Απόσπασμα από το βιβλίο του Λίνου Καρζή: “Εστίες Ελληνικού Ζωισμού”.

«Ο Κοινοβουλευτισμός, Δυτικό κατασκεύασμα, αποδείχτηκε πολιτειακό σύστημα ανίκανο, γιατί είναι απροσάρμοστο στην ελληνική γη και τους κατοίκους της, να κυβερνήσει τη χώρα. Μια ομάδα τότε, θρεμμένη απ'τις γνησιώτερες νεοελληνικές πηγές, με όργανό της το εβδομαδιαίο φύλλο «Κοινότης», πέφτει στον, αναταραγμένον απ'την αγωνία, ελληνικό χώρο και απαιτεί, με σοφά μελετημένα και αδρά επιχειρήματα, την αντικατάσταση του Κοινοβουλευτισμού με την Κοινοτική Πολιτεία. Η καινούρια αυτή διαφωτιστική εξόρμηση, στον εκτεταμένο εθνικό τομέα της διακυβέρνησης του τόπου, έρχεται σαν είδος συνέχειας του «Δελτίου» (περιοδικό) και ολοκλήρωσης των γενικών απόψεων που διακήρυξε λίγα χρόνια πρίν. Στην ομάδα μετέχει μ' ενθουσιασμό κι ο εκδότης του «Δελτίου».

Η Κοινοτική ομάδα υποστήριξε: Για να μπορέσει ο Έλληνας να ξαναβρεί τον εαυτό του και να αντιδράσει καρποφόρα στη Δυτική πνευματική βία, που εξουθενώνει τα ζώπυρά του, πρέπει να κερδίσει τη δυνατότητα να ξαναπάρει υπεύθυνα στα χέρια του τη διακυβέρνηση του εαυτού του μέσα στη μικρή ομάδα κατοίκων ενός χωριού ή τη μεγάλη μιας πόλης. Το όργανο που θα του δώσει αυτή την ευχέρεια είναι η Κοινότητά του. Η δίχως καμία Κρατική επέμβαση αυτοδιοικούμενη Κοινότητα, που οι άρχοντες της θα εκλέγονται απ'τη Γενική Συνέλευση των κατοίκων, όπως γίνονταν απ'τον καιρό της εκκλησίας του Δήμου, χιλιόχρονα πριν, και κάτω απ'την οθωμανική Δεσποτεία και όπως γίνεται ακόμη στην Ελληνισμό του εξωτερικού.

Ο έλληνας δεν μπορεί και δεν πρέπει ν'απογυμνώνεται απ'την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου του. Είχε συνηθίσει, απ'τα πανάρχαια χρόνια, να βουλεύεται και ν'αποφασίζει με την ελεύτερη κρίση του, αποτέλεσμα, της απρόσκοπτης λειτουργίας των ζωπύρων του, για τον εαυτό του και για την ομάδα μέσα στην οποία ζεί σαν αξιοσέβαστο και υπολογιζόμενο άτομο. Μέσα στην στοιχειώδη, ντόπια πολιτειακή αυτή οργάνωση, που είναι η Κοινότητα, βρίσκει τη δυνατότητα εξάνθισης των ζωπύρων του και συνειδητοποίησης τους. Εκεί καθένας θα μετρήσει τον ατομισμό του, καθώς θα βρεθεί κατέναντι των άλλων ατομικοτήτων, σε διαρκή προσπάθεια υποστήριξης των δικών του και των ομαδικών συμφερόντων. Στο μικρό αυτό στίβο της ομαδικής συμβίωσης ατομικοτήτων, πολιτειακό πρωτοκυτταρο της γνήσιας Ελληνικής Κρατικής Οργάνωσης, το άτομο κατέχει τη θέση που του αρμόζει. Μόνον εκεί είναι δυνατή η σφυρηλάτηση του εαυτού του και η σύνθεσή του κατα τον πλέον αυθόρμητο, και γι'αυτό γνήσιο, τρόπο.

Η χώρα μας, μικρή σε έκταση, με λίγη και πετρωδιακή γη, σαν κυριώτερη πρώτη ύλη είχε και έχει την επεξεργασία του ανθρώπου. Είναι χαλκείο ανθρώπων, όπως θα επιμείνει να τ'αποδείξει αργότερα, μέσα σ'ολόκληρη την τριακονταετία που πέρασε, με τα θεωρητικά, πάνω στον Κοινοτισμό και τις θαυμάσιες δυνατότητες τους για την ανασύνθεση των ζωπύρων μας, έργα του, τη «Μακεδονοσλαβική Κοινότητα» τα «Αγροτικά» την «Κοινοτική Πολιτεία» και άλλα, ο εξαίρετος αποκαλυπτής του θαμμένου κάτω απ'τη Δυτική σκουριά Κοινοτισμού, και γι'αυτό γνήσιως Φωτιστής, Κώστας Καραβίδας.

