Ο Γιώργος Πισσαλίδης είναι από τους ελάχιστους, τους μετρημένους πραγματικά στα δάχτυλα του μισού χεριού, που ασχολούνται σοβαρά και εμπεριστατωμένα με θέματα τέχνης και διανόησης στο πλαίσιο του πατριωτικού χώρου και της ευρύτερης Δεξιάς. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μία συζήτηση μαζί του έχει ιδιαίτερη σημασία, εφόσον και οι ιδέες του παρουσιάζουν μεγάλο πράγματι ενδιαφέρον. Πέραν αυτών, ο κ. Πισσαλίδης έχει παρουσιάσει στην Ελλάδα την εκλαϊκευμένη θεωρία του διανεμισμού, η οποία στη Νέα Εποχή που αναδύεται για την ανθρωπότητα θα μπορούσε να αποτελέσει μία μεγάλη λύση για τους λαούς που δοκιμάζονται από την άγρια επέλαση της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Να σημειώσουμε ότι άρθρα και μελέτες του Γιώργου Πισσαλίδη έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα της πατρίδας μας (εφημερίδες και περιοδικά), ανάμεσα στα οποία και στην «Ελεύθερη Ώρα».


Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφείτε και δίνετε ομιλίες για την οικονομική θεωρία του διανεμισμού, που πολλοί στο εξωτερικό θεωρούν μία λύση για την κρίση. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;


Ο διανεμισμός ξεκίνησε όταν πρώην σοσιαλιστές και μετέπειτα παραδοσιοκράτες, όπως ο Γκίλμπερτ Τσέστερτον και ο Ίλαιρ Μπέλοκ βλέποντας ήδη από το 1906 που πήγαινε ο σοσιαλισμός δημιούργησαν μια καινούργια θεωρία με χριστιανική βάση. Οι απόψεις τους ήταν πως όλοι θα έπρεπε να είχαν ένα δίκαιο μισθό και - ανάμεσα σε άλλα - πίστευαν σε μια πολιτική και οικονομική αποκέντρωση. Δηλαδή ενδυνάμωση των κοινοτήτων, πόλεμος στην γραφειοκρατία, και οι παραγωγικές ιδιοκτησίες να εξαπλώνονται σε όσο περισσότερα χέρια (αγρότες, μικρομεσαίες οικογενειακές η συνεταιριστικές επιχειρήσεις, παραδοσιακοί τεχνίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες) και όχι να συγκεντρώνονται κάτω από τον αποκλειστικό έλεγχο του κράτους, σε λίγους ιδιώτες η λίγες μεγάλες επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια οι διανεμιστές ήταν ενάντια στον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό και αργότερα στην σοσιαλδημοκρατία και τον κεϋνσιανισμό. Ο διανεμισμός, ειδικά μετά το 1970 με την επίδραση του βιβλίου «Το μικρό είναι όμορφο» του Ε.Φ. Σουμάχερ, πρωτοπορούσε στην αναγέννηση της μικρής οικονομίας και στην ιδέα της βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην Ελλάδα αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι μία αναβίωση του κοινοτισμού αλά Ίωνα Δραγούμη με βάση τα δικά μας δεδομένα, μια άρνηση του καπιταλισμού, αλλά και του κομμουνισμού. Οι διανεμιστές ήταν περισσότερο παραδοσιοκράτες. Σε αυτήν την σημερινή κατάσταση, αυτή την άκρατη φορολογία που υπάρχει στην ακίνητη ιδιοκτησία και στη μικρομεσαία επιχείρηση που οδήγησε ουσιαστικά στην διάλυση της οικονομίας, ο διανεμισμός είναι ενάντια, όπως είναι ενάντια και στο να μαζεύονται όλα στο κράτος.

Σε αυτό το σημείο ο διανεμισμός απαντάει διαφορετικά: ούτε με ιδιωτικά μονοπώλια, ούτε με κρατικά! Ο διανεμισμός θέλει μία ηθική, κοινωνική και οικονομική αναγέννηση, με κεντρική την έννοια της οικογένειας και όχι του ατόμου και ένα χριστιανικό υπόβαθρο, που στην Ελλάδα σημαίνει προσήλωση στην Ορθοδοξία. Θα λέγαμε ότι στην Ελλάδα ένας Ορθόδοξος διανεμισμός θα έπρεπε να βασίζεται στην φιλοσοφία του Προσώπου και την ευχαριστιακή οντολογία του Μάξιμου του Ομολογητή. Από εκεί λοιπόν θα πρέπει να αντλούμε επιχειρήματα.


