Του Σταύρου Θεοδωράκη

Χθες το βράδυ παρακολούθησα σε κεντρική αίθουσα των Αθηνών την «Λευκή Κορδέλα». Ασπρόμαυρη ταινία από αυτές που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «κουλτουριάρικες». (Προσοχή δεν κάνω κριτική κινηματογράφου, αλλού το πάω).

Όταν άναψαν τα φώτα και σηκώθηκα είδα ότι ήμουν κυκλωμένος από σκουπίδια. Χυμένα ποπ κορν, χάρτινες συσκευασίες από μπισκότα, κυπελάκια αναψυκτικών, αποκόμματα εισιτηρίων, χαρτομάντιλα. Η μπλε σκούρα μοκέτα του διαδρόμου ήταν για λύπηση.
Για μια στιγμή τα έχασα. Πίστεψα ότι είχα γυρίσει στα 15 μου και περπατούσα σε διάδρομο συνοικιακού τσοντοσινεμά. Και όμως ήμουν στο 2009 σε μια απογευματινή προβολή μιας «ποιοτικής» ταινίας σε έναν «κινηματογράφο τέχνης».

Προχώρησα προς την έξοδο κοιτώντας γύρω μου καχύποπτα. Ο κύριος με το κουστούμι; Η μαντάμ με το ταγέρ; Το ζευγαράκι με τα μέλια; Οι δεσποινίδες με τα δωδεκάποντα; Και όμως κάποιοι από όλους αυτούς είχαν μετατρέψει την κινηματογραφική αίθουσα σε ΧΥΤΑ.

Μόλις βγήκα στην Κηφισίας ήρθε ένα ακόμη χτύπημα. Δυο νεολιμουζίνες παρκαρισμένες εξ ολοκλήρου πάνω στο πεζοδρόμιο υποχρέωναν όσους πεζούς ήθελαν να προχωρήσουν, να κάνουν σλάλομ. Μερικά παπάκια και 2-3 μηχανές μεγάλου κυβισμού, παρκαρισμένες και αυτές πάνω στο πεζοδρόμιο, κορνάροντας και μαρσάροντας καλούσαν τους οδηγούς να απομακρύνουν τις νεολιμουζίνες για να απεγκλωβιστούν. Πενήντα μέτρα πιο πέρα μια φωτεινή επιγραφή «διαφήμιζε» θέσεις παρκινγκ με ειδικές τιμές για τους σινεφίλ.

«Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα» που έλεγε και ο Σημίτης. Ο καθένας το καθισματάκι του, το εργάκι του, την λιμουζίνα του ή το παπάκι του και όλα τα άλλα ας βρομίσουν ή ας καούν. Η Μαρία Χούκλη που είναι και της Νομικής –μαζί ήμασταν στον κινηματογράφο – το είπε πιο καλά: «Κανένας σεβασμός στον δημόσιο χώρο. Ό,τι δεν μας ανήκει με τίτλους ιδιοκτησίας, το καταστρέφουμε κι ας ξέρουμε ότι μέσα σε αυτά τα συντρίμμια θα κυλήσει η ζωή μας».

Το πρωινό ήταν εξίσου ασπρόμαυρο όπως η ταινία. Στο λιμάνι απεργούν ξανά οι ναυτεργάτες. Η οικονομία ναυαγεί και δεν θα βρει ανοιχτή προβλήτα για να βγει. Ακόμη και η Λούκα, η υπουργός, που είναι φίλη τους είπε ότι δεν τους καταλαβαίνει. Όπως κανείς δεν καταλαβαίνει τους φοιτητές που συνεχίζουν να καταστρέφουν τα πανεπιστήμιά τους. «Χθες» ήταν η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ και τις επόμενες μέρες ακολουθούν με την σειρά όλοι οι υπόλοιποι.

Έχω ένα φίλο καθηγητή που κάθε Νοέμβρη ζει σαν να μετέχει σε πόλεμο. Κρύβει όλα τα σημαντικά βιβλία στο σπίτι του, δεν μεταφέρει μαζί του στο πανεπιστήμιο σημαντικά χαρτιά, κάνει κάθε μέρα μπακάπ στον υπολογιστή του. Την επόμενη μέρα μπορεί όλα να έχουν καεί.

πηγή: protagon.gr