Γιάννης Παναγιωτακόπουλος: Το τέλος της χούντας των φοιτητοπατέρων

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

Προέδρου της Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ.

“ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ,ΤΡΙΩΝ ΔΕΙ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ.ΠΡΩΤΟΝ, ΟΤΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΡΧΕΙ. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΥΣ ΑΡΧΕΙ.ΤΡΙΤΟΝ ΔΕ,ΟΤΙ ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ.” (Αγάθων)

Χαίρομαι πραγματικά αυτές τις μέρες που βλέπω τους φρικαρισμένους φοιτητοπατέρες να παρακολουθούν το τέλος της χούντας τους μέσα στα πανεπιστήμια. Οι σπασμωδικές τους αντιδράσεις που τους φέρνουν σε σύγκρουση με τα ίδια τους τα κόμματα, τα οποία δημιούργησαν και έδωσαν την κάλυψη στην έως τώρα παράτυπη και άνομη κυριαρχία τους εντός των ιδρυμάτων, δεν μπορούν παρά να φτιάχνουν την διάθεση όλων ημών που τόσα χρόνια νοιώσαμε στο πετσί μας την αλαζονεία, την βία και τον αποκλεισμό, από τους φιρερίσκους συνδικαλιστάδες των φοιτητικών παρατάξεων.

ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΡΧΕΙ…

Η αλαζονεία της απόλυτης κυριαρχίας τους μέσα στα πανεπιστήμια, δεν τους έκανε ποτέ να σκεφτούν ότι άρχουν επί συμφοιτητών τους που είναι ελεύθεροι άνθρωποι με ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έτσι επέβαλαν την συνδικαλιστική τους χούντα μέσα στα πανεπιστήμια. Θεώρησαν ότι αυτοί έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το ποιοι φοιτητές θα μιλούν και ποιοι δεν θα έχουν δικαίωμα λόγου. Θεώρησαν πως αυτοί μπορούν να αποφασίζουν για το ποιες ιδέες επιτρέπεται να διακινούνται ελεύθερα και ποιες τιμωρούνται με αποκλεισμό, ροπαλισμό, μαχαιρώματα, ή διαγραφές των φορέων τους από τους φοιτητικούς συλλόγους. Έστησαν με τέτοιο τρόπο το νταβατζηλίκι τους μέσα στις σχολές, ώστε να είναι αναγκασμένοι οι φοιτητές να γλύφουν στα τραπεζάκια των παρατάξεων προκειμένου να έχουν τις υπηρεσίες (γραμματειακή υποστήριξη, σημειώσεις, πάσα, ενημέρωση για προγράμματα κ.α.) που ήταν υποχρεωμένη η πολιτεία να τους προσφέρει. Θεώρησαν ότι η εξουσία τους επί των συμφοιτητών τους είναι απόλυτη και σχεδόν θεοκρατική.

ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΥΣ ΑΡΧΕΙ…

Δεν ξέχασαν όμως μόνο το ότι άρχουν επί ανθρώπων, ξέχασαν και το ότι πρέπει να άρχουν κατά νόμον. Έτσι προτίμησαν ο μόνος νόμος στα πανεπιστήμια να είναι οι ορέξεις των φοιτητοπατέρων. Εξαφάνισαν το καταστατικό της ΕΦΕΕ, παρότι αυτό είχε γίνει νόμος του κράτους, για να μπορούν να λειτουργούν χωρίς καταστατικούς κανόνες. Δημιούργησαν φοιτητικούς συλλόγους χωρίς καταστατικά για να μπορούν να μοιράζουν μεταξύ τους την πίτα κατά το δοκούν. Απέκλειαν από τις εκλογές των συλλόγων τους όσες παρατάξεις δεν ήθελαν να παίξουν το παιχνίδι τους (βλέπε αποκλεισμούς των ψηφοδελτίων της Φ.Ο.Σ.). Καταλάμβαναν μέσω παράνομων εκλογικών διαδικασιών τις θέσεις των εκπροσώπων φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης, προκειμένου να κρατάνε ζωντανές τις υπόγειες και εν πολύς παράνομες συνδιαλλαγές τους με το καθηγητικό κατεστημένο. Πέρναγαν στα μεταπτυχιακά προγράμματα, σε συνεννόηση με κομματικοποιημένους καθηγητάδες, τα κομματόσκυλά τους, αποκλείοντας άξιους φοιτητές που είχαν την αξιοπρέπεια να μην τους γλείφουν. Η ίδια προώθηση θεσμοθετήθηκε και για τους λέκτορες προκειμένου να διαιωνίζεται η σαπίλα και η εξάρτηση του καθηγητικού κατεστημένου. Όσοι καθηγητές δεν θέλησαν να προσκυνήσουν αυτό το σύστημα, αν δεν οδηγούντο στην παραίτηση, έμεναν απλά στην αφάνεια…

ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ…

«Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι αρχαίοι. Και η απόλυτη εξουσία των φοιτητοπατέρων μέσα στα πανεπιστήμιά μας, ανέδειξε δυστυχώς ό,τι χειρότερο είχε η γενιά μας. Ανθρώπους αλαζόνες, συμφεροντολόγους, κουτοπόνηρους και αδίστακτους, που δυστυχώς όμως γι αυτούς, η νομοτέλεια των πραγμάτων μπορούσε να τους επιτρέψει να ξεχάσουν ότι άρχουν επί ανθρώπων, άφησε το περιθώριο να λησμονήσουν ότι πρέπει να άρχουν κατά νόμον, όμως δεν θα μπορούσε να μην τους προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα του ότι δεν θα άρχουν για πάντα. Η αλαζονική και άνομη εξουσία τους κάποια στιγμή θα λάμβανε τέλος και όσο κι αν δεν θέλουν να το πιστέψουν αυτή η στιγμή ήρθε. Η χαρά που νοιώθουμε δεν πηγάζει μόνο από την δικαίωση πολυετών αγώνων, που κάποιοι έχουμε πληρώσει με διώξεις και αρκετά ράμματα από τις συγκρούσεις μέσα στα πανεπιστήμια, αλλά και από την επιβεβαίωση της φυσικής νομοτέλειας, που δίνει στην θεά Νέμεσι τον πήχη και το χαλινάρι, για να τιμωρεί και να βάζει φρένο στην αχαλίνωτη έπαρση, την ασυδοσία και την αδικία των θνητών.

