Ώρα για εναλλακτική πρόταση από τη σύγχρονη Δεξιά!

Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα, η μεταπολίτευση όπως κάποιοι την οριοθετούν χρονικά, χρεωκόπησε. Η διακυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Καραμανλή έδειξαν ότι ήταν ανίκανες να διαχειριστούν το ελληνικό κράτος. Στη σημερινή συγκυρία, ο ελληνικός λαός δείχνει ότι αμφιβάλλει για όλους και για όλα. Βρίσκεται σε σημείο αναθεώρησης όλων αυτών των μύθων που κάποιοι έφτιαξαν για να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη

Σε αυτό το δεδομένο σημείο, η επόμενη παράταξη που καλείται να διαχειριστεί μια σειρά προβλημάτων και καταστάσεων, δεν πρόκειται να είναι πλειοψηφική! Η πρόβλεψη αυτή δεν έχει προφητικό χαρακτήρα αλλά καθαρά πρακτικό. Εάν υποθέσουμε ότι ξαναγίνονται εκλογές σε 2 χρόνια, όταν δηλαδή η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα έχει περάσει θύελλες και πολέμους σε διάφορα μέτωπα, όταν δηλαδή το πολιτικό κόστος και η διάβρωση του προσώπου της κυβέρνησης θα έχει προχωρήσει, η ευκαιρία της Δεξιάς, εάν θέλουμε να την εντάξουμε στο παλιό πολιτικό ταμπλό, έχει μια ευκαιρία να πάρει ξανά τα ηνία της εξουσίας και να βγάλει τη χώρα από το βούρκο.

Ποια όμως είναι η Δεξιά στην Ελλάδα; Η εύκολη απάντηση είναι η Νέα Δημοκρατία και ο ΛΑ.Ο.Σ. Κι όμως, ούτε η Νέα Δημοκρατία ούτε εσχάτως ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι κόμματα που εκφράζουν οι πολιτικές τους το δεξιό ακροατήριο. Η μεν Νέα Δημοκρατία, λόγω της παρουσίας του Κώστα Καραμανλή στο τιμόνι της έχασε την ταυτότητά της, κατέντησε ένα μίξερ πολιτικών και ασαφών κατευθύνσεων προς το απροσδιόριστο κέντρο. Χωρίς ξεκάθαρη πολιτική, έμοιαζε περισσότερο με ένα άοσμο προϊόν, με πολιτικά πρόσωπα που δεν εξέφραζαν τη βάση και το ευρύτερο πολιτικό ακροατήριο, ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή θα γκρεμιζόταν. Απ' την άλλη μεριά ο ΛΑ.Ο.Σ. με την εμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο υπήρξε η εναλλακτική ψήφος για κάθε Νεοδημοκράτη χωρίς παρόλα αυτά να κερδίζει την εμπιστοσύνη του αφού η πολιτική πορεία που επιλέγει ο πρόεδρός του μπερδεύει το σταθερό του ακροατήριο, λόγω των συχνών αλλαγών του.

Πώς λοιπόν θα μπορέσει να κυριαρχήσει η πολιτική μιας σύγχρονης Δεξιάς στην Ελλάδα; Ίσως φαντάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι. Η διασφάλιση της καθαρότητας του κόμματος του, μετά την εκλογή του Α. Σαμαρά, θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος του κάθε Νεοδημοκράτη. Οι παραιτήσεις και διαγραφές πολιτικών προσώπων που δεν έχουν καμία επαφή με την παράταξη, ιδεολογική και πολιτική, η απομάκρυνση παλαιών στοιχείων, θα αποδείξει και στον πλέον δύσπιστο τον αέρα αλλαγής στο διαμέρισμα της Δεξιάς πολυκατοικίας. Την ίδια ώρα, με καθαρό λόγο και ξεκάθαρες εναλλακτικές προτάσεις και παρεμβάσεις, η Νέα Δημοκρατία καλείται να αποτελέσει το αντίπαλον δέος. Πρωτοβουλίες για την απόδοση ευθυνών ακόμη και σε πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, θα βοηθήσει την περαιτέρω εκαθάρριση της παρατάξεως.

Την ίδια ώρα, ο ΛΑ.Ο.Σ. καλείται να ξεπεράσει τις παιδικές του ασθένειες. Καλείται να γίνει ο παραγωγός ιδεών και ριζοσπαστικών λύσεων, το εργοστάσιο παραγωγής στελεχών και πολιτικών που θα τροφοδοτήσουν την ευρύτερη δεξιά παράταξη, με αξίες και αρχές που δεν μας γυρνούν στις εποχές του 70 και του 80 αλλά στο 2010. Μια τέτοια προσπάθεια δημιουργεί τη δέσμευση τόσο στην παράταξη όσο και στον αρχηγό της για σταθερή πορεία βασισμένη σε συγκεκριμένους άξονες. Τα παλαιά υλικά της Ν.Δ. δεν είναι η καλύτερη δυνατή μαγιά για να στηθεί ένα σταθερό οικοδόμημα. Η παραγωγή νέων υλικών και η προσπάθεια επικράτησης στο χώρο των ιδεών και πρωτοβουλιών στο δρόμο θα είναι το στοίχημα ενός λαϊκού κόμματος όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. τα επόμενα χρόνια.

Κλείνοντας, θα ήταν άξιο αναφοράς το πεδίο των εξελίξεων στην κοινωνία. Μια κοινωνία που μέσα της σιγοκαίει η εκδίκηση για όλους εκείνους που νιώθει πως την πλήγωσαν. Αυτό αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει είτε μέσω αντιδράσεων όπως αυτές που ζήσαμε είτε μέσω της αμφισβήτησης των πολιτικών θεσμών, μέσω δηλαδή της αποχής. Αυτό καλούνται να πολεμήσουν και να αποσοβήσουν όλες οι παρατάξεις, δίνοντας το παράδειγμα της ειλικρίνειας και της κατανόησης του πολίτη. Έτσι μόνο θα ξανακερδίσουν σιγά σιγα την εμπιστοσύνη του.