Εξουσία, κομματικό κράτος και διαφθορά

Γράφει ο Ευθύλογος

Για πολλοστή φορά άκουσα πρόσφατα πολιτικό αρχηγό να ευαγγελίζεται την αλλαγή του τρόπου άσκησης της Πολιτικής Εξουσίας, την κατάργηση του κομματικού κράτους καθώς και την μηδενική ανοχή στη διαφθορά.
Ας τα δούμε ένα – ένα μήπως και βρούμε και τον τρόπο που μπορεί να γίνει μια τέτοια κοσμοϊστορική – για τα μέτρα της Ελλάδας – επανάσταση.

Α) Η Πολιτική Εξουσία είναι το δικαίωμα που έχει η Πολιτεία να υποχρεώνει - και σε περίπτωση άρνησης να εξαναγκάζει - τους πολίτες να υπακούουν στη θέλησή της.
Με λίγα λόγια δηλαδή, η Πολιτική Εξουσία είναι μια μορφή κυριαρχίας πάνω σε ελεύθερους πολίτες. [1]

Η Πολιτική εξουσία σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό εκφράζει τη θέληση της κυβέρνησης η οποία διαθέτοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία νομοθετεί κατά βούλησιν.
Η θέληση της κυβέρνησης όμως, συμπίπτει κατά κανόνα με την θέληση του κόμματος που στηρίζει την κυβέρνηση.
Και η θέληση του κόμματος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνισταμένη των θελήσεων των σκληρών οπαδών και μελών του κόμματος, η οποία μέσω των στελεχών διαβιβάζεται - εμπλουτισμένη και με την δική τους θέληση – ως δήθεν «λαϊκή θέληση» στην ηγεσία του κόμματος και υλοποιείται ως θέληση της πολιτικής εξουσίας.
Από εδώ και κάτω αρχίζει η ιλαροτραγωδία.
Όταν κάποιοι κομματικοί τραμπούκοι ισχυρίζονται κομπάζοντας «εμείς κυβερνάμε», έχουν απόλυτο δίκιο.
Ακόμη κι αν δεν έχουν αποσαφηνίσει πλήρως στον εγκεφαλίσκο τους την άρρηκτη σχέση που υπάρχει μεταξύ Πολιτικής Εξουσίας και «λαϊκής» θέλησης, το πολιτικό τους ένστικτο τους καθοδήγησε ώστε να επενδύσουν στο σωστό κόμμα τη σωστή στιγμή.


Β) Εδώ ξεκινάει η δημιουργία και η διόγκωση του κομματικού κράτους.
Τα διάφορα κομματικά σαπρόφυτα έχοντας διαθέσει χρόνο και προσπάθεια υπέρ του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος περιμένουν να εξαργυρώσουν την προσφορά τους και δυστυχώς το επιτυγχάνουν.
Η πείρα του παρελθόντος έχει αποδείξει ότι όσοι - ένθεν και ένθεν – ράβουν τα κουστούμια τους ξέρουν τι κάνουν.
Δεν θυμάμαι ποτέ να διορίζεται σε κάποια υψηλή ή μεσαία διοικητική θέση πρόσωπο που να προέρχεται από το αντίπαλο κομματικό στρατόπεδο και πολύ περισσότερο δεν θυμάμαι να διορίζεται κομματικά αχρωμάτιστο πρόσωπο.
(Αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις από τον παραπάνω κανόνα, είναι σκόπιμες για να καλύψουν κατά το δυνατόν την ενοχλητική οσμή που ..............αναδίδεται από το μαγείρεμα που γίνεται στα ενδότερα της κομματικής κουζίνας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος).
Και φαίνεται ότι είναι τόσο ελκυστικές κάποιες από αυτές τις θέσεις ώστε ο κατά κανόνα προκλητικός και πολιτικά άκομψος σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού, σε μια σπάνια στιγμή νηφαλιότητας να δηλώσει (περίπου) το εξής:
«Παίρνουν τόσα πολλά που είναι προτιμότερο κάποιος να αποτύχει να εκλεγεί βουλευτής, ώστε μετά να διοριστεί σε μια τέτοια θέση».
Φαίνεται πως γνωρίζει εκ των ένδον τι συμβαίνει τουλάχιστον στον χώρο ευθύνης του.


