Ελεύθερος αφέθηκε ο τοξότης των επεισοδίων της 23ης Φεβρουαρίου με περιοριστικούς όρους. Με κείμενο του μάλιστα σε γνωστό αναρχικό ιστότοπο που μας έστειλε τακτικός αναγνώστης, αποκαλύπτει την γνωστή ταυτότητά του, υπογράφοντας ως Γιάννης Μιχαηλίδης, εξηγώντας τους λόγους που τον οδήγησαν στην δράση αυτή με το τόξο. Επιπλέον, δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα μαύρα γράμματα που θεωρούμε πιο σημαντικά, δείγμα της ιδεολογίας που τον διακατέχει. Διαβάστε και προσπαθήστε να κρατηθείτε από τα γέλια:




κείμενο απ' τον τοξοβόλο
από Γιάννης Μιχαηλίδης 6:33μμ, Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
(Τροποποιήθηκε 7:03μμ, Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011)

Γράφω, όχι μόνο για να διηγηθώ μία ακόμη εμπειρία σύλληψης ως βοήθημα σε ανθρώπους που θα βρεθούν στη θέση μου, αλλά κυρίως για να δηλώσω τις πραγματικές μου θέσεις και απόψεις, απέναντι σε μία προσπάθεια θυματοποίησής μου.


Θεωρώ ύψιστης σημασίας για μένα τη διαστρέβλωση των πολιτικών μου θέσεων, καθώς και την αλλοίωση των γεγονότων, που μεθοδεύτηκε από τους δημοσιογράφους, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια και το φόβο του συγγενικού μου περιβάλλοντος. Έφτασαν μέχρι το σημείο να τοποθετήσουν εντός εισαγωγικών έκφραση που ποτέ δεν διατύπωσα, ότι δηλαδή «εγώ δεν ήθελα να χτυπήσω κανέναν…». Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να αντιστρέψω τη διαδικασία της απολογίας μου, δηλώνοντας αντίπαλος του κράτους, περήφανος για την πράξη μου να στοχοποιήσω τη βουλή, και ότι το ιστορικό των συλλήψεών μου με τιμάει, ενώ απαντώντας σε ερωτήσεις σε σχέση με την πρόθεση, αλλά και τη δυνατότητα που είχα να σκοτώσω μπάτσο με το τόξο (!), αρνήθηκα φυσικά ότι ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί ήταν όντως αδύνατο, και δεν αναφέρθηκα στις ευρύτερες προθέσεις μου. Έκρινα πως στην παρούσα κατάσταση δεν ήταν σκόπιμο να αναφερθώ στις υπόλοιπες πολύμορφες δράσεις που αναπτύχθηκαν στην πορεία, γιατί απλούστατα δεν με κατηγορούσαν γι αυτές. Όσον αφορά αυτά που δήθεν δήλωσα σε συγγενείς και μπάτσους, έχω να πω ότι σε συγγενείς δεν είπα ποτέ αυτά που φέρομαι να είπα, και στους μπάτσους, αρνήθηκα οποιαδήποτε συνεργασία, δεν υπέγραψα κανένα απ’ τα κωλόχαρτά τους και φυσικά δεν έδωσα δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα για το οποίο κατηγορήθηκα επιπλέον.


Μετά από το ξεκαθάρισμα σε σχέση με τη στάση μου, κρίνω απαραίτητο το ξεκαθάρισμα της πολιτικής μου ταυτότητας. Δεν είμαι οικολόγος φίλα προσκείμενος στις αντιεξουσιαστικές ιδέες, είμαι ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ που δραστηριοποιούμαι ΚΑΙ σε σχέση με το βιασμό της φύσης από τον πολιτισμό της κρατιστικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτά γράφηκαν σε καθεστωτικές εφημερίδες, με την ευθύνη να βαραίνει και το συγγενικό μου περιβάλλον, που μέσα σε ένα κλίμα τρομοκράτησης και πανικού, υπέκυψε σε δημοσιογραφικούς εκβιασμούς του τύπου «αν δεν μας πείτε εσείς κάτι, θα γράψουμε ότι μας πει η αστυνομία». Αν δεν είχα καταλήξει συλληφθείς από λάθος και απροσεξία μου τα πράγματα θα ήταν βέβαια εντελώς διαφορετικά.