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

Οι αντιδράσεις που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες και που θα γενικευθούν τις επόμενες, δεν αφορούν στην μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, αλλά σε μία μικρή συντεχνία φοιτητοπατέρων και καθηγητάδων, που βλέπουν το νταβατζηλίκι τους επί των ελληνικών πανεπιστημίων να κλονίζεται. Οι φοιτητές θέλουν ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο από την κομματοκρατία, από τα τραπεζάκια την αφισορύπανση και τα συνθήματα, από την αστυνομία σκέψης των κουκουλοφόρων, από τις παράνομες συνδιαλλαγές των παρατάξεων με τις συνελεύσεις των τμημάτων, τις συγκλήτους και τις πρυτανείες. Ένα πανεπιστήμιο λειτουργικό, όπου να δίδεται έμφαση στην γνώση, στην έρευνα, στην ανάδειξη νέων επιστημόνων και όχι νέων κομματαρχών. Άλλωστε αυτό έδειχναν όλα αυτά τα χρόνια, γυρίζοντας την πλάτη τους και απέχοντας με συντριπτικά ποσοστά από τα πανηγύρια των στημένων «φοιτητικών εκλογών», των αριστεροκρατούμενων «γενικών συνελεύσεων» που σχεδόν ποτέ δεν συγκέντρωσαν απαρτία, των εκδηλώσεων της κομματικής κυριαρχίας μέσα στις σχολές.

Ρόλος των φοιτητών δεν είναι να συνδιοικούν τα Πανεπιστήμια, αλλά να σπουδάζουν σε αυτά. Ρόλος των πανεπιστημίων δεν είναι να αναπαράγουν σάπιους συνδηκαλιστάδες, αλλά νέα μυαλά με πρωτότυπες ιδέες, φαντασία και όρεξη για επιστημονική έρευνα, κατάρτιση για να σταθούν με πτυχία κύρους στον όλο και πιο έντονο ανταγωνισμό της αγοράς εργασίας, παιδεία για να αποτελέσουν συνειδητούς και ενεργούς πολίτες που θα τραβήξουν την κοινωνία μας από την παρακμή που μας επέβαλαν οι προηγούμενες γενιές.

Δεν θα υποστηρίξω πως ο νέος νόμος επιλύει όλες τις παθογένειες της ανώτατης παιδείας, είναι όμως μία καλή αρχή. Κάτι που πρέπει να δοκιμαστεί στην πράξη, για να δούμε πως μπορεί να λειτουργήσει μία διαφορετική λογική στα πανεπιστήμιά μας που έχουν καταντήσει να είναι τα τελευταία της Ευρώπης.

Αν υπάρξει το κατάλληλο πολιτικό σθένος, για την εφαρμογή των όσων η ελληνική βουλή ψήφισε με μία σπάνια πλειοψηφία, μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Αρκεί να αφήσουμε στην άκρη τα καραγκιοζιλίκια του πιο συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας μας, της Αριστεράς και των ποικιλόχρωμων συνδικαλιστάδων, που πάντοτε θα αποτελούν τις αντιδραστικές δυνάμεις σε κάθε δημιουργική αλλαγή που θα πλήττει την κυριαρχία τους.

Οι τίτλοι τέλους της χούντας των φοιτητοπατέρων, μπορεί να πέσουν υπό τους ήχους του σάουντρακ των διαδηλώσεων, των τηλεβόων και των καταλήψεων που επιβάλει η συντεχνία τους, αφήνοντας όμως στην συνέχεια τον χώρο για ελεύθερα ελληνικά πανεπιστήμια στην μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών που θέλουν να σπουδάσουν, να ερευνήσουν και να μορφωθούν.

Read More

Εξιτήριο από το άσυλο: Μία δικαίωση αγώνων

Διαμαρτυρία έξω από το Υπουργείο Παιδείας μετά την δολοφονική επίθεση
σε φοιτητές της Φ.Ο.Σ. στο Πανεπιστήμιο Πειραιά

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου Προέδρου της ΝΕ.Ο.Σ.

 Στον αγώνα που έχουμε ξεκινήσει, έχουμε γνώση πως είναι αναπόφευκτο να περπατήσουμε και στα τέσσερα στάδια του δρόμου κάθε επαναστάτη. Κάθε φορά στην ιστορία που κάποιοι διεκδικούσαν ένα ζήτημα που έθιγε τα συμφέροντα του εκάστοτε κατεστημένου, ήταν υποχρεωμένοι να διέλθουν αυτά τα στάδια. Στην αρχή θα σε αποσιωπήσουν, μετά θα προσπαθήσουν να σε γελοιοποιήσουν, αν δεν τα καταφέρουν θα σε πολεμήσουν λυσσαλέα κι αν αντέξεις να διέλθεις και τα τρία αυτά στάδια στο τέλος θα δικαιωθείς.

 Τα τέσσερα αυτά στάδια διήλθαμε, όσοι σε πραγματικά άκαιρους καιρούς, τολμήσαμε να σηκώσουμε εντός και εκτός των Πανεπιστημίων την σημαία της κατάργησης του ασύλου και της κυριαρχίας της διεθνιστικής ιδεολογικής τρομοκρατίας. Ο αγώνας των ηρωικών φοιτητών της Φ.Ο.Σ. που πρώτοι μέσα στο άσυλο των δολοφόνων τόλμησαν να μιλήσουν για κατάργηση του ασύλου αλλά και για κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων, η επιμονή της ΝΕ.Ο.Σ. στην προώθηση των αιτημάτων μας για τα Πανεπιστήμια, οι κοινοβουλευτικές μάχες του ΛΑ.Ο.Σ. στην επί ετών επισήμανση αυτής της αναγκαιότητας, βρήκαν την τελική τους δικαίωση.

 Αφού στην αρχή προσπάθησαν να μας κλείσουν το στόμα με απαγορεύσεις, αφού στην συνέχεια προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν τα αιτήματά μας παραποιώντας τα, αφού μετά την επιμονή μας δεχθήκαμε την ωμή βία του παρακράτους με δεκάδες τραυματίες φοιτητές μας και με δεκάδες εμπρησμούς βιβλιοπωλείων και γραφείων μας, στο τέλος ήρθε η δικαίωση. Κάποτε ακόμα και οι Νεοδημοκράτες φοιτητοπατέρες ή βουλευτές μας χαρακτήριζαν ως «φασίστες» που θέλουμε να καταργήσουμε την «δημοκρατική κατάκτηση του πανεπιστημιακού ασύλου».

Σήμερα η κατάργηση του ασύλου των δολοφόνων μέσα στα πανεπιστήμιά μας, έρχεται πια ως η αυτονόητη προϋπόθεση για την μεταρρύθμιση και εξυγίανση του χώρου που περιμένουμε να γεννήσει τα μυαλά και τις ιδέες του μέλλοντος. Φυσικά αυτό, πολλοί από εμάς το έχουμε πληρώσει με σκεπαρνιές (δεν είναι σχήμα υπερβολής) και αρκετά ράμματα, από τις συγκρούσεις μέσα στα πανεπιστήμια με τους ψυχανώμαλους κουκουλοφόρους που είχαν μετατραπεί σε αστυνομία σκέψης των ιδρυμάτων. Το εξιτήριο από το άσυλο των ανιάτων ήταν μία επίπονη διαδικασία, όμως η τελική δικαίωση δεν μπορεί παρά να μας δίνει κουράγιο για την συνέχιση των αγώνων μας σε όλα τα επίπεδα.

