Νέα αντικαπνιστικά μέτρα

Read More

Ω, Έλληνα

Επιτέλους ήρθε το τέλος. Το μισοπνιγμένο μας κορμί βούλιαξε μια και καλή. Νιώσαμε την άμμο στις πατούσες μας και το φως μπαίνει πλέον στα μάτια μας μέσα από κυβικά αλμυρού νερού. Πολλή η αλμύρα των δακρύων μας που γέμισαν τις θάλασσες μας. Κολυμπάμε πλέον στα δάκρυα μας. Γιατί, ω Έλληνα, δάκρυσες πολύ.

Ήρθε λοιπόν η ώρα τώρα που πατάς τον πάτο της θάλασσας (το μοναδικό στέρεο έδαφος εδώ και δεκαετίες) και να μην ψάξεις καμία σανίδα σωτηρίας να σε περιμένει στην επιφάνεια. Οι σανίδες βγήκαν και αυτές στο παζάρι των εχθρών σου, αυτών που σε πέταξαν στην θάλασσα όταν βάραινες το πλοίο. Σε πέταξαν ως περιττό, αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ. Σταμάτα λοιπόν να πνίγεσαι και βάλε το μυαλό σου να δουλέψει. 50 χρόνια το είχες στην ναφθαλίνη. Μην ζητάς τώρα να βρεις τον αίτιο και τον φταίχτη. Προτεραιότητα έχει να μην πνιγείς. Προτεραιότητα έχει να μην ξεχάσεις το επαναλαμβανόμενο λάθος σου: Να επενδύεις σε θρασύδειλους.

Βάλε καλά στο μυαλό σου, Έλληνα, ότι όποιος ασκεί εύκολη πολιτική σε έχει ως αναλώσιμο είδος. Και σε αυτή την χώρα οι πολιτικοί της πάντα τον εύκολο δρόμο επέλεγαν. Τον ανώδυνο για αυτούς. Δεν ήσουν ποτέ για κανέναν τους τίποτε παραπάνω από μία ψήφος. Η ζωή σου, εν ολίγοις, ήταν ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο σε μία βρώμικη κάλπη. Σε είχαν πάντα ως βάρος στις πλάτες τους και τώρα ήρθε η ώρα να το μάθεις: Νιώθουν όλοι τους ανάλαφροι.

Όσο και να ουρλιάζεις στον βυθό κανείς δε σε ακούει. Είσαι ολομόναχος. Και αν δεις κανένα χέρι να απλώνεται από καμία σχεδία που πλέει στην επιφάνεια, ξανασκέψου πριν δώσεις το χέρι σου για να σωθείς. Δεν ξέρεις πόσες μέρες νηστικοί είναι αυτοί που σου «δίνουν βοήθεια». Μάθε τα πνευμόνια σου να αντέχουν ώρες υπό πίεση, μάθε τα πόδια σου να περπατάνε μέσα στην θάλασσα. Ξέχνα τις απλωτές, ξέχνα τις ανάσες. Το νου σου να τον έχεις στο επόμενο βήμα. Μάθε να οργώνεις τον πάτο και κάνε κάμπο ξανά γεμάτο στάχυα. Βγάλε το ψωμί της ημέρας σου κατακτώντας το θαύμα. Και αυτή την φορά πρόσεχε που δίνεις ακόμη και το ψίχουλο. Γιατί αυτοί οι θρασύδειλοι έχουν βρει στεριά περιμένοντάς σε, και μην ξεχνάς ότι όλοι τους από ένα ψίχουλο δανεικό ξεκίνησαν.

Σκέψου ότι αυτή η χώρα γύρισε ανάποδα και τώρα πλέον έχεις την θάλασσα της για ουρανό. Και εσύ, ω Έλληνα, όταν έχεις ουρανό- ακόμη και υγρό - μπορείς πάνω του να ζωγραφίσεις αστέρια.

πηγή: Simple Man

Read More

Κάτι σαν εκλογές!

Ας είμαστε ειλικρινείς. Κανείς δεν περίμενε να προσέλθουν σήμερα στις κάλπες 800.000 πολίτες , όπως τον περασμένο Νοέμβριο.

Κανείς επίσης δεν περίμενε ότι οι σημερινές εσωτερικές εκλογές της Ν.Δ θα αποτελούσαν συνέχεια "της κινηματικής διαδικασίας που ανέδειξε τον Αντώνη Σαμαρά".

Η προσέλευση όμως σπάει μέχρι στιγμής κάθε αρνητικό ρεκόρ. Στα περισσότερα εκλογικά τμήματα έχουν ψηφίσει μονάχα τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής και οι υποψήφιοι!Όλα δείχνουν ότι η συμμετοχή δεν θα ξεπεράσει πανελλαδικά το 20-25%.

Λογικά θα ανακοινωθεί ότι ψήφισαν 300-350.000, δηλαδή μια συμμετοχή της τάξεως του 45-50%. Μετά τις 3 θα ψηφίσουν τα δέντρα...

πηγή: Παραπολιτική

Read More

Στο στέγαστρο

Του Δ. Παπαγεωργίου

Ένα από τα σημάδια μίας υγιούς κοινωνίας είναι η δυνατότητά της να αυτοσαρκάζεται και να κάνει καυστική σάτιρα των παθογενειών της. Στο παρελθόν, η ελληνική κοινωνία το έκανε και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένα. Ποιος δεν θυμάται τους ταλαντούχους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που ανέλυαν μέσα από σπαρταριστές κωμωδίες τα κακώς κείμενα της κοινωνίας του τότε. Νεοπλουτισμός, ξενομανία και πάρα πολλοί άλλοι τομείς είχαν τύχει εξαιρετικής κοινωνικής ανάλυσης από τους κωμικούς της εποχής. Ρόλοι αξέχαστοι, που αντηχούν στο σήμερα. Σήμερα, που όλο το φάσμα των πολιτικών και των δημοσιογράφων, των κρατικών αξιωματούχων τάχα σοκάρεται, ακούγοντας τον πρώην υπουργό κ. Μαντέλη, να ομολογεί ότι δέχθηκε δύο απανωτά δωράκια από την SIEMENS. Πόσο εξαίσια ενσαρκώνεται ο ρόλος της Πάστα-Φλώρας, που παραγεμισμένη με μαρμελάδες δεν καταλαβαίνει δήθεν τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω της. Σήμερα, που παραφουσκωμένοι με ξένα χρήματα εφοριακοί, γιατροί και νεαροί υπουργοί αντιγράφουν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ζώντας ζωή κοσμικών όχι σε κάποιο ξενοδοχείο της Ύδρας, αλλά σε Μύκονο, Ελβετία και Νέα Υόρκη.

Τι κι αν τα χρήματα δεν τα πληρώνει κάποιος πλούσιος που θέλει να κερδίσει κάποιο στοίχημα, αλλά ο ελληνικός λαός, εν αγνοία του. Η λειτουργία του σύγχρονού μας ελληνικού κράτους έχει μεταβληθεί σε μία φαρσοκωμωδία, το σενάριο της οποίας θα ζήλευε ο Σακελλάριος και ο Φίνος. Ακόμη όμως και στις κωμωδίες τους, πριν το happy-ending, υπήρχε η κάθαρση, η «αποκαθήλωση» του κεντρικού προσώπου. Δυστυχώς, όπως δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα στην χώρα μας, την κάθαρση καλείται να την πληρώσει ο απλός λαός, ο οποίος θα καταβάλει το αντίτιμο της συμπεριφοράς αυτών που εμπιστεύθηκε για να παίξουν τον ρόλο των σωτήρων του. Και όσο οι Μαντέληδες θα μπορούν να μας φτύνουν στη μούρη, μιλώντας για χορηγίες ενώπιον της εμβρόντητης εξεταστικής, στο δικό μου μυαλό έρχεται μία συγκεκριμένη εικόνα. Αυτό το στέγαστρο του Καλατράβα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, του οποίο το κόστος καλύφθηκε από τον ελληνικό λαό για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία αυτών που ήθελαν να το παίξουν «Κωνσταντάρες». Αν υπήρχε κάποιου είδους κοσμική δικαιοσύνη, λίγο «κάρμα», ένας απ’ όλους αυτούς τους νεόπλουτους μιζολάβους, θα επέλεγε να αυτοκτονήσει πηδώντας από εκεί. Για να κλείσει και τυπικά η εποχή του «νεοπλουτισμού» της Ελλαδίτσας, που γράφτηκε με τόνους βενζίνης που κατανάλωσαν τα Cayenne και άφθονο ιδρώτα στις πισίνες των προνομιούχων. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται όμως. Η αληθινή ζωή διαφέρει από τις ταινίες. Αντ’ αυτού, έχουμε τον Κώστα Σημίτη να «σοκάρεται» από την παραδοχή Μαντέλη και να μιλά για… αθλιότητες, που αμαυρώνουν την προσφορά του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Θέλουν να μας τρελλάνουν, να ανεβάσουν τον ελληνικό λαό στις στέγες των σπιτιών του, να νιαουρίζει από την πείνα, για να μη ανέβει κανείς από αυτούς στο στέγαστρο του Καλατράβα, έστω μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική να τον κατεβάσει! Έτσι, για να πει μονάχα ότι το έκανε. Και όχι, το συγκεκριμένο στέγαστρο δεν μου έρχεται τυχαία στο μυαλό. Είναι για εμένα ένα πολύ δυνατό σύμβολο της εποχής του επιφανειακού, της λεγομένης και μεταπολίτευσης, κατά την οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Της εποχής που όλη η αξία δόθηκε στο «φαίνεσθαι» και όχι στην ουσία. Την εποχή που είπαμε ψέμματα για να μπούμε στην νομισματική ένωση, λέγαμε ψέμματα για να μείνουμε σε αυτήν, ώστε να μπορούν τα τρωκτικά να μασουλάνε τις επιδοτήσεις και να καταλήξουμε στην βουλγαράκειο λογική του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Που επιβραβεύεται με τα πενηντατόσα ακίνητα του πρώην υπουργού. Έχουμε λίγη ακόμη κατηφόρα να διανύσουμε πριν φτάσουμε εντελώς στον πάτο! Το θέμα είναι τι θα κάνουμε μετά. Και όταν αντί για Σακελλάριο έχουμε τον Λαζόπουλο των κότερων, τα πράγματα δεν δείχνουν καλά!

πηγή: Χωρίς κορδόνια

Read More

Πανεπιστήμια: η άλλη κρίση

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Όταν διάβασα τον Σταύρο Θεοδωράκη να γράφει κριτικά για το σινάφι του, ένιωσα ότι αξίζει να κάνω ένα διάλειμμα, αφήνοντας για λίγο την οικονομική κρίση, και να καταπιαστώ με μια πιο προσωπική κρίση. Με σκέψεις που προκάλεσαν οι τελευταίες καταλήψεις του περασμένου Δεκέμβρη στο πανεπιστήμιο. Κάποια στιγμή, μετά από μία κατάληψη, έγραψα θυμωμένος ένα άρθρο (βλ. Καθημερινή, 4 Δεκεμβρίου) στο οποίο περιέγραφα τον φόβο των φοιτητών μου την στιγμή που «εξωσχολικά» στοιχεία, με καλυμμένα τα πρόσωπα, εισέβαλαν στο κτήριο της Νομικής Σχολής εν ώρα μαθήματος.

