Όταν κοιμάται το θεριό..

Η μη συμμετοχή του συγκεκριμένου blog στο κυνήγι των τετριμμένων ειδήσεων που κάποιοι απλά αντιγράφουν ή σχολιάζουν από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, είναι δεδομένη. Όσο κι αν κάποιοι δεν το πιστεύουν, η παγίδα της έγκαιρης ενημέρωσης δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην ενημέρωση του κόσμου.

Συγκεκριμένα, ο χρήστης καθημερινά κατακλύζεται από δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεγάλες ειδήσεις που όμως στην πλειονότητά τους λίγη σημασία έχουν μπροστά σε 2 ή 3 σημαντικές ειδήσεις. Κι όμως, ο χρήστης θα χάσει χρόνο σκέψης και εμβάθυνσης στο μήνυμα που έλαβε από κάτι σημαντικό, δίνοντας λίγο απ' το χρόνο του για κάθε ανούσια ή χαζή είδηση. Έτσι, έχει χάσει το στόχο που θα πρέπει να επικεντρώσει και βρίσκεται στο περιθώριο.

Για το λόγο αυτό, προτιμούμε να μην επιδιδόμαστε σε ατελέσφορες αναδημοσιεύσεις, αφού κάτι τέτοιο θα περιόριζε και την ευρύτητα της δικής μας κριτικής σκέψης και άποψης. Η γνώμη του καθενός μετράει πολύ περισσότερο και ίσως να είναι και η πιο χρήσιμη για μια τέτοια εποχή όπως αυτή που ζούμε.

Read More

Η ρητορική της Γαλλικής Δεξιάς

Της Λωρη Κεζα

Λίγο πιο διακριτικά να είχε φερθεί, ο κ. Νικολά Σαρκοζί θα είχε πάρει τον κόσμο με το μέρος του στην υπόθεση των Ρομά. Δεν ήταν ανάγκη να τους πετάξει έξω και να ρίξει με μπουλντόζες τους καταυλισμούς. Θα μπορούσε να αναφερθεί στα ουσιώδη που προκάλεσαν την ανησυχία του, να εμβαθύνει στα όσα συμπύκνωσε μέσα σε μία δήλωση. Είπε ότι οι 300 καταυλισμοί είναι «φυτώρια εγκληματικότητας, πορνείας και εκμετάλλευσης των παιδιών». Ας προσπεράσουμε τον εκτοπισμό κάποιων ομάδων για να σταθούμε στο φαινόμενο. Υπάρχει κανείς Ευρωπαίος, προοδευτικός ή συντηρητικός, που να αισθάνεται άνετα στην εικόνα ενός παιδιού που επαιτεί;

Υπάρχει κανείς Ευρωπαίος που να χαίρεται επειδή οι τσιγγανοπούλες εκπορνεύονται μόλις μπουν στην εφηβεία τους; Ασφαλώς και αισθάνονται άνετα, ασφαλώς και χαίρονται. Πρόκειται για εκείνους που ανοίγουν το παράθυρο στα φανάρια και εξιλεώνονται δίνοντας ένα κέρμα στα ανήλικα και για εκείνους που βογκούν βιαστικά πάνω σε ένα άγουρο σώμα.

Στην πολιτική συχνά επιβάλλονται οι εντυπώσεις αντί της ουσίας. Ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει αρχίσει να χάνει τη μάχη των εντυπώσεων με τον ίδιο επιπόλαιο τρόπο που την κέρδιζε, τον πρώτο καιρό στα Ηλύσια Πεδία.