 Η χθεσινή νίκη του ΛΑ.Ο.Σ., στο θέμα της κατάργησης του ασύλου και των φοιτητικών παρατάξεων μέσα στα πανεπιστήμια, είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στους ηρωικούς φοιτητές της Φ.Ο.Σ. που με προσωπικό κόστος, διώξεις και συγκρούσεις, κράτησαν για χρόνια ψηλά την σημαία αυτών των αιτημάτων μέσα στο κατάφορα εχθρικό έδαφος του «πανεπιστημιακού ασύλου». Εύγε συναγωνιστές!

Read More

Η ανέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερία

Tου Χρηστου Γιανναρα

H υπουργός Παιδείας, κυρία Aννα Διαμαντοπούλου, τόλμησε απόπειρα πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης. Oσοι ειλικρινά ενδιαφέρονται να αποκτήσει η χώρα και πάλι προϋποθέσεις σοβαρής ανώτατης παιδείας, περιμένουν το αποτέλεσμα – αν η καλών προθέσεων απόπειρα θα καταστεί μεταρρύθμιση. Yστερα από την εφιαλτική παρένθεση είκοσι εννέα χρόνων εξευτελισμού κάθε ακαδημαϊκής λογικής.

Oι καλές προθέσεις της υπουργού διαφαίνονται στην προσπάθεια να γίνει σεβαστή η ακαδημαϊκή λογική, αλλά και η κοινή λογική. Λογικές που θεμελιώνουν αυτονόητα την οργάνωση και λειτουργία των πανεπιστημίων και στις πιο υπανάπτυκτες γωνιές του πλανήτη. Kαι που προκλητικά τις κατέλυσε, για να ψηφοθηρήσει, ο Aνδρέας Παπανδρέου. Kαυχιόταν ο Hρόστρατος ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που δίνει τόσο υψηλά ποσοστά συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα διοίκησης και λειτουργίας των AEI. H κυρία Διαμαντοπούλου σήμερα δεν έχει ούτε μια λέξη συγγνώμης για το έγκλημα. Eίναι αυτό ένα πρώτο ρήγμα στην αξιοπιστία του εγχειρήματός της.
Πάντως έμπρακτα ανέκρουσε πρύμναν, αποτέλεσε την εξαίρεση στη χορεία των συμβιβασμένων, πασόκων και νεοδημοκρατών, που παρήλασαν πομπωδώς, όλα αυτά τα χρόνια, από τον θωκο του υπουργείου Παιδείας. Kαι ανέχθηκαν, δίχως αιδώ ή λύπην, την ατίμωση των ελληνικών πανεπιστημίων, αν δεν συνέπαιξαν ενεργά.

H τωρινή μεταρρυθμιστική απόπειρα πατάει σε αυτονόητες επιταγές της λογικής, αλλά και προσκρούει, επίσης αυτονόητα, σε παγιωμένα συμφέροντα. Στα είκοσι εννέα χρόνια του εφιάλτη, τα πανεπιστήμια αναδείχθηκαν πεδία απίστευτης αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, φαυλότητας, εφαλτήρια για αξιώματα στον δημόσιο βίο, φέουδα κομματικής εκμετάλλευσης, εύκολα παλκοσένικα για να ακκίζονται μετριότητες και κομματικοί μικρόνοες, κόμβοι δικτύωσης κυκλωμάτων «προμηθευτών» ή στημένων «ερευνητικών προγραμμάτων». Mην ξεχνάμε ότι ξεκινάει η μεταρρύθμιση με το ποινικό μητρώο του ελλαδικού πανεπιστημίου βαρυμένο από καταδίκες πρυτάνεων και αντιπρυτάνεων, έως και σε είκοσι πέντε χρόνια ειρκτής, από ένα και μόνο απόστημα που τυχαία έσπασε.

Δυστυχώς όμως έχει και η αντίδραση των συμφερόντων κάποιο λογικό έρεισμα: Kαταργείται με τη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, θεμελιώδης προϋπόθεση ακαδημαϊκής ελευθερίας έναντι της οποιασδήποτε εξουσίας. Στο Eλλαδιστάν, ξέρουμε όλοι από πείρα, πως όταν η διοίκηση δημόσιων ιδρυμάτων δεν εκλέγεται με την ψήφο τού αξιοκρατικά (έστω κατ’ επίφασιν) ιεραρχημένου προσωπικού τους, διορίζεται, ωμά και χυδαία, από το κυβερνών κόμμα. Nαι, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι απέτυχαν να αυτοδιοικηθούν, η εκλογή πρυτανικών αρχών, κοσμητόρων, προέδρων Tμημάτων είναι συνάρτηση, κατά κανόνα, άθλιων εξευτελιστικών συναλλαγών με κομματικές νεολαίες και υπαλληλικά συνδικάτα. Aλλά και η κυρία Δ. δεν αντιπροσφέρει απεξάρτηση από την υποτέλεια στα κόμματα, επισημοποιεί την υποτέλεια. Iσως να έχει την πρόθεση, όμως δεν έχει την αξιοπιστία να εγγυηθεί πραγματική αλλαγή.

Mια πραγματική, και όχι στα λόγια, πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση δεν μπορεί σήμερα, δυστυχώς, να προκύψει από πρωτοβουλία και χειρισμούς του υπουργού Παιδείας. Aπαιτείται κεντρική πολιτική βούληση και στρατηγική. Eχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι και οι πιο καλοπροαίρετες «βελτιώσεις» πέφτουν στο κενό, όσο τα πανεπιστήμια μένουν υποταγμένα στον χυδαϊσμό και στην ντροπή της κομματοκρατίας. Kαι η απελευθέρωσή τους από την κομματοκρατία προϋποθέτει περίπου ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος. Θα την τολμήσει η κυρία Διαμαντοπούλου ή ο ολίγιστος πρωθυπουργός;

Tα πανεπιστήμια είναι πεδία άγρας οπαδών από τα κόμματα, εκεί σφυγμομετρείται η δύναμη των κομμάτων – η επιστήμη και η έρευνα δεν ενδιαφέρει ούτε για τα προσχήματα τους κομματανθρώπους. Mε εξωφρενικά σπάταλη κομματική χρηματοδότηση αφιονισμένα παιδάρια των νεολαιών μοχθούν για τα συμφέροντα της συντεχνίας σαν να μην βλέπουν τη φαυλότητα, τη στυγνή ιδιοτέλεια: Oργιώδης η αφισσοκόλληση, θηριώδης η μεγαφωνική «μουσική» υποστήριξη, τραπεζάκια παντού κατάφορτα κρετινική προπαγάνδα, οργανωμένες εκδρομές, ταξίδια, πάρτυ πολλά υποσχόμενα – αλλά το κυρίως δέλεαρ για να γραφτούν οι φοιτητές σε κάποιες κομματικές νεολαίες, είναι η υπόσχεση ότι θα τους δώσουν από πριν τα θέματα για τις εξετάσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα: Yπάρχουν καθηγητές που ανταλλάσσουν τη γνωστοποίηση των εξεταστικών τους ερωτήσεων και θεμάτων με την υποστήριξη των φιλοδοξιών τους από κομματική νεολαία.

