Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκαν οι πρόσφατοι διορισμοί συγγενικών προσώπων των ευρωβουλευτών της Χρυσής Αυγής ως συνεργατών τους, σε συνδυασμό με το ότι υπάρχουν ακόμα καλόπιστοι στις τάξεις του εν λόγω πολιτικού σχηματισμού που πιστεύουν ότι αποτελεί το αντίπαλον δέος στο "κόμμα των πολιτικών κομμάτων".

 Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε δέκτες αυτής της πρακτικής, τόσο σε ό,τι αφορά τη Χρυσή Αυγή, όσο και σε ό,τι αφορά γενικότερα το πολιτικό σύστημα. Η αναξιοκρατία και η αδιαφάνεια μπορεί να εξοργίζουν τον καθένα (ακόμα και τα υποκριτικά ΜΜΕ!), ειδικά όταν προέρχονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν τις βλέπουμε στο σύνολο των κομμάτων. Ίσως στην περίπτωση των κυβερνητικών σχηματισμών να είναι περισσότερο εμφανείς, λόγω του ότι οι καρέκλες είναι περισσότερες. Αποτελούν δε πάγια τακτική ανθρώπων - μελών οργανωμένων ομάδων αυτού του τύπου προκειμένου να διατηρηθούν τα κεκτημένα τους σε έναν κλειστό κύκλο "έμπιστων" ανθρώπων, διασφαλίζοντας την ίδια στιγμή τα προνόμια (κυρίως οικονομικού τύπου) που απορρέουν από τη διατήρηση και εκμετάλλευση της εκάστοτε θέσης. Μην σας φαίνεται παράξενο. Και το γράφω αυτό διότι άκουσα τελευταία κάποιους να εκπλήσσονται από την κίνηση αυτή των ευρωβουλευτών της Χρυσής Αυγής. Πρώτιστα, οι κύριοι αυτοί, κρατικοί λειτουργοί ήταν, κρατικοί λειτουργοί παρέμειναν. Αρχικά με την ιδιότητα του αξιωματικού του κρατικού στρατού, στον οποίο επίσης βασιλεύει η αναξιοκρατία, η διαπλοκή και τα ανάλογα συμφέροντα, αργότερα με αυτήν του (ευρω)βουλευτή, εκπροσωπώντας μια απρόσωπη μάζα μισού εκατομμυρίου σταβλισμένων εν τη δημοκρατία όντων. Είναι ποτέ δυνατόν να γίνουν πολέμιοι της φαυλοκρατίας;

 Η κίνηση αυτή, ο διορισμός δηλαδή δύο προσώπων από το στενό οικογενειακό περιβάλλον των δύο γαλονάτων της Χρυσής Αυγής, ας προβληματίσει όχι εμάς, αλλά όσους θεωρούν ότι οι απεσταλμένοι της Χρυσής Αυγής επιζητούν την όποια κάθαρση. Και κάτι τέτοιο δεν έχει σχέση με την political correct κριτική που ασκείται, η οποία κινείται στα πλαίσια του "οι άλλοι ας κάνουν ό,τι γουστάρουν, ας κυνηγήσουμε εμείς τη Χρυσή Αυγή". Στους δε πιο ...επαναστατημένους νέους, που πιστεύουν ότι το εν λόγω κόμμα είναι τα μέγιστα ...αντιεξουσιαστικό, επειδή υπάρχουν στελέχη του στη φυλακή, να τους πούμε ότι η Χρυσή Αυγή στέκεται φαινομενικά απέναντι στην κυβέρνηση, απλώς και μόνο εξυπηρετώντας πολτικούς σκοπούς, διότι στόχος της είναι η κατάληψη της εξουσίας, και η αποθέωση αργότερα του δικού της κρατισμού, του δικού της σκληρού δόγματος. Ακόμα δηλαδή και να δεχτούμε ως πολιτική τη δίωξη των στελεχών της, αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι δεν αναπτύσσονταν - όταν αυτό βόλευε - υπόγειες σχέσεις μεταξύ αυτών και της κυβέρνησης, ή ότι αφού φυλακίζουν τη Χρυσή Αυγή οι εχθροί μας, που είναι η κυβέρνηση, σημαίνει ότι είμαστε με τη Χρυσή Αυγή, επειδή τυγχάνει να υφίστανται πολιτικού τύπου δίωξη. Αυτή άλλωστε είναι και η "χαρά" της πολιτικής. Το πλαίσιο των συσχετισμών, του πολιτικού παιχνιδιού που περιλαμβάνει κάθε μέσο, των λυκοφιλιών και των συγκρούσεων, είναι πάντα μέσα στο κόλπο. Δείτε τη σχέση της Χρυσής Αυγής μέσα σε αυτά τα χρόνια με διάφορους μικροσχηματισμούς, πολιτικά πρόσωπα που μέχρι και οι ίδιοι το ομολογούν ότι είχαν, και πόσες άλλες σχέσεις επίσης που δεν γνωρίζουμε και βγάλτε συμπέρασμα.

 "Και όλα αυτά τα εξάγετε από το διορισμό της κόρης του Επιτήδειου;'' Θα αναρωτηθεί κανείς. Σαφώς και όχι. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, το συγκεκριμένο αποτελεί απλά ένα περιστατικό ανάμεσα σε τόσα άλλα συμβάντα, που δείχνουν ότι αυτό το άμορφο σχήμα δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά από τα υπόλοιπα, και όλα ξεκινούν ασφαλώς από τον ίδιο τον χαρακτήρα του ως πολιτικού σχηματισμού. Στην πολιτική η έννοια της διαχείρισης είναι δεδομένη και αποτελεί και την κινητήρια δύναμή της, που τελικά ωθεί στην εκμετάλλευση και στα κάθε λογής προβλήματα στις κοινωνίες. Ο κάθε Επιτήδειος (με "ε" κεφαλαίο ή μικρό), εφ' όσον του δίνεται η δυνατότητα μέσα από μια συστημική διαδικασία να εκλεγεί, είναι επόμενο να επιλέγει έπειτα τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστεί τη δυνατότητα που του δόθηκε. Και αν ο νόμος στην περίπτωσή του απαγορεύει το να διορίσει ο ίδιος συγγενικό πρόσωπο, μπορεί να το κάνει ο άλλος κύριος επιτήδειος, και να ανταλλάξουν τις επιλογές τους. Και φυσικά αυτή η επιλογή μπορεί να απλωθεί στα μέσα τα οποία ελέγχει ο εκάστοτε πολιτικός, άλλοτε με μικρή, άλλοτε με μεγαλύτερη επιρροή, και να μην έχει πραγματικά κανένα όριο. Το μόνο σίγουρο μέσα σε όλα αυτά είναι ότι στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, είναι δεδομένη η απόλυτη πίστη στο τρίπτυχο "Πατρίς - θρησκεία - οικογένεια", με την τρίτη έννοια να βρίσκει την εφαρμογή της στην οικογενειοκρατία.

 Αργύρης Στρατής

πηγή: EXIT AREA