Μόλις είχε τελειώσει ο Μεγάλος Σηκωμός, μ'έπαθλο για τη νίκη τη λευτεριά μικρού κομματιού της Ελλάδας και η επιδρομή των Φραγκομαθημένων επιβάλλει το Κοινοβουλευτικό ξενικό σύστημα με τον συγκεντρωτισμό του. Κόβει με μιας απ'τη ρίζα του το Κοινοτικό μας σύστημα και από άτομα μεταβάλει τους έλληνες σε μάζα, ανίκανη να βουλεύεται, με συνέπειες που θα γίνουν αργότερα οδυνηρά αισθητές και αιώνια καταισχύνη για να βαραίνει τους άθλιους αυτούς επιδρομείς. Κανένα ελαφρυντικό δεν έχουν να προτάξουν για υπεράσπισή τους. Ο Ι.Π.Κοκκώνης, στα 1828, δημοσιεύει στο Παρίσι, κοιτίδα των επιδρομέων, το «Περί Πολιτειών» σύγγραμμα του και σε εκτεταμένο παράρτημά του με τίτλο «Περί του οποίον είδος Πολιτεύματος αρμόζει εις την αναγεννώμενην Ελλάδα» βροντοκράζει ότι «είναι αναγκαιότατον να συνταχθώσιν εις όλους τους ελευθερωμένους τόπους τα ΚΟΙΝΆ» αποδείχνοντας την πρόταση του με σοφώτατη εμπειρία.

Ποιός όμως από τους αφιονισμένους νεκροθάφτες της γης μας Δυτικότροπους θα πρόσεχε τα λεγόμενα του γνήσιου στην κρίση έλληνα Κοκκώνη; Αυτός και οι σύγχρονοί μας Κοινοτιστές έχουν πρόγονο τους τον Αθηναίο Σόλωνα, θεμελιωτή της πανάρχαιας Κοινοτικής παράδοσης, κάτι ανάξιο προσοχής για τους χαύνους συνονθυλευτές Συνταγμάτων που πίσω τους κρυμμένοι μπορούν να σπιθοβολάν την εθνοκτόνα κουτοπονηριά τους «εποφελώς».

Η τελική φυσιογνωμία κάθε ανθρώπινης κοινωνικής σύνθεσης χρωστιέται πάντοτε στην αλληλοπροσαρμογή τριών στοιχείων, του φυλετικού, του πολιτιστικού και κυριώτατα του γεωοικονομικού, λέει ο Καραβίδας. Η πετυχημένη προσαρμογή τους στα τόσο ποικίλα και διαφορικώτατα τοπία των ελληνικών χωρών έφερε στη διαμόρφωση ειδικών, πανάρχαιων, στην Ελλάδα θεσμών, των «Κοινοτικών», που έχουν τον τύπο της αληθινά αξιολογικής (προσωπικής, ατομικής και όχι κληρονομικής) αριστοκρατικής Δημοκρατίας και που η άνθισή τους συνέπεσε με τις ισχυρότερες εκλάμψεις του πολιτισμού μας. Μόνο λοιπόν μέσα στους κόλπους της ξαναναστημένης γνήσιας νεοελληνικής χωρικής ή αστικής Κοινότητας μπορεί ν'ανθίσουν ξανά και να συντεθούν στη ν έ α μ ο ρ φ ή τους τα ζώπυρά μας. Σ'αυτόν μόνο, τον ποικίλο και διαφορικώτατο, από τοπίο σε τοπίο, χώρο των κογχών μας μπορούν να χαλκευτούν τα νεοελληνικά πρότυπα ο λ ο κ λ η ρ ω μ έ ν ω ν ανθρώπων, στις αναρίθμητες ποικιλίες τους. Σ'αυτές τις κόγχες ο ανθρωποφάγος εγωισμός θα μεταβληθεί σε όρθιο, σεμνό και τίμιο ατομισμό: το νόημα της ελευθερίας από αναρχική εξαθλίωση που είναι σήμερα, κατα το υπόδειγμα της Δυτικής αντίληψης, πρόσφορη σε κάθε Δεσποτισμό, θα γίνει πειθαρχική ένταξη στους θεσμούς που επιβάλλει η θέληση της Κοινοτικής ομάδας, προσαρμοσμένους στις ανάγκες της συμβίωσης και της γεωοικονομικής επιταγής. Τέλος, σ'αυτές και μόνο τις κόγχες, με τους γηγενείς κοινοτικούς θεσμούς, είναι δυνατή η ά σ κ η σ η της μέγιστης αρετής του ανθρώπινου είδους: της ελεύθερης ισορροπίας των ζώπυρων του ανθρώπου, αρετής που τον ανεβάζει στο ψηλότερο σκαλί της εξέλιξης του είδους, αλλά και εύκολα μπορεί να τον ρίξει σ'απροσμέτρητη φαυλότητα, τόσο γνώριμή μας σήμερα.»