Κάποτε του απέδιδαν αποφασιστικότητα, τόλμη, πρωτοτυπία. Αναγνώριζαν ότι κινείται βάσει της πραγματικότητας και όχι οδηγημένος από κάποια αφηρημένη ιδεολογία. Ο κ. Σαρκοζί παρουσιάστηκε ως ο πολιτικός που είχε το θάρρος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν υπήρξε ανησυχία από το γεγονός ότι είναι βέρος δεξιός, τουναντίον αυτό το δεδομένο έμοιαζε επί μακρόν να ανακουφίζει τον μέσο οικογενειάρχη, τον επενδυτή, τον φιλόδοξο νέο ακόμη και όσους που, παρά την αλλότρια προέλευση, είχαν ενσωματωθεί. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να γίνει ευρέως δυσάρεστη η δεξιά πολιτική. Χρειάστηκαν τα ακραία μέτρα κατά των Ρομά για να γίνει κατανοητό ότι η τάξη, η ασφάλεια, η νομιμότητα, η παράδοση εκτεθειμένες σε δυνατό φως μπορεί να ξινίσουν. Στο κλίμα αμφισβήτησης που έχει δημιουργηθεί, συνέβαλαν πολλά γεγονότα. Ο κ. Σαρκοζί είναι αμετακίνητος στις αποφάσεις του για την αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 60 στα 62. Εχει τα συνδικάτα απέναντί του, έχει τον κάθε ενεργό πολίτη έτοιμο να κατέβει στον δρόμο, πρόθυμο να παραλύσει τη χώρα. Δεν έφτιαξε ένα κλίμα για την αναγκαιότητα της απόφασης, δεν είχε τη μαλαγανιά να κατευνάσει τον πολιτικό κόσμο και τους συνδικαλιστές, λέγοντας πολύ απλά ότι το προσδόκιμο ζωής έχει πάει κάπου στα 100 χρόνια, οπότε δεν υπάρχει τρόπος να πληρώνονται οι συντάξεις.

Την ίδια απότομη και ξερή συμπεριφορά επέδειξε ο κ. Σαρκοζί στο ζήτημα του νικάμπ και γενικώς της κάλυψης του προσώπου από τις μουσουλμάνες. Με τους λάθος χειρισμούς του φάνηκε ότι εχθρεύεται το δικαίωμα στην πίστη ενώ θα μπορούσε να προτάξει τις ελευθερίες που δίνει ο δυτικός κόσμος στις γυναίκες, να πείσει ότι στη γαλλική κοινωνία δεν νοείται να ζουν άτομα τόσο προκλητικά καταπιεσμένα. Πλην όμως τα δεξιά ένστικτα οδήγησαν στην ανάλογη επιχειρηματολογία: προέταξε την ασφάλεια στους δημόσιους χώρους και παρουσίασε τη μουσουλμανική ενδυμασία ως πρόσφορη για να μασκαρευτεί ένας εγκληματίας.

Σε κάθε περίπτωση ξέρουμε πού οδηγεί η ρητορική της γαλλικής Δεξιάς: στις εντάσεις, στις ακρότητες, στην αγριάδα. Οπότε έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε τις προτάσεις της απέναντι πλευράς. Εκείνοι που κατηγορούν τον κ. Νικολά Σαρκοζί για τις πρακτικές του δεν παρουσιάζουν προτάσεις. Με δεδομένο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δαπανήσει δεκάδες εκατομμύρια σε αποτυχημένα προγράμματα ενσωμάτωσης, είναι καιρός να ακουστεί κάτι λογικό και θετικό στην κατεύθυνση της συνύπαρξης. Χωρίς υποκρισίες ότι τάχα μου είναι αποδεκτός ο άθλιος τρόπος ζωής των Ρομά.

Read More

Κακλαμάνης - Καρατζαφέρης και στη μέση ο Ψινάκης!

Είχε δεν είχε ο πρόεδρος, τον φόρτωσε τον Ψινάκη στο δήμο Αθηναίων, όπως αναμενόταν. Και μην διανοηθεί κανείς να το αμφισβητήσει ότι ο Καρατζαφέρης, δεν ήξερε!

Όλοι κρινόμαστε για τις επιλογές μας!

