Του Αλέκου Λασκαράτου
Το άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη αλλά και τα σχόλια που το ακολούθησαν, μου δίνουν την ευκαιρία να αναφερθώ και εγώ στο θέμα της κρίσης στα πανεπιστήμια. Κατά τη γνώμη μου, η κρίση αυτή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη γενικότερη κρίση που περνά η κοινωνία μας. Κρίση αξιών, στόχων και αξιοκρατίας. Κρίση όπου το «όνειρο» δεν υπάρχει πια γιατί εμείς, η προηγούμενη γενιά, το ποδοπατήσαμε, το υφαρπάσαμε, το ξεφτιλίσαμε και τελικά το καταργήσαμε. Όλοι συμφωνούμε ότι η νεολαία είναι το μέλλον και η ελπίδα της κοινωνίας μας. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τους φοιτητές που, υποτίθεται ότι, αύριο θα τη στελεχώσουν. Είναι σε μία ηλικία που ακόμα «ονειρεύονται». Ονειρεύονται μιά κοινωνία πιο δίκαιη και πιο ποιοτική όπου θα υπάρχει αξιοκρατία, όπου η γνώση αποτελεί εφόδιο για καλύτερη ζωή, όπου η εργασία είναι στίβος για την ολοκλήρωση του καθενός και της καθεμιάς, όπου τα υλικά αγαθά δεν είναι ο μόνος και αποκλειστικός στόχος.
Αντί όλων αυτών εμείς τους προσφέρουμε μια κοινωνία σε κατάσταση προχωρημένης σήψης όπου τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει. Μια κοινωνία χωρίς αξιοκρατία, μια κοινωνία της αρπαχτής με μοναδικό όνειρο και στόχο το γκλάμορ, το 4Χ4, το σπίτι με πισίνα, τον υπέρμετρο καταναλωτισμό και την επίδειξη. Μια κοινωνία όπου δεν είμαστε τίποτε αλλά έχουμε πολλά. Και βέβαια για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να κλέψουμε, να ποδοπατήσουμε, να τα «καταφέρουμε» και όχι να «πετύχουμε». Σε δέκα χρόνια όταν θα έχουν πια τριανταρίσει, οι περισσότεροι θα επιδιώξουν να ενταχθούν στο «σύστημα» τώρα όμως αντιδρούν και μερικοί επαναστατούν. Και πώς το κάνουν αυτό; Μα με τον πιο άτσαλο, προκλητικό, και κάποιες φορές βίαιο, τρόπο.
Η συμπεριφορά αυτή αποτελεί το επιφαινόμενο και όχι βέβαια το φαινόμενο. Αν δεν δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι δεν πρόκειται ποτέ να συνεισφέρουμε στη λύση. Αν συνεχίσουμε να βλέπουμε μόνο το δέντρο και όχι το δάσος, αν περνάμε δίπλα από τα πράγματα χωρίς να τα αγγίζουμε, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει και εμείς θα συνεχίσουμε να έχουμε το βολικό και αφ’υψηλού καταφύγιο της «καθωσπρέπει» στηλίτευσης.
Μου έχει τύχει να συζητήσω με φοιτητές και φοιτήτριες με σκουλαρίκια στα χείλη και τη μύτη, πράσινα μαλλιά, ξυρισμένα κεφάλια και άλλα τέτοια εξωτερικά, και εξωτικά, σημάδια «επανάστασης» και «τσαμπουκά» και να διαπιστώσω ότι αφού πρώτα αραδιάσουν με αρκετή αφέλεια τα τσιτάτα τους, μετά από λίγο και με τη συζήτηση, μαλακώνουν και δέχονται ότι τα πράγματα μπορεί και να μην είναι έτσι όπως τα βλέπουν και τα λένε αρχικά. Είναι φανερό ότι έχουν (μεγάλη) ανάγκη κάποιος από την «άλλη πλευρά» να τους αντιμετωπίσει σαν ίσος προς ίσο και να επιχειρηματολογίσει μαζί τους.
Αυτή η στάση έχει φέρει πάντα θετικά αποτελέσματα. Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος να θεωρηθεί «εργατοπατερίστικη» ή για την ακρίβεια «φοιτητοπατερίστικη». Οταν όμως οι συζητήσεις αυτές μένουν έξω από το αμφιθέτρο ή την αίθουσα και μέσα γίνεται μάθημα που να είναι μάθημα και οι εξετάσεις είναι εξετάσεις και όχι χαϊδολόγημα τότε γίνεται το θαύμα της προσαρμογής όλων στις συνθήκες αυτές.
Η κρίση στα πανεπιστήμια δεν περιορίζεται βέβαια στα παραπάνω. Υπάρχουν θέματα επιπέδου διδασκόντων, αλλά και επιπέδου φοιτητών . Υπάρχουν θέματα αξιολόγησης όλων των ΑΕΙ και ΤΕΙ και (θαρραλέας) κατάργησης όλων όσων από αυτά δεν πληρούν τα κριτήρια. Μόνο μέσα από τέτοιες διεργασίες θα επανακτήσουν τα πανεπιστήμια τη χαμένη τους αίγλη (που είχαν κάποτε) και θα κλείσει εν τοις πράγμασι ο δρόμος στους κυνικούς εμπόρους των κολλεγίων.
πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου