Του Δ. Παπαγεωργίου

Ένα από τα σημάδια μίας υγιούς κοινωνίας είναι η δυνατότητά της να αυτοσαρκάζεται και να κάνει καυστική σάτιρα των παθογενειών της. Στο παρελθόν, η ελληνική κοινωνία το έκανε και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένα. Ποιος δεν θυμάται τους ταλαντούχους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που ανέλυαν μέσα από σπαρταριστές κωμωδίες τα κακώς κείμενα της κοινωνίας του τότε. Νεοπλουτισμός, ξενομανία και πάρα πολλοί άλλοι τομείς είχαν τύχει εξαιρετικής κοινωνικής ανάλυσης από τους κωμικούς της εποχής. Ρόλοι αξέχαστοι, που αντηχούν στο σήμερα. Σήμερα, που όλο το φάσμα των πολιτικών και των δημοσιογράφων, των κρατικών αξιωματούχων τάχα σοκάρεται, ακούγοντας τον πρώην υπουργό κ. Μαντέλη, να ομολογεί ότι δέχθηκε δύο απανωτά δωράκια από την SIEMENS. Πόσο εξαίσια ενσαρκώνεται ο ρόλος της Πάστα-Φλώρας, που παραγεμισμένη με μαρμελάδες δεν καταλαβαίνει δήθεν τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω της. Σήμερα, που παραφουσκωμένοι με ξένα χρήματα εφοριακοί, γιατροί και νεαροί υπουργοί αντιγράφουν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ζώντας ζωή κοσμικών όχι σε κάποιο ξενοδοχείο της Ύδρας, αλλά σε Μύκονο, Ελβετία και Νέα Υόρκη.

Τι κι αν τα χρήματα δεν τα πληρώνει κάποιος πλούσιος που θέλει να κερδίσει κάποιο στοίχημα, αλλά ο ελληνικός λαός, εν αγνοία του. Η λειτουργία του σύγχρονού μας ελληνικού κράτους έχει μεταβληθεί σε μία φαρσοκωμωδία, το σενάριο της οποίας θα ζήλευε ο Σακελλάριος και ο Φίνος. Ακόμη όμως και στις κωμωδίες τους, πριν το happy-ending, υπήρχε η κάθαρση, η «αποκαθήλωση» του κεντρικού προσώπου. Δυστυχώς, όπως δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα στην χώρα μας, την κάθαρση καλείται να την πληρώσει ο απλός λαός, ο οποίος θα καταβάλει το αντίτιμο της συμπεριφοράς αυτών που εμπιστεύθηκε για να παίξουν τον ρόλο των σωτήρων του. Και όσο οι Μαντέληδες θα μπορούν να μας φτύνουν στη μούρη, μιλώντας για χορηγίες ενώπιον της εμβρόντητης εξεταστικής, στο δικό μου μυαλό έρχεται μία συγκεκριμένη εικόνα. Αυτό το στέγαστρο του Καλατράβα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, του οποίο το κόστος καλύφθηκε από τον ελληνικό λαό για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία αυτών που ήθελαν να το παίξουν «Κωνσταντάρες». Αν υπήρχε κάποιου είδους κοσμική δικαιοσύνη, λίγο «κάρμα», ένας απ’ όλους αυτούς τους νεόπλουτους μιζολάβους, θα επέλεγε να αυτοκτονήσει πηδώντας από εκεί. Για να κλείσει και τυπικά η εποχή του «νεοπλουτισμού» της Ελλαδίτσας, που γράφτηκε με τόνους βενζίνης που κατανάλωσαν τα Cayenne και άφθονο ιδρώτα στις πισίνες των προνομιούχων. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται όμως. Η αληθινή ζωή διαφέρει από τις ταινίες. Αντ’ αυτού, έχουμε τον Κώστα Σημίτη να «σοκάρεται» από την παραδοχή Μαντέλη και να μιλά για… αθλιότητες, που αμαυρώνουν την προσφορά του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Θέλουν να μας τρελλάνουν, να ανεβάσουν τον ελληνικό λαό στις στέγες των σπιτιών του, να νιαουρίζει από την πείνα, για να μη ανέβει κανείς από αυτούς στο στέγαστρο του Καλατράβα, έστω μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική να τον κατεβάσει! Έτσι, για να πει μονάχα ότι το έκανε. Και όχι, το συγκεκριμένο στέγαστρο δεν μου έρχεται τυχαία στο μυαλό. Είναι για εμένα ένα πολύ δυνατό σύμβολο της εποχής του επιφανειακού, της λεγομένης και μεταπολίτευσης, κατά την οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Της εποχής που όλη η αξία δόθηκε στο «φαίνεσθαι» και όχι στην ουσία. Την εποχή που είπαμε ψέμματα για να μπούμε στην νομισματική ένωση, λέγαμε ψέμματα για να μείνουμε σε αυτήν, ώστε να μπορούν τα τρωκτικά να μασουλάνε τις επιδοτήσεις και να καταλήξουμε στην βουλγαράκειο λογική του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Που επιβραβεύεται με τα πενηντατόσα ακίνητα του πρώην υπουργού. Έχουμε λίγη ακόμη κατηφόρα να διανύσουμε πριν φτάσουμε εντελώς στον πάτο! Το θέμα είναι τι θα κάνουμε μετά. Και όταν αντί για Σακελλάριο έχουμε τον Λαζόπουλο των κότερων, τα πράγματα δεν δείχνουν καλά!

πηγή: Χωρίς κορδόνια