Read More

Πόσο καιρό θα έχουμε ακόμη την πατρίδα μας;

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Τα όσα συνέβησαν το πρωί της Παρασκευής στην πλατεία Κοτζιά, είμαι βέβαιος πως σχολιάστηκαν ήδη αρκετά. Για εμένα όμως θα πρέπει αυτά τα γεγονότα να είναι ένα “ξυπνητήρι” αν θέλετε για τον ελληνικό λαό. Τον ελληνικό λαό, ο οποίος για εκατοντάδες χρόνια βρίσκεται στην θέση του κυματοθραύστη των μουσουλμανικών μαζών, που επανειλημμένα έχουν προσπαθήσει να εισβάλλουν στην Ευρώπη.

Όταν εδώ και τόσα χρόνια μιλούσαμε για “ισλαμοποίηση” της Ευρώπης κανείς δεν φανταζόταν ότι το 2010, μόλις είκοσι χρόνια μετά το 1990, όταν στην Ελλάδα δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι αλλοδαποί, θα παρακολουθούσαμε 4000 περίπου αλλοδαπούς μουσουλμάνους ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής να προσεύχονται δημοσίως για την λήξη του ραμαζανιού.

Πόσο χειρότερα ή μάλλον πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα σε άλλα 20 χρόνια; Τι θα συμβαίνει στην Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα του 2040;

Θα μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα; οι γυναίκες θα μπορούν να φορούν παντελόνια; ή θα θέλουμε άδεια του ντόπιου ιμάμη για να μπορέσουμε να βγούμε για φαγητό, αν είναι ραμαζάνι;

Μην σας παραξενεύουν όλα αυτά ή τα θεωρείτε υπερβολικά.

Η εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών λέει ότι μόλις οι μουσουλμανικές κοινότητες εδραιωθούν, μόλις αποκτήσουν τα τζαμιά και τα ... πολιτιστικά τους κέντρα (στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα) το επόμενο πράγμα που ζητούν είναι η εφαρμογή στην κοινότητά τους, του θρησκευτικού νόμου της Σαρία.

Ήδη στο Λονδίνο υπάρχουν ημι-επίσημα δικαστήρια της Σαρία, για την επίλυση θεμάτων στο εσωτερικό των μουσουλμανικών κοινοτήτων!

Το επόμενο βήμα ποιο λέτε να είναι; Μα φυσικά η υπαγωγή όλων των κατοίκων (και των ιθαγενών δηλαδή) στην δικαιοδοσία του συγκεκριμένου νόμου. Στα σκουπίδια χιλιάδες χρόνια εξέλιξης του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού που αντιλαμβανόμαστε ως Ευρωπαϊκό.

Και πάλι αυτά που διαβάζετε τώρα, ίσως φαίνονται υπερβολικά. Το ίδιο φαινόντουσαν παλαιότερα και όσα γράφαμε τότε. Και όμως σιγά σιγά πραγματοποιούνται. Το μοναδικό που έχουμε πια είναι το να ελπίζουμε σε κάποιου είδους ανατροπή, για να μην πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω.

πηγή: Ελεύθερη Ώρα

Read More

Προς τα που οδεύει ο Βορίδης;

Επειδή συχνά ακούγονται διάφορα περι μεταπήδησης του Μάκη Βορίδη από το ΛΑ.Ο.Σ. σε άλλα κόμματα, θα πρέπει ίσως να ξεκαθαριστούν ορισμένες εσκεμμένα λάθος πληροφορίες που διαρρέονται από διάφορους κύκλους.

Κατά πρώτον, ο βουλευτής ουδέποτε έκανε ουδεμία δήλωση που να υπονοούσε μια τέτοια ενέργεια, σε καμία περίπτωση. Ίσα ίσα που οι περισσότερες από τις διαρροές ότι σύντομα ο Βορίδης θα αποχωρήσει από το ΛΑ.Ο.Σ., ήταν μυθεύματα τρίτων που προσπαθούσαν να υπονομεύσουν τόσο τον ίδιο όσο και τον χώρο του ΛΑ.Ο.Σ.