Γ) Ήδη μπήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο χώρο της διαφθοράς.
Στα παραπάνω «τόσα πολλά» πρέπει να προστεθούν και τα «αφανή έσοδα».
Δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος διευθυντής π.χ. στον τομέα της πολεοδομίας ή πρόεδρος του Δ.Σ. σε κρατικό Νοσοκομείο και να αγνοεί (εκτός αν είναι αδιάφορος ή ηλίθιος) το όργιο διαφθοράς που επικρατεί.
Είναι προφανές ότι αυτά που συμβαίνουν τα γνωρίζει η κορυφή της διοικητικής πυραμίδας αλλά τα αποσιωπά και ενίοτε τα υποθάλπει με το «αζημίωτο».
Πέραν αυτού ο κάθε εγκάθετος διοικητής ή διευθυντής μπορεί να κάνει τόσες «εξυπηρετήσεις» που την επόμενη φορά έχει σίγουρη την εκλογή του αν το θελήσει.
Αλλά και στους χαμηλότερους διοικητικούς ορόφους, ακόμη και σε πολιτικά ασήμαντες ή αδιάφορες διευθύνσεις οι θέσεις καταλαμβάνονται από άτομα που ως μόνο προσόν έχουν να επιδείξουν την κομματική προσήλωση και ενδεχομένως κάποια κατάλληλη κομματική γνωριμία, συγγένεια ή κουμπαριά. [2]
Εδώ τουλάχιστον υπάρχει η σωστή αντιστοίχιση.
Ασήμαντη διεύθυνση – ασήμαντο ανθρωπάκι και ο διευθυντής.
Μόνον που πολύ συχνά αυτό το ασήμαντο και υπάκουο στις κομματικές εντολές αχυρένιο ανθρωπάκι, αισθάνεται την ανάγκη να εξαντλήσει κάπου την δοτή εξουσία που του παρέχει η θέση του και γίνεται ο φόβος και ο τρόμος των άτυχων υφισταμένων του αλλά και των πολιτών που θα πέσουν στα νύχια του. Μια διεφθαρμένη «Δημοκρατία» δημιουργεί προϋποθέσεις για χιλιάδες εστίες «μικρών δικτατοριών».
Αν η επόμενη κυβέρνηση θέλει να περιορίσει τη διαφθορά ας δοκιμάσει να περιορίσει το κομματικό κράτος.
Ας αντικαταστήσει μόνον τους αποδεδειγμένα ανίκανους με ακεραίου ήθους μη κομματικούς. Εύκολα θα εντοπίσει και τους μεν και τους δε.
Έτσι θα στείλει το σαφές μήνυμα σε όσους ράβουν κουστούμια με ρεβανσιστική λογική, ότι μπορεί να μείνουν τελικά ξεβράκωτοι, αλλά θα δώσει κι ένα μήνυμα ελπίδας στην κοινωνία ότι κάτι επί τέλους αλλάζει. [3]

Όσο για κάποιες δευτεροκλασάτες διοικήσεις, ας τις αφήσει ως έχουν.
Η δικαιολογία ότι «θέλουμε ανθρώπους της εμπιστοσύνης μας» δεν ευσταθεί.
Όσοι παραμείνουν στη θέση τους θα είναι τόσο χεσμένοι από το φόβο τους που θα δίνουν καθημερινά αποδείξεις πίστης και υποταγής στα νέα αφεντικά.
Άλλωστε τέτοια πλάσματα λειτουργούν με το ένστικτο. Αφοσιώνονται σ’ αυτόν που τα ταΐζει.