Για να ξαναστήσει πανεπιστήμια στη χώρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση, πρέπει να ξεκινήσει από πολύ μακριά: Nα αποκαταστήσει αξιοκρατία σε κάθε παραμικρή πτυχή του δημόσιου βίου, αμείλικτο έλεγχο της ποιότητας. Nα σχεδιάσει από την αρχή πόσα και ποια πανεπιστήμια χρειάζεται η χώρα, να απεξαρτήσει την ύπαρξη πανεπιστημίων από τη λογική εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας. Nα ξεκαθαρίσει τίμια και ειλικρινά ότι το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση – ο πληρωθρισμός του επιστημονικού προλεταριάτου θα χαλιναγωγηθεί μόνο με κεντρικά σχεδιασμένο προγραμματισμό της επαγγελματικής απορρόφησης των πτυχιούχων (ένα καθολικευμένο άτεγκτο AΣEΠ).

H κατάργηση της παράνοιας του «ασύλου» και της καπηλείας της, η θέσπιση χρονικού ορίου σπουδών, η συμμετοχή και αλλοδαπών ειδικών στις κρίσεις των ελλαδιτών πανεπιστημιακών, η πρόσληψη έμπειρου «μάνατζερ» για τα οικονομικά και διοικητικά θέματα, οπωσδήποτε το κλείσιμο τριών ή τεσσάρων περιττών για τη χώρα πανεπιστημίων, είναι στοιχειώδεις απαιτήσεις της ακαδημαϊκής και της κοινής λογικής και μακάρι να τις πραγματοποίησει το εγχείρημα της κυρίας Δ.

Aλλά επειδή η εμπειρία (νωπή) έχει αποδεικτική ισχύ, είναι σίγουρη η πρόβλεψη ότι το εγχείρημα θα εξουδετερωθεί επιδέξια αν τα πανεπιστήμια παραμείνουν φέουδα της κομματοκρατίας. Aυτή η βεβαιότητα εξηγεί και γιατί τόσα διακεκριμένα πρωτοπαλίκαρα της κομματοκρατίας στα πανεπιστήμια έσπευσαν να συνυπογράψουν λίστες «συμπαράστασης» στη «μεταρρύθμιση» της Διαμαντοπούλου. Aυτοί ξέρουν. Oι υπογραφές τους είναι πρόγνωση φιάσκου.

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Read More

Η Αυταπάτη του Διαδικτύου και η ανθρώπινη φύση που δεν αλλάζει

του Χρ. Σωτηρακόπουλου

 Μόλις τελείωσα το διάβασμα ενός εξαιρετικά γραμμένου βιβλίου που πραγματεύεται την επέκταση του ίντερνετ και την επίδρασή του στην ζωή μας. Το βιβλίο λέγεται «Τhe Net Delusion» και είναι γραμμένο από έναν Λευκορώσο, τον Εβγκένι Μοροζόφ, έχοντας γίνει ήδη μπεστ σέλερ . Μιλάει για την πλάνη του κόσμου, από τις αρχές του νέου millenium, ότι το ίντερνετ θα έφερνε και την πλήρη ελευθερία στον πλανήτη.

Σε μία εποχή που όλο και περισσότερες φωνές κάνουν λόγο για κάποιας μορφής έλεγχο και κανόνες στο παγκόσμιο χωριό, την ώρα που όλο και πιο πολλοί γονείς ανησυχούν για τα παιδιά τους και τις «συναναστροφές» τους στο μαγικό κόσμο του διαδικτύου, την ώρα που εφημερίδες και περιοδικά κάνουν προσπάθειες να προστατεύσουν το πρωτογενές προϊόν τους, ο Μοροζόφ έρχεται με ένα βιβλίο να ανατρέψει πολλές λογικές που παγιώθηκαν σχετικά με το κατά πόσο ελεύθερο (και όχι απλά ανεξέλεγκτο) είναι το ίντερνετ.

 Το twitter, έλεγαν, θα έδινε βήμα σε όλους και το facebook θα λειτουργούσε ως ένα πανίσχυρο ακτιβιστικό μέσο για την κοινωνία, στην προσπάθεια για πλήρη απεξάρτηση από τον μανιπουλαρισμό των ειδήσεων και της πληροφορίας και ο Μοροζόφ -χωρίς να αρνείται το αυτονόητο- καταγράφει και πάμπολλες περιπτώσεις όπου αυταρχικά καθεστώτα, από το Ιράν έως την νέα Ρωσία του Πούτιν και από το Αφγανιστάν έως τη Λατινική Αμερική, έκαναν με τον πιο διεισδυτικό τρόπο την προπαγάνδα τους μέσω αυτών των νέων μέσων. Φυσικά και παραδέχεται πως σε πολλές περιπτώσεις ο κόσμος έγινε καλύτερα πληροφορημένος και χρησιμοποίησε αυτή τη νέα τεχνολογία πάμπολλες φορές με εξαιρετικό τρόπο, αλλά όπως αποδεικνύει στο βιβλίο του, οι αντιφάσεις και οι συγχύσεις του Διαδικτύου γίνονται απλά ορατές μέσα από το ξεθώριασμα της ομίχλης της ευφορίας που συνόδευε την έκρηξη δημοφιλίας του.

 Ταυτόχρονα, εκφράζει τις ανησυχίες του για τις όποιες πολιτικές προεκτάσεις. «Τι θα συμβεί αν το δυναμικό του Διαδικτύου περιλαμβάνει, επίσης, τους σπόρους της απολιτικοποίησης και ως εκ τούτου μία απομάκρυνση στη νοοτροπία από την δημοκρατική έννοια;» ρωτάει. Σε αντίθεση με τους cyberutopians, όπως τους αποκαλεί, οι οποίοι θεωρούν το Διαδίκτυο ένα ισχυρό εργαλείο πολιτικής χειραφέτησης, ο Μοροζόφ υποστηρίζει πολύ πειστικά ότι στο όνομα της ελευθερίας, το διαδίκτυο συχνά αποτελεί «δούρειο ίππο». Κάνει, μάλιστα, και εξιστόρηση μίας ομιλίας της Χίλαρι Κλίντον που έκανε λόγο για τη δύναμη και τη δόξα του Διαδικτύου, μιλώντας για «την εκμετάλλευση της δύναμης των τεχνολογιών σύνδεσης» για να «θέσει αυτά τα εργαλεία στα χέρια των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που θα χρησιμεύσουν για την προώθηση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

 Ο συγγραφέας τονίζει αρκετά πικρόχολα πως «το πιο δημοφιλές προς αναζήτηση στο Διαδίκτυο από τη ρωσική κοινωνία, δεν είναι το «τι είναι η Δημοκρατία;» ή «πώς να προστατεύουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά για το «τι είναι αγάπη;» και «πώς να χάσετε βάρος». Κάνει λόγο, επίσης, γι’ αυτά που μεταδόθηκαν στο Twitter στη διάρκεια των ταραχών στο Ιράν και επεξηγεί πως το καθεστώς χρησιμοποίησε το Διαδίκτυο, είτε για να αναγνωρίσει μέσα από τις φωτογραφίες τα πρόσωπα των διαδηλωτών είτε για να ανακαλύψει προσωπικές πληροφορίες και να τους εντοπίσει μέσω του facebook. Όπως και για τη διανομή προπαγανδιστικού βίντεο που έκανε, τελικά, τη δουλειά για την οποία αναρτήθηκε!

