Η μεζούρα της αδικίας

Tου Πασχου Μανδραβέλη

Μια από τις καταγγελίες των φωνασκούντων συνδικαλιστών είναι ότι την κρίση την πληρώνουν οι εργαζόμενοι και όχι το κεφάλαιο. Δεν εξηγούν ποτέ τι ακριβώς εννοούν με αυτό, αλλά ούτε το τεκμηριώνουν. Απλώς αφήνουν το σύνθημα να πλανάται ως γεγονός. Ετσι δημιουργούν μια αίσθηση αδικίας στον πληθυσμό για να πληθαίνουν οι συγκεντρώσεις τους. Ετσι κι αλλιώς, η αξιολόγηση των συνδικαλιστών, όπως και όλα τα πράγματα στη χώρα, ποτέ δεν γίνεται μακροχρόνια. Ούτε γίνεται με όρους πραγματικής προάσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων ή/και της εθνικής οικονομίας, από την οποία εξάλλου όλοι –και οι εργαζόμενοι– θα ζήσουν. Η αξιολόγηση των συνδικαλιστών είναι βραχυχρόνια και με βάση τα κεφάλια που θα μετρηθούν σε μια διαδήλωση. Νομίζουν ότι όσο πιο ηχηρή είναι η διαμαρτυρία τόσο καλύτερη είναι η συνδικαλιστική δουλειά. Κάπως έτσι δεν έμεινε στην ιστορία ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος; Τον συνεχάρησαν πολλοί το 2001 που απέτρεψε την ελάφρυνση του ασφαλιστικού διά της πρότασης Γιαννίτση. Ηταν μια νίκη πύρρειος και καταστροφική για τους εργαζομένους. Το ασφαλιστικό θα μπορούσε να είχε εξορθολογιστεί όταν το κράτος είχε λεφτά να εξομαλύνει κάποια από τα προβλήματα που αναγκαστικά κάθε μεταρρύθμιση δημιουργεί. Τώρα, ύστερα από εκείνη τη «μεγαλειώδη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος», επιχειρείται ο βίαιος και βεβιασμένος εξορθολογισμός ακριβώς επειδή «δεν έμεινε σάλιο στα ταμεία».

Ετσι λοιπόν και τώρα, την ώρα της μεγάλης κρίσης, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επιδεικνύουν αυτό που παρατήρησε ο Ρώσος γιατρός Ιβάν Παβλόφ· τα εξαρτημένα ανακλαστικά που δημιουργούν ψυχωσικές συμπεριφορές. Κάθε φορά που ανακοινώνονται μέτρα, είναι πάντα υπέρ του κεφαλαίου και κατά των εργαζομένων. Τι κι αν επιβλήθηκαν δύο έκτακτες εισφορές στα κέρδη των επιχειρήσεων; Τι κι αν ο συντελεστής φορολογίας των μερισμάτων ανέβηκε στο 45%; Τι κι αν εφαρμόζεται η ενιαία κλίμακα; Τα εξαρτημένα ανακλαστικά έχουν ήδη γίνει ψυχωσική συμπεριφορά: «Οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση και όχι το κεφάλαιο».

Εδώ λοιπόν υπάρχει μια απορία. Πώς θα αντιδρούσαν άραγε οι εργατοπατέρες αν το Δημόσιο αποφάσιζε να μην πληρώνει επιδόματα και υπερωρίες μέχρι να ξεκαθαριστεί ποιοι τα δικαιούνται και ποιοι όχι; Ολοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότερες υπερωρίες είναι πλασματικές και πολλά επιδόματα (όπως εκείνο της «έγκαιρης προσέλευσης») είναι εξωφρενικά (σ.σ.: το παραδέχεται και η ΑΔΕΔΥ· εμμέσως κι αορίστως, αλλά το παραδέχεται ζητώντας το ενιαίο μισθολόγιο). Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, το υπουργείο Οικονομικών να πει ότι «μέχρι να γίνει έκτακτος ή τακτικός έλεγχος στις πληρωμές του κράτους προς τους δημοσίους υπαλλήλους, η καταβολή επιδομάτων και υπερωριών αναστέλλεται μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου»;

Αν πάλι δεν θα έπρεπε να το κάνει, τότε γιατί το κάνει στις επιχειρήσεις αναστέλλοντας την επιστροφή του ΦΠΑ μέχρι τις 30.9.2010; Και να σκεφτεί κανείς ότι το κράτος δεν πληρώνει τα δικά του λεφτά, όπως γίνεται στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά απλώς επιστρέφει τα λεφτά των επιχειρήσεων. Σύμφωνοι! Η κρίση είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί έκτακτα και άδικα μέτρα. Απλώς η μεζούρα της αδικίας που κρατούν οι συνδικαλιστές είναι πειραγμένη. Και το κεφάλαιο πληρώνει την κρίση. Μόνο που δεν ακούγεται στις διαδηλώσεις.

πηγή: Καθημερινή