Μερικές μέρες αργότερα, και μετά την δημοσίευση του άρθρου εκείνου, το έργο επαναλήφθηκε (στις 10 Δεκεμβρίου για την ακρίβεια). Ίδια ώρα, ίδια αίθουσα, ίδιος αχός από τις σκάλες, φωνές, καλυμμένα πρόσωπα, ανησυχία στο αμφιθέατρο. Οι εισβολείς πρώτα κατέστρεψαν τα τραπεζάκια των παρατάξεων απ’ έξω και μετά άνοιξαν την πόρτα και μπήκαν στο αμφιθέατρο. Όταν τους ζήτησα να αφήσουν τους φοιτητές να βγουν θίχτηκαν: «Δεν είμαστε τρομοκράτες» μου απάντησαν και, παρά την φορτισμένη ατμόσφαιρα, μας άφησαν να φύγουμε αβίαστα.

Βγήκαμε στον χειμωνιάτικο αέρα και σκορπίσαμε όπως και την προηγούμενη φορά. Η διαφορά είναι ότι εκείνη την φορά, αντίθετα με την προηγούμενη, το κυρίαρχο συναίσθημά μου δεν ήταν ο θυμός. Όχι επειδή είχα συνηθίσει την βία. Αυτή δεν συνηθίζεται. Αλλά επειδή το συναίσθημα που με κυρίευσε ήταν εντελώς διαφορετικό. Ήταν η ντροπή!

Για χρόνια τώρα οι συνάδελφοί μου κι εγώ εξευτελιζόμασταν από τις φοιτητικές παρατάξεις που έχουν στήσει τα τραπεζάκια τους ακριβώς έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας με τρόπο που καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη, και επικίνδυνη, την είσοδο και την έξοδο στα αμφιθέατρα. Τα στερεοφωνικά τους μας εξανάγκαζαν να κάνουμε μάθημα φωνάζοντας για να ακουστούμε πάνω από την μουσική τους. Οι συνεχείς εκκλήσεις μας να ησυχάσουν, να απομακρύνουν τα τραπεζάκια από τις πόρτες των αμφιθεάτρων (ώστε σε περίπτωση κινδύνου να μην θρηνήσουμε θύματα), προκαλούσαν την θυμηδία των "υπευθύνων". Σιγά-σιγά αποδεχθήκαμε αυτή την βία και συμμορφωθήκαμε στις επιταγές τους.

Καταλαβαίνετε λοιπόν την ντροπή μου όταν, εξερχόμενος από το αμφιθέατρο με τους φοιτητές μου υπό την επίβλεψη των κουκουλοφόρων, ένιωσα ταυτόχρονα απέχθεια αλλά και αγαλλίαση βλέποντας αυτά τα τραπεζάκια, και ιδίως το στερεοφωνικό που με εξευτέλιζε τόσο καιρό, να κείνται στο πάτωμα. Κομμάτια. Πιο δίπλα σε έναν τοίχο, οι βίαιοι καταληψίες είχαν γράψει κι ένα σύνθημα που με έκανε να γελάσω: "Όταν κλέβει ένας καθηγητής το ονομάζουν Κλοπή. Όταν όμως κλέβουν πολλοί το ονομάζουν Έρευνα." Αφού γέλασα συνοφρυώθηκα σκεφτόμενος ότι αυτή η μεγάλη αλήθεια είναι αδύνατον να συζητηθεί στην Γενική μας Συνέλευση...

Στο δρόμο για το σπίτι μία σκέψη τριγυρνούσε στο μυαλό μου: αυτό που εγώ έπρεπε να έχω πετύχει, ως πανεπιστημιακός, δηλαδή την εξασφάλιση ελάχιστων συνθηκών για την διεξαγωγή του μαθήματος με περιορισμό των παρατάξεων, το πέτυχαν τελικά οι κουκουλοφόροι δια της βίας. Έστω και για μερικές μέρες, μέχρις ότου οι δυνάστες μας επέστρεψαν με νέα τραπεζάκια, νέο απαστράπτον στερεοφωνικό, και βεβαίως την ίδια νοοτροπία.