 Γενικά, ο Μοροζόφ κάνει αναλυτική αναφορά για το πώς η ελεύθερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο μετατρέπεται, δυστυχώς, μερικές φορές σε «ελευθερία». Όπως χαρακτηριστικά γράφει «Η πολυγαμία μπορεί να είναι παράνομη στην Τουρκία, αλλά αυτό δεν σταματά τους Τούρκους χωρικούς από τη χρήση του Ιντερνετ για να βρουν πολλαπλές συζύγους, ενώ στο Μεξικό εγκληματικές συμμορίες χρησιμοποιούν τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης για να συγκεντρώσουν πληροφορίες για τα θύματά τους, η ρωσική έκφανση του νεοφασισμού εκφράζεται με επιθετικό τρόπο για τις θέσεις των μειονοτήτων και καλεί κόσμο να οργανώσει πογκρόμ», αναφέρει ο Μοροζόφ και δύσκολα μπορείς να του αντικρούσεις τα επιχειρήματα του, αφού για αυτόν η τεχνολογία είναι ένα κενό που περιμένει να γεμίσει από την νοοτροπία του χρήστη.

 Και το Διαδίκτυο, υποστηρίζει, είναι «μια πολύ πιο ιδιότροπη μορφή τεχνολογίας» από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, που δεν έχουν «κλειδί με βάση το φιλτράρισμα» το οποίο να επιτρέπει καθεστώτα να χρησιμοποιήσουν τις διευθύνσεις URL και το κείμενο για τον εντοπισμό και την καταστολή σε επικίνδυνες «τοποθεσίες» Web, ή όπως το μάρκετινγκ, για να συγκεντρώσει πληροφορίες για τους ανθρώπους που τα επισκέπτονται. Ο Μοροζόφ ειρωνικά το αποκαλεί «προσαρμογή της λογοκρισίας». Όπως κάθε βιβλίο, δεν σημαίνει πως σε ό,τι υπάρχει στο περιεχόμενο πρέπει και να συμφωνήσουμε με τον συγγραφέα, αλλά ομολογώ πως είναι χρήσιμο ως εργαλείο κρίσης και σύγκρισης.

 Σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπως είναι αυτός του διαδικτύου , οι γραμμές παύουν να είναι ορατές. Αν τις ξεπερνάς ή όχι, κακά τα ψέματα, απομένει μόνο στον καθένα ξεχωριστά να το αναγνωρίσει. Και η αλήθεια είναι πως χρειάζεται μία γενικότερη κουλτούρα για να γίνει διαχειρίσιμη όλη αυτή η ανεξάντλητη πρόσβαση στην πληροφορία ή ακόμη και στην παραπληροφόρηση. Γιατί, όπως γράφει ο Μοροζόφ, «Η τεχνολογία αλλάζει όλη την ώρα ενώ η ανθρώπινη φύση σχεδόν ποτέ.»

 πηγή: aixmi.gr

Read More

Η Χρυσή Αυγή δεν ξεχνά την Μικρασιατική Καταστροφή!

