Αποκάλυψη! Σχεδίαζαν να εξαρτήσουν τα νησιά του Αιγαίου με το ρεύμα της Τουρκίας!!

Κι όμως δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο αλλά για την κατάντια της απερχόμενης κυβέρνησης η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδίαζε να συνδέσει τα νησιά του Αιγαίου με την Τουρκία προκειμένου η γείτονα να μας εφοδιάζει με ηλεκτρικό ρεύμα!


Η αποκάλυψη αυτή ειπώθηκε στη συνέντευξη του Κώστα Αϊβαλιώτη, υποψήφιου στην Α' Αθηνών με το ΛΑ.Ο.Σ. στο Αlia TV, ο οποίος είχε υποβάλλει γραπτή ερώτηση στον Υπουργό Ανάπτυξης, αναφορικά με τις πληροφορίες που είχαν φτάσει στις Υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στις Βρυξέλλες, σχετικά με το (εξωφρενικό) σχέδιο της κυβέρνησης (όπως προβλεπόταν στο νέο Χωροταξικό Σχέδιο) για ενεργειακή εξάρτηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου μέσω σύνδεσης του ηλεκτρικού τους δικτύου με την …Τουρκία !

Ο Χρ. Φώλιας στην απάντησή του στον κ. Αϊβαλιώτη, τον ενημέρωσε για τις θέσεις της ΔΕΗ, της ΡΑΕ και της ΔΕΣΜΗΕ και την εγκατάλειψη, πλέον, κάθε σκέψης για σύνδεση με το ηλεκτρικό δίκτυο της Τουρκίας.

ΔΕΙΤΕ την Επίμαχη Αποκάλυψη του Κων/νου Αϊβαλιώτη(8.30 λεπτό)

Φυσικά δεν ξεχνάμε ότι μέσω της Θράκης εισάγεται ρεύμα αξίας 300.000€ το 10ωρο!

Αυτούς θα ξαναψηφίσουμε!

Read More

«Μηδέν στο πηλήκιο»!

Tου Χρηστου Γιανναρα

Ναι, το είπε ο ανελλήνιστος: «Και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας; Μηδέν στο πηλήκιο»!

Υπήρξε υπουργός Παιδείας, υπουργός Εξωτερικών, ετοιμάζεται να είναι αυριανός πρωθυπουργός των Ελλήνων. Και δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» (αποτέλεσμα της διαίρεσης δύο αριθμών) από το «πηλήκιο» (στρατιωτικό κάλυμμα της κεφαλής).


Η Ελλάδα δεν είναι ούτε γεωγραφία ούτε Ιστορία αλλοτριωμένη σε ιδεολόγημα. Είναι στάση ζωής και νόημα ζωής σαρκωμένα και τα δύο στη γλώσσα. Οσο υπήρχαν Ελληνες, πρώτη ανάγκη είχαν: «Ελευθερία και γλώσσα» (Σολωμός). Ελευθερία είναι η κατακτημένη ετερότητα, η ανάγκη να είσαι ο εαυτός σου, να αυτοκαθορίζεσαι, όχι να σε διαφεντεύουν άλλοι. Και η γλώσσα σαρκώνει την ετερότητα, καθιστά τον αυτοκαθορισμό κοινή, κοινωνούμενη πράξη.

Ο ανελλήνιστος πολιτικός αρχηγός δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο». Πώς να εμπιστευθούμε ότι καταλαβαίνει πού βρίσκονται τα γλωσσικά σύνορα της ελληνικής ετερότητας: ποια η διαφορά (βιωματικού φορτίου αιώνων) ανάμεσα στην «κοινωνία» και στη «societas», στη «δημοκρατία» και στη «respublica», στον «λόγο» και στη «ratio», στην «αλήθεια» και στη «veritas», στο «πρόσωπο» και στην «persona», στον «νόμο» και στη «lex». Και αν στις διαφορές αυτές δεν έχει ριζωμένα παιδικά βιώματα πατρίδας, τι θα υπερασπίσει σαν πρωθυπουργός; Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και την κατά κεφαλήν καταναλωτική ευχέρεια; Αλλά τότε ας δικτυωθεί καλύτερα η οικογένειά του να τον κάνει πρωθυπουργό σε κράτος με γλώσσα (και συνείδηση) δίχως ετερότητα - σε κανένα Βέλγιο ή Λουξεμβούργο.


Οι επερχόμενες εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου 2009, θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του Νοεμβρίου 1920, τότε που οι Ελληνες, ασυλλόγιστα και φανατισμένα, όδευαν προς τη συμφορά. Σαν οσμή και τώρα στην ατμόσφαιρα η ανατριχίλα από το κακό που συνοδεύει πάντα την αλογία και την τυφλότητα. Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σήμερα αμφιλεγόμενος ηγέτης, δίλημμα για τον λαό. Μια παράδοση στόχων αλήθειας και ποιότητας ζωής τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων παραδίνεται (από αμηχανία, αγανάκτηση ή απερισκεψία) στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο».


