Για μια Δημοκρατική Αριστερά

της Σώτης Τριανταφύλλου

Θα το ξαναπώ· όσες φορές χρειαστεί, κι όσες φορές αντέξω: στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατική αριστερά· η κοινωνική αριστερά απουσιάζει. Υπάρχει ένα «φιλεργατικό», γραφειοκρατικό κόμμα με σοσιαλφασιστικές βλέψεις –το ΚΚΕ– καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, ένας εξίσου «φιλεργατικός», δημαγωγικός σχηματισμός που κολακεύει τη δήθεν εξεγερμένη νεολαία και τον «λαό» πασχίζοντας να ξεπεράσει το ΚΚΕ σε επαναστατικότητα, κινητικότητα και φωνασκίες. Τι είδους χώρα είναι αυτή όπου οι αριστεροί δημοκράτες βρίσκονται σε γενική αμηχανία ή στην άβολη θέση να υποστηρίζουν το κυβερνών σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Και γιατί οι Πράσινοι, αφού άργησαν σαράντα χρόνια, έφτασαν ασθμαίνοντας τόσο; Τι είδους χώρα είναι αυτή που συντηρεί σταλινικούς και σταλινοειδείς με απλοϊκές αντιλήψεις για το άτομο, το σύνολο, την οικονομία, τον τρόπο της ζωής; Για πόσες δεκαετίες ακόμα θα ψηφίζονται κόμματα κοινωνικού συντηρητισμού, θρησκευτικού και ιδεολογικού φανατισμού;

O ΣΥΡΙΖΑ, ένα συνονθύλευμα, ένα αποτέλεσμα ανακύκλωσης κομμουνιστογενών δυνάμεων (στην πραγματικότητα, το επίθετο «κομμουνιστογενής» αναιρεί το περιεχόμενο της αριστεράς, αλλά λίγοι συμφωνούμε σ’ αυτό) δημιουργήθηκε ως αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό χωρίς να προηγηθεί σαφής και ηχηρή ρήξη με την ιστορία και το ήθος του ΚΚΕ. Αντιθέτως, ομάδες και άτομα που συνεργάστηκαν κατά καιρούς με τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ σέβονται και αναπαράγουν την ιδεολογία και τις «θυσίες» της παραδοσιακής αριστεράς που δεν είναι αριστερά. Και της μη-παραδοσιακής, υπό την έννοια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και εφαρμόζει, όπου λάχει, μια υπερεπαναστατική, άκαμπτη και άχαρη ρητορική. Προπάντων μη μας κατηγορήσουν για έλλειμμα αντάρτικου πνεύματος και φρασεολογίας...

Οποιαδήποτε ανανεωτική τάση κατασιγάζεται προτού εκδηλωθεί· κάθε αντικομμουνιστική, πλην όμως αριστερή, αντίληψη –που σημαίνει ανθρωπιστική, ρεαλιστική, που προάγει την ατομική ελευθερία και ευτυχία– θεωρείται ηθικά απαράδεκτη. Και πώς να μη θεωρείται αφού οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αυτοαποκαλούνται «κομμουνιστές», πατριώτες, τροτσκιστές, μαοϊκοί και θαυμαστές της Ρόζας Λούξεμπουργκ; (Μερικοί από τους τελευταίους δεν παραδέχονται τη δημοκρατική φύση του γερμανικού εργατικού κινήματος μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: επικρατεί σύγχυση, φανατισμός, άγνοια, νοσηρή προσκόλληση σε πρόσωπα και θρύλους...). Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δηλώνουν κινεζόφιλοι; Ότι ίσως χρειαζόμαστε, όπως συνέβη στη μαοϊκή Κίνα, μια πολιτιστική επανάσταση, ένα μεγάλο άλμα προς τα μπρος, μαζικές εκκαθαρίσεις, προσωπολατρία; Και πώς οι κινεζόφιλοι σταλινικοί συστεγάζονται με τους τροτσκιστές; Μολονότι τούς χωρίζει η ιστορία και τα εκατέρωθεν πολιτικά εγκλήματα, τους ενώνει παρόμοιο πολιτικό ήθος.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έχουν δημιουργηθεί αριστεροί σχηματισμοί που ταιριάζουν, λιγότερο ή περισσότερο, στον 21ο αιώνα, στην εποχή όχι μόνο μετά τον σταλινισμό αλλά μετά τη συντριβή του ψευτοσοσιαλισμού. Ακόμα και τα κόμματα που ονομάζονται ακόμα κομμουνιστικά (εξαιτίας της τρομερής δύναμης που έχει η αριστερή αδράνεια) έχουν αποβάλει τον δογματικό τους χαρακτήρα, τη στρατιωτική τους έμπνευση και ορολογία· εκείνη την ιστορική αυταπάτη ότι έχουν πάντα δίκιο εφόσον υπερασπίζονται «το δίκιο του εργάτη». Και έχουν παραδεχτεί την αυτονόητη αλήθεια: ότι τα διεφθαρμένα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης (πολύ περισσότερο οι «λαϊκές» δημοκρατίες της Αφρικής, οι μπανανίες σοβιετικής κατασκευής...) δεν είχαν καμιά σχέση με το κοινοτικό ιδεώδες της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Τα κόμματα αυτά –ακόμα και ο «Εργατικός Αγώνας» στη Γαλλία (τροτσκιστικής καταγωγής: τον αναφέρω επειδή πηγαίνω συχνά στις εκδηλώσεις του)– έχουν εκπονήσει προγράμματα εναλλακτικής ανάπτυξης, «εθνικής» ανεξαρτησίας (τα έθνη, ως τεχνητές οντότητες, επιδέχονται εισαγωγικά) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως περιγράφονται σε κάθε δυτικό κοινωνικό συμβόλαιο. Η εφαρμογή του κοινωνικού συμβολαίου και η διαρκής συμπλήρωση και τελειοποίησή του αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, το πεδίο της διεθνούς αριστεράς.

Το πεδίο και ο ρόλος της διεθνούς αριστεράς δεν είναι η αδιάκοπη έκφραση δυσαρέσκειας και ταξικού φθόνου, όπως φαίνεται να πιστεύουν οι δογματικοί Έλληνες που επηρεάζονται, εμμέσως ή αμέσως, από το ΚΚΕ, αλλά μια σειρά από δημιουργικές προτάσεις για τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, την αποστρατιωτικοποίηση, την παιδεία, την ισότητα των ευκαιριών, την προστασία του περιβάλλοντος, τον εξανθρωπισμό της καθημερινότητας· προτάσεις και προσπάθειες (ατομικές και συλλογικές) για έναν τρόπο ζωής που να στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην υπευθυνότητα, στην τήρηση των νόμων, στη συνεργασία πολίτη-κράτους. Συμπολίτες, η καλύτερη κοινωνική κατάσταση δεν θα προέλθει από καλύτερες ιδέες (οι «καλές» ιδέες υπάρχουν)˙ θα προέλθει από καλύτερους ανθρώπους.

Πηγή: athensvoice