* * * * * * *

[1] Η σύγχρονη πολιτική επιστήμη προσπαθώντας να απαλύνει αυτή την πραγματικότητα, μελετά και αντιμετωπίζει την Πολιτική Εξουσία ως την ικανότητα ανάπτυξης διαλόγου και επικοινωνίας με βάση τον ορθολογισμό, παραβλέποντας σκόπιμα τον υποβόσκοντα καταναγκασμό.
Εννοείται ότι μελέτες αυτού του είδους αναφέρονται στα λεγόμενα «Δημοκρατικά καθεστώτα».
Εδώ τα εισαγωγικά δηλώνουν ότι κατανοώ τους κινδύνους που καραδοκούν ως προς την ερμηνεία του όρου. Άλλωστε αρκεί να θυμηθούμε δυο «Δημοκρατίες».
α) Τη Δημοκρατία του γαλατά όπως την εννοούσε ο Winston Churchill, που ισχυρίζονταν ότι «όταν τα ξημερώματα χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού μας και είμαστε βέβαιοι ότι είναι ο γαλατάς, τότε έχουμε δημοκρατία» και
β) Την πάλαι ποτέ κραταιά ΕΣΣΔ. (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) Όσοι έζησαν το θηριώδες καθεστώς του Στάλιν γνωρίζουν πολύ καλά τι σήμαινε «Δημοκρατία» εκείνο τον καιρό σ’ εκείνο τον τόπο.
Πραγματική δημοκρατία κατά τη γνώμη μου έχουμε όταν το παιδί του πρώτου πολίτη και το παιδί του τελευταίου πολίτη της χώρας έχουν τις ίδιες ακριβώς ευκαιρίες.

Οτιδήποτε άλλο είναι – περισσότερο ή λιγότερο – καθεστώς εσωτερικής κατοχής.
Αλλοίμονο αν δεχτώ ότι η έννοια της Δημοκρατίας εξασφαλίζεται μόνον με την ισότητα της ψήφου. Μπορεί αυτό να είναι αναγκαία προϋπόθεση αλλά επ’ ουδενί δεν είναι ικανή. Στις μελαγχολικές Δημοκρατίες ελληνικού τύπου, δεν είμαστε σε τίποτε άλλο ίσοι. Ούτε βέβαια απέναντι στο νόμο. Ποια ισονομία υπάρχει π.χ. στη δικαστική διαμάχη ενός φτωχού πολίτη με έναν πάμπλουτο ή πολιτικά ισχυρό που με τις γνωριμίες του μπορεί να προκαθορίσει την έκβαση της δίκης; Ας αφήσουμε ότι μπορεί να προσλάβει πανάκριβα αμειβόμενους δικηγόρους που γνωρίζουν όλες τις «υπόγειες διαδρομές».

[2] Πολλές φορές έχω εκπλαγεί διαπιστώνοντας πόσο μακροπρόθεσμα και συστηματικά εργάζονται κάποιοι κομματικοί, διατηρώντας χρήσιμες γνωριμίες, κάνοντας κουμπαριές με πολιτικά ισχυρότερους αλλά και συνάπτοντας κατάλληλους γάμους. Ένας καλός συνδυασμός είναι π.χ. ο γαμπρός να ανήκει στο κόμμα Α, η νύφη στο κόμμα Β και ο κουμπάρος στο κόμμα Γ ώστε να έχουμε πιασμένα όλα τα πόστα. Έτσι χτυπάμε «μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια» και επί πλέον το παρουσιάζουμε και ως κομματική υπέρβαση.

[3] Πρόσφατα άκουσα τη φράση «Ο ρόλος της εξουσίας είναι να δίνει χώρο στην ελπίδα». Την υιοθετώ ανεπιφύλακτα σε μια εποχή που οι απελπισμένοι πληθαίνουν.

πηγή: Καφενείο