Δεν φταίει που είναι ανελλήνιστος ο μεθοδικά κατασκευασμένος «ηγέτης». Δεν είχε παιδικά βιώματα πατρίδας στην Ελλάδα ούτε γλώσσα μητρική τα ελληνικά. Το κρίμα και η ιστορική ευθύνη είναι των παραιτημένων από τη σκέψη και την κρίση τους ψηφοφόρων. Ο ίδιος απέδειξε απροσχημάτιστα πόσο έτοιμος είναι να απεμπολήσει κοιτίδες της ελληνικής πρότασης πολιτισμού, όταν προπαγάνδιζε, δίχως αιδώ ή λύπη, την εξωφρενική πλεκτάνη του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. ΄Η, πριν από λίγες μέρες, με τις δηλώσεις του εκπροσώπου του για το Σκοπιανό.


Στην προεκλογική του εκστρατεία μιλάει μόνο για λεφτά, πώς θα μπουκώσει τον Ελλαδίτη της παρακμής με ψευδαισθητική ευζωία. Ούτε λέξη για τις τουρκικές έμπρακτες (καθημερινής βίας) απαιτήσεις κυριαρχίας στο Αιγαίο, για τα πολιτικά καμώματα του «κομμουνιστή» (αλλά νατοϊκής ποδηγέτησης) προέδρου της Κύπρου να νεκραναστήσει, μαζί με τον Ταλάτ, την εκτρωματική πανουργία του Ανάν. Ούτε σχολίασε ποτέ (όπως και κανένας Ελλαδίτης πολιτικός) τον προγραμματικό αφελληνισμό της παιδείας και των θεσμών στην Κύπρο από το καθεστώς Χριστόφια.


Το ορθολογικό συμπέρασμα είναι αδυσώπητο: Η ελληνικότητα της Κύπρου, η ελληνικότητα του ονόματος Μακεδονία αφήνουν παγερά αδιάφορο τον αυριανό πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τι φυσικότερο να τον αφήνει αδιάφορο και η ελληνικότητα του Αιγαίου, της Θράκης, του Καστελλόριζου, της Λήμνου, της Μυτιλήνης. Με ανελλήνιστη ηγεσία, βουβή και άλαλη για τα εθνικά θέματα, ο ορθολογισμός μεταγγίζει τον φόβο της σαφέστατα επαπειλούμενης συμφοράς. Γι' αυτό και οι επερχόμενες εκλογές θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του 1920, έχουν μια πρόγευση φόβου προσφυγιάς, ξεριζωμού, ίσως αίματος. Τα σημάδια της πολιτικής «σταδιοδρομίας», ώς τώρα, του γλωσσικά ανελλήνιστου μάλλον βεβαιώνουν ότι, αν γίνει πρωθυπουργός, η «λύση» του Κυπριακού, του Σκοπιανού, της μοιρασιάς του Αιγαίου θα επιβληθεί μέσα σε εβδομάδες ή ελάχιστους μήνες. Ομως Θρακιώτες, Καστελλοριζιοί, Μυτιληνιοί, μέσα στο περίπου 40% των Ελλαδιτών ψηφοφόρων, χοροπηδάνε, με πράσινες σημαιούλες, κάτω από το μπαλκόνι του ξενότροπου κομματάρχη διαδηλώνοντας την ίδια εκείνη επιλογή του 1920: «Μικράν Ελλάδα», συρρικνωμένη, και ούτε λόγος για «έντιμον» - σήμερα τη θέλουμε «πάροχον καταναλωτικής ευχέρειας».


Εναλλακτική λύση; Μα είναι φανερό πως δεν υπάρχει, ο ανελλήνιστος δεν έχει αντίπαλο. Η «Νέα Δημοκρατία» έχει τελειώσει πολιτικά, ήταν είκοσι χρόνια ανύπαρκτη ως αντιπολίτευση και πέντε χρόνια ανύπαρκτη ως κυβέρνηση. Σίγουρα δεν μπερδεύει το «πηλίκον» με το «πηλήκιο», αλλά έχει πια αποδείξει, επί είκοσι έξι χρόνια, ότι είναι το ίδιο ή και πιο θεαματικά ανελλήνιστη: στα μπλα-μπλα που με στόμφο εκφέρει και στα αυτοκτονικής ατολμίας διαχειριστικά της ενεργήματα. Δεν πιστεύει αυτό το κόμμα σε τίποτα, το μόνο που ήθελε, και προσπάθησε υστερικά, ήταν να γίνει ΠΑΣΟΚ. Και δεν τα κατάφερε. Αποδείχτηκε, εκτός από εξωφρενικά ανίκανη, και ανήκεστα φαύλη.


Μένει ακόμα μία εβδομάδα ώς τις εκλογές. Η πορεία της χώρας είναι προδιαγεγραμμένη, όσοι οσφραίνονται τα επερχόμενα νιώθουν ανήμποροι να αναχαιτίσουν την αλογία. Για την εξαφάνιση των «εθνικών» θεμάτων και της άμυνας από την προεκλογική ατζέντα θα μπορούσε να έχει υπάρξει κάποια παρήγορη παρέμβαση (συμβολική αντίσταση συλλογικής αξιοπρέπειας) της Ακαδημίας Αθηνών, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Εχει μάλλον χαθεί η επίγνωση ότι μπροστάρηδες στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι μόνο οι ανυπόληπτοι επαγγελματίες της εξουσιαστικής μονομανίας και ιδιοτέλειας.