Παρόλα αυτά, κι αφού η Ντόρα Μπακογιάννη έχει διαγραφεί από τη Νέα Δημοκρατία, κύκλοι τόσο της Νέας Δημοκρατίας (ντορικοί και σαμαρικοί), όσο και από τον ΛΑ.Ο.Σ. (!!!) διαρρέουν ότι ο Μάκης Βορίδης καλοβλέπει μια ενδεχόμενη μεταπήδησή του προς το νέο κόμμα της Ντόρας. Μάλιστα, έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν βέβαιο κάτι τέτοιο αργά ή γρήγορα.

Πόσο έξυπνος θα μπορούσε να είναι ένας πολιτικός, ο οποίος θεωρείται ο δημοφιλέστερος στο κόμμα του και ένας από τους πιο αγαπητούς στο χώρο της ευρύτερης Δεξιάς, να βάλει σε κίνδυνο την πολιτική του καριέρα προσχωρώντας στο πείραμα Μπακογιάννη; Αλλού ας κοιτάξουν οι καλοθελητές...

Read More

Μας προετοιμάζουν για το μέλλον

Read More

"Ασήμαντη Αριστερά;"

«Ασήμαντη» χαρακτήρισε την Αριστερά ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του στην περιφέρεια Αττικής. Πρόσωπα και πράγματα γνωρίζει και δικαίωμα απόλυτο έχει να αποδίδει οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς. Αν έχει και δίκιο είναι προς συζήτηση, μια συζήτηση ωστόσο που, έτσι όπως επιβλήθηκαν οι προσωποποιημένες αντιπαλότητες, δεν φαίνεται να γίνεται με τους πολιτικότερους και ιδεολογικότερους των όρων στον μέχρι διαλύσεως κατακερματισμένο χώρο της Αριστεράς, που κάποτε αρκούσε να την ονομάσεις Ανανεωτική για να δώσεις το στίγμα της· τώρα πια πρέπει να προσδιορίσεις τον επικεφαλής (τον κ. Τσίπρα, τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Κουβέλη) για να καταλάβει ο συνομιλητής σου σε ποια μερίδα, κόμμα ή μέτωπο αναφέρεσαι.

Είναι ένα ερώτημα άλλωστε πόσοι, ακόμα και ψηφοφόροι του, θυμούνται τον ακριβή τίτλο του αρχικού Συνασπισμού (της Αριστεράς και της Προόδου) και της μετεξέλιξής του (της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) και πόσοι έχουν τη γνώση και την υπομονή να χαρτογραφήσουν λεπτομερώς τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις υποομάδες κάθε συνιστώσας. Από αμήχανη μελαγχολία μάλλον παρά από πρόθεση ειρωνική, κάμποσοι, μπροστά σε μια πολυδιάσπαση που εκτραχύνει τη γλώσσα, γεγονός που ματαιώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε δοκιμή συνεννόησης, φέρνουν στο νου τους την εξαιρετική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», όπου, σχεδόν αδιαφορώντας για τους Ρωμαίους, το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σφάζεται με το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Παλαιστίνης, και τα δυο μαζί με το Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και βέβαια με το Σφόδρα Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.

Αν λοιπόν η ανανεωτική Αριστερά, στην οποία κάποια στιγμή προσχώρησε και κατόπιν ηγεμόνευσε ο κ. Αλαβάνος, κατάντησε «ασήμαντη», κάθε άλλο παρά ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί το μερίδιο ευθύνης των ηγετών της - όλων. Ωφέλιμη ως εκ τούτου (ή μάλλον κάτι σπουδαιότερο: άκρως αναγκαία) θα ήταν η αυτοκριτική - επίσης όλων. Αλλά όχι με τον απολιτικό και προσχηματικό τρόπο που συνηθίζεται στο ΚΚΕ, τον τελικό νικητή του ενδοαριστερού μικροεμφυλίου.

Tου Παντελη Μπουκαλα από την Καθημερινή, 11.9.2010

Read More

Τεράστιο λάθος Καρατζαφέρη!