Και τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσω για την πορεία. Η διαδήλωση της 23ης Φλεβάρη ήταν μία ευκαιρία διάχυσης τόσο των σκέψεων-ιδεών και προταγμάτων μου, όσο και της εξεγερσιακής πρακτικής. Στην κατεύθυνση αυτή μοίρασα και το κείμενο με την υπογραφή «Αναρχικοί για την οργάνωση της εξεγερσιακής βίας», που με εκφράζει απόλυτα, πολλά αντίτυπα του οποίου βρήκαν οι μπάτσοι στην τσάντα μου. Επειδή βέβαια ο λόγος που δεν συνοδεύεται από αντίστοιχες πράξεις μένει ανάπηρος, συνέβαλα κι εγώ στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή των μαχών εκείνης της μέρας έξω απ’ τη βουλή. Σ’ αυτά τα πλαίσια, με τη λογική της όξυνσης της σύγκρουσης και του εμπλουτισμού των μέσων πάλης, κατέβασα και το τόξο χωρίς να έχω προκαταβολικά αποκλείσει οποιαδήποτε χρησιμότητα του. (το οποίο δεν ισχυρίστηκα ότι ήταν ψεύτικο, αλλά ότι λόγω των ιδιοτήτων του ως μικρό εκπαιδευτικό δεν μπορεί να σκοτώσει, ή να τραυματίσει σε μεγάλες αποστάσεις), Είναι γεγονός, ότι σε μία συγκεκριμένη συνθήκη το έστρεψα εναντίον διμοιρίας των ΜΑΤ σε κοντινή απόσταση, χωρίς καν να τεντώσω τη χορδή και τότε οι μπάτσοι οπισθοχώρησαν. Δεδομένου ότι δεν ήταν μόνοι τους στο πεδίο βολής μου, καθώς υπήρχε διάσπαρτος κόσμος πίσω τους και μπορεί από λάθος μου να τραυματιζόταν λάθος άνθρωπος, δεν θα ρίσκαρα σε καμία περίπτωση να ρίξω εναντίον τους. Τώρα, σε σχέση με την πρόθεση της δολοφονίας μπάτσου, φυσικά δεν είμαι αξιακά αντίθετος σε κάτι τέτοιο, αλλά θεωρώ ότι σε μία πορεία οπού κανείς δεν είναι έτοιμος γι αυτό, θα κατέληγε σε αιματοχυσία των διαδηλωτών, και ως εκ τούτου προς το παρόν δεν θα το επέλεγα. Και τέλος, οι συμβολισμοί της δράσης μου, όπως και κάθε αναρχικής δράσης ανεξαρτήτως του βαθμού βιαιότητας είναι πολυεπίπεδοι. Όμως το κύριο περιεχόμενο του μηνύματος που θέλησα να στείλω προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι πως με λίγα μέσα, θέληση και φαντασία μπορούμε να πολεμήσουμε εναντίον του καθεστώτος και προσπάθησα να αναδείξω την αναγκαιότητα αναβάθμισης των μέσων της βίας από πλευράς των επαναστατών. Ομολογώ πως η ίδια η σύλληψή μου αλλοίωσε το περιεχόμενο του μηνύματος, καθώς ήταν από μόνη της μία μικρή ήττα.


Δυστυχώς κάποια στιγμή, παρακολουθώντας την πορεία του δεύτερου κοκκινόμαυρου βέλους μου προς τη βουλή, αιφνιδιάστηκα από διμοιρία των ΜΑΤ που ερχόταν τρέχοντας κατά πάνω μου διαλύοντας τους διαδηλωτές γύρω μου με δακρυγόνα. Μου αφαίρεσαν την αντιασφυξιογόνα μάσκα, και μην έχοντας συναίσθηση ότι το πλήθος γύρω μου είχε διαλυθεί, προσπαθούσα να μείνω όρθιος κρατώντας την ανάσα μου για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά από λίγο δεν είχα πλέον κανένα περιθώριο έμπρακτης αντίστασης, οπότε αρκέστηκα στο να τους βρίζω, να τους απειλώ και να τους φτύνω ενώ με τραβούσαν βίντεο με τα κινητά τους ως τρόπαιο. Πάντως, εκείνη τη στιγμή διασκέδαζα με την απόγνωση τους που δεν κατάφερναν να με υποτάξουν με τη βία, καθώς και με φράσεις καυλόμπατσων όπως «Πόσο χρονώ είσαι ρε; 15; Εγώ έτσι γκαυλώνω, να γαμάω κώλους παιδικούς», ή «κοίτα με να με θυμάσαι ποιος σε έδεσε», ο οποίος βέβαια δέχτηκε από ‘μένα την απάντηση ότι ήταν τυχερός που είχε κόσμο πίσω του αλλιώς θα του είχα καρφώσει το βέλος στην καρωτίδα και τουμπεκιάστηκε ύστερα από εντολή του ανωτέρου του. Στην υποδοχή κρατουμένων της ΓΑΔΑ, ο ρεσεψιονίστ μπάτσος, αφού με ρώτησε όνομα και ηλικία, χωρίς φυσικά να λάβει απάντηση, απευθύνεται στους ΜΑΤάδες που με μετήγαγαν: «ποιος τον χάιδεψε;» Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στη ρεσεψιόν, το 2006, ο αντίστοιχος μπάτσος βλέποντας τη μούρη μου στραπατσαρισμένη και ματωμένη, θαύμασε το έργο των ΜΑΤ. Στην κρατική ασφάλεια, στον 6ο όροφο, για άλλοι μια φορά, οι προστάτες της δημοκρατίας παρήγαγαν έργο. Να μην τα πολυλογώ, αρνήθηκα να συνεργαστώ με οποιοδήποτε τρόπο και αν δεν έβρισκαν το δίπλωμα οδήγησης ξεχασμένο σε μία τσέπη μου, ύστερα από σωματική έρευνα που πραγματοποίησε πολυμελής ομάδα με τη βία, θ’ αργούσαν πολύ να με ταυτοποιήσουν. Στη συνέχεια, και ενώ είχα αδρανοποιηθεί πλέον απ’ τον πόνο των χτυπημάτων, ερχόταν ένας μπούλης πατσοκοιλιάς και με εκβίαζε πως αν δεν συνεργαστώ δεν θα πάω στο νοσοκομείο, και λάμβανε την απάντηση ότι αν δεν με πάνε στο νοσοκομείο και τα κακάρωνα εκεί μέσα, θα δεχόντουσαν τις συνέπειες. Μετά από κάποιες ώρες η απαίτηση μου έγινε δεκτή, και έκτοτε άρχισαν πάλι να δείχνουν το δημοκρατικό τους προσωπείο, δεδομένης της παρουσίας ιατρικού προσωπικού και ασθενών. Η περιπέτεια ξαναρχίζει μετά το εξιτήριο την Παρασκευή, οπότε στην άρνησή μου να γδυθώ για σωματική έρευνα απαντούν με ειδική συνθήκη κράτησης, στην οποία δεν ήμουν με τους άλλους κρατούμενους αλλά μόνος στο κελί. Πάντως είχα τη δυνατότητα να επικοινωνώ μαζί τους μέσω φωνής και να παίζω κρεμάλα με κέρματα στον τοίχο ζωγραφίζοντας σε αυτή διαφόρων ειδών μπάτσους…