Τουλάχιστον, στην εβδομάδα που απομένει, ας μπορούσε να εμφανιστεί ένας τίμιος και ανυστερόβουλος «εκλογολόγος» από αυτούς που σπουδάζουν την σε βάρος μας πανουργία των εκλογικών νόμων, να μας συμβουλέψει: Ποια είναι η αποτελεσματικότερη οδός για να αποτραπεί η αυτοδυναμία του ανελλήνιστου: Η αποχή; Η υπερψήφιση εξωκοινοβουλευτικών κομματιδίων «της πλάκας»; Το λευκό; Το άκυρο;


Στη δεκαετία του 1950 ή '60, αν ένας πολιτικός μιλούσε για «μηδέν στο πηλήκιο» θα είχε τελειώσει αυθημερόν την καριέρα του μέσα στον γενικό καγχασμό. Η γλωσσική ευαισθησία ήταν τέτοια, που επέτρεπε στο χιούμορ του Μποστ να λειτουργεί καθολικά στην ελληνική κοινωνία και να σπάζει κόκαλα. Σήμερα, μια σατυρική ιδιοφυΐα με τη γλώσσα του Μποστ δεν θα προκαλούσε ούτε μειδίαμα. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι Ελληνες ξεριζώθηκαν μεθοδικά από τη συνέχεια της γλώσσας τους, από την κοινή σάρκα και κοινωνούμενη πράξη του αυτοκαθορισμού τους, της ετερότητάς τους.


Αυτή η απώλεια φαίνεται πως πρέπει να μετρηθεί και με εδαφική συρρίκνωση. Το ιστορικό τέλος ιστορικών λαών πάντοτε εντοπίζεται και χαρτογραφημένο.

Πηγή: Citypress-gr

Read More

Η χρήση των social media στις ελληνικές εκλογές

Του Κωνσταντίνου Καπόπουλου

Η νίκη του Οbama στις αμερικανικές εκλογές σηματοδότησε μια νέα εποχή για το πολιτικό μάρκετινγκ, επαναπροσδιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις τεχνικές και τα εργαλεία του. Η ευρεία χρήση των social media, ως πλατφόρμα επικοινωνίας με τους πολίτες και η παράλληλη ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο στρατηγικό πλάνο των παραδοσιακών και των νέων μέσων, δημιούργησαν μια συμπαγή προεκλογική εκστρατεία κάνοντας ουσιαστικά πράξη την πραγματική συμμετοχή των πολιτών σε αυτή.

Η καθολική επιτυχία της εκστρατείας Obama δημιούργησε νέα δεδομένα στις προεκλογικές εκστρατείες ακόμη και στην Ελλάδα, πολλαπλασιάζοντας τα αιτήματα από τους υποψήφιους βουλευτές για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη χρήση των social media στις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Αν και παρουσιάζει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον ο προσδιορισμός και η περαιτέρω ανάλυση των διαφορετικών κινήτρων που ώθησαν φέτος τους υποψήφιους να οδηγούνται στην ενσωμάτωση των social media στις εκστρατείες τους, θα θεωρήσουμε ότι τα τρία βασικότερα είναι: η «μόδα» που δημιουργήθηκε από τον Οbama, η δυνατότητα προβολής της υποψηφιότητας χωρίς σπατάλη χρημάτων και η επαφή με τη νέα γενιά (δυνητικά και υποθετικά).

Η λογική προβολής μιας υποψηφιότητας μέσα από τα social media είναι περισσότερο κατασκευαστική –υπό την έννοια της προοδευτικής δημιουργίας ενός καναλιού αμφίδρομης επικοινωνίας με συγκεκριμένο κοινό, στην οποία το πολιτικό στοιχείο προκύπτει από την προσωπική δικτύωση- και έχει σίγουρα διαφορετική προέλευση από τα κίνητρα αυτά.

Η σχέση που δημιουργείται από τον υποψήφιο (πομπό) προς το δυνητικό ψηφοφόρο (δέκτη) είναι εξ’ ορισμού ισότιμη και αμφίδρομη, άμεση και προσωπική.

Αυτή τη σχέση, η μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων στις φετινές εκλογές (οι εξαιρέσεις είναι λίγες, αλλά πραγματικά λαμπρές) δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να αποκαταστήσει.

Οι κανόνες λειτουργίας των social media ξεφεύγουν κατά πολύ από τη λογική του υποψήφιου βουλευτή, που στις φετινές εκλογές και μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα προσπάθησε να πολλαπλασιάσει τους followers ή τους φίλους του, χωρίς να συμμετέχει προσωπικά, χωρίς να αντιλαμβάνεται το αντικείμενο της πληροφορίας που πρέπει να προβάλλει και με ποιο τρόπο, χωρίς να επιδιώκει την πραγματική συμμετοχή, αλλά την αίσθηση της συμμετοχής.

Καταλήξαμε να γινόμαστε αποδέκτες καθημερινά ενός τεράστιου αριθμού μηνυμάτων μέσα από το twitter ή το facebook, μηνυμάτων χωρίς στρατηγική στόχευση και χωρίς να επιδιώκουν την (πιο) άμεση και (πιο) προσωπική σχέση, γεγονός που μάλλον τελικά λειτούργησε αρνητικά.