Ντρέπομαι που το εξομολογούμαι. Από τότε που ήρθα στην Ελλάδα έχω μπει κι εγώ στην λογική της συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις της "άλλης" βίας – της βίας που προέρχεται από τους «νόμιμους» φορείς της: Τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τους συναδέλφους που ιδιωτικοποιούν το πανεπιστήμιο εκ των έσω στο όνομα της έρευνας και των προγραμμάτων (ο πιο χυδαίος συνδυασμός των αρνητικών του δημοσίου με τα αρνητικά της αγοράς), την πλειοψηφία των φοιτητών που, με τη πίεση των οικογενειών τους, επιμένουν να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σε εξεταστικό κέντρο.

Παραμένω ταγμένος στην πάταξη της βίας αλλά πρέπει να το παραδεχτώ: Μπορεί να καταδικάζουμε την βία των κουκουλοφόρων, αλλά εμείς οι καθωσπρέπει νομιμόφρονες δεν κουνάμε ούτε το μικρό μας δακτυλάκι εναντίον της καλυμμένης βίας που εκφράζεται νόμιμα στο πανεπιστήμιο όλη την ημέρα, κάθε μέρα.

Έξι μήνες μετά, τα τραπεζάκια είναι πάντα εκεί. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές διαμεσολαβούν μεταξύ δασκάλων και φοιτητών, εκλέγουν Προέδρους Τμημάτων, Κοσμήτορες και Πρυτάνεις, απαιτούν να εξετάζονται τα μαθήματα 3 φορές το χρόνο, λες και είναι ρουλέτα και κάποια στιγμή θα κάτσει η μπίλια. Γενικά, η γενικευμένη απαξίωση συνεχίζεται. Κι εμείς στις αποφοιτήσεις των φοιτητών μας, στις συνελεύσεις των οργάνων μας, στις συνεντεύξεις μας στα ΜΜΕ βγάζουμε τους ίδιους δεκάρικους λόγους, περί πανεπιστημιακών αρχών και αξιών...

Αλήθεια, λέτε αυτή η οικονομική κρίση, που μάλλον θα τα αλλάξει όλα, να αλλάξει και εμάς τους δειλούς πανεπιστημιακούς; Προς το παρόν δεν βλέπω πώς θα γίνει κάτι τέτοιο αλλά δεν παύω να το ελπίζω.

πηγή: protagon.gr

Read More

Ώρα να γίνουμε πολίτες!

Σε αυτή την κρίσιμη καμπή για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος, οι συζητήσεις και οι αναλύσεις των Ελλήνων επικεντρώνονται στον οικονομικό τομέα. Κάτι τέτοιο είναι δικαιολογημένο αλλά μάταιο αν δεν ανατρέξουμε στις βάσεις του προβλήματος που λέγεται κρίση.

Μην γελιόμαστε, η απουσία του πολίτη ήταν αυτή που μας έφερε ως εδώ. Αυτή πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο, μια κριτική γόνιμη και παραγωγό αποτελεσμάτων. Θα πρέπει κι εμείς να ζήσουμε προεκλογικές περιόδους που οι πολιτικοί θα σταματήσουν τους μονολόγους και θα αρχίσουν το διάλογο με τους απλούς πολίτες. Ο πολίτης θα αναλάβει πρωτοβουλίες και θα παράγει έργο που θα βοηθά τον πολιτικό να δίνει αναφορά για το τι έπραξε.

Η μίζερη κριτική και η απολυτότητα περι της πολιτικής και των πολιτικών ήταν αυτή που κυριάρχησε και θα συνεχίσει να κυριαρχεί όσο οι πολίτες αυτού του κράτους είναι ημιμαθείς έως αμόρφωτοι πολιτικά. Είναι χρέος της κυβέρνησης και των ιθυνόντων να δώσουν τα κατάλληλα ερεθίσματα στους πολίτες προκειμένου να γίνουν κι εκείνοι κοινωνοί της εξουσίας.