Αυτός είναι ο τίτλος του τεράστιου αυτογκόλ της στήριξης Κακλαμάνη από τον Γ. Καρατζαφέρη. Και πως να μην είναι όταν η πολιτική του στην βασική ατζέντα του ΛΑ.Ο.Σ., δηλαδή τον τομέα της ασφάλειας και της μετανάστευσης, γίνεται σμπαράλια σε μια μέρα.

Η λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι το γεγονός ότι ο Κακλαμάνης παίρνει σίγουρα τη δημαρχία για άλλη μια τετραετία και αφήνει εκτός κάδρου τη Νέα Δημοκρατία, καθώς ο δήμαρχος είχε στηρίξει Ντόρα και δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τον Αντώνη Σαμαρά.

Ένα όμως γεγονός αρκούσε για να φουντώσει ξανά η συζήτηση για το θέμα στήριξης Κακλαμάνη. Η προσευχή των μουσουλμάνων στην Πλατεία Κοτζιά δεν εξέθεσε μόνο το δήμαρχο της Αθήνας αλλά και τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Το τεράστιο ποσοστό των Ευρωεκλογών δεν ήταν τίποτε άλλο από μια απαίτηση των Ελλήνων να υπάρξει μέριμνα γι αυτά τα ζητήματα. Οι επιτυχίες του Θάνου Πλεύρη στην Α Αθηνών και του Αδώνιδος Γεωργιάδου στην Β', στηρίζονταν κατά βάση στην διαλεκτική τους εναντίον της πολυπολιτισμικότητας και του μοντέλου διαβίωσης στο κέντρο των Αθηνών.


Και το αξιοπρόσεκτο στην όλη ιστορία είναι το διπλό χτύπημα στα θεμέλια του ίδιου του κόμματος. Από τη μια αδειάζει τον δημοφιλέστερο σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις βουλευτή του, τον Μάκη Βορίδη, ενώ από την άλλη βάζει τρικλοποδιά στα μεγάλα ονόματα των Αθηνών, αφού με τη στήριξη Κακλαμάνη, κάθε φορά που θα ανεβάζουν τους τόνους για ζητήματα όπως η λαθρομετανάστευση, η απάντηση θα είναι δεδομένη και έτοιμη...

Οι ηγέτες κάνουν μεγάλα λάθη και το λάθος αυτό ίσως αποβεί μοιραίο για τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. Είδομεν!

Read More

Η Ελλάδα των δυο χωρών!

Η ταυτότητά μου γράφει Υπηκοότητα Ελληνική αλλά δεν ξέρω σε ποια Ελλάδα ανήκω. Στην πουλημένη ή στην απούλητη; Δεν γνωρίζω πια. Κουστουμαρισμένους ηλίθιους μπακάληδες βλέπω να διαχειρίζονται ό,τι μου κληρονόμησαν σκοτωμένοι, προδομένοι, νικημένοι. Δεν κατάφερα να διαχειριστώ την κληρονομιά αλλά ούτε να την παραδώσω στους επόμενους. Δεν ξέρω από ποιο σύνορο εισέβαλλαν τα κατοχικά στρατεύματα του Ράιχ της ποταπότητας. Δεν μας έπιασαν στον ύπνο αλλά εδώ που τα λέμε ούτε ξύπνιοι ήμαστε.

Τώρα είναι συνηθισμένο να διαβάζεις εφημερίδες, να παρακολουθείς τα γεγονότα «να τρέχουν» στον γεωγραφικό χώρο που εθιμοτυπικά ακόμη να λέγεται Ελλάδα και να νιώθεις ότι αφορούν μία άλλη χώρα. Αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπουμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τίποτε πια δε μας διαπερνά; Η Ελλάδα μέσα από πηχυαίους τίτλους, μεσότιτλους και αναλύσεις χωριατών. Κάποιοι, λένε, που «κυβερνάν» δεκαετίες αυτόν τον τόπο έχουν καιρό που ξεκίνησαν να χαρίζουν υπόγειο, εναέριο και επίγειο χώρο. Καρέ-καρέ παρακολουθούμε τις χειραψίες, τα δείπνα σαν να χαζεύουμε, τρώγοντας φιστίκια, μια χολιγουντιανή ταινία εποχής που ο φεουδάρχης δέχεται στο «φτωχικό» του τον βασιλέα να τον φιλέψει πραμάτεια με των δούλων τον ιδρώτα.