Τουλάχιστον, με απαρχή τη φράση «ψάχνω κάποιον μικρό που ασχολείται με αυτά τα facebook, για να βοηθήσει στην καμπάνια μου», δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας, έστω και εποχιακές….

(O Κωνσταντίνος Καπόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας, επικοινωνιολόγος)

πηγή: Antinews

Read More

Δολοφονική Επίθεση σε φοιτητή του ΛΑ.Ο.Σ.!

Για άλλη μια φορά η φοιτητική παράταξη του ΛΑ.Ο.Σ., η Φ.Ο.Σ., δέχεται άγρια επίθεση από αγνώστους. Συγκεκριμένα σήμερα το πρωί, στη Θεολογική Αθηνών, μέσα στο χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου ασυδοσίας, 30 μαυροφορεμένοι δολοφόνοι επέδραμαν εναντίον 3 φοιτητών του ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να "τους λιώσουν" όπως φώναζαν.

Με κράνη και μαδέρια έπιασαν έναν από αυτούς και του επέφεραν πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια με αποτέλεσμα να διακομιστεί στον Ερυθρό Σταυρό προκειμένου να του κάνουν ράμματα στο κεφάλι. Τον έγραψαν με σπρέυ, ενώ τον προειδοποίησαν πως την επόμενη φορά δεν θα του χαριστούν και θα τον σκοτώσουν.

Μετά τη ραγδαία άνοδο του ΛΑ.Ο.Σ. και την κατρακύλα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κάποιοι φοβούνται πως τα στέκια τους θα κλείσουν και ξεσπάνε σε άοπλους φοιτητές. Το σύστημα νιώθει τον κίνδυνο και αντιδρά... Ο ΛΑ.Ο.Σ. ως η μόνη παράταξη που υποστηρίζει την κατάργηση του ασύλου και την δίωξη των κουκουλοφόρων δέχεται τώρα τις συνέπειες.

Μέχρι να πέσει ο πρώτος νεκρός..

(Παρόμοια επίθεση τραμπουκοφόρων ΜΕΣΑ στη Φιλοσοφική Αθηνών εναντίον της Φ.Ο.Σ.)

Read More

Koυτοπόνηρες προβοκάτσιες από bloggers σε προεκλογικό φόντο!

Όταν πονάνε τα λόγια του λέμε ότι η αίθουσα είναι άδεια. Όμως,


το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια γκαιμπελίσκοι.

Read More

Αϊσέλ Ζεϊμπέκ: Το καμάρι της Νέας Δημοκρατίας και του Παντείου!

Πώς θα σας φαινόταν αν μια υποψήφια της Νέας Δημοκρατίας παρουσιαζόταν και σας έλεγε ότι η μειονότητα στη Θράκη ανήκει στην Τουρκία; Κι όμως αυτή η υποψήφια υπάρχει και το όνομα αυτής: Αϊσέλ Ζεϊμπέκ.


Η Αϊσέλ Ζεϊμπέκ μας απασχόλησε καιρό με τις αρλουμπολογίες της. Ήδη από τα χρόνια φοίτησής της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου φυτευτή μπήκε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, των Ηρακλείδη, Χριστόπουλου, Πεσμαζόγλου και Ρήγου, φίλη του Ιού της Ελευθεροτυπίας και του Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, ετοιμαζόταν χρόνια για την σημερινή της προσπάθεια να μπει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Διαβάστε το απόσπασμα που έστειλε στον Ιό της Ελευθεροτυπίας και θα καταλάβετε: (12/06/2004) "ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ένα τόσο σοβαρό λάθος εκ μέρους του κ. Παπανδρέου να παρασυρθεί από αντί-μειονοτικούς κύκλους και να επιλέξει τον κ. Καπζά Μουζαφέρ στην 13η θέση του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ. Ο εν λόγω υποψήφιος έχει αναπτύξει έντονη δραστηριότητα με την έκδοση πομακικού λεξικού και εφημερίδας που δεν εκφράζουν τη μειονότητα και στοχεύουν στη διάσπασή της (...) Η Ν.Δ παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του κ. Καραμανλή ότι 'θέλει να αγκαλιάσει τη μειονότητα', δεν βρήκε ούτε καν μια τιμητική θέση στη λίστα της για έναν εκπρόσωπό της (...) Η ψηφοθηρική αντιμετώπιση της τουρκικής μειονότητας από τα δύο κυρίαρχα κόμματα και η αδιαφορία των υπολοίπων, δεν μπορεί παρά να διαψεύσει τις ελπίδες της για πολιτική ισοτιμία και αξιοπρέπεια. Οποιοι θέλουν να την 'κερδίσουν' θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τις απόψεις της και πραγματικά να θέλουν να την εκπροσωπήσουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο".