Η κρίση είναι πολιτική! Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Read More

Υπουργοί για τα δύσκολα

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Οι αρρυθμίες που παρουσιάζονται στην κυβέρνηση -και τις οποίες παρουσίασε λεπτομερώς την Κυριακή σε σχετικό ρεπορτάζ η «Κ»- είναι φυσιολογικό φαινόμενο για ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο θεωρεί ότι δουλειά της πολιτικής είναι να σκορπά τα λεφτά των φορολογουμένων. Πρέπει να υπάρχουν πολλοί υπουργοί που χρόνια ονειρευόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης εκείνη την ημέρα που θα βάζουν υπογραφές και θα κερδίζουν το χειροκρότημα των προσοδοθήρων. Ας μην τους κακίζουμε: τόσα ήξεραν από προηγούμενες κυβερνήσεις, τόσα νόμιζαν.

Η ζωή όμως και η οικονομία τους επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη: τη χρεοκοπία της χώρας. Είναι άδικο, να περιμένεις χρόνια για να επιδείξεις το «κοινωνικό σου πρόσωπο» και μόλις πας να υποδυθείς τον «φίλο του λαού» να σου κόβουν τη χρηματοδότηση. Αλλά πάλι ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;

Σ’ αυτές τις αδικίες της ζωής υπάρχει μόνο μια θαρραλέα απάντηση. Αυτή που έδωσε με την παραίτησή του από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ο γνωστός συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος. Μόλις ο υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωσε την περικοπή του προϋπολογισμού του ΕΚΕΒΙ κατά 35% και ζήτησε από το Δ.Σ. του οργανισμού να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές, ο κ. Τατσόπουλος παραιτήθηκε. Με την επιστολή του επί της ουσίας μάς είπε ότι έκανε λάθος. Νόμιζε ότι στην τιμητική αυτή θέση δουλειά του είναι να μοιράζει λεφτά και όχι να περικόπτει. Εντάξει! Εβαλε και τη γνώριμη «επαναστατική» γαρνιτούρα -«εγώ δεν θα γίνω επιστάτης» (προφανώς του ΔΝΤ)- αλλά τέλος πάντων παραιτήθηκε.

Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος για την πράξη του κ. Τατσόπουλου (τα Δ.Σ. κρατικών οργανισμών ενίοτε καλούνται να λαμβάνουν και δυσάρεστες αποφάσεις· πρωτοφανές για την Ελλάδα, αλλά κάποτε θα γινόταν κι εδώ), αλλά δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς που αποφάσισε να παραμείνει αριστερός με την ελληνική ερμηνεία του όρου. Στην Ελλάδα αριστερός σημαίνει να μοιράζεις λεφτά που δεν είναι δικά σου.

Φυσιολογικά τέτοιου τύπου αριστεροί πρέπει να υπάρχουν και πολλοί στην κυβέρνηση. Εδώ με τέτοιους αριστερούς είχαν στελεχωθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Δεξιάς, θα έλειπαν από το ΠΑΣΟΚ που είναι σοσιαλιστικό κόμμα; Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση (και τα Δ.Σ. των κρατικών μηχανισμών) εκλήθησαν από την ιστορία να διαχειριστούν τη μεγαλύτερη κρίση της χώρας μετά το 1974. Αυτή η διαχείριση απαιτεί -σε κάθε επίπεδο και πρωτίστως στο πολιτικό- εντελώς διαφορετικές λογικές από εκείνες που υπήρχαν μέχρι σήμερα. Κάθε υπουργός καλείται πλέον να περικόπτει περισσότερο απ’ όσο μοιράζει. Αυτό είναι δυσκολοχώνευτο, ειδικά για όσους εμβαπτίσθηκαν στα νάματα της μεταπολίτευσης, σύνθημα της οποίος ήταν «μοιράστε κι ας μην έχουμε».