Read More

Εθνικιστής: Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος  Το γεγονός της κρίσης του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος συνεπώς και του ελλαδικού, είναι μια παραδοχή που την διαπιστώνουν πρώτοι απ' όλους οι ίδιοι οι διαμορφωτές και υποστηριχτές αυτού. Η συνακόλουθη λαϊκή οργή που δημιουργείται από την αποτυχία αυτού του συστήματος να δώσει λύσεις, ελπίδες αλλά και να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή είναι επίσης μια οφθαλμοφανής πραγματικότητα. οι ίδιοι δε άνθρωποι και τα πλέγματα διακυβέρνησης τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια μετατροπή αυτής της λαϊκής αγανάκτησης σε ένα κίνημα με εθνικιστικά, ξενοφοβικά και λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, όπως λένε. Και πολύ σωστά μιλούν για κίνδυνο γιγάντωσης του εθνικισμού γιατί πραγματικά μόνο αυτός μπορεί να δώσει λύσεις για τα προβλήματα του σήμερα. Μιλούν όμως για αυτόν ως ένα μελλοντικό ενδεχόμενο, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει αλλά αύριο μπορεί. Αυτή η διαπίστωση είναι και η μεγάλη τραγωδία του ελληνικού πατριωτικού κινήματος αλλά συνάμα και η μεγαλύτερη πρόσκληση. Με το πολιτικό σύστημα απαξιωμένο, με την αριστερά εγκλωβισμένη στους δογματισμούς της, με το μεταναστευτικό να έχει εξοργίσει την ελληνική κοινωνία σε όλες τις διαστρωματώσεις της, ο εθνικισμός είναι δυστυχώς ακόμα υπό...διαμόρφωση. Τα αίτια αυτά της αδυναμίας δημιουργίας ενός κυρίαρχου ρεύματος ανατροπής είναι πολλά και εδράζονται κυρίως στην λογική που έχει υπάρξει και εξακολουθεί να διέπει το πατριωτικό κίνημα. Μια λογική εφήμερη, χωρίς σχεδιασμό για το μέλλον και εγκλωβισμένη είτε σε δογματισμούς είτε σε προσωπικές λογικές. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μπορέσει να διαμορφώσουμε μια πολιτική αλλά αντίθετα σερνόμαστε πίσω από τις θεματικές που θέτουν οι αντίπαλοί μας. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό ασχολούμαστε με το ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων με τρόπο γηπεδικό, χωριζόμενοι σε υποστηρικτές ή καταγγέλοντες αυτούς. Αντί δηλαδή να καταγγείλουμε το κομματικό κράτος που με την συνενοχή της αριστεράς, κατέστρεψε την οικονομία και σήμερα ξεπουλά την εθνική κυριαρχία, προσπαθούμε να παίξουμε μπάλα στο γήπεδο που έχουν στήσει οι παραπάνω. Ακόμα και στο μεταναστευτικό, προνομιακό πεδίο για εμάς, αφού καταγγείλαμε το πρόβλημα, φωνάξαμε, χτυπηθήκαμε με τους αντιρατσιστές γι' αυτό, τώρα καθόμαστε και περιμένουμε τα «κουκιά» που θα μας αποφέρει. Αυτή είναι η λογική του εφήμερου την οποία προαναφέραμε. Η θέαση δηλαδή της πολιτικής μας με τρόπο και στόχο που έχει να αποφέρει μονάχα ψήφους ή οπαδού. Ψήφους που θα φύγουν μόλις το σύστημα κάνει ότι ασχολείται λίγο με το πρόβλημα και οπαδούς που θα απογοητευθούν και θα κουραστούν αφού έχουν εκτονωθεί πρώτα. Χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αυτή η λογική και αυτή η πολιτική έχει επικρατήσει γιατί το πατριωτικό κίνημα έχει ιδωθεί ως μέσο χαϊδέματος του εγώ κάποιων αυτοπροσδιορισμένων «ηγετών» ή ως όχημα για την συνδιαλλαγή και την συμμετοχή στο πολιτικό κατεστημένο. Αυτή είναι η λογική ανυπαρξίας σχεδιασμού για το μέλλον και της δημιουργίας στελεχών αφού επικρατεί η ανάγκη της ύπαρξης μόνο χειροκροτητών ή υπηρετών των διαφόρων φιλοδοξιών. Οι παθογένειες αυτές είναι δύσκολο να εξαλειφθούν με ευχολόγια ή την απλή θέληση ορισμένων. Το εθνικιστικό κίνημα θα μπορέσει να γιγαντωθεί και στην ουσία να υπάρξει ως τέτοιο μόνο με την δημιουργία μιας πραγματικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που θα πάψει να σέρνεται πίσω από την ονοματοδοσία που δίνει στην πραγματικότητα το σύστημα και θα αρχίσει να θέτει τα δικά του ζητήματα στην λαϊκή κρίση. Μιας πολιτικής που θα σχεδιάζει για το μέλλον και όχι για την επόμενη εκλογική διαδικασία. Μια πολιτική που θα τα βλέπει όλα, εκλογές, συγκεντρώσεις, φυλλάδια, ακτιβισμό ως μέσα και ως σκοπούς. Μια πολιτική που θα επιτρέπει επιτέλους να προτείνει λύσεις για το τώρα και ελπίδα για το αύριο και όχι μόνο αφορισμούς και αρνήσεις. Μια πολιτική που δεν θα γίνεται από ψηλά, αποστειρωμένα, αλλά θα «βρωμίζει» τα χέρια της δοσμένη στις πολλές κοινωνικές ανάγκες. Μια πολιτική που δεν θα υπάρχει μονάχα στα κανάλια ή σε μια αποκλεισμένη πλατεία αλλά θα γίνεται δίπλα στους Έλληνες, μαζί με τους Έλληνες οι οποίοι είναι και το πραγματικό υποκείμενο της ιδεολογίας μας. Ο εθνικιστής δεν μπορεί να είναι εκτός κοινωνίας αλλά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που έχει τους ίδιους προβληματισμούς με τους άλλους, τις ίδιες ανάγκες αλλά με την στάση του και τις προτάσεις του έχει να δώσει την πραγματική εναλλακτική. δεν ζούμε σε μια εποχή παχιών αγελάδων, δεν μπορούμε αν θέλετε να υπάρξουμε σε μια τέτοια. Οι μέρες αυτές είναι εποχές ανάγκης και κατάρρευσης δεδομένων. Λύσεις και προτάσεις για ένα διαφορετικό αύριο θέλει ο κόσμος, όχι θεωρητικολογίες, ιδεολογικούς δογματισμούς και καθωσπρεπισμούς. Αλλά για να μπορέσουμε να του τα δώσουμε οφείλουμε να αλλάξουμε ριζικά πρώτα εμείς. Εκτός κα αν περνάμε την ώρα μας, φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε «αρχηγοί» ή απλά θέλουμε να μπούμε και να φάμε από την πίτα του πολιτικού συστήματος. πηγή: elkosmos.gr

Read More

Προσβλητικές κουβέντες Αμοιρίδη στον Άδωνη Γεωργιάδη

Κι όμως ο κύριος Αμοιρίδης είναι βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Με προσβλητικά λόγια αναφέρθηκε στο γεγονός ύπαρξης του βιβλιοπωλείου του Αδώνιδος Γεωργιάδου στο κέντρο των Αθηνών και συγκεκριμένα στην οδό Σόλωνος. Είναι ενδεικτικό ότι ο "κύριος" βουλευτής δεν γνωρίζει αυτή την οδό...Δείτε το λόγο!

Read More

Πολύδωρος Δάκογλου: Ένα όνομα, μια ιστορία

Ομιλία του στην 5η Κατασκήνωση της ΝΕ.Ο.Σ. στο πλευρό του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

Ο άνθρωπος που έκανε βίωμα τον Εθνικισμό στην Ελλάδα, συνεχίζει με τη δράση του να συγκινεί τους νέους ανθρώπους, όπως έκανε στην τελευταία κατασκήνωση της ΝΕ.Ο.Σ. με την παρέμβασή του. Είναι ο άνθρωπος που λίγα χρόνια πριν χαρακτήριζε τον Μάκη Βορίδη ως τον Ηγέτη του Εθνικιστικού Κινήματος στην Ελλάδα!

Ο άλλοτε πρόεδρος του ΕΝΕΚ, Πολύδωρος Δάκογλου, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Πρόεδρο της Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ., Γιάννη Παναγιωτακόπουλο και δεν τολμά σε κάθε του εμφάνιση να εξάρει το ήθος και την αγωνιστικότητά του! Κλείνουμε με ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ιδεολογικής ανάτασης του Δάκογλου:

Η ΦΥΛΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ: Κοίταξα πίσω μου και είδα Ιστορία. ΕΝΟΙΩΣΑ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ Κοίταξα γύρω μου και είδα χάος. ΣΚΕΦΘΗΚΑ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ Κοίταξα εμπρός μου και είδα δρόμο. ΕΙΠΑ "ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΘΩ" Κοίταξα μέσα μου και είδα πίστι. ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΦΘΑΣΩ ΣΤΗΝ ΝΙΚΗ

Read More

Βαράει διάλυση η Νέα Δημοκρατία. Μόνος του στα γραφεία ο Αντ. Σαμαράς

Η Ελλάδα βουλιάζει και οι περισσότεροι στη Συγγρού λείπουν για διακοπές, αφήνοντας κενό το γόνιμο έδαφος της παρέμβασης που μόνος του ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω. Τι κι αν παρακάλεσε τους βουλευτές και το πολιτικό προσωπικό του κόμματός του να παραμείνουν σε θέσεις μάχης, τα γραφεία της Συγγρού κινούνται από νωχελικά ως καθόλου αφού οι περισσότεροι πήραν άδεια απ' τη σημαία και κάνουν διακοπές πάνω από μήνα αφήνοντας τους εθελοντές (!!) να βγάλουν όλη τη δουλειά!

Είναι απορίας άξιο πως θα μπορέσουν αύριο να κυβερνήσουν μόνος του ο Αντ. Σαμαράς με την παρέα του που τον πιστεύει και τον στηρίζει. Ίσως τελικά περιμένουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Αυτό όμως που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι μαζί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα πέσει και το ελληνικό κράτος σαν σάπιο φρούτο επίσης!