Δείτε επίσης το Δελτίο Τύπου του Παρατηρητηρίου για την 7χρονη τότε Αϊσέλ (πάτα εδώ)

Αυτή λοιπόν την Τουρκάλα πράκτορα ο κύριος Καραμανλής απαιτεί να ψηφίσουμε. Φαίνεται πως δεν του έφταναν τα αυτογκόλ στη Θράκη καθώς έχει ρίξει πολύ νερό στα αυλάκι του κουμπάρου του. Και να ταν μόνο αυτό. Ο επίσης υποψήφιος της Ν.Δ., επίσης μουσουλμάνος, Μπουδούρ Αχμέτ που αποτελούσε μέχρι πρόσφατα πρόεδρος οικοδόμων, κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση χρημάτων από το ταμείο των οικοδόμων με αποτέλεσμα να διαγραφεί με απόλυτη πλειοψηφία (ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ)


Ψήφος στον Καραμανλή = Ψήφος στην Τουρκία

Read More

To δικαίωμα του Σιωπάν

Ξεχύνονται πάλι στους δρόμους ορδές νεοελλήνων με το χρωματιστό σημαιάκι στο ένα χέρι και στο άλλο το κομματικό φυλλάδιο προγραμμάτων. Χιλιάδες κόσμου σε πλατείες και στενά να σιωπούν μπροστά στα «πολιτικά» όντα που αποστηθίζουν κόλλες γραμμένες με θεωρίες τεμπέληδων που τους λένε «εξ απορρήτων». Αρλούμπες χωρίς καμία πολιτική βάση να αιωρούνται στον αέρα και να σκάνε σαν χειροβομβίδες ηλιθιότητας στα στεγνωμένα από όνειρα κεφάλια οπαδών. «Για ένα καλύτερο αύριο…» έτσι τελειώνουν οι λόγοι όλων τους. Λες και διαφημίζουν απορρυπαντικό πλυντηρίου για πλύσιμο στους 30 βαθμούς Κελσίου. Χλιαρό θα είναι το αύριο, όπως το σήμερα, όπως και το χθες.

Χαρούμενος λαός είναι αυτός εδώ εφόσον πνίγεται, καίγεται και όμως κατεβαίνει στους δρόμους με το παιδί στις πλάτες. Το βάζει να κρατά και το σημαιάκι για μία αναμνηστική φωτογραφία ή και ίσως για ένα αποδεικτικό που θα ανεβάσει αύριο την μοριοδότησή του για μία σίγουρη δουλειά. Έξω καρδιά λαός που θέλει να σφίξει το χέρι του κάθε υποψήφιου βουλευτή άσχετα αν στο σχολείο «ο λαπάς έτρωγε πολύ ξύλο». Στεγνά από συναίσθημα ανθρωπάκια που πέρασαν τις εξετάσεις του κόμματος και χρίστηκαν ικανοί εκπρόσωποι ενός λαού που καίγεται, θρηνεί, πνίγεται, οδύρεται, αγανακτεί και τιμωρεί τους φταίχτες διά της ψήφου.
Παραδοσιακός λαός ο νεοελληνικός. Όπως τα βρήκε και όχι όπως θα τα φτιάξει. Κόμματα μπαίνουν στην βουλή, κόμματα θα ψηφίσει. Πιπιλάει την καραμέλα της «δύναμης του λαού» αλλά δημοσκοπήσεις με τους 3.000 ερωτώμενους είναι αυτό που ακούει. Έβαλε άγχος τώρα αυτός ο λαός αν τα κόμματα θα είναι πέντε ή θα είναι έξι στην Βουλή και αναρωτιέσαι αν ήταν μόνο ένα θα άλλαζε τίποτε; Όχι βέβαια, εφόσον το εκλογικό σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι που δεν έχει καμία σημασία να γίνονται ψηφοφορίες μέσα στην Βουλή. Το θέμα είναι να υπάρχουν αρκετοί για να ησυχάζει ο λαός ότι έχει τον «δικό» του μέσα. Λες και ο δικός του θα είναι εκεί όταν θα καίγεται, θα πνίγεται, θα θρηνεί. Ο λαός δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι ο «δικός» του έχει γίνει «δικός» τους από την ώρα που μπήκε στο ψηφοδέλτιο.
Απίστευτος λαός αυτός εδώ. Δεν πιστεύω ότι η ελπίδα τον κάνει να φέρεται κατά αυτόν τον τρόπο στις προεκλογικές περιόδους. Μοιάζει με άνθρωπο σε κώμα που μόνο κατά το δημοκρατικό δικαίωμα του «εκλέγειν» ξυπνά και κατά το ζωτικό δικαίωμα του «ζειν» σιωπά.

πηγή: Simple Man

Read More

Εξουσία, κομματικό κράτος και διαφθορά

Γράφει ο Ευθύλογος

Για πολλοστή φορά άκουσα πρόσφατα πολιτικό αρχηγό να ευαγγελίζεται την αλλαγή του τρόπου άσκησης της Πολιτικής Εξουσίας, την κατάργηση του κομματικού κράτους καθώς και την μηδενική ανοχή στη διαφθορά.
Ας τα δούμε ένα – ένα μήπως και βρούμε και τον τρόπο που μπορεί να γίνει μια τέτοια κοσμοϊστορική – για τα μέτρα της Ελλάδας – επανάσταση.

