Η Ελληνική κοινωνία πλέον μπορεί να συγκριθεί με χαρακτηριστική άνεση, με χώρες της ‘’σύγχρονης’’ και ‘’δυτικής’’ Ευρώπης. Ελέγχεται και επίσημα από πρόσωπα του διεθνούς jet set, της Νέας τάξης. Όπως οι ‘’Μεγάλες ‘’ χώρες, έχει πλέον αποδεχτεί πως είναι μια πολυφυλετική και πολυπολιτισμική κοινωνία και για να μη σας κουράζω, όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε τον ορίζοντα και το βάθος της πραγματικότητας και των σημερινών δεδομένων.

Όλο το πολιτικό σύστημα, με κοινοβουλευτικά και μη κόμματα, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, εκδότες και λοιπούς παροικούντες την αυλή της δημοκρατίας, μπορούν να πουν πως βγήκαν κερδισμένοι ή κατά κάτι φθαρμένοι, οπωσδήποτε όμως δεν είναι κανείς ηττημένος. Ούτε καν ο Γ.Α.Π. Ακόμα και η λαϊκίστικη και υπερσυντηρητική ακροδεξιά, μπορεί να πει πως οι κόποι της για μια θέση ή περισσότερες ,στον δημόσιο λόγο, βρήκαν ανταπόκριση. Μάλιστα ο προεδρεύων της ακροδεξιάς, αποτελεί δίχως αντίρρηση τον πλέον επιτυχημένο πολιτικό της χώρας. Η αριστερά κερδίζει από την αντι-μνημονιακή ρητορική, η άκρα αριστερά ομοίως, η κεντροαριστερά διασπάται με αποτέλεσμα την γέννα νέων πολιτικών πόλων κάτι που κάνει κάποια πρόσωπα να κερδίζουν έδαφος, ενώ η δεξιά επίσης λειτουργεί σε όμοιο άξονα, με στελέχη που αποχωρούν και ξαφνικά θυμήθηκαν την κοινωνική δικαιοσύνη, την πατρίδα, ακόμα και τον εθνικισμό.

Σαφέστατα από αυτή την νέα ή σχεδόν νέα πολιτική κατάσταση, εκ της οποίας πηγάζουν τα υπόλοιπα θέματα που συντρέχουν στην χώρα, πλήττεται ισχυρά ο λαός. Ναι ο Ελληνικός λαός ή ας είμαστε ειλικρινείς, οι έως τώρα ψηφοφόροι των κομμάτων. Εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε μια σειρά από φαινόμενα, αντιδράσεις, καταστάσεις και συνθήκες, οι οποίες έχουν ξεπεράσει ακόμα και το στάδιο της γέννας τους, διερχόμενα σε ένα στάδιο εξελίξεως και τριβής με την πολιτική, μάλλον ελαφρά θα έλεγα. Το πολιτικό σύστημα επί παραδείγματι απαξιώνεται, τα σώματα ασφαλείας χάνουν το όποιο κύρος τους, οι πολιτικοί εξισώνονται με το αρνητικό, οι κινούμενοι στα media ομοίως, ο πατριωτισμός επαναπροσδιορίζεται και οι ζυμωτές της σημερινής κατάστασης, ισοδυναμούν πλέον με προδότες τους οποίους αναζητά ένα ''νέο Γουδί'' . Ακόμα και οι μετανάστες, αποτελούν πλέον κόκκινο ή πράσινο ( εκ του ΠΑΣΟΚ) πανί για αρκετούς πολίτες ( πρώην ψηφοφόρους), ακόμα και η Εκκλησία αποτελεί μια βρώμικη υπόθεση για μεγάλο μέρος του λαού. Πεδίο δόξης λαμπρό, θα λέγαμε για τους εθνικιστές. Που είναι όμως;

Αν και πλέον το ζήτημα της ποσότητας θεωρώ πως εξαφανίστηκε από τα πόδια μας, υπάρχει το ουσιώδες και βαθύτατης στρατηγικής και σπουδαιότητας, ζήτημα της ποιότητας. Ναι καλές και άξιες οι διάφορες απόψεις, οι ιδεολογικοί διαξιφισμοί, η διάσπαση της μονολιθικότητας στην έκφραση και την σκέψη, η απαξίωση του μονοπωλιακού κατηχητισμού, οι πρωτοβουλίες ( οι οποίες έχουν σχεδόν μόνο θετικά αποτελέσματα έως τώρα), καλά αυτά και πολλά άλλα. Όμως και πάλι στο μηδέν. Απουσιάζει μια συγκροτημένη δεξαμενή σκέψης, απουσιάζει η πρόταση άμεσης οικονομικής εφαρμογής, πέρα από θεωρητικούρες διαδικτυακών επαναστατών και αγκυλωμένων λαϊκιστών. Απουσιάζει η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, ενώ ζει και βασιλεύει η γραφικότητα, ο θρασύδειλος τραμπουκισμός, η ανικανότητα και το ιδεολογικό παιδιάρισμα. Θέλουμε λύσεις, προτάσεις επί ρεαλιστικών βάσεων και όχι επίδειξη γνώσεων με σκοπό την αυτοπροβολή. Θέλουμε συντονισμένο και αποκεντρωμένο μηχανισμό προβολής προτάσεων. Θέλουμε τεχνογνωσία στην ανάπτυξη πολιτικών πλάνων και στην αναβάθμιση του σχετικού με τον Φυλετισμό λόγου. Θέλουμε νέες προσεγγίσεις με τεκμηριωμένα επιχειρήματα ικανά να επιτύχουν άμεσα αποτελέσματα και πολιτικό κέρδος σε βάθος χρόνου.Χρειαζόμαστε μια στροφή στην ποιότητα διότι έως τώρα έχουμε φανεί ανίκανοι.

Και ενώ όλα αυτά συντρέχουν επί του παρόντος και του παρελθόντος συντριπτική μερίδα των εθνικιστών, πέραν της ιδεολογικής του αυτοικανοποίησης, αδυνατεί να αντιληφθεί το πολιτικό momentum και το συγκυριακό δεδομένο. Πόσο μάλλον να προσεγγίσει την στρατηγική αναγκαιότητα ριζοσπαστικοποίησης και συμμετοχής με ενεργό τρόπο στις πολιτικές εξελίξεις, με ουσιαστικό σκοπό, την αποφυγή του  τετελεσμένου. Της εξαφάνισης μας δηλαδή, από τον πολιτικό χάρτη ανεπιστρεπτί! Εν τέλει με πραότητα και έκδηλη την ανικανότητα του, ο εθνικιστικό χώρος παραμένει παρατηρητής των δραματικών εξελίξεων.

πηγή: Αυτόνομες Σκέψεις