Από την άλλη βλέπω και αισθάνομαι μία άλλη Ελλάδα που δεν έχει εκατομμύρια πληθυσμό, που δεν στοιβάζεται και δεν εξαγοράζεται. Μία μειοψηφία, που μόνο και μόνο από πείσμα, αφήνει στην ταυτότητάς της το Υπηκοότητα Ελληνική και δεν το σβήνει με κόκκινο στυλό. Είναι αυτή που δεν πηγαίνει σε Μνημόσυνα Τιμής που τα Μετάλλια Ανδρείας τα έχει στην ψυχή της. Μία Ελλάδα που ντρέπεται τους νεκρούς της. Είναι μια χώρα από μόνη της. Άνευ συνόρων και άνευ πολιτικών εκπροσώπων. Έχει απομείνει χωρίς βοήθεια στα στενά αόρατων Θερμοπυλών και περιμένει τα στρατεύματα του Ράιχ να περάσουν από πάνω της. Θα περάσουν αυτό είναι σίγουρο. Πάντα περνούσαν....

Ανάμεσα σε δύο χώρες ταλαντεύομαι. Πληρώνω την πρώτη σαν τον ραγιά για να μου ταυτοποιήσει την υπηκοότητα. Αντέχω για χάρη της δεύτερης για να επιζήσει η ταυτότητά μου.

πηγή: Simple Man

Read More

Ποιους αφορά τελικά η πολιτική;

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Η δημοσκόπηση της GPO που είδε το φως της δημοσιότητας την εβδομάδα που πέρασε, ήταν κατατοπιστική για το πώς οι Έλληνες αντιμετωπίζουν την πολιτική και τους πολιτικούς τους τελευταίους μήνες. Ακόμη πιο κατατοπιστικές όμως ήταν για εμένα οι 15 ημέρες των διακοπών, στις οποίες βρέθηκα σε κάποιο νησί του Aνατολικού Αιγαίου. Εκεί είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ με έναν ευρύ κύκλο ανθρώπων, εκτός του συνηθισμένου μου κύκλου. Ανθρώπων που είναι πολύ πλησιέστερα στον μέσο όρο και στον τρόπο σκέψης των απλών καθημερινών πολιτών. Τα όσα άκουσα δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Μάλλον επιβεβαίωναν τη σφυγμομέτρηση της συγκεκριμένης εταιρείας. Ο κόσμος δεν θέλει να έχει σχέση με την πολιτική. Ούτε συγγενείς τους, που είναι υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές, δεν είναι διατεθειμένοι να πάνε να ψηφίσουν. Η κατάντια αυτή του πολιτικού συστήματος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην "μαζοποιίησή" της, τις δεκαετίες μετά το 1950 από τους ινστρούχτορες της Σχολής της Φρανκφούρτης, οι οποίοι μετέτρεψαν την πολιτική σε εκλογομαχία, στερώντας της τα βασικά της νοήματα. Η συμμετοχή στην πολιτική πλέον ομοιάζει περισσότερο με μια σχολή "προπονητών της εξέδρας" όπου οι πάντες ξέρουν τα πάντα και κρίνουν τα πάντα. Και στο τέλος, απογοητευμένοι από την αδυναμία τους να έχουν κάποιο ουσιαστικό ρόλο εγκαταλείπουν το... άθλημα. Το μεταπολιτευτικό σύστημα στην χώρα μας, φαίνεται ότι εξασφαλίζει την επιβίωσή του, μέσω της δυναμικής αυτής. Το σωσίβιό του είναι η απογοήτευση των πολιτών, η οποία μετατρέπεται εν μέσω οικονομικών προβλημάτων σε απάθεια για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Το κατεστημένο σύστημα, δεν χρειάζεται καθολική αποδοχή για να επιβιώσει. Του αρκεί η αδιαφορία των πολλών. Του αρκεί η ουδέτερη στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Αυτό είναι το δεδομένο.