Α) Η Πολιτική Εξουσία είναι το δικαίωμα που έχει η Πολιτεία να υποχρεώνει - και σε περίπτωση άρνησης να εξαναγκάζει - τους πολίτες να υπακούουν στη θέλησή της.
Με λίγα λόγια δηλαδή, η Πολιτική Εξουσία είναι μια μορφή κυριαρχίας πάνω σε ελεύθερους πολίτες. [1]

Η Πολιτική εξουσία σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό εκφράζει τη θέληση της κυβέρνησης η οποία διαθέτοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία νομοθετεί κατά βούλησιν.
Η θέληση της κυβέρνησης όμως, συμπίπτει κατά κανόνα με την θέληση του κόμματος που στηρίζει την κυβέρνηση.
Και η θέληση του κόμματος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνισταμένη των θελήσεων των σκληρών οπαδών και μελών του κόμματος, η οποία μέσω των στελεχών διαβιβάζεται - εμπλουτισμένη και με την δική τους θέληση – ως δήθεν «λαϊκή θέληση» στην ηγεσία του κόμματος και υλοποιείται ως θέληση της πολιτικής εξουσίας.
Από εδώ και κάτω αρχίζει η ιλαροτραγωδία.
Όταν κάποιοι κομματικοί τραμπούκοι ισχυρίζονται κομπάζοντας «εμείς κυβερνάμε», έχουν απόλυτο δίκιο.
Ακόμη κι αν δεν έχουν αποσαφηνίσει πλήρως στον εγκεφαλίσκο τους την άρρηκτη σχέση που υπάρχει μεταξύ Πολιτικής Εξουσίας και «λαϊκής» θέλησης, το πολιτικό τους ένστικτο τους καθοδήγησε ώστε να επενδύσουν στο σωστό κόμμα τη σωστή στιγμή.


Β) Εδώ ξεκινάει η δημιουργία και η διόγκωση του κομματικού κράτους.
Τα διάφορα κομματικά σαπρόφυτα έχοντας διαθέσει χρόνο και προσπάθεια υπέρ του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος περιμένουν να εξαργυρώσουν την προσφορά τους και δυστυχώς το επιτυγχάνουν.
Η πείρα του παρελθόντος έχει αποδείξει ότι όσοι - ένθεν και ένθεν – ράβουν τα κουστούμια τους ξέρουν τι κάνουν.
Δεν θυμάμαι ποτέ να διορίζεται σε κάποια υψηλή ή μεσαία διοικητική θέση πρόσωπο που να προέρχεται από το αντίπαλο κομματικό στρατόπεδο και πολύ περισσότερο δεν θυμάμαι να διορίζεται κομματικά αχρωμάτιστο πρόσωπο.
(Αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις από τον παραπάνω κανόνα, είναι σκόπιμες για να καλύψουν κατά το δυνατόν την ενοχλητική οσμή που ..............αναδίδεται από το μαγείρεμα που γίνεται στα ενδότερα της κομματικής κουζίνας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος).
Και φαίνεται ότι είναι τόσο ελκυστικές κάποιες από αυτές τις θέσεις ώστε ο κατά κανόνα προκλητικός και πολιτικά άκομψος σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού, σε μια σπάνια στιγμή νηφαλιότητας να δηλώσει (περίπου) το εξής:
«Παίρνουν τόσα πολλά που είναι προτιμότερο κάποιος να αποτύχει να εκλεγεί βουλευτής, ώστε μετά να διοριστεί σε μια τέτοια θέση».
Φαίνεται πως γνωρίζει εκ των ένδον τι συμβαίνει τουλάχιστον στον χώρο ευθύνης του.


Γ) Ήδη μπήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο χώρο της διαφθοράς.
Στα παραπάνω «τόσα πολλά» πρέπει να προστεθούν και τα «αφανή έσοδα».
Δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος διευθυντής π.χ. στον τομέα της πολεοδομίας ή πρόεδρος του Δ.Σ. σε κρατικό Νοσοκομείο και να αγνοεί (εκτός αν είναι αδιάφορος ή ηλίθιος) το όργιο διαφθοράς που επικρατεί.
Είναι προφανές ότι αυτά που συμβαίνουν τα γνωρίζει η κορυφή της διοικητικής πυραμίδας αλλά τα αποσιωπά και ενίοτε τα υποθάλπει με το «αζημίωτο».
Πέραν αυτού ο κάθε εγκάθετος διοικητής ή διευθυντής μπορεί να κάνει τόσες «εξυπηρετήσεις» που την επόμενη φορά έχει σίγουρη την εκλογή του αν το θελήσει.
Αλλά και στους χαμηλότερους διοικητικούς ορόφους, ακόμη και σε πολιτικά ασήμαντες ή αδιάφορες διευθύνσεις οι θέσεις καταλαμβάνονται από άτομα που ως μόνο προσόν έχουν να επιδείξουν την κομματική προσήλωση και ενδεχομένως κάποια κατάλληλη κομματική γνωριμία, συγγένεια ή κουμπαριά. [2]
Εδώ τουλάχιστον υπάρχει η σωστή αντιστοίχιση.
Ασήμαντη διεύθυνση – ασήμαντο ανθρωπάκι και ο διευθυντής.
Μόνον που πολύ συχνά αυτό το ασήμαντο και υπάκουο στις κομματικές εντολές αχυρένιο ανθρωπάκι, αισθάνεται την ανάγκη να εξαντλήσει κάπου την δοτή εξουσία που του παρέχει η θέση του και γίνεται ο φόβος και ο τρόμος των άτυχων υφισταμένων του αλλά και των πολιτών που θα πέσουν στα νύχια του. Μια διεφθαρμένη «Δημοκρατία» δημιουργεί προϋποθέσεις για χιλιάδες εστίες «μικρών δικτατοριών».
Αν η επόμενη κυβέρνηση θέλει να περιορίσει τη διαφθορά ας δοκιμάσει να περιορίσει το κομματικό κράτος.
Ας αντικαταστήσει μόνον τους αποδεδειγμένα ανίκανους με ακεραίου ήθους μη κομματικούς. Εύκολα θα εντοπίσει και τους μεν και τους δε.
Έτσι θα στείλει το σαφές μήνυμα σε όσους ράβουν κουστούμια με ρεβανσιστική λογική, ότι μπορεί να μείνουν τελικά ξεβράκωτοι, αλλά θα δώσει κι ένα μήνυμα ελπίδας στην κοινωνία ότι κάτι επί τέλους αλλάζει. [3]