Καταλήγοντας για να απαντήσω στη θυματοποίηση αυτή καθ εαυτή:


Ναι με χτύπησαν οι μπάτσοι, όπως και την προηγούμενη φορά που με συνέλαβαν σε πορεία, όπως και με τόσους άλλους αθώους και ένοχους διαδηλωτές και όχι μόνο. Αλλά η εξουσία μας χτυπάει κάθε μέρα, με όλους τους τρόπους, ψυχικά και σωματικά, επιβάλλοντας μας να ζούμε σε συνθήκες που δεν επιλέξαμε. Η μόνη διέξοδος ελευθερίας είναι ο πόλεμος εναντίον του συστήματος. Γι’ αυτό μεγαλύτερη σημασία απ’ τα εκδικητικά της χτυπήματα, έχει η πράξη που τα προκάλεσε. Γιατί τη στιγμή της οδομαχίας βίωνα την ελευθερία, και αυτό το βίωμα αξίζει το τίμημα. Δεν είμαι λοιπόν θύμα, δέχομαι τις συνέπειες των επιλογών μου τις οποίες εξακολουθώ και στηρίζω.


Σύντροφοι, μην αναπαράγετε λογικές θυματοποίησης, ο αγώνας για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας δεν μπορεί παρά να είναι ΚΑΙ ΒΙΑΙΟΣ. Μία απ’ τις συνέπειες του απελευθερωτικού πολέμου είναι και η αιχμαλωσία με ότι αυτό συνεπάγεται, όσο και αν διαρκεί. Σε αυτούς που μπορεί να βρεθούν στη θέση μου, λέω μη μασήσετε, μην υποταχθείτε, μην παίξετε το παιχνίδι τους. Τώρα είμαι έξω, δυνατός, με κάποιες παραπάνω εμπειρίες, έτοιμος να ριχτώ ξανά στη μάχη με όλο μου το πάθος. Αδέρφια υπομονή, η ώρα πλησιάζει. Ο πόλεμος συνεχίζεται αδιάκοπα.


Συντροφικά


Γιάννης Μιχαηλίδης




ΥΓ. Όσον αφορά τις περίφημες φωτογραφίες για το τσεκούρι, ευχαριστώ θερμά τους συντρόφους που με βοήθησαν, απλά θεωρώ ότι σε τέτοιες υποθέσεις δεν πρέπει να εστιάζουμε τόσο στο τεχνικό-νομικίστικο ζήτημα, γιατί κινδυνεύουμε να υποσκελίσουμε μόνοι μας την πολιτική τους διάσταση που είναι και η κυριότερη. Μπορώ να σας πω ότι όσο ήμουν μέσα είχα θολή εικόνα του τι λεγόταν έξω, και όταν βγήκα φρίκαρα, και έβαλα ως πρώτη προτεραιότητα να απαντήσω.


ΥΓ2. Το οτί επέτρεψα στους δημοσιογράφους να με φωτογραφίσουν είναι ασχολίαστο. Έπρεπε να φροντίσω να μην έχουν τα περιθώρια να γράφουν τέτοιες μαλακίες.