Είναι κατανοητό να μην μπορούν πολλοί να ξεπεράσουν την ξεπερασμένη «αριστερή» τους παιδεία. Κατανοητό και ίσως γλυκό. Οι καιροί όμως απαιτούν πικρές αποφάσεις. Αν δεν μπορούν να τις πάρουν ας ακολουθήσουν τον δρόμο του κ. Τατσόπουλου. Ας παραιτηθούν για να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα. Και όταν η οικονομία πάρει τα πάνω της, θα τους ξανακαλέσουμε. Σίγουρα τότε θα χρειαστούν άνθρωποι με τη δική τους έφεση στο μοίρασμα.

πηγή: Καθημερινή

Read More

Τελειώστε τους!

Έχουμε βαρεθεί τις τελευταίες εβδομάδες να κλείνουν 50 γραφικοί τύποι το δρόμο επειδή ο βλαχοδήμαρχος που τους έβαλε στις υπηρεσίες του δήμου δεν έχει περιθώρια να επανεκλεγεί με το νέο σχέδιο του Καλλικράτη.

Αυτοί οι δήθεν υπερτοπικιστές είναι η προσωποποίηση των κάφρων βολεψάκηδων που έκαναν τα πάντα για να τρυπώσουν στο Δημόσιο κι ως αντάλλαγμα έγιναν σημαιοκουνάκηδες του δημάρχου. Μειώνονται οι δήμοι, μειώνονται και οι κουτάλες των προσλήψεων! Αυτό είναι το πρόβλημα τοπικιστές της δεκάρας.

Κι αντί να τους διώξουν κλωτσηδόν από το δρόμο, τους αφήνουν να ταλαιπωρούν χιλιάδες κόσμο και να απειλούν. Ο φόβος βλέπεται των βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της περιφέρειας είναι μεγάλος. Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό για τη δημοκρατία που δήθεν πρεσβεύουμε!

Βλάχοι γεια σας, πίσω στα χωριά σας!!

Read More

Ώρα για εναλλακτική πρόταση από τη σύγχρονη Δεξιά!

Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα, η μεταπολίτευση όπως κάποιοι την οριοθετούν χρονικά, χρεωκόπησε. Η διακυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Καραμανλή έδειξαν ότι ήταν ανίκανες να διαχειριστούν το ελληνικό κράτος. Στη σημερινή συγκυρία, ο ελληνικός λαός δείχνει ότι αμφιβάλλει για όλους και για όλα. Βρίσκεται σε σημείο αναθεώρησης όλων αυτών των μύθων που κάποιοι έφτιαξαν για να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη

Σε αυτό το δεδομένο σημείο, η επόμενη παράταξη που καλείται να διαχειριστεί μια σειρά προβλημάτων και καταστάσεων, δεν πρόκειται να είναι πλειοψηφική! Η πρόβλεψη αυτή δεν έχει προφητικό χαρακτήρα αλλά καθαρά πρακτικό. Εάν υποθέσουμε ότι ξαναγίνονται εκλογές σε 2 χρόνια, όταν δηλαδή η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα έχει περάσει θύελλες και πολέμους σε διάφορα μέτωπα, όταν δηλαδή το πολιτικό κόστος και η διάβρωση του προσώπου της κυβέρνησης θα έχει προχωρήσει, η ευκαιρία της Δεξιάς, εάν θέλουμε να την εντάξουμε στο παλιό πολιτικό ταμπλό, έχει μια ευκαιρία να πάρει ξανά τα ηνία της εξουσίας και να βγάλει τη χώρα από το βούρκο.