Όσο για κάποιες δευτεροκλασάτες διοικήσεις, ας τις αφήσει ως έχουν.
Η δικαιολογία ότι «θέλουμε ανθρώπους της εμπιστοσύνης μας» δεν ευσταθεί.
Όσοι παραμείνουν στη θέση τους θα είναι τόσο χεσμένοι από το φόβο τους που θα δίνουν καθημερινά αποδείξεις πίστης και υποταγής στα νέα αφεντικά.
Άλλωστε τέτοια πλάσματα λειτουργούν με το ένστικτο. Αφοσιώνονται σ’ αυτόν που τα ταΐζει.


* * * * * * *

[1] Η σύγχρονη πολιτική επιστήμη προσπαθώντας να απαλύνει αυτή την πραγματικότητα, μελετά και αντιμετωπίζει την Πολιτική Εξουσία ως την ικανότητα ανάπτυξης διαλόγου και επικοινωνίας με βάση τον ορθολογισμό, παραβλέποντας σκόπιμα τον υποβόσκοντα καταναγκασμό.
Εννοείται ότι μελέτες αυτού του είδους αναφέρονται στα λεγόμενα «Δημοκρατικά καθεστώτα».
Εδώ τα εισαγωγικά δηλώνουν ότι κατανοώ τους κινδύνους που καραδοκούν ως προς την ερμηνεία του όρου. Άλλωστε αρκεί να θυμηθούμε δυο «Δημοκρατίες».
α) Τη Δημοκρατία του γαλατά όπως την εννοούσε ο Winston Churchill, που ισχυρίζονταν ότι «όταν τα ξημερώματα χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού μας και είμαστε βέβαιοι ότι είναι ο γαλατάς, τότε έχουμε δημοκρατία» και
β) Την πάλαι ποτέ κραταιά ΕΣΣΔ. (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) Όσοι έζησαν το θηριώδες καθεστώς του Στάλιν γνωρίζουν πολύ καλά τι σήμαινε «Δημοκρατία» εκείνο τον καιρό σ’ εκείνο τον τόπο.
Πραγματική δημοκρατία κατά τη γνώμη μου έχουμε όταν το παιδί του πρώτου πολίτη και το παιδί του τελευταίου πολίτη της χώρας έχουν τις ίδιες ακριβώς ευκαιρίες.

Οτιδήποτε άλλο είναι – περισσότερο ή λιγότερο – καθεστώς εσωτερικής κατοχής.
Αλλοίμονο αν δεχτώ ότι η έννοια της Δημοκρατίας εξασφαλίζεται μόνον με την ισότητα της ψήφου. Μπορεί αυτό να είναι αναγκαία προϋπόθεση αλλά επ’ ουδενί δεν είναι ικανή. Στις μελαγχολικές Δημοκρατίες ελληνικού τύπου, δεν είμαστε σε τίποτε άλλο ίσοι. Ούτε βέβαια απέναντι στο νόμο. Ποια ισονομία υπάρχει π.χ. στη δικαστική διαμάχη ενός φτωχού πολίτη με έναν πάμπλουτο ή πολιτικά ισχυρό που με τις γνωριμίες του μπορεί να προκαθορίσει την έκβαση της δίκης; Ας αφήσουμε ότι μπορεί να προσλάβει πανάκριβα αμειβόμενους δικηγόρους που γνωρίζουν όλες τις «υπόγειες διαδρομές».

[2] Πολλές φορές έχω εκπλαγεί διαπιστώνοντας πόσο μακροπρόθεσμα και συστηματικά εργάζονται κάποιοι κομματικοί, διατηρώντας χρήσιμες γνωριμίες, κάνοντας κουμπαριές με πολιτικά ισχυρότερους αλλά και συνάπτοντας κατάλληλους γάμους. Ένας καλός συνδυασμός είναι π.χ. ο γαμπρός να ανήκει στο κόμμα Α, η νύφη στο κόμμα Β και ο κουμπάρος στο κόμμα Γ ώστε να έχουμε πιασμένα όλα τα πόστα. Έτσι χτυπάμε «μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια» και επί πλέον το παρουσιάζουμε και ως κομματική υπέρβαση.

[3] Πρόσφατα άκουσα τη φράση «Ο ρόλος της εξουσίας είναι να δίνει χώρο στην ελπίδα». Την υιοθετώ ανεπιφύλακτα σε μια εποχή που οι απελπισμένοι πληθαίνουν.