Read More

Μάκης Βορίδης στην Athens News: "Είμαι Εθνικιστής"

Εν μέσω ανεξέλεγκτων διαδόσεων για πρόωρες εκλογές στις αρχές του φθινοπώρου, ο αρχηγός του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργος Καρατζαφέρης είχε επίμονα ζητήσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για να χειριστεί την οικονομική κρίση, μια προοπτική που γρήγορα εξασθένισε μετά την αποτυχία των συνομιλιών του περασμένου μήνα μεταξύ του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του αρχηγού της αντιπολιτευόμενης Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά. Τώρα, όπως ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. Μάκης Βορίδης λέει σε μία συνέντευξη στην «Athens News», αν η επιθυμητή εθνική συναίνεση με το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να επιτευχθεί, μια κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. είναι πιθανή.

«Θα μπορούσε να υπάρξει μία προγραμματική σύγκλιση με την Νέα Δημοκρατία», λέει ο κ. Βορίδης, σημειώνοντας ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα δύο κόμματα θα έχουν τους απαιτούμενους βουλευτές για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Αλλά «η μπάλα είναι στο γήπεδο της ΝΔ», λέει. «Προϋπόθεση από την πλευρά του ΛΑ.Ο.Σ. για οποιαδήποτε κυβέρνηση συνασπισμού είναι η προγραμματική σύγκλιση. Τα θέματα που θέτουμε είναι σαφή και η μετανάστευση είναι ψηλά στην ατζέντα», λέει. Πιστεύει ότι η ιδεολογική συγγένεια κάνει τα πράγματα ευκολότερα.
Πράγματι, τα δύο μέρη συμφωνούν σε βασικά ζητήματα, όπως η δημοσιονομική προσαρμογή, η μείωση των φόρων, οι περικοπές του προϋπολογισμού και οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Σαμαράς και Καρατζαφέρης αλιεύουν στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων και έχουν ανταλλάξει πολύ σκληρά λόγια στην Βουλή. Αλλά η κίνηση Καρατζαφέρη να καταψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο σχέδιο, αν και υπερψήφισε το Μνημόνιο διάσωσης το 2010, κάνει μια μελλοντική συμμαχία με την ΝΔ ευκολότερη.

Ο κ. Βορίδης ισχυρίζεται ότι «το Μεσοπρόθεσμο σχέδιο, με τις τεράστιες αυξήσεις φόρων, κυρίως αντανακλά τις πολιτικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσπαθεί να σώσει το μεγάλο κράτος που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο είναι η κύρια δεξαμενή των πελατών του. Το ΠΑΣΟΚ μειώνει έτσι την ανάγκη για δημοσιονομική προσαρμογή του δημόσιου τομέα και μεταθέτει το βάρος στον ιδιωτικό τομέα, την μόνη μηχανή που έχουμε για να μας βγάλει από την κρίση».

Όσον αφορά την παρατήρηση του επικεφαλής της Ευρωζώνης Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ ότι «η κυριαρχία της Ελλάδας θα είναι πολύ περιορισμένη», ο κ. Βορίδης πιστεύει ότι «ο Γιούνκερ παίζει με τις φωνές στις χώρες της Ε.Ε. που αντιτίθενται στα δάνεια στην Ελλάδα». «Με ενοχλεί πολύ, όπως και η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Είναι απολύτως σαφές ότι αυτή η θέση είναι εξευτελιστική και ταπεινωτική», τονίζει.

Ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. επιτίθεται επίσης στην Αριστερά, την οποία κατηγορεί ότι θέλει να διαγράψει δάνεια και να απορρίψει την δημοσιονομική προσαρμογή. Και απορρίπτει τη θεωρία του «απεχθούς χρέους» που υποστηρίζει ότι το χρέος που δημιουργείται, αλλά δεν χρησιμοποιείται με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας, δεν πρέπει να επιστραφεί.

Ο κ. Βορίδης πιστεύει, ωστόσο, ότι η κυβέρνηση πρέπει να ασκήσει αστικές διώξεις εις βάρος εταιρειών όπως η Siemens και η HDW, οι οποίες πιστεύεται ότι έχουν χρεώσει κατάφωρα υπερβολικά ποσά για τις υπηρεσίες τους ή έχουν ενσωματώσει το κόστος των δωροδοκιών στις τιμές τους. «Πώς μπορεί το ΠΑΣΟΚ από την μία πλευρά να λέει ότι υπάρχουν σκανδαλώδεις συμβάσεις και να θέλει να διώξει τους υπουργούς, και από την άλλη να μην ζητάει αστικές αποζημιώσεις από τους προμηθευτές;»

Ωστόσο, σύμφωνα με τον βουλευτή, τα δύο βασικά ζητήματα που μπορούν να γίνουν αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές της Ελλάδας, είναι ο τρόπος της δημοσιονομικής προσαρμογής και η διάρκεια αποπληρωμής του χρέους. Ο ΛΑ.Ο.Σ. θέλει πολύ μεγαλύτερη μείωση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και πολύ μικρότερη αύξηση φόρων και ο κ. Βορίδης πιστεύει ότι η Τρόικα συμφωνεί. Δεύτερον, ο κ. Βορίδης λέει ότι πρέπει να υπάρχει μικρότερη δημοσιονομική προσαρμογή κατά το πρώτο έτος, έτσι ώστε να αναδιαρθρωθεί η οικονομία, να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα και να παραχθούν έσοδα από τις εξαγωγές και τις επενδύσεις, και να αναπροσαρμοστεί ο προϋπολογισμός αργότερα, όταν το ΑΕΠ θα αυξηθεί. Όσον αφορά τις απολύσεις στο Δημόσιο, αυτές πρέπει να είναι η τελευταία λύση, αφού πραγματικά νοικοκυρευτεί ο δημόσιος τομέας και εξαντληθούν οι ηπιότερες εκδοχές προσαρμογής του προϋπολογισμού.

Μία πειθαρχημένη δημοκρατία

Ο κ. Βορίδης προειδοποιεί για μία επίθεση ευρείας κλίμακας ενάντια στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, με την χρήση «ήπιας βίας». Λεκτικές προσβολές και απειλές κατά βουλευτών, εκτοξεύσεις γιαουρτιών εναντίον τους, οργάνωση αντισυγκεντρώσεων στις εμφανίσεις τους, ακόμα και χτυπήματα εναντίον τους, λέει, είναι όλα μέρος της γενικότερης τάσης να αφαιρεθεί η νομιμοποίηση των πολιτικών και να αποδοθεί σε ένα βουλευτή συλλογική ευθύνη. «Η συλλογική ευθύνη είναι απαράδεκτη σε οποιαδήποτε κοινωνία που διέπεται από το κράτος δικαίου», λέει.