Και ποια η σχέση του διανεμισμού με τη σημερινή μας εποχή;


Οι διανεμιστές έχουν υποστηρίξει τουλάχιστον στην Αγγλία δύο κινήματα: το ένα είναι η «Μεγάλη Κοινωνία» του Κάμερον και του Φίλιπ Μπλόντ. Αυτό είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα που σημαίνει καταρχήν κοινοτική και αποκεντρωτική κοινωνία σε συνδυασμό με την υποστήριξη των μικρομεσαίων οικογενειακών και συνεταιριστικών επιχειρήσεων, εθελοντισμό, κοινωνικές επιχειρήσεις, διαφάνεια και οικολογία. Κατά δεύτερον είναι υποστηριχτές της πολιτικής αποκέντρωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (νόμος της επικουρικότητας) και κατά συνέπεια στηρίζουν τον ευρωσκεπτικισμό του Νάιτζελ Φάρατζ.
Επίσης όλη η ευρωπαϊκή και αμερικάνικη νομοθεσία του 20ου αιώνα, αλλά και η αρχική χριστιανοδημοκρατία υπήρξαν επηρεασμένες από τον διανεμισμό. Λογοτέχνες όπως ο Τ.Σ. Έλιοτ, ο Τόλκιν («Άρχοντας των Δακτυλιδιών») και ο Κ.Σ. Λιούις («Χρονικά της Νάρνιας») υπήρξαν διανεμιστές. Τέλος ο διανεμισμός έχει υιοθετηθεί από συντηρητικά και πατριωτικά κόμματα στην Αγγλία (Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα, BNP), την Αυστραλία (Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα), τις ΗΠΑ (παλαιοσυντηρητικοί) και την Ρουμανία (Νεο-Λεγεωνάριοι). Για όλα αυτά υπάρχει η ιστοσελίδα του ελληνικού διανεμισμού (www.dianemismos.gr) με άρθρα είτε στα ελληνικά, είτε μέσω συνδέσεων με αντίστοιχες σελίδες του εξωτερικού, όπου μπορεί κάποιος να διαβάσει ενδιαφέροντα άρθρα.


Ποιο κατά τη γνώμη σας είναι το μέλλον του Ελληνισμού τόσο στην περιοχή μας, όσο και του οικουμενικού Ελληνισμού;

Ξέρετε, ο κόσμος βρίσκετε σε ένα μεταίχμιο και γίνονται μεγάλες ανακατατάξεις στην γειτονιά μας και αλλού. Είναι μεγάλη συζήτηση το αν ο Ελληνισμός, έτσι όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή στη μητροπολιτική Ελλάδα, θα έχει μέλλον! Και εννοώ ξεκάθαρα ότι με όλους αυτούς τους μετανάστες που μας έχουνε φορτώσει και με όλες αυτές τις συνθήκες εργασίας, που αντί να δίνει κίνητρα σε νεαρούς επιχειρηματίες, τους αποτρέπει, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό έχει μέλλον.

Αλλά αν πάμε με την αισιόδοξη πλευρά ότι υπάρχει μέλλον, θα πρέπει καταρχήν να ξεχάσουμε όλο αυτό το εθνομηδενιστικό στοιχείο που υπάρχει τα τελευταία χρόνια από την Αριστερά. Τώρα εάν θα πρέπει να κάνουμε συμμαχίες, δεν ξέρω το κατά πόσο ισχύει το περίφημο «Ορθόδοξο τόξο» μέσα στην ευρύτερη περιοχή. Εγώ προσωπικά δεν παραμυθιάζομαι με όσα λένε περί «ξανθού γένους» που θα έρθει να μας δώσει την Κωνσταντινούπολη, γιατί την Πόλη θα την πάρουμε μόνο εάν το αποφασίσουμε εμείς και εάν έχουμε ανάλογους ηγέτες!

Σε μία περιοχή που αυτή την στιγμή όλοι μας απειλούνε και όλοι θέλουνε κομμάτια της Ελλάδας, το πρότυπό μας - για μένα τουλάχιστον - θα έπρεπε να είναι ένα «ελληνικό Ισραήλ», δηλαδή μόνιμος στρατός και άνθρωποι, απλοί πολίτες, στρατιωτικά εκπαιδευμένοι. Αντίθετα όμως η ελληνική κυβέρνηση θέτει την οπλοκατοχή σε απαγόρευση, ενώ στο Ισραήλ ακόμη και οι δασκάλες βλέπεις να κυκλοφορούνε με το αυτόματο στον ώμο. Καλό θα είναι να ξεκινήσουμε από αυτό, από το ένα μέρος είναι ο επανελληνισμός και από την άλλη ένας λαός ένοπλος, βεβαίως σε νόμιμα πάντα πλαίσια για να προστατέψει την ελευθερία του, την ιδιοκτησία του και την οικογένεια του. Εάν κάποιους τους ενοχλεί η λέξη «Ισραήλ», ας πούμε όπως έγινε στην Αμερικανική Επανάσταση με τις λαϊκές πολιτοφυλακές (μιλίτσιας) που έδιωξαν τους Άγγλους. Αυτά θα πρέπει να είναι τα πρότυπά μας, εάν θέλουμε να επιζήσουμε.

