργολαβικού/εκδοτικού παρασκηνίου βάφτισαν - εκείνοι πρώτοι, και πριν από την αριστερά – τις φιλελεύθερες επιλογές ασύδοτες και δίχως δήθεν κοινωνική ευαισθησία. Τώρα βρέθηκαν στην παγίδα που από τότε είχαν οι ίδιοι στήσει. Δίχως ιδεολογικό έρμα και με τον τρόμο της αριστερής αποδοκιμασίας έμειναν δίχως ραχοκοκαλιά και πολιτικούς στόχους. Ονόμασαν «μεσαίο χώρο» ότι αγκάλιαζε τις πολιτικές ευαισθησίες της αριστεράς (μέχρι και σε τελετές στα Μακρονήσια βρέθηκαν εξαίροντας τον συμβολικό ρόλο του Χ. Φλωράκη!!) και ..ξέχασαν να κυβερνήσουν. Σαν κάκιστοι κι’ ερασιτέχνες διαχειριστές που αποδείχθηκε πως ήσαν, σύντομα έχασαν και το υποτιθέμενο συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθεταν στον τομέα της πρακτικής πολιτικής. Μην τολμώντας να πάρουν αποφάσεις, το μόνο που έμενε ήταν η άλωση του κράτους. Και η κατεξευτελιστική συντριβή.

Τώρα ο αγώνας είναι ανηφορικός. Και εξαιρετικά δύσκολος. Η παρουσία του ΛΑΟΣ και οι ευφυείς χειρισμοί του αρχηγού του, από την μία πλευρά, και οι θεαματικές πρώτες κινήσεις του κ. Παπανδρέου από την άλλη κινδυνεύουν να αποψιλώσουν την ΝΔ από κοινωνικά στηρίγματα και πολιτικές αναφορές. Οι οπαδοί της λεγόμενης λαικής δεξιάς, μιάς εκλαικευμένης δηλ. παλαιοσυντηρητικής τιποτολογίας με προμετωπίδα την οσφυοκαμψία στην πολιτική ανωτερότητα της αριστερής ιδεολογίας, θα την σπρώχνουν αναγκαστικά προς την πλευρά του κ. Καρατζαφέρη. Ενώ το νέο Πασόκ, από την άλλη, (μη έχοντας σοβαρό πρόβλημα στα αριστερά του) θα κάνει κτήμα του την μία μετά την άλλη τις μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες και μοντέρνες επιλογές της εποχής. Η αντιμετώπιση της κρατικής αυθαιρεσίας μέσω της ηλεκτρονικής διαφάνειας (από τις πρώτες εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου) λ.χ αποτελούν τον βασικό μοχλό πολιτικής του Βρετανικού συντηρητικού κόμματος και της έγκυρης δεξαμενής σκέψης Demos του Λονδίνου!!

Ο ένας λοιπόν θα σπρώχνει από τα δεξιά και ο άλλος θα πιέζει εκσυγχρονιστικά και συντηρητικότερα από το κέντρο. Προς τα πού θα κινηθεί η ΝΔ; Και με τι είδους πολιτικό οπλοστάσιο; Είναι φανερό πως οι διακπληκτιζόμενοι στις τηλεοράσεις βουλευτές και στελέχη της έχουν πλήρη άγνοια κινδύνου. Γι αυτό κι’ ακούγονται και απίστευτες υποψηφιότητες για την αρχηγεία. Οι επιλογές του πολιτικού τους προσανατολισμού είναι το πρώτο πρόβλημα. Η επιλογή της ηγεσίας έρχεται μετά.


Σημ 1

ΝΑ ...ΕΚΛΕΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ!!

Είναι ντροπιαστικά αυτά που συμβαίνουν στην ΝΔ. Βουλευτές βγαίνουν στα κανάλια και τσακώνονται σαν γυναικούλες συνοικιακού κομμωτηρίου. Eνώ σαν υποψήφιος αρχηγός δήλωσε και ο ...Ψωμιάδης. Η παράταξη του Κων Καραμανλή δύσκολα θα μπορούσε να φαντασθεί κάποιος πως θα έφτανε ποτέ στο σημείο αυτό. Αλλά και κάποιες από τις υπόλοιπες υποψηφιότητες δεν έχουν μεγαλύτερη σοβαρότητα. Οταν επιδιώκεις να γίνεις αρχηγός κόμματος θα πρέπει να έχεις αποδειγμενα ηγετικές ικανότητες. Οταν έχεις ήδη υπάρξει αρχηγός κόμματος με κατάληξη τον τελικό καταποντισμό και την διάλυσή του, πως άραγε φιλοδοξείς να βγάλεις τώρα την ΝΔ από τα αδιέξοδά της; Στην περίπτωση αυτή καλύτερη επιλογή θα ήταν ο ...Καρατζαφέρης!! Τουλάχιστον αυτός σαν αρχηγός κόμματος είχε επιτυχία. Εξ άλλου οι δύο πρώην "αρχηγοί" ανήκουν μάλλον στην γενιά του Μιλτ. Εβερτ. Αυτόν θα έπρεπε να επιχειρήσουν να διαδεχθούν. Τους πρόλαβε όμως ο Καραμανλής. Επιστροφή σ' αυτούς σημαίνει μάλλον πολιτική και χρονική παλινδρόμηση. Kαλό για την παράταξη αλλά και για τον τόπο θα είναι να αρχίσουν να σοβαρεύονται.

Σημ 2

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Είναι αστεία τα επιχειρήματα με τα οποία προσπαθούν κάποιοι να ανακαλύψουν υπεύθυνους της εκλογικής συντριβής της ΝΔ. Η άποψη πως υπεύθυνοι υπήρξαν οι άνθρωποι που εισηγήθηκσν πρόωρες εκλογές είναι εξωφρενική. Περαν του ότι η εισήγηση δεν ήταν λαθεμένη, λχ. ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε σύντομα διαλυθεί προσθέτοντας άλλο ένα 4% περίπου στην δύναμη του Πασόκ, ο Πρωθυπουργός δεν ήταν μειωμένου καταλογισμού βρέφος μη δυνάμενο να αποφασίσει για τις κινήσεις του! Ο ίδιος μόνος του φαντάζομαι αξιολογούσε την εκάστοτε κατάσταση και έπαιρνε τις παοφάσεις. Ο κ. Σουφλιάς η ο κ. Λούλης δεν έπαιρναν τις τελικές αποφάσεις. Ο Πρωθυπουργός τις έπαιρνε. Και είναι τουλάχιστομν κωμικό το επιχείρημα κάποιων πως η ΝΔ είχε χάσει το ιδεολογικό της στίγμα. Πότε ακριβώς το είχε, για να το χάσει τελευταία; Ποιό ήταν ακριβώς το ιδεολογικό προφίλ του κ. Καραμανλή, με βάση το οποίο και τον εξέλεξαν το 1997 αρχηγό της ΝΔ

Πηγή: andrianopoulos.gr