Πάντοτε με ενοχλούσε η ιδεολογική τοποθέτηση σε Δεξιά ή Αριστερά. Ίσως γιατί ήταν πολύ ντεμοντέ κάποτε να είσαι δεξιός. Σήμαινε ο,τι πιο συντηρητικό και παλιομοδίτικο υπάρχει και μια φύση αντιδραστική όπως εγώ, δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με ένα ξερό "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" με τη φωτογραφία του Γιώργη Παπαδόπουλου κρυμμένη στην κασέλα της γιαγιάς.

Ίσως κάποιοι να νιώθουν άσχημα με την παραπάνω εικόνα, αλλά κακά τα ψέμματα, οι περισσότεροι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Δεξιοί έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Κι αυτή η κουλτούρα που σταματά στην μεταπολιτευτική γενιά του γέρου Καραμανλή δεν έχει αλλάξει σε καμία περίπτωση σήμερα. Οι λεγόμενοι νεοφιλελεύθεροι μετρούν τους υποστηρικτές τους στα δάκτυλα του ενός χεριού καθώς η βάση του λεγόμενου Δεξιού χώρου χαρακτηρίζεται από άλλα στοιχεία: έντονη φιλοπατρία στα όρια του εθνικισμού, επιλέγει την τάξη και ασφάλεια, ευαίσθητη σε θέματα ηθικής και έντονα λαϊκή. Έτσι, κάθε φορά που βλέπουμε έναν πολιτικό της Δεξιάς να θέλει να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του χώρου του, συνήθως ανεβάζει τους τόνους στα εθνικά θέματα, στα θέματα ασφαλείας και ηθικής τάξης (βλέπε σκάνδαλα) ενώ τα βάζει πολλές φορές με τους έχοντες.

Τα παραπάνω χαρακτήριζαν έντονα την Νέα Δημοκρατία και την χαρακτηρίζουν, εάν εξαιρέσουμε κάποιες μετατοπίσεις προς το κέντρο των τελευταίων χρόνων, χωρίς βέβαια να μειώσουν την σημασία των παλιών πατροπαράδοτων αξιών για τους αρχηγούς της. Όσο κι αν κάποιοι την αποφεύγουν σαν χώρο, στην ουσία αυτό είναι το γήπεδο που πατάνε κάθε φορά που επιχειρηματολογούν. Όροι όπως Κεντροδεξιά ή Φιλελεύθερη παράταξη σαν στόχο έχουν την προσέλκυση μερίδας κεντρώων ψηφοφόρων οι οποίοι δεν θα άντεχαν ποτέ να χαρακτηρίστούν σκέτο Δεξιοί. Και η σημασία των λέξεων παίζει πολύ μεγάλο ρόλο.

Συνθήματα
Τα συνθήματα, μια έκφανση της πολιτικής ζωής του τόπου, παρουσιάζουν μια μονότονη επανάληψη στο χώρο της Δεξιάς. Από την Μεταπολίτευση και δώθε ακούγονται οι ίδιες πάνω κάτω συνθηματολογίες ενώ πολλές φορές γίναμε μάρτυρες οικειοποίησης συνθημάτων της αντίθετης πλευράς ("εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι ο μόνος δρόμος είναι Καραμανλής και πάλι"). Είναι δεδομένο πως η Δεξιά διανόηση δεν υπήρξε ποτέ διακριτή. Εκτός από τους αμερικανοσπουδαγμένους πολιτικούς της φιλελεύθερης σχολής, οι οποίοι με επαγγελματισμό ακολουθούν την πεπατημένη, οι καθηγητές και οι πολιτικοί επιστήμονες απουσίασαν από την παραγωγή νέων θέσεων και ιδεών. Έτσι, οι δεξιές πολιτικές παρέμειναν απολιθώματα του παρελθόντος με τους ηγέτες της να κατηγορούν την αντίθετη πλευρά και να κινούνται στο επίπεδο της ηθικής αλλαγής (κάθαρση, σεμνά και ταπεινά).

Οι λόγοι οπισθοδρόμησης
Οι αιτίες αυτής της οπισθοδρόμησης χωρίζονται σε δομικές και ιστορικές. Από τη μια μεριά οι δομικές αρχές της Δεξιάς παρατάξεως την έκαναν από μόνη της περιχαρακωμένη και άκαμπτη αφού η ελαστικότητα πληρώνεται ακριβά από τη βάση. Την ώρα λοιπόν που η Κεντροαριστερά στη χώρα μας βρήκε άμεσα διεξόδους μέσα από νέες μορφές πολιτικής που παρουσιάζονταν στο προσκήνιο, η Δεξιά έκανε χρόνια ολόκληρα μέχρι να φτάσει στο σημείο να περιμένει το σάπιο μήλο να πέσει από το δέντρο της εξουσίας και να αναλάβει τα ηνία του τόπου.

Απ' την άλλη μεριά, ιστορικά αν το πάρει κανείς θα γίνει μάρτυρας πολλών σημείων και τεράτων τόσο πριν τον Εμφύλιο όσο και μετά. Πάντοτε η Δεξιά στην χώρα μας έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξουσία, πλάι στον απόλυτο μονάρχη. Δεν χαρακτηρίστηκε επιτυχής η διακυβέρνησή της αφού δεν υπήρξε ποτέ σαφές ιδεολογικό στίγμα πέρα από την υποταγή στον Βασιλέα, στην Προστάτιδα δύναμη και τον σφοδρό αντικομμουνισμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι φυσικά θετικά, αφού δεν παράγουν ιδέες παρά μόνο αμύνονται έναντι των άλλων ιδεολογιών.

Τα πλεονεκτήματα του παρελθόντος χάθηκαν γρήγορα, συμπαρασύροντας και τις όποιες ελπίδες για μεταγενέστερη επικράτηση. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου ο Έλληνας ντρέπεται να δηλώσει Δεξιός και η έννοια της Δεξιάς παραμένει αρνητική στα αυτιά των περισσοτέρων. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή οι αγκυλώσεις του παρελθόντος να ξεπεραστούν!