Στο ζήτημα της τέχνης - και του πολιτισμού ευρύτερα - πολλά λέγονται για το θέμα του πατριωτισμού, που πιθανώς εμπερικλείεται μέσα στην τέχνη. Άλλοι τον αρνούνται, εσάς ποια είναι η γνώμη σας;

Ο πατριωτισμός και οι παραδοσιακές αξίες υπήρχαν σε όλους τους τομείς. Όμως επειδή ο κινηματογράφος έχει ενός αιώνα ζωή, μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Από τα αμερικανικά «γουέστερν» μέχρι τα έπη του Κουροσάβα με τους επτά Σαμουράι και όλες τις σχετικές ταινίες που είχε κάνει, νομίζω ότι ναι, υπάρχει πατριωτισμός στην τέχνη! Κι αυτό με την έννοια ότι υπάρχω και υπερασπίζομαι την πατρίδα μου. Και να μην ξεχνάμε τις χριστιανικές ταινίες του Ταρκόφσκι και του Μπρεσόν.

Αυτά όλα αμφισβητήθηκαν βέβαια μετά τον Μάη του 1968, μετά την εμφάνιση των χίπηδων και της Νέας Αριστεράς, και αυτό το παραμύθι κράτησε περίπου δέκα χρόνια. Από την εποχή του «Πολέμου των άστρων» μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλές ταινίες όπου επικρατούν η κοινότητα, η οικογένεια, η πίστη και η ηθική στάση ζωής. Υπάρχουν ταινίες που μπορούν να εκφράσουν ένα πατριώτη. Και υπάρχουν παραδοσιοκρατικές ταινίες πέρα από το Χόλυγουντ. Υπάρχει ο ιρανικός κινηματογράφος με «Τα Παιδιά του Παραδείσου», δύο αδέλφια τα οποία χάνουνε ένα ζευγάρι παπούτσια και προσπαθούνε να το αντικαταστήσουνε κρατώντας μία ηθική στάση ζωής ή ο ρουμάνικος κινηματογράφος, ο οποίος κτυπούσε την έκτρωση. Παντού υπάρχουν ταινίες οι οποίες εξυμνούν τις εθνικές και παραδοσιακές αξίες εκτός από την Ελλάδα του Αγγελόπουλου και του «Κυνόδοντα».

Εγώ να υπενθυμίσω εδώ και τον σοβιετικό κινηματογράφο με ταινίες όπως για τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, αλλά και στην Αλβανία επί κομμουνισμού την επική ταινία για τον Σκεντέρμπεη.

Σωστά. Τα παραπάνω παραδείγματά σας αποτελούσαν την κλασσική έννοια του πατριωτισμού. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει ο πατριωτισμός υπό διωγμό.


Μήπως γιατί υπάρχει κρίση ταυτότητας των Ελλήνων;

Όχι, γιατί υπάρχει μία κυρίαρχη ιδεολογία μιας διεθνιστικής Αριστεράς, η οποία έχει περάσει και στην Δεξιά. Γιατί εγώ πιστεύω ότι ο διαχωρισμός στην Ελλάδα δεν είναι κάθετος, δηλαδή δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά, αλλά είναι οριζόντιος. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε υπερασπίζεις τα έθνη-κράτη και τις εθνικές αξίες, είτε είσαι παγκοσμιοποιητής, κοσμοπολίτης και διεθνιστής. Ο πατριωτισμός αυτή τη στιγμή είναι «underground», και ως ιδέα στην λογοτεχνία και την τέχνη.


Ετοιμάζετε λοιπόν τώρα ένα έργο με τον πολύ ενδιαφέροντα τίτλο «Πατριωτικό underground». Πείτε μας δύο λόγια για αυτό το έργο.


Αυτή τη στιγμή συζητάω με ένα πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης για ένα βιβλίο τύπου λευκώματος, που θα έχει άρθρα δικά μου και συνεντεύξεις με άτομα, τα οποία μπορεί να είναι θεωρητικά στο «mainstream», αλλά των οποίων οι πατριωτικές τους ιδέες λιβελοποιούνται. Μπορεί να είναι ο Γούδης, ο Σμαραγδής, ο Φωτιάδης. Υπάρχει καλλιτεχνικό υλικό που φτάνει από τον Εγγονόπουλο μέχρι και την Ντιαμάντα Γκαλάς, την Ελληνο-Αμερικανίδα βασίλισσα της «αβάντ γκαρντ» που γράφει θρηνωδίες για την γενοκτονία των Ποντίων και των Μικρασιατών. Όλα αυτά είναι ένα μείγμα είτε είναι «mainstream», είτε είναι εκτός κυρίως ρεύματος και το οποίο αυτή τη στιγμή να είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι.

Κοιτάξτε, η επόμενη επανάσταση θα είναι πατριωτική, και δεν εννοώ καθόλου μέσα από κόμματα. Θα είναι επανάσταση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, είτε αυτή είναι νεοφιλελεύθερη, είτε είναι η διεθνιστική Αριστερά!

Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Ησαΐα Κωνσταντινίδη και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 19ης Ιουλίου 2014 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.