πηγή: Καφενείο

Read More

Εκλογές 2009: Ο Πατριωτισμός στο Προσκήνιο

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, υποψ. βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ. Αχαϊας

Το πατριωτικό κίνημα βρίσκεται πλέον σε ένα κομβικό σταυροδρόμι. Η προκήρυξη των εκλογών, μια ομολογία (της εξόφθαλμης) αποτυχίας της κυβέρνησης της ΝΔ και μια απόπειρα αποφυγής ανάληψης εθνικών ευθυνών εν όψει κρίσιμων εξελίξεων μέχρι το τέλος του χρόνου (πιέσεις για «επίλυση» Κυπριακού και «επίλυση» σκοπιανού, ευρωτουρκικά και σύνταξη προϋπολογισμού), στερεί από τον οποιονδήποτε, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως πατριώτης, κάθε άλλοθι για την οποία στήριξη της παραπαίουσας και διεφθαρμένης ΝΔ.

Χρόνια τώρα, από το 1974 και μετά, η εξουσιαστική αστική Δεξιά καπηλεύτηκε την ψήφο των εθνικοφρόνων. Και αυτό το έκανε φροντίζοντας παράλληλα να περιθωριοποιήσει όποιον εξέφραζε εθνικές ευαισθησίες και αντιρρήσεις για τους συμβιβασμούς μιας κουρασμένης αστικής καμαρίλας, που είχε ως προτεραιότητά της τη διαιώνιση των προνομίων των γόνων της. Αυτών που μέχρι σήμερα, μας κυβερνούν.

Τα περιθώρια έχουν στενέψει απελπιστικά. Ο χρόνος, που κάποτε φάνταζε σύμμαχος, είναι πλέον εχθρός. Οι εξελίξεις πιέζουν για τη διαμόρφωση μιας μαζικής πατριωτικής πλατφόρμας, που θα είναι σε θέση να αντιστρέψει την πορεία προς το γκρεμό, όπου οδηγούν τη χώρα μας τα διάφορα ανδρείκελα των εν Ελλάδι ξένων πρεσβειών των «ισχυρών» (ψευδαίσθηση είναι...) της Δύσης και των πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων, που έχουν βαλθεί να διαμορφώσουν στα μέτρα τους το εδώ πολιτικό τοπίο. Θα το ανεχτούμε αυτό; Θα ανεχτούμε να βλέπουμε την Ελλάδα και το νότιο άκρο της, την Κύπρο, να μετατρέπονται σε προτεκτοράτα; Θα ανεχτούμε τον εποικισμό της χώρας μας από ορδές τριτοκοσμικών και την περιθωριοποίηση του Έλληνα εργαζόμενου και οικογενειάρχη; Θα ανεχθούμε την υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών μας; Θα ανεχτούμε τον εθνικό και θρησκευτικό αποχρωματισμό της χώρας μας;

Ας αναλογιστούμε την ευθύνη μας έναντι όλων όσων έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος για να ζούμε σήμερα εμείς ελεύθεροι. Ας στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους απεργάζονται σενάρια εις βάρος του τόπου μας. Ας ορθώσουμε το ανάστημά μας, ας πούμε στην ανίκανη και διεφθαρμένη νομενκλατούρα του δικομματισμού και της αριστεράς, ότι δεν θα την αφήσουμε να διαμορφώσει κατά το δοκούν το μέλλον της χώρας, ξεπουλώντας τα πάντα.

Επί του πρακτέου: ο κλήρος πέφτει πλέον στον ΛΑΟΣ, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που σήμερα στεγάζει πολιτικά τους πατριώτες, εκφράζοντας συνάμα τις ευαισθησίες του μέσου Έλληνα, εθνικές και κοινωνικές. Οι συγκυρίες ευνοούν και επιβάλλουν τη στήριξή του από όλους μας. Τα παραμύθια της Ρηγίλλης και την παρασκηνιακή φιλολογία περί κινδύνου ανάληψης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, δεν τα ακούμε για πρώτη φορά, αλλά για πολλοστή από το 1981.

Οι πατριώτες, κρατούν πλέον στα χέρια τους το μέλλον του τόπου. Τις άναρθρες πρωθυπουργικές κραυγές περί άκρων τις επιστρέφουμε με αγώνες για την πατρίδα και για το μέλλον των παιδιών μας. Και μπορεί στην εποχή της ατομιστικής αποθέωσης και της έκπτωσης των αξιών, ο πατριωτισμός να αποτελεί άκρο για τον απερχόμενο (και ομοτράπεζο της Μαριέττας) πρωθυπουργό της χώρας, για εμάς όμως αποτελεί τρόπο ζωής.

Πηγή: Ελεύθερος Κόσμος

Read More

Φέτος θα μαυρίσω Προκόπη Παυλόπουλο στην Α' Αθήνας..

Ο Παυλόπουλος έκλεψε την παράσταση αυτά τα 5 χρόνια διακυβέρνησης Ν.Δ. Το blog του Κaratheodori του κάνει ένα προεκλογικό δωράκι...Ένα προεκλογικό σποτ για να παίζει κάθε μέρα στα κανάλια. Αφιερωμένο σε όσους θα ψηφίσουν Πάκη Παυλόπουλο...

Read More