Αυτό το κλίμα, υποστηρίζει ο κ. Βορίδης, δεν επιτρέπει σε βουλευτές, όπως ο ίδιος, που πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φέρουν μεγάλη ευθύνη για την σημερινή κρίση, να ακουστούν. «Αν δεν υπάρχει απάντηση μέσα από το πολιτικό σύστημα και αν οι πολίτες δεν κάνουν πολιτικές επιλογές, αλλά αντιθέτως λένε «όλοι ευθύνονται, όλοι έκλεψαν και όλοι πρέπει να κρεμαστούν», τότε στην πραγματικότητα δεν έχετε καμία πολιτική απάντηση». Υποστηρίζει, επίσης, την ψήφιση ενός νόμο που θα καταστήσει την λειτουργία των κομμάτων πιο δημοκρατική, δίνοντας στην βάση το δικαίωμα επιλογής των υποψηφίων.

Αλλά ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. δεν είναι λάτρης του κινήματος διαμαρτυρίας των «αγανακτισμένων» ή των διαδηλωτών στο κέντρο της πόλης. Απεχθάνεται ιδιαίτερα την «λαϊκή» συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος που απαιτεί «άμεση δημοκρατία». «Αν 500 άτομα συγκεντρωθούν σε μία πλατεία και πουν κάτι, τι πολιτική σημασία έχει αυτό μπροστά σε 9,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους; Γιατί είναι ισχυρότερο από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία;» αναρωτιέται. «Δεν πιστεύω στις «λαϊκές δημοκρατίες». Δεν μου αρέσουν οι λαϊκές συνελεύσεις. Μου αρέσει η οργανωμένη πολιτεία, η οργανωμένη κοινωνία, η ορθολογική ομιλία. Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που είναι μπερδεμένα και ανακατεμένα», δηλώνει.

Προειδοποίησε εγκαίρως

Ένας από τους πιο σεβαστούς βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., με την δομημένη ομιλία ενός δικηγόρου και μία ήρεμη συμπεριφορά, σπάνια στο κόμμα του, ο Μάκης Βορίδης υποβαθμίζει, αλλά δεν αποκηρύσσει την δραστηριότητά του στην ακροδεξιά παράταξη.

Είναι εθνικιστής; «Ναι», απαντάει ευθέως. Και τι σημαίνουν σήμερα οι λέξεις «πατριώτης» και «εθνικιστής»; «Σημαίνουν ότι πρέπει να ανακτήσουμε την οικονομική κυριαρχία μας. Δεν συμφωνώ με όσους λένε ότι αυτό μπορούμε να το κάνουμε με την κήρυξη πτώχευσης. Αυτό θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την εθνική κυριαρχία».

Την δεκαετία του 1990, ο Βορίδης ίδρυσε το εθνικιστικό κόμμα «Ελληνικό Μέτωπο», το οποίο προσεγγίστηκε από τον ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη. Τα προγράμματά τους ήταν παρόμοια και ο Βορίδης κατέληξε στον ΛΑ.Ο.Σ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Βορίδης ήταν επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ, που ιδρύθηκε από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, ενώ κρατείτο στις φυλακές Κορυδαλλού. Επισκέφτηκε τον Παπαδόπουλο στην φυλακή, αλλά θυμάται ελάχιστα από όσα ειπώθηκαν στην δεκάλεπτη συνάντησή τους, εκτός από το ότι ο Παπαδόπουλος «έδωσε συμβουλές για την οργάνωση της νεολαίας». Όπως ο Βορίδης θυμάται «δεν ήταν κάτι που έμεινε αξέχαστο. Ήμουν πολύ νέος - 20 ετών. Δεν ήταν κάτι συνταρακτικό».

Ο Βορίδης λέει ότι ο κύριος στόχος της ΕΠΕΝ ήταν η απελευθέρωση των αξιωματικών της χούντας για ανθρωπιστικούς λόγους και τονίζει ότι το κόμμα δεν υποστήριξε το καθεστώς της χούντας. «Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της δικτατορίας. Δεν πιστεύω σε αυτή. Δεν ήμουν υποστηρικτής του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, και δεν μου άρεσε».

Επομένως, τι τον έκανε να ενταχθεί στην νεολαία της ΕΠΕΝ; «Η ΕΠΕΝ ήταν το κύριο όχημα για να εκφράσει τις απόψεις της η εθνική, λαϊκή και κοινωνική Δεξιά, και είχε εκλέξει ευρωβουλευτή. Ως ακτιβιστής στον εθνικό, πατριωτικό κύκλο που ήθελα να δραστηριοποιηθώ πολιτικά, ήταν η μόνη διέξοδος», λέει ο Βορίδης. «Η ΕΠΕΝ ήταν μια λύση για κάποιον που ήθελε να δώσει ιδεολογικές μάχες για την υπεράσπιση του Έθνους και της Ελευθερίας. Τις μάχες που δεν διεξήγαγε το κύριο σώμα της Νέας Δημοκρατίας και της Δεξιάς, που είχε επιλέξει ένα είδος παράδοσης προς την Αριστερά. Αυτή η παραδοχή έγινε χρόνια αργότερα από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά».

«Δεν μπορείς να αφήνεις την Αριστερά να κυριαρχεί ιδεολογικά ή να συμβιβαστείς μόνιμα μαζί της. Τώρα αυτό ακούγεται μια χαρά. Αλλά όταν έλεγες κάτι τέτοιο το 1983, σε θεωρούσαν «φασίστα». Όταν μίλησα για την παράνομη μετανάστευση το 1994, θεωρήθηκα η μετενσάρκωση του Χίτλερ. Αλλά έλεγα ακριβώς

αυτό που λέει το ΠΑΣΟΚ σήμερα», καταλήγει ο κ. Βορίδης.

Read More

Ταξί στο Αεροδρόμιο!

Απεργοσπάστες ταξιτζήδες περίμεναν τουρίστες στο Αεροδρόμιο χθες, όπως μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία. Η απεργία παρόλα αυτά συνεχίζεται!

Read More

Όταν θα ξεσηκωθούν οι λαθρομετανάστες!

Η παραπάνω φωτογραφία δεν προέρχεται από κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι η καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν οι δυνάμεις ασφαλείας της Ιταλίας, στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τα κύματα λαθρομεταναστών που εισβάλουν καθημερινά στα ιταλικά χωρικά ύδατα και καταλήγουν στην ιταλική επικράτεια.

Και το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό κάθε ευσυνείδητου Έλληνα πολίτη είναι: "Τι θα γίνει αν ξεσηκωθούν οι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα;" Ένα ερώτημα που η απάντησή του κρύβει παγίδες και ερωτηματικά αφού το καθεστώς ανομίας και ανασφάλειας κυριαρχεί στον ελληνικό χώρο καθολικά επιτρέποντας σε αυτά τα στοιχεία να διεισδύουν εύκολα.

Είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο να εξετάσουμε την στάση μας απέναντι σε αυτή την κρεατομηχανή που προσπαθεί να μας διασπάσει πολιτισμικά και να μας καταστρέψει οικονομικά. Προτού μετρήσουμε θύματα από την αδρανοποίηση των μηχανισμών μας!

Read More