In War With The Sky by Adrian Borda, 2009.
Επίκαιρο Κείμενο του Δημήτρη Παπαγεωργίου (Φεβρουάριος 2008)
Τις πρώτες ημέρες του 2008, ολόκληρο τον Ιανουάριο, η υπόθεση με το dvd του Ζαχόπουλου, ανέδειξε ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει μία βαθιά κρίση, η οποία πλέον γίνεται παραδεκτή και από μερικά από τα ισχυρότερα μέλη του.

Η πλήρης απαξίωση των θεσμών, η "τσοντοποίηση" του πολιτικού λόγου και ο δημοσιογραφικός κανιβαλισμός, σε συνδυασμό με την κυβερνητική διαφθορά έχουν οδηγήσει στο "ξεγύμνωμα του βασιλιά", της αστικής ελληνικής δημοκρατίας. Το καπιταλιστικό-φιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχεί σε ολόκληρη σχεδόν την υφήλιο σήμερα, έχει ξαναπεράσει τέτοιου είδους κρίσεις. Πάντοτε όμως μέχρι σήμερα, κατάφερε να εξέλθει από αυτές, με κάποιου είδους αναμόρφωση. Ο λόγος είναι ότι δεν υπήρχε κάποια συντεταγμένη εναλλακτική πρόταση. Ο και έστω οποιοσδήποτε "αιρετικός" λόγος ενσωματωνόταν σε αυτό, μέσω μιας συγκεκριμένης διαδικασίας, με ιδιαίτερη επιτυχία δοκιμασμένη στους ανθρώπους της άκρας αριστεράς.


Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝ ΤΑΞΕΩΝ 

 Ένα από τα σημάδια αλλά και αποτέλεσμα ταυτόχρονα, της βαθιάς κρίσης του πολιτικού συστήματος είναι η τάση ενός συγκεκριμένου ποσοστού της κοινότητας να επιλέγει - σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- τον ριζοσπαστικό λόγο από όποια πλευρά και αν αυτός προέρχεται. Και το καταπληκτικό είναι ότι δεν είναι η εργατική τάξη -όπως θα προέτασσε το μαρξιστικό μοντέλο- που ριζοσπαστικοποιείται, αλλά οι μεσαίες τάξεις, οι καθημερινοί αστοί. Η είσοδος του ΛΑΟΣ στη Βουλή, ο διπλασιασμός των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η μεγάλη άνοδος του ΚΚΕ, αποτελούν την απόδειξη των προλεχθέντων. Η οικονομική κρίση σίγουρα έχει παίξει τον δικό της ρόλο σε όλη αυτή την διαδικασία. Η κοινωνία αντιδρά ως μία γυναίκα με σύνδρομα ανασφάλειας. Η αποτυχία του κράτους να εξασφαλίσει συνθήκες σταθερότητας και σιγουριάς (ιδιαίτερα η περίπτωση του ασφαλιστικού) μπορεί να έχει δύο καταλήξεις. Η μία είναι ένας προσωρινός καυγάς μεταξύ των δύο μερών, ενώ η άλλη ο χωρισμός και η αναζήτηση εκ μέρους του ετέρου συμβαλλόμενου μέρους μίας άλλης "σχέσης".

Όσοι από εμάς απορρίπτουν  τον "παγκοσμιοποιημένο φιλελευθερισμό", τον σημερινό δηλαδή σύζυγο στο παράδειγμα που θέσαμε, έχουμε ως καθήκον να φροντίσουμε να παρουσιάσουμε μία αξιόλογη αντιπρόταση στην κοινωνία -γυναίκα σε κρίση. Και δυστυχώς οι συναισθηματικές φωνές, στις οποίες αρκούμαστε έως τώρα, δεν πρόκειται να απασχολήσουν παρά ένα πολύ μικρό μέρος της γυναίκας-κοινωνίας. Και μέχρι στιγμής, απευθυνόμαστε σε αυτό το πολύ μικρό ποσοστό.


Η "ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ" ΠΑΓΙΔΑ

 Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα του εθνικιστικού-πατριωτικού χώρου στην πατρίδα μας ήταν η μονομανία του με τα κοινοβουλευτικά έδρανα, ή έστω η δυναμική της εισόδου σε μία κοινοβουλευτική διαδικασία. Αυτή η διαδικασία, παρόλο που θα πρέπει σίγουρα να αποτελεί μία από τις διαδρομές των εθνικιστών, δεν πρέπει και δεν μπορεί να αποτελεί μονόδρομο.

Το 1920, ο Oswald Spengler έγραψε το περίφημο έργο του "Socialism Prussianism", μέσα από το οποίο ουσιαστικά παγιώθηκε η θεωρία ενός "κοινωνικού προσώπου" μέσα σε εθνικιστικό πλαίσιο.