Από εκεί και πέρα όμως, δεν μπορούμε να καταλογίσουμε ευθύνες στην πλειοψηφία των πολιτών, η οποία δεν αντέχει την δυσωδία που αποπνέει η πολιτική στην Ελλάδα. Μια δυσωδία που ακολουθεί το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του την δεκαετία του 1830. Ενώ όμως στην πολιτική ζωή της χώρας κυριαρχούν ακόμη οι ... κοτζαμπάσηδες, ο ελληνικός λαός έχει ξεπεράσει το στάδιο του δουλοπάροικου. Αυτό φαίνεται δεν το έχει καταλάβει ο πολιτικός κόσμος, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό, συνεχίζει να θεωρεί τους Έλληνες πρόβατα. Οι προηγούμενες γενιές των πολιτών που ταυτίστηκαν με κόμματα και κινήματα παρακολουθούν τους σημερινούς πολίτες να αποδοκιμάζουν το σύνολο της πολιτικής ζωής. Το ερώτημα που εγείρεται όμως είναι το εξής: ποιους αφορά τελικά η πολιτική; Αφορά μόνο μια συγκεκριμένη ελίτ, η οποία διαιωνίζεται μέσω των κομματικών σωλήνων και των τοπικών κοινωνιών αλλά και μέσω των σχέσεων εξάρτησης; Κατά την δική μου άποψη, αυτό το παιχνιδάκι που παίζουν οι παραπάνω κατηγορίες, δεν είναι καν πολιτική. Είναι κάτι άλλο, διαφορετικό. Είναι κινήσεις διαχείρισης μιας κατάστασης έτσι ώστε να βεβαιωθεί η επιβίωσή της.

Η αληθινή πολιτική βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην καθημερινότητα, εκεί που ο λαός μας αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα. Με τον κομματισμό ο Έλληνας δεν θα έχει πιθανότατα στο μέλλον καλές σχέσεις. Θα πρέπει να γίνει όμως μια προσπάθεια από όπου υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, ο Έλληνας να αποκτήσει καλές σχέσεις με την πολιτική όπως αυτή εννοείται στα πλαίσια της κοινωνικής δραστηριότητας και του συνασπισμού για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το να επαναφέρουμε την πολιτική στο πρωταρχικό της στάδιο. Να την πάρουμε μακριά από "image makers", επικοινωνιολόγους και τακτικούς αναλυτές. Να αφαιρέσουμε από αυτή τον μιντιακό πληθωρισμό και να την δούμε γυμνή, όπως θα έπρεπε να είναι. Να αφήσουμε στην άκρη τους προπονητές της εξέδρας που γνωρίζουν τα πάντα περί παντός επιστητού και να αρθρώσουμε λόγο που αφορά στους πολίτες. Δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι όμως το μοναδικό αντίπαλο δέος που μπορεί να αντισταθεί σε μια αδιάφορη, ατομοκεντρική πολιτεία που θα άγεται και θα φέρεται από επαγγελματίες πολιτικούς, οι οποίοι θα κυβερνούν με την συγκατάθεση μιας μικρής μειοψηφίας, σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένων από το υφιστάμενο σύστημα. Αυτό δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει μέσω μιας διαδικασίας διανοητικής συγκεκριμενοποίησης της πολιτικής που θέλουμε. Όχι κάτι εύκολο. Αλλά κάτι απαραίτητο.

πηγή:elkosmos.gr

Read More