Με φραπέ ή χωρίς, μια μούτζα είναι αρκετή!

Του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Τις τελευταίες ημέρες στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες πόλεις παρατηρείται ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο για την χώρα μας. Χιλιάδες συμπολίτες μας βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε πλατείες, ενημερωμένοι διαδικτυακά και στόμα με στόμα, διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική και οικονομική κρίση. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι πολυπληθείς και το κυριότερο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν έχουν καπελωθεί από κάποια παράταξη, ιδεολογική ή πολιτική.

Οι «Αγανακτισμένοι Έλληνες», μαζεύονται, κουβεντιάζουν, κάνουν χαβαλέ, ρίχνουν μούντζες προς την βουλή, είναι αδιαμόρφωτοι. Και το πατριωτικό κίνημα που βρίσκεται σε σχέση με αυτές τις εκδηλώσεις και αυτούς τους ανθρώπους; Επίσημα και επώνυμα τουλάχιστον, στέκεται απέναντί τους με αρνητικό τρόπο καθώς τις αντιμετωπίζει επικριτικά.

Δύο είναι οι τάσεις που καταλήγουν σε αυτή την συμπεριφορά. Η μία, μειοψηφική, αντιμετωπίζει τους «αγανακτισμένους» με χλευασμό κάνοντας αναφορά στο ότι η κρίσιμη κατάσταση της πατρίδας δεν χωρά κανενός είδους εξεγέρσεις. Η άλλη, η πλειοψηφική, βλέπει καχύποπτα έως ανταγωνιστικά αυτή την πραγματικότητα, μιλώντας για «επαναστάτες του φραπέ» αναρωτούμενοι συγχρόνως «που βρίσκονταν όλοι αυτοί όταν λάμβαναν χώρα τα αντιμεταναστευτικά συλλαλητήρια;». Το ότι και οι δύο αυτές σχολές σκέψης επί της ουσίας καταλήγουν να υπερασπιστούν το παρόν σύστημα, είναι πασιφανές. Γιατί όταν ο αντίπαλος σου είναι έτοιμος να καταρρεύσει, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι απλά να τον αφήσεις χωρίς να σε νοιάζει ο τρόπος και ο λόγος της κατάρρευσης. Αυτό που δεν είναι πασιφανές, αλλά επαφίεται στις τάσεις συνομωσιολογίας του καθενός, είναι το αν αυτή η στάση του πατριωτικού κινήματος εκπορεύεται από απλή ηλιθιότητα ή από την ανάγκη του για μία ακόμα φορά να αποτελέσει το δεκανίκι του συστήματος.

Ενστάσεις φυσικά μπορούν να υπάρξουν πολλές για τους «αγανακτισμένους». Σίγουρα δεν έχουν διαμορφωμένη άποψη και πρόταση. Σίγουρα γίνονται και μάλιστα εντείνονται καθημερινά οι προσπάθειες διεμβολισμού τους από κομμάτια της αριστεράς. Σίγουρα έχουν τάσεις χαβαλέ και κουβαλούν και τους φραπέδες τους, άρα λοιπόν επαναστάτες δεν είναι.

Γνωρίζετε εσείς όμως κάποια έτοιμη και διαμορφωμένη επαναστατική πρόταση από την πλευρά μας; Ξέρετε τίποτα ίλες τεθωρακισμένων ή ομάδες κρούσης έτοιμων να ανατρέψουν το σύστημα; Έστω, έχετε ακούσει κάποια πρόταση αντικατάστασης αυτού του συστήματος πέρα από ευχολόγια, αρνητισμούς και θεωρητικολογίες του «εμπρός- πίσω». Αν ναι, ζητούμε συγνώμη. Επειδή όμως το πιο πιθανό να μην έχετε ακούσει τίποτα σχετικό με τα παραπάνω, ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που θέλει δεκάδες χιλιάδων Ελλήνων να προσπαθούν να βγούν από το μαντρί, το όποιο μαντρί και να κάνουν κάτι. Αυτό το κάτι μπορούμε να το διαμορφώσουμε και να το προτείνουμε εμείς;

Ας θυμηθούμε εδώ ότι ελάχιστο καιρό πριν, οι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα, της Βικτωρίας και του κέντρου καθόντουσαν ήσυχοι στις πλατείες τους και έπιναν και αυτοί τον φραπέ τους. Στον δρόμο κατέβηκαν όταν οι μετανάστες δεν τους άφηναν πια ήσυχους να πιούν ακριβώς αυτόν τον καφέ τους και να φοβούνται για την ίδια την ζωή τους. Μήπως λοιπόν και αυτοί οι εξεγερμένοι είναι ύποπτοι και δεν θα έπρεπε να τους θέλουμε λόγω πρότερου φραπεδικού βίου;

Ας γίνουμε σοβαροί και επιτέλους ειλικρινείς. Οι «αγανακτισμένοι» των πλατειών είναι ένα ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα. Το ζητούμενο είναι το πόσο «εμείς» είμαστε αγοραφοβικοί και δεν μπορούμε να βγούμε από στερεότυπα του τύπου: «πατρίδα, μετανάστες, σκληροί και τσαντισμένοι», τα οποία διαφαίνεται ότι μόνοι μας τα βάλαμε ως ταμπέλες. Ας πάψουν κάποιοι να φέρονται σαν παιδάκια πού τους πήραν το γλυκό και ας βγούν στην κοινωνία, όποια και όπως είναι αυτή. Αλλιώτικα υπάρχουν και τα μοναστήρια της ιδεολογίας και του πολιτικού αυτοεγκλωβισμού.

Γιατί τελικά τα πάντα είναι ζήτημα αισθητικής. Ή στο αρέσει να βλέπεις δεκάδες χιλιάδες να μουντζώνουν την βουλή και κυρίως ότι αυτή αντιπροσωπεύει ή απλά θέλεις να αντικαταστήσεις τους ενοίκους της.

Πηγή: elkosmos.gr