Σύμφωνα με αυτόν το κοινωνικό πρόσωπο, η "θέληση του ατόμου, υποτάσσεται στην θέληση του συνόλου". Δεν πρόκειται για "ένστικτο κοπαδιού", αλλά για έκφραση αυθεντικής ελευθερίας και δύναμης, κάτι που όποιος βρίσκεται έξω από την κοινότητα δεν μπορεί να κατανοήσει. Και μπορεί ο Spengler να αναφερόταν στην ανάγκη υιοθέτησης αυτού του "κοινοτιστικού" τρόπου σκέψης από κάποιο κράτος, αλλά τα σύγχρονα εθνικιστικά κινήματα εάν σκοπό τελικά έχουν να αλώσουν ή έστω να υποκαταστήσουν το κράτος, πρέπει να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Πρακτικά όμως τι σημαίνει αυτό;


ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

 Το 2005, στην Ανατολική Γερμανία, ο υπουργός Εσωτερικών του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, κάλεσε τις εθελοντικές οργανώσεις να απαγορεύσουν στους εθνικιστές να συμμετέχουν σε αυτές. Αμέσως η πρόταση του απορρίφθηκε από το σύνολο των εθελοντικών οργανώσεων καθώς εάν εφαρμοζόταν, θα υπήρχε άμεσα έλλειψη εθελοντών, καθώς σε πολλές από αυτές οι εθνικιστές ήταν ακόμη και η πλειονότητα. Γερμανοί εθνικιστές εργάζονται εθελοντικά σε νηπιαγωγεία, κέντρα νεολαίας, πυροσβεστική, ομάδες βοήθειας συνταξιούχων. Και αυτό όχι για να ικανοποιήσουν τα "φιλάνθρωπα" ένστικτά τους, με τον τρόπο που κάποιος μεγαλοαστός προσφέρει χρήματα σε έναν τηλεμαραθώνιο, αλλά για να "υπηρετήσουν την κοινότητα".

Είναι κατανοητό ότι στην χώρα μας δεν υπάρχουν τέτοιες δομές, οργανωμένες από το κράτος. Αυτό όμως ίσως δεν είναι καν μειονέκτημα. Υπάρχει μια τρομερή ευκαιρία για το εθνικιστικό κίνημα να προχωρήσει στην υλοποίηση -δίχως περιορισμούς- μίας τέτοιου είδους κοινωνικής δράσης.

Αυτό όμως προϋποθέτει την ύπαρξη ανθρώπων, που δεν εξωτερικεύουν όλη τους την ενέργεια στην διανομή προκηρύξεων και την αναγραφή συνθημάτων σε τείχους. Στην χώρας μας, η "πολιτική ενέργεια" των εθνικιστών διοχετεύεται σε αυτό που αναφέραμε πριν. Το κοινοβουλευτικό "τρίπ". Κοροϊδεύουν κάποιοι τους αριστερούς, όταν αυτοί ασχολούνται με ζητήματα απομακρυσμένα από την καθημερινότητα του ελληνικού λαού, όταν πραγματοποιούν καμπάνιες στήριξης των Τσιάπας και των Ζαπατίστας. Και διαπράττουμε το ίδιο λάθος, σε διαφορετικό επίπεδο.

Πιστεύουμε ότι ο μοναδικός τρόπος να εξαπλώσουμε τις ιδέες μας είναι το να τις αποτυπώσουμε σε ένα κομμάτι χαρτί και να τις προωθήσουμε. Θεωρούμε ότι η αποδοχή τους πρέπει να είναι αυταπόδεικτη. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα δεν λειτουργεί έτσι. Με δεδομένη την κρίση που περνά το πολιτικό σύστημα σήμερα, αυτό που έχει ανάγκη ένα κίνημα, είναι το να πείσει ότι δεν δουλεύει, προκειμένου κάποιοι άνθρωποι να "βολευτούν". Η πολιτική σήμερα έχει καταστεί συνονόματη με τη διαφθορά. Η πλειονότητα του κόσμου έχει αηδιάσει.

Η κοινωνική δράση, σε κοινοτικό επίπεδο, σε οικολογικό επίπεδο, αποτελεί μία διέξοδο για το εθνικιστικό κίνημα, ώστε να ξεφύγει από την ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει και η οποία το περιορίζει. Και λέγοντας κοινωνική δράση, σίγουρα δεν εννοούμε το να διατυπώσουμε θέσεις σε κοινωνικά ζητήματα.

Η ενασχόληση των εθνικιστών -αυτοοργανωμένα ή με άλλο τρόπο- σε διάφορες δραστηριότητες, όχι απλά μπορεί να εξασφαλίσει την ενρίζωση στην κοινωνία- αλλά και να δημιουργήσει εθνικιστές με χαρακτήρα, οι οποίοι θα γνωρίζουν την κοινωνία και τις ανάγκες της. Θα δημιουργήσει ανθρώπους που θα μπορούν να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η κοινωνία σήμερα. Λύσεις στα προβλήματα. Και όχι γκρίνια και συνομωσιολογία.

πηγή: PATRIA