Ο ρόλος της μεσαίας τάξης

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε έναν πολύ σημαντικό, και παραγνωρισμένο εκτός των στενών "κομματικών γραφείων" παράγοντα, που μολίς πρόσφατα αναδείχθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά, στα πλαίσια της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ο λόγος για την "μεσαία τάξη". Η οποία άλλωστε αποτελεί και την πραγματική ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας.

Εδώ θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Γιατί μπορεί σε έναν "πλειστηριασμό αγάπης" για την μεσαία τάξη όλοι να την υμνούν και να την περιγράφουν με τα ζωηρότερα των χρωμάτων. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Για την "ανατροπή" που ευαγγελιζόμαστε, η μεσαία τάξη είναι μεν το σημαντικότερο εργαλείο, αλλά και το μεγαλύτερο εμπόδιο. Οι πιο επικίνδυνες και αντεθνικές δυνάμεις, προέρχονται από την ίδια την μεσαία τάξη και την νοοτροπία που την θέλει υποταγμένη στις συστημικές επιταγές. Τυπικά χαρακτηριστικά της μεσαίας τάξης είναι ο συντηρητισμός (με την έννοια της υποταγής στην πολιτική ορθότητα), η αυταρέσκεια, ο θαυμασμός για τις πολιτικές ελίτ αλλά και μια διαστρεβλωμένη εμμονή στην "σταθερότητα". Και είναι βέβαιο ότι τα "δημιουργικότερα" κομμάτια της μεσαίας τάξης, προσβλέπουν στο ενδεχόμενο μετάβασης τους στην ανώτερη τάξη, με όποιον τρόπο είναι αυτό δυνατόν.

Επιπλέον, στην χώρα μας, λόγω της παντελούς ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς, δίχως αντιστάσεις, ο αντικοινωνικός ριζοσπαστισμός (τύπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) και οι αντιπατριωτικές απόψεις που παλαιότερα συναντούσε κανείς σε κομμάτια της εργατικής τάξης, μεταφέρθηκαν στην μεσαία.

Πέραν αυτών όμως, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε αλλαγή και αν επέλθει -και μιλάμε φυσικά για την ανατροπή του αριστερο-φιλελεύθερου συστήματος- θα γίνει με τους όρους που θα θέσει η μεσαία τάξη.

Θα ήταν πολύ ωραίο και πολύ απλούστερο, να μείνουμε προσκολλημένοι στην φρασεολογία των διαφόρων επαναστατικών (μαρξιστικών και εθνικών) κινημάτων του πρώτου μισού του αιώνα, που καλούσαν σε εξέγερση τις...εργατικές μάζες. Πρέπει όμως κάπου εδώ να κατανοήσουμε, ότι οι εργατικές μάζες δεν υπάρχουν πια. Τα τελευταία 50 χρόνια, στην δυναμικότερη περίοδο του καπιταλισμού και λόγω των τεχνολογικών αλμάτων, η μεσαία τάξη συσσώρευσε ένα σημαντικό μέγεθος πλούτου και βελτίωσε τους όρους ζωής της.

Και ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Οι "αξίες" της μεσαίας τάξης προέρχονται από την δυναμική αυτή περίοδο του καπιταλισμού. Και παρόλο που το σύστημα βουλιάζει όλο και πιο γρήγορα μέσα στον βάλτο των δικών του αδυναμιών, κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους, εμείς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις προερχόμενες αντιλήψεις από την δεκαετία του '50 και του '60, με φρασεολογία ακόμη παλαιότερη, του '30 και πιο παλιά.

Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά στα κόμματα της Αριστεράς. Η Αριστερά τύπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (που μιλά με σύγχρονους όρους) και η αριστερά τύπου Κ.Κ.Ε. (με την γνωστή παλαιολιθικότητα).

Με όλα τα καλά και τα κακά της η μεσαία τάξη, αποτελεί πλέον το κλειδί για οποιαδήποτε αλλαγή. Και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του "χώρου" είναι να βρει τρόπους να απευθυνθεί σε αυτήν, πέραν των ξεκάθαρων πατριωτικών προβληματισμών. Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Ειδικά όταν κάποιοι θεωρούν ότι είναι απευθείας απόγονοι του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, και ο κόσμος θα πρέπει να...ψάξει να τους βρει. Δεν είναι έτσι σύντροφοι. Οι μέρες που οι νέοι αναζητούσαν τις "λέσχες ξιφομαχιών" έχουν περάσει. Σήμερα αυτό που χρειαζόμαστε, βρίσκεται πιο κοντά στους...αποστόλους της πρώιμης χριστιανικής εποχής. Και θα πρέπει να καθορίσουμε την γλώσσα στην οποία μιλάμε. Ασχολούμενοι με τα ζητήματα του σήμερα.

Πηγή: περιοδικό Patria τευχ.20