Ποια όμως είναι η Δεξιά στην Ελλάδα; Η εύκολη απάντηση είναι η Νέα Δημοκρατία και ο ΛΑ.Ο.Σ. Κι όμως, ούτε η Νέα Δημοκρατία ούτε εσχάτως ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι κόμματα που εκφράζουν οι πολιτικές τους το δεξιό ακροατήριο. Η μεν Νέα Δημοκρατία, λόγω της παρουσίας του Κώστα Καραμανλή στο τιμόνι της έχασε την ταυτότητά της, κατέντησε ένα μίξερ πολιτικών και ασαφών κατευθύνσεων προς το απροσδιόριστο κέντρο. Χωρίς ξεκάθαρη πολιτική, έμοιαζε περισσότερο με ένα άοσμο προϊόν, με πολιτικά πρόσωπα που δεν εξέφραζαν τη βάση και το ευρύτερο πολιτικό ακροατήριο, ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή θα γκρεμιζόταν. Απ' την άλλη μεριά ο ΛΑ.Ο.Σ. με την εμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο υπήρξε η εναλλακτική ψήφος για κάθε Νεοδημοκράτη χωρίς παρόλα αυτά να κερδίζει την εμπιστοσύνη του αφού η πολιτική πορεία που επιλέγει ο πρόεδρός του μπερδεύει το σταθερό του ακροατήριο, λόγω των συχνών αλλαγών του.

Πώς λοιπόν θα μπορέσει να κυριαρχήσει η πολιτική μιας σύγχρονης Δεξιάς στην Ελλάδα; Ίσως φαντάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι. Η διασφάλιση της καθαρότητας του κόμματος του, μετά την εκλογή του Α. Σαμαρά, θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος του κάθε Νεοδημοκράτη. Οι παραιτήσεις και διαγραφές πολιτικών προσώπων που δεν έχουν καμία επαφή με την παράταξη, ιδεολογική και πολιτική, η απομάκρυνση παλαιών στοιχείων, θα αποδείξει και στον πλέον δύσπιστο τον αέρα αλλαγής στο διαμέρισμα της Δεξιάς πολυκατοικίας. Την ίδια ώρα, με καθαρό λόγο και ξεκάθαρες εναλλακτικές προτάσεις και παρεμβάσεις, η Νέα Δημοκρατία καλείται να αποτελέσει το αντίπαλον δέος. Πρωτοβουλίες για την απόδοση ευθυνών ακόμη και σε πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, θα βοηθήσει την περαιτέρω εκαθάρριση της παρατάξεως.

Την ίδια ώρα, ο ΛΑ.Ο.Σ. καλείται να ξεπεράσει τις παιδικές του ασθένειες. Καλείται να γίνει ο παραγωγός ιδεών και ριζοσπαστικών λύσεων, το εργοστάσιο παραγωγής στελεχών και πολιτικών που θα τροφοδοτήσουν την ευρύτερη δεξιά παράταξη, με αξίες και αρχές που δεν μας γυρνούν στις εποχές του 70 και του 80 αλλά στο 2010. Μια τέτοια προσπάθεια δημιουργεί τη δέσμευση τόσο στην παράταξη όσο και στον αρχηγό της για σταθερή πορεία βασισμένη σε συγκεκριμένους άξονες. Τα παλαιά υλικά της Ν.Δ. δεν είναι η καλύτερη δυνατή μαγιά για να στηθεί ένα σταθερό οικοδόμημα. Η παραγωγή νέων υλικών και η προσπάθεια επικράτησης στο χώρο των ιδεών και πρωτοβουλιών στο δρόμο θα είναι το στοίχημα ενός λαϊκού κόμματος όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. τα επόμενα χρόνια.

Κλείνοντας, θα ήταν άξιο αναφοράς το πεδίο των εξελίξεων στην κοινωνία. Μια κοινωνία που μέσα της σιγοκαίει η εκδίκηση για όλους εκείνους που νιώθει πως την πλήγωσαν. Αυτό αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει είτε μέσω αντιδράσεων όπως αυτές που ζήσαμε είτε μέσω της αμφισβήτησης των πολιτικών θεσμών, μέσω δηλαδή της αποχής. Αυτό καλούνται να πολεμήσουν και να αποσοβήσουν όλες οι παρατάξεις, δίνοντας το παράδειγμα της ειλικρίνειας και της κατανόησης του πολίτη. Έτσι μόνο θα ξανακερδίσουν σιγά σιγα την εμπιστοσύνη του.

Read More